------------

Upał bardzo mu doskwierał.
Co prawda nie tak mocno, jak pojękiwania i skomlenia dziewczynki, ale było to coś niesłychanie temu bliskiego. Podobne prezenty otrzymywane od losu zwykle były dostarczane w wersji familijnej - nie było opcji aby dostał jedną pechową sytuację. Albo mnóstwo, albo żadnej. Nie trudno się więc domyślić, że skoro znajdował się w tak lichym miejscu - a, co za tym idzie: pechowym - jego przyszłość kreśliła się dość schematycznie, ale obiecująco.
Odpychał jednak od siebie myśl, że może narazić się na niebezpieczeństwo (tak jakby mógł się znaleźć w jeszcze większym). Przyćmiony koniecznością ocalenia czworonoga parł do przodu, nie zważając na dym ani trzeszczące pod butami deski. Chwycił belkę, zacisnął na niej palce i próbował podnieść, ignorując na ten czas powarkiwania owczarka, a w końcowym efekcie ponowne skomlenie. Zdawało się nawet, że na ostatnie „słowa” psa Growlithe chciał bardziej się postarać, ale... w zasadzie nie było już po co. Jego dama w opałach rozmyła się, w zamian oddając swego księcia w łapska zazdrosnej księżniczki z równoległej wieży.
Białowłosy nie zdążył zareagować wystarczająco prędko, by uchylić się od nieuniknionego. Prawdę powiedziawszy: nie zareagował jakkolwiek. Poczuł tylko, jak coś go popycha, jak noga zahacza o wystający kant, a potem zrobiło się ciemno i boleśnie. Poczuł się jak w pralce. Wirowanie - jest. Mokra, ciężka szmata - na swoim miejscu, generale. Upadł z trzaskiem na plecy, nabierając gwałtownie powietrza do ust, co - nie oszukując się - było beznadziejnym pomysłem zważywszy na fakt, gdzie aktualnie się znajdował. Dym wleciał do płuc powodując ostry kaszel, który dodatkowo spotęgował „cierpienie” Wilczego. Przez drgające owym kaszlem ciało, wszystkie obolałe, posiniaczone mięśnie zaczęły lamentować, przypominając o swoim przybyciu.
JACE, UCIEKAJ.
To był głos Livai'a.
Zdecydowanie...
Pisk jastrzębia wybił się ponad bólem, ale... za późno. Growlithe chciał się podnieść, wpierw prowizorycznie, na łokciu, o czym już z rozmachu mógł sobie co najwyżej pomarzyć. Ledwie jego ciało zaczęło się podnosić, znów zostało wbite w ziemię. Boże, stęknął w myślach, wciąż zamroczony. Potrzebował trzech długich sekund, aby uchylić powieki i... O Jezu, westchnął, dodając do Ojca jego Syna, tym samym grupując już całkiem pokaźną sumkę, jeśli chodzi o członków rodziny boskiej. Jeszcze parę plot twistów i cały ród Boga i jego szeroko pojętych wcieleń zostanie wszystkim obecnym przedstawiony.
- Co ty... - Pazury Gareta wbiły się w jego ramiona, na co Grow odpowiedział przeciągłym syknięciem. - O co ci chodzi? Puszczaj! Do cholery, Garet! - Szarpnął się gwałtownie, chcąc zrzucić z siebie siedzącego na nim ciemnowłosego chłopaka. Tego samego, który żegnał go z uśmiechem, z którym pijał gorącą czekoladę w zimowe wieczory i z którym zasypiał na jednej kanapie, ze stopami schowanymi pod tą samą poduszką. - To ja! - warknął, raz jeszcze próbując wyrwać się z żelaznego uścisku przyjaciela, co okazało się pomysłem równie inteligentnym, jak wychodzenie z domu w mokrych włosach. Wszystkie stłuczenia przypomniały o swojej obecności zwartym wrzaskiem, powodując, że na ten ułamek sekundy w płucach Wilka zabrakło powietrza.
ZABIJ, podszeptywał Livai, ale Growlithe tylko zmarszczył nos. Zabić? Ha! Śmieszne. Niby jakim prawem? Jakim prawem miałby podnieść rękę na Gareta Graversa? Jace zacisnął wargi, błądząc zbolałym spojrzeniem po wściekłej twarzy przyjaciela. Tak. Był wściekły. Za co tym razem? Jace znów nie przyszedł na trening? Opuścił dzień szkoły? Nie pokazał rysunku..?
JONATHAN.
Płuca płonęły. Każdy kolejny wdech zdawał się być torturą. A mimo to nie drgnął. Nie umiał podnieść choćby ręki, choć ramiona, w które wbite zostały pazury, promieniowały bólem. Nawet nie fizycznym. Od kiedy tylko sięgał pamięcią, Garet nigdy nie zrobił mu krzywdy. Nie takiej, która faktycznie miałaby go boleć całe życie. Teraz ta nienawiść bijąca z jego oczu w pewnym stopniu przyćmiła rwanie z barków.
ZABIJ, wrzasnął tym razem Livai, na co Growlithe odpowiedział tym samym: wrzaskiem. Drżące ręce podniosły się, cofnęły z zawahania, aż w końcu zmusiły, by chwycić Gareta - Boże, to nie jest Garet... przecież nie byłby taki... - za przedramiona. Livai wrzeszczał cały czas to samo jedno słowo, wywierając na białowłosym presję, pod jaką nie mógł myśleć. Cała głowa wypełniła się rozkazem, którego nie mógł znieść. „Zabij, zabij, zabij”.
Odepchnął go, odwracając głowę, jakby nie mogąc patrzeć nawet na tak dziecięcą scenę, w której Gravers miałby upaść na ziemię. Potem wystarczyło pozbierać się z podłogi i rzucić w stronę wyjścia, ani razu nie oglądając się za siebie.

Nie mogła w to uwierzyć. Naprawdę udało jej się dobiec do bramy. Co prawda wciąż pozostawała w tym pokręconym świecie, aczkolwiek to zawsze był mały kroczek w stronę wydostania się stąd. Byle do przodu, hej! Zgięła się w pół i oparła dłońmi o kolana, łapczywie łapiąc powietrze. Czuła się, jakby miała zaraz wypluć płuca pod swoje nogi. Chyba nigdy przedtem nie biegła tak szybko, czując na swoich plecach nieprzyjemny oddech wrogich łapsk. Starła wierzchem dłoni perlisty pot z jej skroni i wzięła jeden, głębszych wdech, uspokajając rozszalałe serce. No dobra, dotarła tam, gdzie miała dotrzeć i co teraz.
Wyprostowała się rozglądają dookoła. Musiała przyznać, że miejsce prezentowało się naprawdę niesamowicie, zapierając dech w piersi. Cudownie, niemalże tak jak w Edenie. Było tak odmienne do otocznia sprzed paru chwil, że z pewnością lotu ptaka wyglądało tak, jakby ktoś dokleił smutne i ponure miasteczko do tła tego miejsca. Poruszyła stopami i palcami, czując miękką trawę muskającą jej skórę. Uśmiechnęła się sama do siebie z rumieńcem ekscytacji, na drobną chwilę zapominając o nieprzyjemnościach ostatnich godzin.
Jednakże szybko zostało jej to przypomniane. Znajomy głos, któremu towarzyszył delikatny acz stanowczy uścisk na ramieniu. Może to zabrzmi idiotycznie, ale przez ułamek sekundy myślała, że ujrzy powiększoną wersję szczeniaka paradującą na dwóch tylnich łapach. Ale wciąż szczeniaka a nie chłopaka. Przekręciła lekko głowę w bok z wyraźnym niezrozumieniem malującym się na jej twarzy, co zwiastowało jedno. Ev beton mode on. Dopiero, gdy chłopak skończył jej wskazujący palec wyskoczył w stronę chłopaka.
- A! Szczeniak! – powiedziała szczerze zaskoczona, gdy zdała sobie sprawę, że do niedawna towarzyszący jej psiak przeobraził się w urocze chłopaka. Podeszła do niego i zaczęła oglądać go z każdej strony. Z przodu, z tyłu, z boku.
- Nawet ogon zniknął! Jak to zrobiłeś? – zapytała unosząc jego skórzaną opaskę do góry bez jakiejkolwiek krępacji. A ta nie wynikała z jej bezpruderyjności, a raczej nieświadomości typowej dla małego dziecka. Obejrzawszy chłopak od głowy do stóp i to dosłownie, podniosła się i spojrzała na niego, kręcąc przy tym głową.
- Ale co mam pamiętać? – zapytała, momentalnie odwracając głowę w bok, jednocześnie łapiąc chłopaka za nadgarstek. Zmarszczyła brwi, nasłuchując, przez moment zastanawiając się czy aby przypadkiem nie przesłyszała się. Cichy głos powtórzył się i miała już pewność, że to nie wytwór jej wyobraźni.
- Słyszysz to, prawda? – zapytała cicho ruszając powoli w prawą stronę, tam, skąd dobiegał głos chcąc sprawdzić jego źródło.

Gdyby Ev nie była aż takim nierozgarniętym betonem, z pewnością zachwyciłaby się delikatnym, ledwo widocznym rumieńcem, który na ulotną chwilę zagościł na policzkach chłopaka. Niestety, w tych kwestiach była wyjątkowo oporna, więc nieświadomie sama nie wiedziała co w tej chwili traci. W każdym razie naprawdę myślała, że i chłopak słyszy ten dziwny głos. Chciała jak najszybciej sprawdzić skąd dochodzi, jednakże trzeba przyznać, że jego reakcja w pewien sposób zaskoczyła ją. Spojrzała na niego niezrozumiale, jakby próbowała wyczytać z twarzy młodzieńca jakąś odpowiedź, bądź chociażby wskazówkę. I odpowiedział. Jednocześnie dając dziewczynie kolejną dawkę pytań bez odpowiedzi. I szczerze powiedziawszy zaczynała powoli mieć tego dość.
- Ale kto taki? – zapytała lekko zniecierpliwionym głosem. Nawet wysiliła się na niezadowolone spojrzenie, co w jej przypadku było czymś dosyć niespotykanym. Mimo tego szła kawałek za nim, mając nadzieję, że mimo wszystko udzieli jej odpowiedzi. Bo ewidentnie wiedział, ale nie chciał powiedzieć. A dziewczyna podskórnie czuła, że jeśli uzyska choćby w połowie odpowiedzi, to będzie w stanie wrócić do domu.
Zatrzymała się gwałtownie, gdy do jej uszu dopadł przeraźliwy wrzask, jakby komuś rozrywano duszę. Ev zatrzymała się gwałtownie, odwracając głowę by spojrzeć przez ramię. Wpatrywała się przez chwilę przed siebie i dopiero szarpnięcie chłopaka wyrwało ją z krótkiego letargu.
- Ktoś ewidentnie potrzebuje pomocy. Jak mogę to tak po prostu zignorować? – rzuciła cicho, jednakże mimo swej natury, szła posłusznie za nim, sama nie wiedząc co powinna zrobić dalej. A co jeśli to pułapka? Może wpakować się wtedy w jeszcze większe kłopoty. Chyba, że ktoś rzeczywiście potrzebował jej pomocy w tym momencie. Dlatego też w pewnym momencie zatrzymała się, szarpiąc tym samym chłopaka w swoją stronę.
- Nie, musimy tam wrócić. – powiedziała i już miała się odwracać na pięcie, gdy przed nimi pojawiły się kolczaste krzaki. Czuła, że dzieje się coś złego, jednakże nie była w stanie określić co. Silniejsze pchnięcie posłało ją na ziemię i na drobną sekundę otumaniło. Gdy wreszcie odzyskała trzeźwość umysłu, było już za późno. Bezradnie spojrzała na chłopaka, który jak się okazało nazywał się Adam, chcąc mu pomóc, ale nie mając pojęcia co może zdziałać z tak bardzo nikłą siłą fizyczną, jaką posiadała. Na dodatek nawet nie zauważyła, że obcy mężczyzna znalazł się za nią. Dopiero silne szarpnięcie za włosy uzmysłowiło Ev, że znalazła się w potrzasku. Oczywiście spróbowała się wyrwać i uwolnić oraz spojrzeć na twarz oprawcy, ale wszelkie jej próby poszły na marne.
Kątem oka dostrzegła fiolkę, która miała wypić. Co prawda z początku pokręciła gwałtownie głową odmawiając mu, lecz bardzo szybko skupiła się na Adamie. Najważniejsze dla niej było, żeby go uratować. Cała reszta w tym momencie się nie liczyło, dlatego też sięgnęła po fiolkę, by wypić jej zawartość. Tak przynajmniej to wyglądało, lecz gdy tylko drobne palce zacisnęły się na buteleczce, z całej siły uderzyła nią o ziemię, mając nadzieję, że ta rozpryśnie się na tysiące małych kawałeczków, a jej zawartość zostanie pochłonięta przez glebę. Następnie wyciągnęła dłoń w stronę chłopaka, pomimo dzielące ich odległości. Z boku zapewne wyglądało to na bardzo romantyczny i dramatyczny gest, gdzie dwoje kochanków w brutalny sposób zostało rozdzielonych. Nic bardziej mylnego. Wszakże Ev posiadała kontrolę nad żywiołem ziemi, a co za tym idzie – również roślin. Dlatego też skupiła się, by tentacle pnącza, które owinęły się w okół chłopaka niczym ożywione języki płomieni jednocześnie go raniąc - puściły. A jeśli będzie trzeba to użyje swojej mocy do oddzielenia jej od nieznajomego poprzez raptowne wyrośnięcie z ziemi żywopłotu. Co dałoby jej nieco więcej czasu.

„Klucz jest w środku”.
Growlithe wciąż kaszląc i ścierając czarny pył z podbródka pochylił się i zerknął do zamka, najwidoczniej łudząc się, że zagadka jest łatwiejsza, niż przewiduje ustawa programowa. Gdy jednak nic nie znalazł, od razu naparł na drzwi, ale i z tego pomysły prędko zrezygnował — jego obolałe ramię nieprędko zapomni o tej zniewadze.
„JACE, PROSZĘ CIĘ...”
Odwrócił się od metalowych drzwi, które w pewien sposób straciły na atrakcyjności i zlustrował niechętnie urządzenie obok. Potrzebował tych pięciu sekund, aby w milczeniu i w — praktycznie — bezruchu przyglądać się pudłu. Nieważne jednak, jak długo gapił się na nie, ono wcale nie zamierzało udzielić mu prawidłowej odpowiedzi. To nie szkolne czasy, gdy kumpel szemrał za twoimi plecami, gdy surowy nauczyciel robił wszystko, aby cię zgnoić.
Nie było żadnych znaków, podpowiedzi, żadnych wskazówek, ani szepczących Colinów za plecami. Growlithe raz jeszcze otarł wierzchem dłoni usta i wyciągnął palce w kierunku czerwonego przycisku.
„Nie poradzisz sobie beze mnie!”
Fakt.
Mógłby włożyć łapsko Gareta do jednej z dziur i zobaczyć, co się stanie.
Jace odskoczył od urządzenia, niemalże mechaniczne odwracając się przodem do źródła niebezpieczeństwa, jakby chciał zasłonić swoje znalezisko, jednocześnie nie spuszczając Gareta z oczu. Nie mógł powstrzymać brwi, która samoistnie przetransportowała się nieco wyżej. Przyłapał się na tym, że zamiast obmyślać ewentualny plan ucieczki, ataku czy defensywy, woli w skupieniu przyglądać się rozpiętej koszuli ciągnącego się z budynku Graversa.
„JACE.”
No już. Rany.
„SKUP SIĘ NA ZADANIU.”
Białowłosy zamrugał i skrzywił się lekko. Był przede wszystkim zmęczony, a ów zmęczenie potęgowało się nienaturalnie, z każdą następną naganą Livai'a. Mara skrzeczała mu nad uchem swym jastrzębim altem, próbując odciągnąć Growlithe'a od podziwiania widoków, o jakich w człowieczym życiu mógł co najwyżej mozolnie pomarzyć. Sęk w tym, że Wilk wcale nie to miał na myśli. Bez zastanowienia zwrócił się ponownie ku pudłu (oh, ty moje dziecię najskrytsze) i sięgnął do środkowej dziury.
„Nienawidzę cię”.
Cholera.
Jace przegryzł dolną wargę.
Zabawne, że głupie słowa czasami bolą bardziej, niż wykwintne wierszowane wyznania. Cofnął palce, przyglądając się w milczeniu wszystkim trzem kolorom.
„GRO--”
Oh, zamknij się, Livai.
Wepchnął łapsko w środkową dziurę, wcześniej wręcz uderzając pięścią w żółty przycisk.

Dziewczynka wyglądała na mądrą.
Gav myślał, że ta zaleje się łzami, zacznie krzyczeć, płakać, rzuci się w stronę jaskini czy uparcie stanie w miejscu z zamiarem poczekania na braciszka. Ale tak się nie stało.
Mała była... kompletnie inna. Nikt nie mógłby się spodziewać zwykłego, może trochę zrezygnowanego "tak, tak". Być może ta reakcja powinna w Kruku wzbudzić podejrzenia, ale tak się nie stało. W końcu to Desperacja, nie? Tu co chwilę ktoś umiera, można się po jakimś czasie do tego przyzwyczaić. Ważniejsze jest to, żeby samemu przeżyć. Co tam jacyś bliscy, pf!
"Nie potknij się o wystające korzenie."
Oczywiście, że się potknął. Nie przewrócił się, ale poleciał do przodu, robiąc kilka dużych kroków. Przeklął cicho i ruszył dalej, bo co miał zrobić? Mimo bólu musiał iść dalej, przecież nie miał nawet pojęcia, gdzie jest. Młoda blondi przed nim dzielnie kroczyła, nawet nie oglądając się na Kundla.
Wreszcie doszli do chatki. Gav zatrzymał się na chwilę w progu i zerknął przez drzwi Przezorny zawsze ubezpieczony, jak mawiał dziadek!  W środku jednak nic morderczego nie było, toteż chłopak wszedł do środka.
Mimo, że dziewczynka nie zaproponowała mu krzesła, ten i tak od razu skierował się w jego stronę. Usiadł z westchnieniem ulgi, po czym przymknął oczy, przez chwilę nie słuchając blondynki.
Ummmmm. Czyli... czyli tak. Ma on... wyjść czy coś i tam kogoś znanego zobaczy i...
Zerknięcie na kieszeń. Co ona tam mu...? No nic.
No to trzeba zapieprzać~
Podniósł się z miejsca i wciąż trzymając jajo, podszedł do drzwi. Nawet nie wiedział które wybrał, po prostu te były troszeczkę bliżej. Otworzył je i wlazł do środka.
Wzgórze. Deszcz. Drzewo.  Trochę to przerażające.
Co.
Cocococococococo. Co to ma do cholery być. Przed chwilą był w domu, a teraz... teraz nawet to siły nie miał, by się nad tym zastanowić. Gdy drzewo zaczęło płonąć, chłopak drgnął, ale nie ruszył się z miejsca. W końcu walnie w drzewo, jemu nic się nie stanie. Dla pewności przykucnął. No, teraz to już jest bezpieczny!
Nic bardziej mylnego. Natura to wredota, więc postanowiła zaśmiać mu się w twarz i strzelić w chłopaka jednym ze swoich piorunów. Ból.
I tyle.
Ciemność.