Umiejscowione u samego szczytu Smoczej Góry. Nie porośnięte roślinnością; stoi tak samotnie, nieustraszone zimie i lodowatym wiatrom. Z jego ostrych skał można zauważyć rozciągająca się dolinę, w której — sprzed kilkuset lat — znajdowało się wielkie, niebieskie jezioro. Teraz do głębokiej, suchej dziury wpada szara, wąska wyrwa (dawniej wąski strumień spływający z krętych zboczy ciągnących się w oddali szarych skał). W dniach czystego nieba można dojrzeć z tego miejsca daleki majaczący zarys murów M-3, przyozdobiony leniwie płynącymi puszystymi obłokami, co chwile zalewanymi ciepłym blaskiem złocistego słońca.