Niestety nawet gdyby Venceslaus chciał panikować, to nie umiałby to zrobić. Przynajmniej nie w taki sposób jak panikują inni. Wylądowanie na półpiętrze tyłkiem ze schodów okazało się być nie takie złe. Usłyszawszy ciche chrupnięcie w okolicach kostki domyślił się, że mógł mieć ją skręcona. Jednak nie mógł odczuć bólu, który mu przy tym towarzyszył — co najwyżej delikatne mrowienie podczas robienia kolejnych kroków.
Co najlepsze, powoli wzrok wracał mu do stanu pierwotnego. Jednak śmierć tego robaka spowodowała efekt, w którym po omacku musiał schodzić po schodach. Upewnił się, czy w torbie były wszystkie rzeczy, które udało mu się zdobyć, wziął z powrotem swoją broń na plecy, która niestety musiała mu w międzyczasie spać, po czym postarał się wstać na równe nogi, mając nadzieję, że skręcenie nie będzie mu utrudniało chodzenia. Przyjrzy mu się bardziej jak już wróci do siebie, ale póki był wstanie chodzić, to niewiele go obchodziło to skręcenie.
Nie oglądał się za siebie. Wiedział, że nie będzie miał sens jakikolwiek powrotu na górę. Zdecydowanie ta wyprawa okazała się kompletną klapą, pomimo tego, że coś udało mu się znaleźć. Jednak te smaczki nie chciały zaspokoić jego głodu. Miał inne oczekiwania.
Tymczasem był wstanie słyszeć odgłosy walki, które dochodziły z dołu. Nie zawahał się ani chwili dłużej, aby zejść na dół i ewentualnie móc pomóc swojemu towarzyszowi. Nie stronił od walki, ale jeśli naprawdę tego chciał, to potrafił pokazać co nieco.
— To chyba Ty masz mały problem z przeciwnikami, nie ja — rzucił na tyle głośno, by jego towarzysz usłyszał te słowa. Kiedy zebrał się z półpiętra, podążył za odgłosami walki, ostrożnie, będąc czujny i przygotowany na każdy możliwy atak. Co prawda kościotrupów niekoniecznie się spodziewał, ale chciał pomóc towarzyszowi, coby jak najszybciej opuścić to rozczarowujące miejsce.

Zmrużył oczy, kiedy znowu były zdolne do wyczytywania obrazów. Nie były wyraziste jak przedtem, posiadał mankamenty w postaci czarnych plamek, przez które znajdująca się przed nim przestrzeń była rozmazana, ale przynajmniej mógł się zorientować w swoim położeniu. Na pierwszy plan wysunęła się biurka leżące między nim a pozbawionymi skóry żołnierzami. Uświadomiwszy sobie, że miecz jednego z nich został przywalony przez mebel, wykrzywił zęby w uśmiechu. Nie liczył, że jego improwizacja przyniesie jakikolwiek pozytywny efekt, więc tym bardziej miał powód do radości.
— Na chwilę odcięło mi dostęp do widoczności — poskarżył się, śledząc wzrokiem ruchu zbliżającego się ku niemu nowego przeciwka, z którym jednak nie miał ochoty się mierzyć, bo gdyby nawet go unicestwił - zero byłoby z niego pożytku. Nie potrzebował dzierżonego przezeń miecza. Nie był psem, by żywić się kościami. Cofnął się kilka kroków w tył, najprawdopodobniej stojąc na progu pomieszczenia. — Chodźmy stąd, Vencl. Moi przeciwnicy składają się z samych kości. Nie na jem się nimi — rzucił, wychodząc z pomieszczenia, w którym przed chwilą przebywał, korzystając z powolnego, kościotrupiego chodu. — Lepiej powiedz, czy znalazłeś coś na piętrze, bo słyszałem łomot, który sugerował, że coś ciężkiego zleciało ze schodów — dorzucił, szukając klamki w drzwiach, albo w ogóle drzwi.
|| Jeżeli pokoju do cel był w wyposażony w taki luksus, zamknął ją z hukiem, po czym zerknął na właściciela hotelu, szczerząc kły w uśmiechu.
— Rusz się.
Po tym, jak Vencl w końcu pokonał ostatnie kondygnacje, Lachlan ruszył ku wyjściu z budynku, zerkając ukradkiem przez ramię na towarzyszącego mu mężczyznę, który uczynił to samo co jaguar. Najwyraźniej też nie miał zamiaru przesiedzieć na komisariacie kolejnych nadprogramowych minut.

ztx2, gdyby powyższy ruch Lachlana się powiódł. Od || pojawia się tryb niedokonany. Wybacz, nie chciałem zalać postu „gdybaniem”, więc zdecydowałem się na takie rozwiązanie. I przepraszam, że post pojawił się wyraźnym opóźnieniem.