Pokiwała głową na znak że rozumiem. Wiedziała że dobrym pomysłem będzie opowiedzenie wszystkiego, no prawie wszystkiego matce. Kto ją lepiej zrozumie, kto jej lepiej doradzi jak nie rodzicielka. Wzięła sobie więc do serca to co usłyszała. Ale i tak chciała się zrehabilitować Rashnowi. Postanowiła to już jakiś czas temu. Że odpłaci mu pomocą, tak jak on jej pomógł. Ale ona nie zrobi tego wbrew jego woli oczywiście. Nie była napastliwa, jak ktoś nie chciał to nie zbliżała się. Czasami żałowała że nie jest trochę bardziej jak Azeria. Była silna, była przebiegła, była drapieżna. Każdy kto myślał że może się nią zabawić był w wielkim błędzie. A Seiyushi? Cóż.. ona była naiwnym frajerem całej Desperacji. Może kiedyś się nauczy i będzie troszkę bardziej niezależna. A nie wiecznym kłopotem do zmartwień dla matki i ojca.
Patrząc z boku jak rodzice się witają, odwróciła wzrok w bok. Była już dorosła, takie widoki peszyły bardzo mocno. Wiedziała że ojciec często znikał na długo i było jej przykro że mama nie może nacieszyć się z nim bliskością na tyle na ile by mogła. Może warto było zostawić ich samych choćby na trochę. - Ah! Zapomniałam o czymś.. - przypomniała sobie nagle i niewinnie się szczerząc podbiegła do mamy i dała jej buziaka w policzek. Nie zapomniała także o ojcu. Wymknęła się przez drzwi i po chwili wychyliła się przez szparę między framugą a drzwiami. - Zawsze chciałam mieć młodsze rodzeństwo.. - powiedziała czerwona na buzi z zawstydzenia i zamknęła za sobą drzwi.
Czy powinna tak się zwracać do rodziców? Ale dała im znać że mogą ten czas spędzić ze sobą, nacieszyć się bliskością. Ona nie chciała im przeszkadzać. Może innym razem spędzi trochę więcej czasu z nimi. Ale wiedziała że nic im nie jest. Byli cali i zdrowi, tak samo jak Sei, w jednym kawałku bez jakiś szram. Ruszyła w dół schodami.

[z tematu]

Bardzo przepraszam za zniknięcie z tematu ale wyparowała mi wena przez tą nieobecność trochę i nie umiałam się odnaleźć ;-;