Nieduży, dwupiętrowy budynek zbudowany z czerwonej cegły i zaopatrzony w pokaźne okna o kuloodpornych, acz wyraźnie popękanych szybach. Niegdyś pewnie wyglądał zjawiskowo i pięknie, teraz jednakże prezentował się dość marnie ze swoimi nadgryzionymi nieszczęściami ścianami, zdezelowanymi makabrycznie wnętrzami i przetrzepanymi chaotycznie gabinetami. Na parterze znaleźć dało się recepcję, stalowe, zatrzaśnięte na cztery spusty drzwi po lewej stronie i dwie skromne, brudne cele na tyłach, wewnątrz których zamknięto kilka przyodzianych w niemożliwe do zidentyfikowania na pierwszy rzut oka ubrania kościotrupy. Pierwsze piętro kryło w sobie pokój wypoczynkowy dla pracowników, prysznice, metalowe, wąskie szafki, a także kolejne pancerne, zamknięte drzwi. Na drugim, z kolei, umieszczono same praktycznie biura, skromną kuchnię z rozszarpaną kanapą i łazienkę. Wszystko było upstrzone syfem wszelkiej maści, kurzem, jak również, co było chyba najistotniejsze, naznaczone w wielu punktach śladami zostawionymi po najpewniej ostrych, śmiercionośnych pazurach - szczególnie gęsto owych szram było przy obu stalowych, zamkniętych drzwiach.

Lachlan, Venceslaus | Poziom Trudny
Cel: Broń, amunicja, żywność, składniki lecznicze, schematy.
"Uważajcie, bo mają broń, a nie mają wyjścia."

Powiadają, że istnieje jeszcze miejsce, z którego to wyłuskać w dalszym ciągu można jakieś rzeczy przydatne do przetrwania, ułatwiające egzystencję, poprawiające jakość tego marnego, podłego życia na Desperacji. Prawią też przeróżne, wędrowne i koczownicze jednostki, iż nie zostało ono do samiutkiego końca ogołocone i nie wyciśnięto z niej ostatniej kropelki zapasów tylko przez fakt, że mało tak naprawdę osób wraca z tegoż zakątka - a nawet, jeśli uda się komuś wyrwać ze szponów pozornie niegroźnego, milczącego Limba, to nie jest już on taki sam, jak przed przekroczeniem tutejszych granic. Opowiastki i historyjki, i bajeczki - strzeż się mroku, wystrzegaj ciemności i nigdy, przenigdy nie oglądaj się za siebie - przekazywane były szeptem pomiędzy podróżnikami pozbawionymi stałego, zakotwiczonego w jednym punkcie domu, rzadko kiedy trafiając do mieszkańców Apogeum lub członków grup barwnych i kolorowych. Rozmawianie o tymże miejscu - o gruncie grząskim niby na bagnach, ale wyłącznie metaforycznie - było niemalże tabu pośród nomadów przemierzających nieustannie przykre, smętne tereny Desperacji, co tylko podkreślało tajemniczość i niebezpieczeństwa czające się w Limbo.

A jednak mity te cichymi, drżącymi głosikami snute dopłynęły do uszu właściciela Czarnej Melancholii, brzmiąc kusząco i smakowicie, i obiecująco wiele nowych, pożytecznych przedmiotów, jakie potencjalnie wpaść mogły w jego łapki. Perspektywa pozyskania ich była jednocześnie pociągająca, jak i niebezpieczna, patrząc na opowiastki wędrowców i, jeśli im wierzyć, niski procent osóbek, które powróciły z wycieczki w to zakrapiane znakami zapytania miejsce. Jeśli jednak ciekawość i łaknienie powiększenia zapasów spoczywających w jego magazynie przyciągną go i jego kompana do tego owianego niepokojącą ciszą zakątka, to wpierw parka ta zacna wyląduje na skraju dzielnicy mieszkalnej zdominowanej przez jednorodzinne domki najpewniej bogatych bądź średnio zamożnych, dawno martwych ludzi. Większość z nich - łącznie z dwoma lokalnymi sklepikami - była kompletnie zawalona, zdemolowana i najwyżej w ćwiartce tylko nienaruszona, nie dając wielkich nadziei na to, iż coś wewnątrz budowli tych się interesującego znajdzie. Stała, jednakże, pośród tego gruzowiska struktura, która nadszarpnięta jedynie była, pokiereszowana widocznie, lecz dumnie wynosząca się ponad otaczającymi ją ruinami i zawaliskami. Był to mały, poboczny komisariat - zapewne przeznaczeniem jego było pilnowanie porządku tylko tutaj, w tym sektorze zamożnym i oddalonym od centrum o spory kawałek - który może i lata świetności miał już dawno za sobą, ale prezentował się o wiele lepiej niźli to, co znajdowało się wokół niego.

Venceslaus i Lachlan przywędrowali w te okolice w chwili, podczas której słońce chowało się już leniwie, niespiesznie za horyzontem, rzucając na powierzchnię tego ponurego padołu ostatnie, pięknie szkarłatne promienie. Cienie wydawały się przez to o wiele głębsze, chmury nabrały krwistej, osobliwej barwy, a pokruszone, popękane chodniki i ulice przywodziły na myśl ścieżki prowadzące do odległych, legendarnych podziemi piekielnych. Delikatny, zwiewny wiaterek przemykający bezgłośnie między strukturami dodawał temu miejscu dodatkowej, osobliwej i mogącej wywołać szczyptę paranoi nuty, podczas gdy w calutkiej tej okolicy królowała niepomagająca w zachowaniu spokojnych myśli cisza; flauta niezmącona i absolutna, i niewzruszona. W oddali malowały się budynki wyższe, potężniejsze, bardziej pasujące do metropolii, jaką kiedyś miejsce to było, lecz aby się do nich dostać, dwójka przebrnąć wpierw musiała przez tę dzielnicę dawniej bogatą, a potem przemaszerować jeszcze musieli stosunkowo długą, obwarowaną z obu stron drzewami ulicą. Mogli ruszyć tam od razu lub rozejrzeć się dokładnie po tym sektorze, albo przeczesać zawalone budyneczki i nie tykać komisariatu... albo też na odwrót - tyle wyborów, tyle możliwości! Na co się zdecydują?

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki: ciepło (około 18 stopni), lekki wiatr, słońce do połowy schowane za horyzontem.
  
• Prosiłabym o podanie ekwipunku w pierwszym poście.
  
• Dwie rzeczy do zdobycia są na razie przekreślone, ponieważ nie są możliwe do zdobycia w tym miejscu. Odblokują się, jeśli dobrze pójdzie, potem.
  
• Możecie sami określić to, skąd wiecie o Limbo i jego położeniu.

Lachlan, Venceslaus | Poziom Trudny
Cel: Broń, amunicja, żywność, składniki lecznicze, schematy.
"Uważajcie, bo mają broń, a nie mają wyjścia."

Ktoś dziwnym i niesłychanym, i zdumiewającym uznać mógłby to, iż persona będąca wyżej postawioną nad drugą oddaje w jej łapki prowadzenie nad jakąkolwiek akcją - niecodziennym przecież było to zjawiskiem na Desperacji, gdzie silni przemocą oraz ostrymi, brutalnymi słowami podwładnych za sobą ciągną, nie znosząc przy tym i nie tolerując oddawania komukolwiek innemu pałeczki władzy, nawet na chwilę ulotną i zwiewną, i prędko przemijającą. Te bardziej rozumne, jednakże, istoty szlajające się po tych szarych, zdewastowanych ziemiach - mniej zdziczałe i przez szaleństwo wynikające z mutacji ogarnięte, znające podłe realia i własne niedoskonałości, kierujące się i instynktami przydatnymi, i intelektem sprawnym oraz człowieczym - nie miały z tym przeważnie jakiegoś ogromnego problemu, potrafiąc nie tylko dostrzec i docenić fakt, iż wybrana, wytypowana do konkretnego zadania osoba lepiej sobie z jego pokierowaniem poradzi, ale też przyjmować od nich rozkazy podczas trwania tejże misji. Venceslaus do tej właśnie kategorii mniej na Desperacji spotykanej wślizgnął się z dziecinną łatwością, bez zawahania przypinając odznakę lidera wycieczki, w której to aktualnie brali udział do klatki piersiowej swojego zacnego, jaguarzystego towarzysza. Ten kojarzył w miarę tutejsze, owiane gęstą mgłą szeptów i tajemnicy tereny, chociaż zdecydowana większość wiedzy o nich przyszpilona była do odległych, niedosięgalnych tyłów jego umysłu - do odizolowanego zakątka, gdzie zepchnięte również były dzikość i niepohamowane łaknienie krwi, i zwierzęcy, zakrzywiający myśli i percepcję otoczenia głód.

Decyzją tymczasowego kapitana było wpierw przeszukanie okolicy komisariatu, a dopiero później zajęcie się tymże budyneczkiem, który ostał się do dnia dzisiejszego w zaskakująco dobrym, stabilnym stanie. Dużo do przeszukania tak naprawdę nie mieli, ponieważ spora część domków po bliższych oględzinach okazała się już przez innych podróżników łakomych splądrowana i, jeśli chodziło o smętne gruzy, nieestetycznie rozkopana. Przy większości przeszukiwanych punktów najciekawszymi rzeczami, jakie przyszło im znaleźć były rozszarpane opakowania i puszki po przeróżnych, dawno przeterminowanych produktach spożywczych, trochę zepsutego i zdezelowanego sprzętu, jak również niemożliwych już do zidentyfikowania, potrzaskanych i połamanych mebli - nic z tego nie nadawało się do dalszego użytku, a najwyżej do rozpalenia z nich dającego ciepło oraz światło ogniska, co w paru miejscach zostało, sądząc po śladach i pozostałościach, uczynione. Lecz trafiła im się też istna perełka w postaci obdrapanego, obitego - jak gdyby ktoś próbował go otworzyć, ale nie dał rady i ostatecznie zrezygnował - sejfu ciężkiego oraz zakopanego dokładnie i ostrożnie pod zawaliskiem jednej ze struktur. Nie wyglądało na to, aby oryginalnie się tam znajdował, a tak, jakby ktoś go tam celowo położył i skrzętnie gruzami obłożył - tuż obok kopca go ukrywającego był nawet niewielki, ciężki do dostrzeżenia krzyżyk w ciemnoczerwonym kolorze, hah.

Nie omieszkało im też rzucić się w ślepia to, że dzielnica ta niegdyś zapewne piękna i bogata nosiła na sobie wiele śladów tak zwierzęcych, jak i ludzkich. Dominowały z pewnością poszarpane, nierówne szramy pozostawione w wielu miejscach i na dużej ilości tutejszych obiektów, ale uwagę przyciągały też walające się gdzieniegdzie, poruszane delikatnie przez figlarny wiaterek pióra o rdzawym bądź wyblakło krwistym kolorze. Jeśli chodzi zaś o człowiecze fragmenty wszyte bezlitośnie w tę okolicę, to dało się wypatrzyć odciski stóp, plamy krwi, ubrania bezpowrotnie rozdarte i nawet kości wystające ze swoich prowizorycznych grobów w postaci zgliszczy domostw tu występujących. Niejedna persona przewinęła się przez ten teren i nie było w tym w sumie nic nadzwyczajnego, ponieważ były to dopiero obrzeża Limba i to całkiem apetycznie, smakowicie wyglądające na dodatek - a przynajmniej takie były zanim ograbiono je z większości pożytecznych, cudownych rzeczy. Dalej jednak dało się coś z tego przedsionka wyłuskać - sejf był na to pierwszym dowodem, a kto wie, co jeszcze przyjdzie im znaleźć, czyż nie? Teraz pozostał im już tylko komisariat - no chyba, że łaknęli przewrócić do góry nogami wszystkie tutejsze gruzy i pod nie zajrzeć - a powolutku, powolutku zbliżała się milcząco Noc.

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki: ciepło (około 18 stopni), lekki wiatr, słońce prawie że za horyzontem schowane.
  
• W powietrzu unosi się zapach ziemi, zaschniętej krwi i czegoś ptasiego.
  
• Jeśli chcecie coś między sobą omówić i ustalić, to nie wahajcie się napisać więcej, niż po jednym poście.

Lachlan, Venceslaus | Poziom Trudny
Cel: Broń, amunicja, żywność, składniki lecznicze, schematy.
"Uważajcie, bo mają broń, a nie mają wyjścia."

Okolica ta - na pierwszy rzut oka wydająca się kuszącą, wypełnioną smakowitościami miejscówką, z której to wiele przydatnych i cudownie pomocnych w codziennym żywocie na Desperacji rzeczy dałoby się wynieść - była już niestety dość przetrzepana, napełniając serduszka zawodem i niesmakiem wobec braku ładnych, użytecznych przedmiotów możliwych do potencjalnego sobie przywłaszczenia. Po wzięciu pod uwagę faktu, iż punkt ten położony jest na marnej granicy zalanego tajemniczością Limbo i jest przy tym najłatwiejszym oraz najbezpieczniejszym - hah! - do zwiedzenia - a przynajmniej tak wynikało z plotek wędrujących pośród nomadów - to nie było nic dziwnego w tym, iż gruzy tutejsze zostały już przekopane, niezgrabnie rozgarnięte i oskubane z pięknych, wyśmienitych fantów. Pod jednym z kopców, jednakże, bohaterowie tejże opowieści odkryli sejf wiekowy, poobijany, lecz w dalszym ciągu dzielnie się trzymający, który był maluteńką iskierką nadziei pośród całego tego otaczającego ich, poplamionego zaschniętą krwią rozczarowania. Coś dalej dało się z terenu tego wyłuskać, a skoro dobili się do jednej rzeczy, to istniało prawdopodobieństwo, że i więcej czegoś wartościowego mogliby z okolicy tej wyszarpać. Prawda?

Jaguar - osoba odpowiedzialna za ich zacne znalezisko - przykucnął przy sejfie i postanowił otworzyć go w pozbawiony przemocy sposób, czyli przez próbę odgadnięcia kodu odblokowującego zamek. Prędko jednakże przekonał się, iż pokrętło nie tylko pozbawione było wyrytych na nim kresek oraz cyfr - wytarte były one przez czas i niegodziwe warunki, w jakich przyszło im przebywać - ale też okazało się kompletnie, całkowicie zablokowane. Nie dało się nim poruszyć ani w prawą, ani w lewą stronę, co zdewastowało szansę na pokojowe rozwiązanie sprawy z tą ciężką, masywną skrytką. Problemem było tu również to - po przejściu do kolejnej fazy, którą to było zastosowanie brutalnej siły - że ciężko było jakkolwiek sejf chwycić i nie było tak naprawdę za co u niego złapać. Ściany nie ustąpiły pod naporem ciosów, a zakropione zostały jedynie świeżymi, płytkimi wgnieceniami, nijak nie przybliżając Lachlana do otworzenia tegoż upartego przedmiotu. Najrozsądniejszą rzeczą, jaką mógł tu zrobić była próba wyważenia drzwiczek, ale po rozglądnięciu się wokoło nie dojrzał on niczego, co posłużyć mogłoby za ewentualny łom.

Jego towarzysz, tymczasem, zainteresował się wielce ciemnoczerwonym krzyżykiem wymalowanym niezbyt schludnie obok zgliszczy, pod którymi to sejf jeszcze nie tak dawno temu był zakopany. Ktoś pomyśleć by mógł, iż umieszczony on w tym miejscu został po to, ażeby łatwo i bezproblemowo dałoby się odszukać skrytkę w miejscu tym pod gruzami schowaną, lecz Venceslaus miał odmienne zdanie na ten temat. Jeśli postanowi on rozkopać grunt w tym dokładnie, oznaczonym punkcie - niby pirat poszukujący upragnionego skarbu - to przyjdzie mu znaleźć następną z rzędu, interesującą wielce rzecz. Niestety nie były nią kluczyki do szydzącego z nich sejfu, a... malutka, jasnoniebieska perła zawiniętą w kawałek brudnej, niegdyś z pewnością białej szmaty. Powierzchnia tego niewielkiego cudeńka była bez żadnej, najmniejszej nawet skazy i mieniła się prześlicznie w resztkach zachodzącego leniwie słońca. A skoro o słońcu mowa, to zniknęło ono już niemalże kompletnie za horyzontem, powodując pogłębienie się panujących tu mroków i spowicie tychże terenów w coraz to bardziej dominujących ciemnościach.

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki: ciepło (około 16 stopni), lekki wiatr, słońce prawie że za horyzontem schowane.
  
• Sejf był pod gruzami, nie w trawie c:
  
• Sejf wygląda mniej więcej tak, ale jest większy, na pokrętle znaki są wytarte, brakuje klucza i widać obicia na jego powierzchni.

Lachlan, Venceslaus | Poziom Trudny
Cel: Broń, amunicja, żywność, składniki lecznicze, schematy.
"Uważajcie, bo mają broń, a nie mają wyjścia."

Otworzenie masywnego, ciężkiego sejfu po dobroci nie okazało się dla szanownych panów czynnością słodkie owoce przynoszącą - przeciwnie wręcz, jako że obdarte pokrętełko zamka uparcie i złośliwie nie ustępowało pod sprawnymi paluszkami, zaś próby przekręcenia go z całą dostępną w dłoniach mocą wyrwało z niego wyłącznie zgrzyty smutne oraz trzaski żałosne, lecz i tak nie dało im dostępu do tajemniczego, potencjalnie wspaniałego środeczka. Siła fizyczna skierowana brutalnie, potężnie na grube, metalowe ściany bądź drzwiczki kuszące także niewiele w tymże przypadku zdziałała, a przynajmniej ta pozbawiona dodatkowych narzędzi - a takowych żadne z nich niestety w najbliższym otoczeniu swoim nie znalazło. Nawet Jaguar, który oddalił się od swojego towarzysza w celu oddania moczu i przy okazji tej sprzyjającej przeczesał wzrokiem - z łatwością przebijającym się, należałoby tu dodać, przez pogłębiające się w zastraszającym tempie ciemności - dodatkowe połacie terenu nie dojrzał niczego, co mogłoby ich wspomóc w spenetrowaniu sporej, obdrapanej i obitej już na wytartej powierzchni skrytki. Zniechęciło go to - wraz z wcześniejszymi, mało sukcesywnymi staraniami do otworzenia tegoż małego skarbca - i odsunęło zainteresowanie sejfem na dalszy, odległy plan, kładąc je tuż obok nuteczki zainteresowania znaleziskiem wykopanym przez Venceslausa.

Gong~!

Nim postąpili pierwsze kroki w kierunku Komisariatu dumnie wznoszącego się ponad gruzami żałosnymi oraz zdewastowanymi, słońce ogniste i pomarańczowe schowało całkowicie swoje lico za nierównym, obrysowanym wysokimi budowlami horyzontem. Ciepłe, jasne promienie podążyły za nim niczym macki uciekającej do dziury ośmiornicy, zalewając obszar tutejszy w mroku czarnym i głębokim, i lepkim. Równo z chwilą, w której wieczór przekształcił się w pełnoprawną noc, powietrze przyjemnie ciepłe rozdarł gong odległy, głuchy, ale i doskonale słyszalny. Nie dało się sprecyzować tego, skąd dźwięk ten dudniący dochodził; nie sposób było ustalić kierunku, z jakiego do nich przywędrował, rozbrzmiewając równocześnie zewsząd i znikąd. Nie trwał długo odgłos ten głęboki i dźwięczny, i rozpływający się na skrzydłach delikatnego, zwiewnego wiaterku. Coś ostrego i jaskrawego mignęło w mrokach, jakie zapanowały na ziemiach tych spustoszonych oraz już dawno przez wędrowców wszelakich obrabowanych. To na drugim piętrze Komisariatu dzielnie się jeszcze trzymającego zamigotało światło żółte i przywodzące na myśl latarnię rozpaloną podczas sztormu straszliwego oraz przerażającego. Blask ten dygotał niestabilnie i urywanie, lecz nie zgasł ani razu odkąd się pojawił - jak żarówka powolutku umierająca i się wypalająca, acz w dalszym ciągu uparcie działająca. Światło to nie padało nawet na pogruchotany chodnik otaczający Komisariat, zbyt słabe było i wątłe było, ale przynajmniej dawało jakiś punk zaczepienia w panujących ciemnościach - no, Jaguar mógł się z tym nie zgodzić, ale pozbawieni jego ślicznych ślepi osobnicy nigdy nie gardzą iskierką w mroku rozpaloną.

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki: ciepło (około 16 stopni), lekki wiatr, słońce za horyzontem schowane.
  
• Jeżeli nie chcecie omawiać między sobą podejmowanych decyzji, to prosiłabym, abyście pisali bardziej zdecydowane akcje i czynności. Pomoże mi to w sporym stopniu.