Umiejscowione u samego szczytu Smoczej Góry. Nieporośnięte roślinnością, stoją tak samotnie, nieustraszone zimie i lodowatym wiatrom. Z ich ostrych skał można zauważyć rozciągająca się dolinę, w której sprzed kilkuset lal znajdowało się wielkie, niebieskie jezioro. Teraz do głębokiej, suchej dziury wpada szara, wąska wyrwa (przy roztopach wąski strumień spływała z krętych zboczy ciągnących się w oddali szarych skał). W dniach czystego nieba można dojrzeć z tego miejsca daleki majaczący zarys murów M-3, przyozdobiony leniwie płynącymi puszystymi obłokami, co chwile zalewanymi ciepłym blaskiem złocistego słońca.