Nagle przestał być taki cwany? Z niewiadomych przyczyn przejęty ton głosu chłopaka sprawił Ryanowi dziwną satysfakcję. Dobrze było wiedzieć, że jednak nie był aż taki opanowany, za jakiego się podawał. Mimo tego – wolałby nie słyszeć go w ogóle, szczególnie teraz, gdy to jemu przyszło odwalać całą brudną robotę, którą upiór mógłby załatwić w inny sposób, mając aż tyle możliwości. Nie każdy mógł wtargnąć do cudzego umysłu i pobawić się we władcę „żywych” marionetek. W dodatku zamiast narzekać, mógł wreszcie zrobić coś pożyteczniejszego i namieszać we łbie tej narwanej lwicy.
„Do cholery, miałeś uciekać!”
Poirytowane prychnięcie wyrwało się ze zwierzęcego pyska. Gdyby tylko mógł mówić, zapewne ten dźwięk uformowałby się w słowa „No nie pierdol”. Bo przecież właśnie postanowił urządzić sobie przerwę na kawę! Starał się nie odpowiadać czarnowłosemu, bo liczył, że cisza pozbawi go wszelkich chęci do dalszego gderania; poczuje się niesłuchany i będzie w spokoju czekał na dalszy przebieg wydarzeń. Jay miał w końcu inne problemy na głowie, niż przejmowanie się obijającym się gówniarzem, któremu nagle zachciało się podzielić swoją wiedzą przyrodniczą. Powinien wiedzieć to dużo wcześniej, bo teraz – jak zresztą widać na załączonym obrazku – informacje nie pokrywały się z tym, z czym właśnie mieli do czynienia. Nie zbliżał się do samych lwów, więc nie powinny czuć się zagrożone. To one zaczęły nadciągać z daleka, całkowicie rujnując ogromny dystans, który ich dzielił. Odpowiedzenie atakiem na atak okazało się najlepszym rozwiązaniem, tym bardziej, że i tak starał się biec jak najszybciej, choć nie miał w zwyczaju uciekać.
„Cofam.”
Zaatakowały pierwsze. Miałem się, kurwa, zatrzymać i podać im łapę na zgodę?, wymruczał z powątpiewaniem i mimowolnie pokręcił lekko łbem i, nie przerywając biegu, starał się wyrzucać łapy jak najdalej przed siebie, byleby tylko szybciej dobrnąć do celu. Znalazłszy się w pobliżu urwiska, zwolnił nieco, chcąc odnaleźć pień, o którym wspominał jego przymusowy towarzysz, by zaraz skrzywić się mimowolnie na dźwięk jego rozentuzjazmowanego głosu. Przestań, dorzucił zaraz. W tej sytuacji nie wiadomo, czy tyczyło się to ogólnego odzywania się czy sterowania im. Równie dobrze i jedno, i drugie doskonale tu pasowało. Może i pomoc mary była w tej chwili nieoceniona u nieco oszczędziła mu poszukiwań, ale nie przyznał tego otwarcie. Znowu przyspieszył, by jak najszybciej znaleźć się w pobliżu mostu. Nie miał zbyt wiele czasu, więc nawet nie obejrzał się za siebie, by sprawdzić, jak blisko były lwy. Jedynie uszy odchylały się do tyłu, nasłuchując śniegu zgrzytającego pod kończynami.
Zatrzymał się. Przednimi łapami nastąpił na pień drzewa, wysuwając pazury, które zahaczyły o chropowatą korę. Naparł ciężarem na prowizoryczny most, chcąc ocenić jego stabilność. Dopiero upewniwszy się, postawił tylne łapska na pniu i na tyle szybko, na ile pozwalała mu niezbyt szeroka przestrzeń, zaczął przeprawiać się na drugą stronę. Ostre szpony były dodatkowym zabezpieczeniem przed ześlizgnięciem się i upadkiem w dół, który znajdował się tak nisko, że zasada kotów spadających na cztery łapy już by go nie obowiązywała. Przekonał się o tym, gdy srebrzyste tęczówki na chwilę zwróciły swe spojrzenie ku dołowi. Ktoś z lękiem wysokości bez wątpienia dostałby ataku paniki, ale jego na szczęście nie męczyła ta przypadłość, co w tej sytuacji wychodziło wyłącznie na plus.
Mam nadzieję, że masz pomysł na jakąś inną drogę powrotu, rzucił, gdy tylko znaleźli się po drugiej stronie. Nie zamierzał tłumaczyć się ze swojego planu, który natychmiast wydał się tak oczywisty, jak to, że słońce świeci. Oparł przednie łapy o bok drzewa i całą siłą, którą udało mu się wykrzesać z olbrzymiego cielska, naparł na nie, byleby tylko zepsuć całą łączność z końcem przepaści, do którego udało mu się dotrzeć. Pazury tylnych łap wbiły się w ziemię pod śniegiem, gdy szarooki zaparł się, chcąc urzeczywistnić swój cel. Miał nadzieję na to, że uda mu się zepchnąć pień, zanim zbliżające się lwy do niego dobiegną i ruszyć dalej, w stronę majaczącego na horyzoncie kształtu. Jeżeli nie, ciemność wciąż mu sprzyjała, ale nie wiedział, co jeszcze go czeka, więc uciekał się do mniej wyczerpujących rozwiązań.

P.S. Czyli jeżeli uda mu się go zepchnąć, możesz już uznać, że pobiegł w tamtym kierunku, jeżeli to miałoby ci ułatwić dalszy odpis, neh. A jak nie, to wiadomo. ~

Mentalnie westchnął ciężko z politowaniem dla ujemnego poziomy IQ mary. Nie dość, że chłopak śmiał wedrzeć się do jego głowy, to jeszcze sam zachowywał się nie lepiej od rozkapryszonego bachora, gdy doskonale zdawał sobie sprawę, że Ryan nie to miał na myśli. Albo i nie. To, że był kretynem aż biło po oczach i tego już nawet nie odbierało się za przypuszczenie, a niezaprzeczalny fakt. I za jakie grzechy musiało paść akurat na niego?
„Nie interesuje cię nawet, jak się nazywam?”
Jak widać, rzucił wymijająco. Może jego towarzysz tego nie zauważył, ale w tej chwili mieli inne sprawy na głowie i to nie był odpowiedni czas ani miejsce na pogłębianie ich znajomości, która – na całe szczęście! – miała zakończyć się już niebawem. Nie sądził, że informacja dotycząca imienia zjawy miała przydać mu się w przyszłości. Zamierzał wymazać z pamięci tego irytującego gnojka zaraz po tym, gdy ich drogi miały się rozejść. Teraz bardziej interesowało go, czy uda mu się przepchnąć ten pieprzony pień, co wcale nie było takie proste. Nie, żeby zabierając się za to, oczekiwał cudów. Skoro zdołał przejść po prowizorycznym poście w swojej przerośniętej i znacznie cięższej postaci, nie mógł dłużej twierdzić, że przejście nie było stabilne. Przynajmniej drgnęło odrobinę, ale w końcu przestał liczyć na powodzenie tego planu. Lwy już zbliżały się do pnia, a ostrzegawczy ryk raz jeszcze wyrwał się z pyska przerośniętej bestii.
Cichy trzask.
Srebrne ślepia zwróciły się ku kotowatym, które właśnie wspięły się na most. Gdy donośniejszy dźwięk przerwał ciszę, Grimshaw błyskawicznie oderwał łapy od drewnianej powierzchni i cofnął się o krok do tyłu, byleby tylko nie runąć w przepaść wraz z ogromnym pniem. Z chłodnym opanowaniem w kocich ślepiach, przyglądał się przeciwnikom, którzy z ogromną prędkością zaczęli spadać w dół. To miała być ostatnia rzecz, którą zrobili w swoim życiu. Przemknąwszy jeszcze spojrzeniem po przeciwnej krawędzi urwiska, po której tłoczyła się reszta lwów, odwrócił się i ruszył dalej, już wolniejszym tempem. Zagrożenie ze strony wielkich kotów uznał za zażegnane. Musiał tylko dotrzeć do miejsca, które odznaczało się na horyzoncie. Co tam jest? Do tej pory nie wyjaśniłeś, o co w ogóle chodzi, przypomniał. Bruneta, z którym miał do czynienia, było stać wyłącznie na jęki i marudzenie, przez co pomijał najważniejsze kwestie. Opętany miał tylko nadzieję na to, że nieznajomy wiedział, czego w ogóle chce i – jak na początku obiecał – dopilnuje tego, by nic się nie stało.
Znaleźli się u celu. Prawie.
Zwierzęce ślepia przyjrzały się dokładnie drzwiom, a wyryty na nich napis szczególnie przyciągnął uwagę mężczyzny. Niech zgadnę, to ty?, mruknął od niechcenia, jakby słowa, które właśnie przeczytał, w ogóle nie zrobiły na nim wrażenia. Mawiają, że w horrorach powinno się unikać zagrożenia, a takie przekazy miały uchodzić za odpowiedni bodziec zmuszający do odwrotu. Szatyn nie mógł się jednak wycofać. Pchnął łapą drzwi, otwierając je szerzej, a gdy przekroczył próg igloo-podobnego domku, stąpał już na dwóch nogach. Poprawił kołnierz skórzanej kurtki, wodząc wzrokiem po ciemnym korytarzu. Już niedaleko.
Czego dokładnie szukasz?

Zmrużył oczy, usiłując stoczyć pojedynek wzrokowy z otaczającą go ciemnością. Źrenice rozszerzyły się, chcąc wychwycić jak najwięcej elementów otoczenia. Na darmo. Ryan szybko zrezygnował z bawienia się w rozeznanie terenu, a dopóki nadal nie udało mu się o nic potknąć, na nic wpaść, mógł przyznać, że było dobrze. Prawie, bo pewnie nikogo to nie zdziwi, ale nie wierzył mu w nawet tak błahej sprawie. Zaskoczyła go za to ta nagła zmiana – z pyskatego gówniarza, nagle stał się bardziej potulny, a zamiast rzucać ironią, tłumaczył się przed nim jak dziecko, które nie chciało dostać ostrej reprymendy. Kącik jego ust najpierw drgnął, gdy mężczyzna walczył z odruchem przyodziania swojej twarzy w wymowny grymas powątpiewania, jednak ten, mimo zadanego sobie trudu, zawitał na niej. Jak widać, raczej nie skłaniał się do wybuchania śmiechem. Niedorzeczność wręcz wylewała się ze słów bruneta, potęgując chęć odwrotu, ale jednocześnie dusząc ją w mężczyźnie, „bo nie miał wyjścia”, choć nie do końca chciał w to wierzyć. Skoro tak bardzo potrzebował tego rytuału, by dostać się do cudzej głowy, jakim cudem udało mu się przejść przez jego własną? Nie przypominał sobie, by brał udział w jakimś szamańskim, pogańskim czy chuj-wie-jakim obrzędzie.
„O, widzisz światło? To tam.”
Przynajmniej tyle dobrego, że był już niedaleko. Postanowił przemilczeć te wszystkie wymienione profity, które tak naprawdę nie sprawdzały się w nakierowaniu go na bardziej pozytywny tok myślenia. A później, gdy już dotarł do pomieszczenia, aż nie mógł powstrzymać się od sugestywnego przesunięcia dłonią po policzku. Witamy w krainie satanistycznych fanatyków, kurwa. W końcu do szczęścia brakowało mu już tylko nagich dziewic, pentagramów i zakapturzonych idiotów, cieszących się na jego widok. No, nie do końca na jego, ale teraz to on stał z nim twarzą w twarz, a srebrzyste ślepia, w których przez falujące płomienie pochodni tańczyły iskierki, gromiły chłodnym spojrzeniem nieznajomego. To nawet lepiej, że ten zszedł mu z drogi, przez co – w rzeczy samej – przez chwilę przyglądał się błyskotce, która zdawała się być wręcz bezsensownym elementem wystroju. Pokonał kilka kroków przed siebie i wreszcie przesunął po nagim ciele kobiety. Nie było w tym nic zdrożnego, bo zamiast spoglądać na nią jak na łakomy kąsek, który podstawiono mu na tacy, na jego twarzy pojawiło się obrzydzenie. Wzrok kolejno badał rany na jej ciele, aż spoczął na zapłakanej twarzy. Z tej perspektywy niemy przekaz nie umknął jego uwadze. Nie wyglądał na przejętego, więc dama w opresji mogła zwątpić w to, że w ogóle zamierzał jej pomóc. Kolejny krok, podeszwa buta nastąpiła na linie wyryte na ziemi. Mężczyzna przykucnął obok jasnowłosej, przysunął kciuk do rozchylonych ust, po czym zadrasnął opuszkę zwierzęcym kłem. Drobna strużka krwi już zaczęła znaczyć jego skórę szkarłatnym śladem. Nachylił się, zbliżając wargi niebezpiecznie blisko ust nieznajomej. Milimetry – tyle dzieliło ich twarze od siebie. A kiedy już pocałunek wydawał się być nieunikniony...
„Komu uwierzysz: kłamcy czy cnotce niewydymce?”
... wysunął wolną rękę przed siebie i zacisnął palce na srebrnym przedmiocie. Szarpnął, usiłując zerwać go z linki. Oczywiście, wciąż pamiętał o obecności łysola pod ścianą. Zapobiegawczo, gdyby ten postanowił interweniować, cieniste macki wysunęły się z ciemności, chcąc jak najszybciej opleść ciało wesołego chłopaka. Znajdź sobie inną rozrywkę, dzieciaku. Nie wiedział, co się stanie. Jeden z cieni niebezpiecznie plątał się w pobliżu sylwetki kobiety, którą Grimshaw obrzucił wymownym spojrzeniem, odsunąwszy się dalej. Jeżeli coś miało się stać, to na pewno nie miało ujść jej na sucho.
Święty spokój nie brzmiał za dobrze, Red.