| Więc tak... post jest w... 1/30, ale już go wstawiam, żeby nie przedłużać, nu. Zaraz pewnie zedytuję. Tak czy siak ta część jest najważniejsza, bo wyżej będą tylko głupie myśli Jace'a, które nikomu do szczęścia potrzebne nie są, a i nic nowego na pewno nie wprowadzą. Więc jak coś - Take, MGuj dalej. Odpowiedź masz. Najwyżej post zostanie taki krótki i bylejaki. o: |


Szybkość z jaką go przyblokowano faktycznie zaskoczyła, choć twarz białowłosego pozostawała niewzruszona. Tylko w ślepiach – jak zwykle – ukazała się gniewna nuta, jakiś prędko stłumiony błysk, obraz pełen pogardy i chorej złości, bo oto jakiś nieznajomy postanawia podciąć mu nogi i spróbować powalić na kolana. Owszem. Mógł go złamać. Prawdę mówiąc, aktualnie mógł o wiele więcej, niż życzyłby sobie tego sam Growlithe.
Wpierw delikatny uścisk – tyle trzeba było, by wywołać istna irytację. Zresztą, na dobrą sprawę, trzeba było nawet mniej, by go rozwścieczyć, a ten gest dolał tylko litra oliwy do ognia.
(...)
Szarpnął się i zdawać by się mogło, że brak mu tylko było piany toczącej się z pyska. Za nic. Za cholerę. Za, kurwa, Mur Chiński, mu nie ulegnie. To było przecież takie jasne, prawda? Spojrzał przez obolałe ramię za siebie. Gdyby ten twór miał gębę to inaczej by sobie porozmawiali.
― Goń się – warknął i splunął w bok, bez żadnych ceregieli prezentując mu swój mamtowdupizm. ― Łam, padalcu.
Niestety. Jak można się było spodziewać - mimo słów, które z taką lekkością opuściły ściśnięte z gniewu gardło białowłosego, nie miał zamiaru stać w bezruchu, czekając tylko na uczucie porównywalne do rozrywania go na pół. Ściany zagotowały się, a przynajmniej tak można było opisać widok, w którym cienie zaczęły drżeć, niczym wrząca woda, mająca za moment wyrzuć pokrycie garnka aż pod sufit. Zewsząd rozległo się nierównomierne powarkiwanie.
Shatarai i wataha.
Pięć rosłych cielsk, ich wychudłe, silne sylwetki, jak jeden brat wynurzyły się z mroku, z różnych stron rzucając się w kierunku mary. To na kark, to na bark, to na kostkę czy udo.

Było dość ciemno. Tyle Gav mógł stwierdzić. Brawo, kruku, świetne spostrzeżenie. Jesteś bohaterem swojego życia, dzięki temu na pewno zdołasz wyjść z tych cholernych jaskiń. Dobrze, przejdźmy dalej. No bo przecież trzeba wiedzieć, na czym się stoi~ Kundel czuł dziwny zapach, tak jakby ziemisty. Skądś go kojarzył, ale nie pamiętał skąd. Wciąż wolno posuwał się do przodu, nie słysząc niczego prócz kapania. Przyłapał się na tym, że nawet porusza się w rytmie upadania kropel. Odbija ci, kochanie~ Chłopak zatrzymał się, słysząc odległe kroki i dziwny odgłos, tak jakby wąż miał chrypę. Chwila, co to ma być! Gav już myślał, że będzie miał przez chwilę spokój, a tu NOPE!  Co, kolejny staruszek zamieniający się w wilka? Plus jakiś wąż z chrypą? No bez jaj. Gadziny nie mogą mieć chrypki. Nie mogą, prawda?
Rozmyślania nad bólem gardła u gadów przerwało mu nagle uderzenie. Zamachał rękami, ale nic to nie dało, bowiem i tak wywalił się z gracją na ziemię. Zacisnął zęby z bólu, mimowolnie łapiąc się za ranę. No świetnie~ Zapraszam kolejnych ludzi, kruk lubi ból.
- Coooo...? - bardziej powiedział  niż zapytał, wgapiając się w nieznajomego, który go powalił. Facet wyglądał na dość przestraszonego, chyba uciekał przed wężem z chrypką. Bardziej jednak Opętanego zastanowił fakt, iż ten koleś go przeprasza. Kundel nie był to tego przyzwyczajony,  zazwyczaj w Desperacji ludzie najpierw woleli poderżnąć gardło, a potem się przywitać. Jedyna osóbka, która była tak miła dla niego, to Evendell. Może ten tutaj to też anioł?
- Czekaj, ale kto jest niezadowo... - kolejny, tym razem głośniejszy syk. Wymordowanemu nie trzeba było powtarzać. Trzeba uciekać, to on ucieknie. W końcu do walki się nie nadawał. Nie był hardcorem i się nie rzuci walecznie na to coś w głębi tunele. Chce jeszcze pożyć. Hm, w jego przypadku życie to nie jest zbyt dobre określenia stanu, w jakim się znajduje. W końcu umarł, ale wciąż łazi po świecie. Chwila, to kim on jest? Życie + śmierć = żyrć, czy śmycie? Jest żyrciarzem, czy śmyciarzem?
...
Pozostańmy przy wymordowanym, dobrze?
Wzdrygnął się, słysząc głos. W tył zwrot i tak szybko jak tylko dawał radę ze zranioną nogą, rzucił się w stronę nieznajomego.
- Co tu się dzieje? - wydyszał, próbując ignorować ranę. Rzecz jasna nie za bardzo mu się to udawało, bo kruk wysokiego progu  bólu nie miał.

Był pewien, że podejmie się tego wyzwania. Co więcej ― był przygotowany na tę ewentualność, choć bez zbędnych rewelacji. Jakoś nie ucieszyłby się na wieść o wyłamaniu barków, bo te – jak wszystkie części jego ciała – miały mu się jeszcze przydać do paru czynności. Nic więc dziwnego, że mina Growlithe'a była niezadowolona do ostatniej sekundy, nim mara rozmyła się drażniąc jego czuły słuch. Uszy przylgnęły płasko do czaszki, a białowłosy skrzywił się bardziej, jakimiś resztkami woli powstrzymując się przed zakryciem ich dłońmi, w celu większego uciszenia wrzasku.
Wilki kłapały w powietrzu, pożerając to, co cudem udało im się oderwać wrogowi. Każde z wyrośniętych psisk, o wygiętej, łukowatej posturze, przegryzały czarną materię jak surowe mięso dopiero co wyrwane z ciała nieszczęsnej, upolowanej ofiary.
„Imponujące”.
Usta mimowolnie rozciągnęły się w zadowolonym uśmiechu, pełnym dodatkowej drwiny i pewności siebie. Rozmowy z marą nie przynosiły żadnych skutków, a młodzieniec nie miał zamiaru marnować czasu na negocjacjach, które nie prowadziłyby go do uzyskania jak najkorzystniejszego rozwiązania. Co tym razem zgotował mu los? „Ręke?”, „Nogę?”... „A może ogon?”
Wo`olfe parknął pod nosem, unosząc swoje dłonie i krzyżując je na torsie. Nic z tych rzeczy. Teraz, gdy stał o własnych siłach, gdy wokół jego nóg tłoczyły się czarne cienie, wierne niczym mohery Kaczyńskiemu nie miał najmniejszej ochoty odpowiadać nieznajomemu ― wystarczyło wszak, aby spojrzał na wyraz jego twarzy. Wyzwanie było na niej wręcz namalowane.
„Próbuj”.
Zdawało się, że właśnie to mówił. Jakie więc było jego zdziwienie, gdy...
― Ey! ― krzyknął, rozplątując ręce i wyciągając jedną z dłoni za marą. ― Wracaj tu! Wracaj, tchórzu! ― warknął już zdecydowanie głośniej, rzucając się w pościg za oponentem. Wypadł z pomieszczenia jak pocisk, nawet na sekundę się nie zatrzymując.
Wilki zerwały się ze swoich miejsc, aby dotrzymać towarzystwa Growlithe'owi.
Co tu się, do diabła rogatego, wyprawiało?

Zapewne to będzie kolejne powtórzenie, ale… to wszystko było niczym jakiś koszmar. Albo wyjątkowo okrutny żart. Czuła się, jakby wpadła w jakąś pułapkę bez wyjścia, cholerny wir czy też lej, z którego na dobrą sprawę nie było żadnego sensownego wyjścia. Z gardła anielicy wydobył się niekontrolowany jęk przepełniony bólem, odczuwając teraz skutki tego, jak paznokcie nieznajomej boleśnie przebiły się przez pierwsze warstwy skóry na jej ramionach. Patrząc z przerażeniem na kobietę, która zdawała się wpaść w jakiś zwierzęcy amok, Ev wbiła się swoimi plecami jeszcze mocniej w ścianę za sobą, siadając ja ziemi i z podkulonymi nogami do swojej klatki piersiowej zacisnęła mocno oczy i zasłoniła uszy, szepcząc cicho do siebie, by to wszystko wreszcie się skończyło. Albo żeby ktokolwiek mógł ją wreszcie obudzić. Cokolwiek. Słysząc słowa nieznajomej, mimowolnie otworzyła nieco oczy, wpatrując się w nią teraz już nie tylko z przerażeniem, ale też i niezrozumieniem. Nie wyglądała tak jeszcze parę chwil temu. A może jednak, tylko, że samej Ev zaczynało się już wszystko mieszać w głowie, co również było całkiem możliwe. Anielica poruszyła niemrawo swoimi ustami, jakby chciała coś powiedzieć, aczkolwiek żadne słowo nie zdołało się przebić przez jej ściśnięte gardło. Wszystko jednak raptownie ucichło. Jakby ktoś pozbawił ją zmysłu słuchu. Oderwała wzrok od swojego zniszczonego odbicia na wannę, a raczej wodę, która wylawszy się z brzegów w bardzo szybki tempie pochłaniała całą łazienkę. Ev nie zdążyła nawet się podnieść i podjąć żałosnej próby ucieczki, kiedy ponownie zaczęła tonąć, a ciemność bardzo szybko po nią zawitała.
Nie wiedziała jak długo była nieprzytomna, aczkolwiek sądząc po jej ubraniach to z pewnością jakiś spory czas. Leniwie otworzyła oczy i podniosła się do pozycji siedzącej, przez drobną chwilę nie rozumiejąc co się dzieje. Aczkolwiek wraz z powrotem do rzeczywistości z krainy snu, jej pamięć powracała na właściwe tory. Zmrużyła oczy, gdyż słońce boleśnie ją raziło i dopiero wtem ujrzała małe szczeniaka. Wyciągnęła w jego stronę swoją dłoń, gdy raptownie w jej głowie rozległ się nieznajomy głos. Rozejrzała się dookoła szukając jego źródła, lecz oprócz niej i psa nikogo innego tutaj nie było. Czyli to ten szczeniak…
Dziewczyna przyglądała mu się w ciszy przez dłuższą chwilę, aż wreszcie skinęła głową i podniosła się z ziemi, przesuwając palcami po ramionach, jakby chciała sprawdzić czy ślady po zadrapaniach nadal tam są a może jednak były zwykłym snem.
- Wiesz gdzie jestem? I najważniejsze… Jak mogę się stąd wydostać? – zapytała cicho, a nawet dosyć nieśmiało. Jeśli szczeniak gdzieś ruszył, to i ona udała się za nim, co rusz rozglądając się dookoła wystraszona, jakby ktoś miał zaraz wyskoczyć zza krzaków z maczetą. Albo miała pojawić się tamta straszna kobieta.
- I właściwie kim jesteś? Bo chyba nie jakimś normalnym szczeniakiem… – dodała po chwili, przenosząc swoje spojrzenie na małe, urocze stworzonko.

No i dupa, nie dowiedziała się tego, co chciała wiedzieć. Ale nie naciskała, skoro szczeniak nie mógł jej tego zdradzić. Zapewne miał ku temu naprawdę ważne powody. Przynajmniej nie jest już sama. No i to jakaś miła odmiana spotkać kogoś, kto nie chce wyszarpać jej kłaków wraz ze skórą. Dlatego też w ciszy skinęła głową na jego słowa nie chcą niczego podważać. Zmarszczyła brwi słysząc jego dalsze słowa. Nie znalazła się tutaj przypadkowo? Teraz to dopiero miała mętlik w głowie. Z początku mogłaby przysiąc, że pomimo tego co widziała, znalazła się tutaj przez jakieś nieprzyjemne zrządzenie losu. Jak widać myliła się. Tylko jaki był cel w tym wszystkim? A perspektywa dowiedzenia się tego samemu jakoś niekoniecznie przedstawiała się w kolorowych barwach. Ale cóż uczynić innego?
Ruszyła za psem tylko raz oglądając się za siebie, jakby obwiała się, że z ziemi wyrośnie tamta kobieta i pochwyci ją w swoje długie palce. Na całe szczęście nic takiego się nie stało.
Opiekun? Nie skomentowała tego, a jedynie skinęła głową na znak zrozumienia. Musi się dostosować do wszystkiego, co mówi bo póki co ten szczeniak był jej jedyną szansą w tym przeklętym miejscu.
Z uwagą wysłuchiwała jego wskazówek co zrobić, kiedy wreszcie przekroczą granicę miasta. Zatrzymała się gwałtownie słysząc, że jest traktowana jak…
- Wiedźma…? – powtórzyła za nim bezwiednie, ponownie ruszając. To był jakiś absurd. Ona miała tyle wspólnego z wiedźmami co gej z haremem pełnym dziewic.
- T.. tak. Chyba tak. – mruknęła cicho. I tak nie miała innego wyboru jak mu zaufać. Miał rację co do tego, że nie chciała zostać sama. Teraz przynajmniej miała jakiś punkt zaczepienia, wiedziała gdzie ma się udać. Zawsze to coś. Co prawda miała złe przeczucia co do tego całego miasta, ale nic innego jej nie pozostawało.
Sięgnęła dłonią do swych włosów i zacisnęła na nich palce. Żałowała, że nie miała z sobą żadnego kaptura ani narzuty, no ale może w mieście coś znajdzie by ukryć jasny kolor włosów. Przechyliła nieco głowę w bok, gdyż pojawiło się kolejne pytanie.
- Niego? Kogo masz na myśli…? – zapytała cicho i podbiegła nieco, zmniejszając dystans między nią a szczeniakiem. Niestety, najwidoczniej nie było jej dane poznać odpowiedzi i na to pytanie. Zamiast tego dostała hasło, które musiała zapamiętać. Powtórzyła je kilkakrotnie w swojej głowie upewniając się, że nie pomyliła żadnej literki. Chociaż i tak wszystko okaże się przed wejściem do tych ogrodów.
Droga dłużyła się niemiłosiernie, ale przynajmniej mogła dowiedzieć się nieco z życia szczeniaka. I nie było cicho ani nudno. A Ev nie należała do osób małomównych i ceniących sobie ciszę, taka miła odmiana w tym smutnym i cichym świecie, he. No ale w końcu dotarli na miejsce. Dopiero teraz dziewczyna poczuła nieprzyjemnie chłodny skurcz w żołądku. Zacisnęła palce na ubraniu i ruszyła za szczeniakiem, mimochodem spuszczając bardziej wzrok, jakby to miało uchronić ją przed spojrzeniami innych. Mimo wszystko miejsce wydawało się przesiąknięte smutkiem. Aż dziewczynie zrobiło się ich żal, ale pamiętała słowa szczeniaka. Nie mogła teraz skupić się na nich. Musiała działać, by jak najszybciej wydostać się z tego koszmaru. Starała się trzymać jak najbardziej murów, chowając się w ich cieniu tak, by nikt nie zauważył, jednocześnie co rusz zerkając gdzieś na boki w poszukiwaniu jakiś szmat.
Niemalże podskoczyła w miejscu słysząc czyichś krzyk. Przez drobną chwilę była pewna, że została zauważona. Na całe szczęście nie chodziło o nią. Odetchnęła cicho przez nos, biegnąc za szczeniakiem i chowając się między dwoma domami. No dobra, ale musi jakoś wymyślić, by dostać się do bramy. Szkoda, że do najbystrzejszych nie należała. Musiała pomylić kolejki i stanąć dwa razy w tej po dobroć, pomijając kolejkę po rozum. No cóż.
Zerknęła za siebie dostrzegając śmieci. Bez większego namysłu doskoczyła do nich i zaczęła je przeglądać. Jakieś odpadki, stare gazety… nie Ev, z gazeta na głowie rzucałabyś się w oczy. Trzeba szukać dalej. Nic, nic, nic. Kiedy już traciła nadzieję na znalezienie czegoś odpowiedniego w jej palce wpadł stary, podziurawiony koc. Uśmiechnęła się promiennie. Zawsze to coś. Pomimo gorącu zarzuciła go na głowę, chowając przy tym swoje włosy. Niemalże jakby miała na sobie jakiś płaszcz. Zmarszczyła nos czując, że koc cuchnie uryną. No nic, będzie musiała to przeboleć w tym momencie. Poudaje jakieś chore, trędowate dziecko. Musiała szybko działać, póki tłuszcza była zajęta obserwowaniem tamtych nieszczęśników.
Nabrała większego wdechu i powoli wyszła z zaułku. Nie mogła biec, nie mogła zwracać na siebie uwagi. Krok po kroczku, bliżej celu. W głowie cały czas sobie powtarzała, żeby nie przejmować się tymi ludźmi, chociaż było jej naprawdę ciężko z racji jej natury. Zacisnęła mocniej oczy. Było jej duszno i gorąco, do tego ten nieprzyjemny zapach. Byle do ogrodu. Do tego ogrodu…
I wtem poczuła przeogromny ból, który ogarnął jej ciałem. Zatrzymała się i spojrzała w bok. Pod jednym z domów leżał mężczyzna, który najwidoczniej był w stanie agonalnym. Nie, nie rób tego Ev. Nie możesz dać się złamać.
Za późno.
Jej ciało samo ruszyło w jego stronę. Przykucnęła przy nim i wyciągnęła swoją dłoń, dotykając jego rozgrzanego czoła. Biedak. Zaraz mu ulży, choćby trochę. Nie myśląc zbyt wiele podziałała na niego swoją mocą uzdrawiania. Widziała, jak wszelakie plamy i rany powoli zanikają, a wraz z nimi ból, który emanował z jego ciała. Jeszcze trochę… Otworzył oczy w zaskoczeniu i spojrzał na nią.
- Zaraz poczujesz się lepiej… – powiedziała cicho. Mężczyzna wciągnął głośno powietrze. Jego wychudzona dłoń zacisnęła się w okół jej nadgarstka.
- To ona! Wiedźma! Wiedźma! – wydarł się głośno zwracając uwagę ludzi w pobliżu. Ev rozejrzała się gwałtownie czując, jak serce podskakuje jej do gardła. Spieprzyła to. Przez własną głupotę i swoją naturę. Gwałtownie zerwała się na równe nogi, wykręcając nadgarstek z zakleszczonych palców, by się wyswobodzić. Koniec z ukrywaniem się. Ruszyła szaleńczym pędem przed siebie, szukając wzrokiem bramy. Jest, nieco na lewo. Ktoś złapał ją za koc i szarpnął do tyłu. Puściła materiał, tracąc na moment równowagę i upadając na ziemię zdzierając sobie łokcie i kolana. Szybko jednak się podniosła, biegnąc dalej. No dalej kacze nóżki, dacie radę. Nie miała nawet odwagi spojrzeć za siebie, ale słyszała ich. Krzyki i przekleństwa. Gonili ją.
Dojrzała strażnika. Jeszcze parę metrów.
- Aetherne! – krzyknęła na tyle głośno, by ją dosłyszał, choć jeszcze nie dobiegła. Oby ją wpuścił bo inaczej będzie po niej.

Jego bieg przypominał pęd zranionej łani - o ile faktycznie przemieszczał się naprzód, najwidoczniej nie biorąc w ogóle pod uwagę możliwości niezłapania mary, o tyle jego ogólny stan fizyczny zmusiłby nieszczęsnego lekarza do chwycenia się za głowę, padnięcia na kolana i nagłego wzniesienia rąk ku niebu. Boże, widzisz a nie grzmisz? Jak możesz pozwalać na to, by to nieskalane karą zło panoszyło się na Ziemi? Chore. Mimo bólu biegł naprzód, wyciągając chude nogi przed siebie, absolutnie nie przejmując się tym, jak komicznie to musiało wyglądać. Zakrwawiona twarz i szpitalne ubranie, pacjent który wyrwał się ze swojego pokoju jak pocisk Cruise. W dodatku gonił coś, co zdawało się snem. Tylko s n e m.
Czysta abstrakcja. Odwrotność realności.
„Musisz uważać”, powtarzały mary, przemykające nawet po ścianach, pomiędzy jego nogami albo przeskakujące zgrabnym łukiem nad białą czupryną niestrudzonego Wymordowanego. Ten zdawał się odganiać od siebie myśli wilków, bo gniew odepchnął wszystkie racjonalne myśli. Oczy Growlithe'a rozbłysły nagle, uderzone faktem, że ta szuja - nie bójmy się nazywać mary po imieniu - eksponuje jeszcze jego oko. Wiele by dał, aby móc za pośrednictwem czerwonego przycisku wyłączyć poszczególny zmysł. Brak słuchu skutkowałby przyjemną ciszą, a nie drażniącym śmiechem, przez co białowłosy tylko bardziej się jeżył.
Stopa uderzyła o ziemię.
Kolejny krok okazał się zgubny.
Trzask.
Zdążył jeszcze tylko wyciągnąć przed siebie rękę i z rozwartymi palcami runął w dół w akompaniamencie pisków swoich zmor.

- Ugh... - stęknął żałośnie, wsuwając palce w przyprószone czarnym śniegiem włosy. Przez chwilę badał swój ogólny stan, po czym rozkaszlał się cicho, wznosząc warstwę kurzu i pyłu do góry... i dopiero wtedy rozkaszlał się na dobre, przewracając się na bok. Skulił się nieco, zakrywając buzię brudną, osmoloną ręką. Spod uchylonych powiek do kącików oczu napłynęły mu łzy, których jednak nie ujrzało niczyje oko.
„Wybieraj mądrze.”
Nie no. Właśnie miał zamiar wstać i zacząć grać w karty. No przecież.
Odlepił policzek od podłogi - czuł jak deski wyryły na nim parę podłużnych, czerwonych śladów - i zerwał się do siadu tak prędko, że gdy ponad stęchłym powietrzem rozbrzmiał krzyk dziecka, głowa Growlithe'a opadła do przodu, a on ponownie jęknął, przeczesując pozlepiane brudem kosmyki. Ogień był nieznośny. Gorąco paliło jego gardło, dym drażnił oczy, kurz osiadł na ustach, choć chłopak postarał się nadgarstkiem zgarnąć ziarnka ziemi z warg. Przestań drzeć tego ryja, tak sobie gniewnie pomyślał, wandal jeden. Ból głowy był jednak nie do zniesienia. Miał wrażenie, jakby ośmiometrowy troll chwycił go w dwumetrową łapę i rzucił o ścianę, która przywitała Grow'a swoimi kamiennymi ramionami bardzo serdecznie.
Białowłosy nie zastanawiał się zbyt długo, skąd jego ówczesne wdzianko (bardzo gustowne, widać, że z najnowszej, wiosennej kolekcji w modnym kolorze mięty) ewoluowało jak pokemon w zwykłe, pospolite ciuchy. Rozwinął jednak rękaw koszulki i przyłożył go sobie do twarzy. Poczuł pod cienkim materiałem swoje palce, jak ośmiornica (wtf) rozpłaszczone teraz na jego tu i tam czarnej gębie.
„Ooooohhh, kłopoty?”
Morda.
„Ale to nie ja tak skomlę, Jace”.
Podniósł się na nogi, mrużąc mocno oczy (wyglądał jak legendarny kowboj tuż przed pojedynkiem), po czym zaczął się rozglądać... popatrzmy... Ogień, ogień, zawalone belki, jakaś bachornia, więcej ognia, dalej parę belek, kawałek sufitu, o, grosik, ogień, pies, ogie--- wróć. Brwi ściągnęły się ku sobie, a Grow absolutnie ignorując „POMOCY!” nieznajomej ruszył przed siebie w kierunku owczarka.
Dokładnie.
Nie potrzebował multum „za” i „przeciw”. Potrzebował tylko impulsu, a ten okazał się natychmiastowy i gwałtowny. Pies. Pies w potrzebie. W cholerę z damą w opałach. Pies sobie nie poradzi. Nie ma przeciwstawnych kciuków. Z tą przejmującą myślą ruszył ku owczarkowi, ostrożnym, sceptycznym krokiem, jakby stąpał po cienkiej szklanej tafli. „Lód” pod podeszwami w każdej chwili mógł się załamać, a on runąłby jak długi piętro czy dwa niżej, przyjmując na pierś gruzy i stropy. Wolał sobie tego oszczędzić (nie, żeby marudził).
Teraz wystarczyło tylko podnieść belkę i uwolnić psa. A potem obrać odpowiednią drogę, a - według Growa - lepiej pójść na dół i spróbować się wydostać, niż wleźć na dach i nie mieć żadnego punktu zaczepnego. Bo i co? Miałby skoczyć z dachu, w akompaniamencie walącego się budynku..?

...
Bazyliszek?
To jest takie duże, ma kły i lubi mordować, tak?
Wściekła matka?
Nopenopenopenopenopenope. Nie, Gavran nie ma zamiaru w tym uczestniczyć. Ledwo co przeżył spotkanie ze starym wilczurem, a teraz ma jeszcze spotkać się z cholernym przerośniętym wężem? Czemu, no czemu mu się to przytrafiło. Przecież był grzeczny. Huh, prawie grzeczny. Czasem zabijał kogoś i był niemiły. Lub okradał. Mimo to naprawdę dobry z niego chłopak, kiedyś nawet pomógł jakiejś staruszcze. Pomińmy fakt, że potem ją okradł ze wszystkiego i zabił, a zwłoki zostawił na środku ulicy. A tu nagle los musiał, po prostu musiał go pokarać i wywalić w TO miejsce. To po prostu niesprawiedliwe, że wszystko co złe to go napotyka. Nawet normalnej dziewczyny sobie nie mógł znaleźć, tylko jakąś laskę z mackami na plecach, która próbowała zjeść go żywcem. Ośliniła mu cały rękaw, nie mówiąc już o bliznach na ręku po jej zębach. No cóż, na tą jedyną miłość trzeba poczekać. Kiedyś każdy znajdzie swoją ukochaną Julię~ Nie mam pojęcia jak od bazyliszka przeszłam do miłości, ale dobra.
- Wywal to jajo teraz. - wywarczał, chociaż nie zrobiło to na nieznajomym wrażenia. Uparcie podążał naprzód, więc Opętanemu został tylko bieg za nim. No, chyba, że chce zostać pożarty przez wyrośniętą jaszczurkę. Noga bolała go coraz bardziej, ale hałas dochodzący zza niego motywował Gavrana do dalszej drogi.
Dreptu, dreptu.
Jebs.
- Kurna mać... - Kruk rozmasował sobie czoło, zaciskając mocno powieki. Kolejna rana, kolejny problem. Może jak teraz otworzy oczy, to się obudzi? Będzie leżał w swojej norze, zupełnie bezpieczny i bez żadnych obrażeń. Niestety to nie był sen, a Gavran przed chwilą wpadł do jakiejś dziury. Co gorsze, bazyliszek nadal ich gonił i właśnie zajął się nieznajomym chłopakiem. Cóż, przynajmniej wąż nie zwracał uwagi na Gava. Teraz ten mógł sobie bez problemu uciec. Tylko... tylko jak. Hm, w filmach zazwyczaj bohaterowie znajdują wyjście w ostatniej chwili, ale to wszystko jest jak najbardziej prawdziwe. Niby mógłby spróbować się wspiąć, ale to zajmie trochę czasu. A czasu tak jakby jest mało~ Mógłby się zmienić w czarną, latającą kulkę ze skrzydłami, jasne. Tyle, że jest naprawdę zmęczony, a noga... hm.
Zerknięcie na faceta z jajem, którego właśnie bazyliszek próbował zamordować.
...
Dobra, chyba trzeba mu pomóc.
Dobra, Gavu, myśl. Czego nie lubią węże? No... w jakiejś tam książce czytał, że bazyliszki nie lubią piania koguta. Ale to chyba była jakaś bajka... A może ogień? Jakby tak wsadzić mu do pyska pochodnię... Gavran rozglądnął się po jaskini, ale było ciemno. Na pewno nie było tu żadnego drewna czy coś, a Opętany także nie miał przy sobie niczego.
- Masz zapałki, zapalniczkę, cokolwiek?! - krzyknął, chowając się za jakąś skałą. Tak na wszelki wypadek. Tylko ciekawe, czy tamten będzie w stanie mu jeszcze odpowiedzieć...

"Co? Zaraz mnie pożre, a tobie zachciało się palić?"
Gav jęknął, po czym zaczął się zastanawiać czy naprawdę dobrze robi pomagając temu chłopakowi. Jak on przeżył, będąc tak nieogarniętym? Widocznie selekcja naturalna postanowiła go oszczędzić, ale teraz się dopomina. No i wygląda na to, że biedaczysko wreszcie stanie twarzą w twarz ze swoim przeznaczeniem.
-Idiota... Bazyliszek chyba boi się świat... -
Trzask.
Wrzask.
... Och.
Jajo potoczyło się po jaskini, przyciągając uwagę Gavrana. Podążył za nim wzrokiem, zastanawiając się czy wiać, czy złapać mini węża i dopiero wtedy uciekać. Ciekawe za ile to-to można by sprzedać. Po chwili jednak jego prawie zmarły towarzysz przemówił i to na niego Gav przeniósł czerwone ślepia. Wysłuchał umierającego z "wtf" na twarzy. Wiedzieli, że przyjdzie?
Co.
Cococococococo.
No skoro chce... Ale w sumie kij z tamtą dziewczynką. Kundel po prostu weźmie jajko i pójdzie prosto. Jak spotka małą, to po prostu jej powie, że brat umarł i już nie wróci. A on ucieknie. Idealnie.
Gdy bazyliszek, a właściwie pani bazyliszkowa zajmowała się zmasakrowanym ciałem, Opętany cichutko złapał jajo i czym prędzej czmychnął z jaskini, na ile mu noga pozwalała. Ból coraz bardziej mu dokuczał, a sam Gavran naprawdę był już zmęczony. Ściskał w dłoni potomstwo bazyliszka i oglądał nerwowo za siebie, bojąc się, że przerośnięty wąż będzie go chciał dogonić.
Na szczęście jakimś cudem udało mu się wyjść z tych jaskiń, a na zewnątrz naprawdę czekała lekko zaniepokojona dziewczynka.
Awww, jaka urocza. <3 Gavran tak spojrzał na nią, pomyślał... No w końcu to dziecko. A do tego nie miał bladego pojęcia gdzie się znajduje. Także... także owa mała była jedynym rozwiązaniem.
- Ekchm. Spotkałem w środku Twojego brata. N-nic mu nie jest, ale musiał jeszcze chwilę zostać w środku. Dał mi jajko i powiedział, że tu jesteś i masz mnie poprowadzić do chatki, a on do nas za jakiś czas dojdzie. To bardzo ważne. - Gav naprawdę próbował nie przestraszyć młodej, ale w końcu... cóż. Noga cała we krwi, poszarpane ubrania, czerwone ślepia i dłuugie, skołtunione włosy.
Tiaaaa.
Właściwie to z takim wyglądem mógłby powiedzieć "Cześć, moje kochanie. Jak weźmiesz mnie do domu, to dam Ci cukierki." a brzmiałoby to tak samo. No nic, miejmy nadzieję, że mała mu uwierzy i go zaprowadzi. Byleby nie biegła, bo tego to Gavran nie wie, czy wytrzyma.
// ten post jest badziewny, ale jestem cholernie zmęczona. Poprawię go jakoś ładniej jak się wyśpię. .-.