Te romantyczne, zimowe spacery w blasku księżyca – idealne na zbliżające się Walentynki. Rzecz w tym, że całą atmosferę i tak szlag trafił. Właściwie nie było w tym nic nadzwyczajnego, skoro do otrzymania takiego efektu wystarczył sam fakt, że miało się do czynienia z tą dwójką. Dla wielu milczenie, które panowało pomiędzy nimi mogło wydawać się niezręczne, a i równie dobrze mogliby darować sobie udawanie, że w ogóle mieli ze sobą cokolwiek wspólnego. Rzecz w tym, że od tej błogiej ciszy gorsze byłoby już tylko przerwanie jej, dlatego Ryan ani myślał o tym, by zapytać białowłosego, czy coś z nim nie tak. Ba! To, że Jace milczał od kilku minut było dla niego tak niecodziennym zjawiskiem, że pozwolił tej chwili ciągnąć się przez tak długi czas, jak tylko było to możliwe. Rzadko zdarzało się, by ktoś, kto zazwyczaj miał coś do powiedzenia – co z tego, że zdawał sobie sprawę z tego, że jego bełkot obije się bez odpowiedzi – nagle postanowił spasować. Szczególnie, jeśli tym kimś był Growlithe. Jay w którymś momencie odruchowo zerknął z ukosa na towarzysza, jakby na jego twarzy miał dostrzec przebłyski wewnętrznej walki z samym sobą, ponieważ po jakimś czasie nawet gadanina mogła stać się nawykiem, z którym trudno było walczyć. Nie trwało to długo. Stosunkowo szybko skupił się na drodze przed sobą, nie licząc już czasu, który minął odkąd na siebie trafili – nie obchodziło go to. Niezależnie od tego, czy minęło dwanaście minut czy też dwie godziny – nic się nie zmieniało i nie zapowiadało się na to, by cokolwiek miało się zmienić.
Nie zauważył nawet, w którym momencie albinosa ubyło u jego boku.
W gruncie rzeczy nie było w tym nic dziwnego. Gdy nagle zostaje się zmuszonym do zatrzymania się, byleby nie wyrżnąć się na prostej drodze, bo coś nagle postanowiło utrudnić nam dalszą drogę, po prostu nie zwraca się uwagi na takie detale, jak ubytek milczącego znajomego. Nie wspominając już o tym, że był dużym chłopcem i potrafił poradzić sobie sam. Prawdę mówiąc, z początku każdemu mogłoby się wydać, że natrafił na niewielką przeszkodę, którą łatwo można było ominąć, pomimo silnego ucisku, który odczuł na swojej kostce. Kwestią sekund było dostrzeżenie zakrwawionej ręki, do której zaraz dołączyła druga, w równie kiepskim stanie. Nie było absolutnie nic dziwnego w tym, że ten widok nie wzbudził wielkiego poruszenia w ciemnowłosym. W Desperacji takie (i znacznie gorsze) widoki były czymś na porządku dziennym. Jedni mieli robi, inni ogony, a jeszcze inni wyglądali, jakby przejechała po nich kosiarka, ale pozwolenie na to, by całkowicie ich dobiła byłoby przecież za proste. W nieznajomym, który niefortunnie wybrał sobie złą kostkę do trzymania, widział po prostu żebraka, a „Spierdalaj, nie mam drobnych” było prawdopodobnie pierwszą rzeczą, która mogłaby paść z jego ust. Ale tak się nie stało. Głównie dlatego, że zanim zdążył cokolwiek powiedzieć, z ust nieznajomego padło jego imię. Szarooki ściągnął brwi, nabierając jeszcze bardziej chłodnego podejścia do czarnowłosego, którego ewidentnie nie kojarzył. Bezskutecznie szarpnął nogą, chcąc wyrwać ją z uścisku, a niesmak, który wymalował się na jego twarzy dobitnie rzucał się w oczy.
― Puść ― mruknął, przelewając całą stanowczość w to krótkie polecenie. Chłodne spojrzenie przeszywało rachityczne ciało chłopaka, nie odznaczając się nawet odrobiną współczucia. Równie dobrze mógłby tu zamarznąć, jak cała reszta, którą wcześniej mijali bez żadnego przejęcia. Taka kolej rzeczy: umiesz o siebie zadbać albo nie. ― Nie sądzisz, że to raczej kiepski sposób na zawracanie ludziom dupy? Czegokolwiek chcesz.
Wszystko wskazywało na to, że nieznajomy musiał się streszczać, jeżeli miał jeszcze swoją ostatnią wolę, której... oczywiście nie zamierzał wypełnić. Bardziej interesowało go to, skąd go znał, ale wszystkie pytania ugrzęzły w srebrzystych tęczówkach, które wyczekująco przyglądały się rannemu.

Gdyby nie to, że Ryan stał nad nieznajomym z niewzruszoną miną, prawdopodobnie wyszedłby z tego całkiem niezły horror. Musiałby tylko zdobyć się na sporą dawkę przerażenia i wziąć nogi za pas. Ktoś inny na jego miejscu bez wątpienia nie zniósłby pokazu nienaturalnych zdolności wykrzywiania swojego ciała i nieprzyjemnego chrupotu kości, który im towarzyszył. Chłopak, z którym miał do czynienia, na pewno nie był nikim normalnym (pomijając już to, że w Desperacji mało kto był jeszcze normalny), ale Ryan nie widział w nim zagrożenia, raczej kolejne utrapienie, którego wypadało się pozbyć jak najszybciej i ruszyć dalej. Nie ukrywając, pogoda nie sprzyjała i nawet on nie miał ochoty na przebywanie na mrozie w towarzystwie jakiegoś kretyna. Trudno było oprzeć się wrażeniu, że nie ma się do czynienia z kimś bystrym, gdy nagle wyszło na to, że cała ta dramatyczna szopka była kompletnie pozbawiona sensu.
Serio?, przemknęło mu przez myśl, a ciemna brew zawędrowała do góry, niknąc za postrzępioną grzywką. Chyba wolał nie wiedzieć, jakie jeszcze atrakcje miał w zanadrzu czarnowłosy, ale przynajmniej uwolnił jego nogę z uścisku, więc już nic nie stało mu na przeszkodzie, by się wycofać. Faktycznie miał w planach odejście i zignorowanie prośby błękitnookiego. Był podejrzany, znał jego imię, a w dodatku nieprzyjemny zapach, który mu towarzyszył wcale nie zachęcał do dłuższego przebywania w towarzystwie. Ciemnowłosy pokręcił przecząco głową, uznając to za najdoskonalszą odpowiedź. Po prostu nie. Nie istniał żaden dobry argument ku temu, by pomóc natrętnemu dzieciakowi, który samodzielnie nie potrafił poradzić sobie ze swoimi problemami.
Już przymierzał się do odwrócenia się i odejścia w swoją stronę, gdy mocne szarpnięcie powstrzymało go przed tym. Oczywiście zaparł się od razu, a zęby zacisnęły się, choć ostrzegawcze syknięcie przecisnęło się przez nie. Ręka wystrzeliła w bok, by szybko zacisnąć się na nadgarstku bruneta w próbie oderwania jej od ramienia. Jak na złość cofnął głowę, marszcząc brwi w nieprzyjaznym wyrazie. Jeżeli myślał, że przekona go w tak idiotyczny sposób...
Zaraz... zniknął?
Jay cofnął się o krok i niewiele brakowało, by zderzył się z murem budynku, który stanowił jedną ze ścian uliczki, w której się znajdował. Przytknął wierzch dłoni do ust i natychmiast otarł je z obrzydzeniem, jakby pamiątka po samym oddechu była już przesadą. W pierwszej chwili nawet nie zarejestrował przybycia Growlithe'a. Chłodne, ale i nieco nieobecne spojrzenie śledziło miejsce, w którym jeszcze przed momentem znajdowała się drobniejsza sylwetka. Zaczynał mieć zwidy? Bardzo realistyczne, skoro ramię do teraz pulsowało, przypominając o bolesnym uścisku.
Kolejne szarpnięcie. No kurwa, warknął w myślach i podniósł rękę. Niewiele brakowało, by zamachnął się nią, wymierzając solidny cios pięścią. Na szczęście fakt, że tym razem miał do czynienia z Jonathanem, sprawił, że zaraz opuścił dłoń i szarpnął ramieniem, chcąc pozbyć się z niego zbędnego balastu w postaci ręki Wilczura. Nie przypuszczał, że ten tak szybko zrezygnuje. Przez dłuższą chwilę Opętany przyglądał mu się w milczeniu, zbierając do kupy wszystkie fakty i ostatecznie skupiając się tylko na jednym z nich: Wo`olfe niczego nie widział. To w zupełności wystarczyło, by pominąć opowiadanie o historii sprzed chwili. Poza tym miał do czynienia z Grimshaw'em, który i tak najpewniej nie pisnąłby słowa na taki temat. Nawet jeśli to, że coś się stało, mogło rzucić się w oczy. Przecież nie na co dzień wyglądało się tak, jakby za chwilę miało stracić się grunt pod nogami. I nie na co dzień jakiś obcy głos brzęczał mu nad uchem; głos, który przy okazji tylko on mógł usłyszeć. I tylko on mógł go zignorować.
― Martwiłeś się? To urocze. ― Tylko on potrafił sprawić, że to określenie brzmiało paskudnie i przestawało kojarzyć się z czymś miłym i przyjemnym. Starał się szybko odzyskać rezon i jakoś zatuszować świadomość tego, że nie byli tu tylko we dwoje. ― Mogłeś iść beze mnie ― dodał zaraz, uświadamiając mu jak daremnego trudu się podjął, a jednocześnie i dobrze się stało, że tu przyszedł. Wyglądało na to, że jego nowy znajomy nie chciał znaleźć się w zasięgu wzroku jakiejś innej osoby.
„Jedzie od ciebie zdechłym kundlem.”
Przytknął palce do skroni i rozmasował ją, jakby to w jakiś sposób miało uciszyć drugi głos, który jak na złość wtórował albinosowi, próbując rozproszyć szatyna.
― Mhm, ciebie też miło znów widzieć ― rzucił sucho, po czym wreszcie ruszył się z miejsca. Przy okazji zdążył minąć już Jace'a, choć zaraz spojrzał za siebie przez ramię, jakby chciał go ponaglić. Przecież nie mogli stać tutaj wiecznie. W odpowiedzi na jego pytanie wzruszył barkami, co – znając Dobermana – można było odebrać za zgodę. Najwyraźniej nie miał nic lepszego do roboty.
„Nie, nie, nie. Nie tędy droga.”
Po prostu wypierdalaj z mojej głowy.

Obojętny stosunek to jeden z najważniejszych elementów, który zapewniał przetrwanie w towarzystwie Growlithe'a. Ryan miał o tyle łatwiej, że już od samego początku nie przejmował się ironicznymi i sarkastycznymi odzywkami białowłosego. W zasadzie nic z tych rzeczy nie robiło na nim wrażenia, niezależnie od osoby, z którą miał do czynienia. Zresztą, miał teraz inny problem niż użeranie się z Wilczurem, który w odpowiedzi na trzy słowa, zawsze musiał użyć ich pięć razy więcej. Widział w nim coś z dziecka, choć gdyby faktycznie był upierdliwym gnojkiem, plączącym się pod nogami, niewątpliwie potraktowałby go inaczej. Tymczasem Jace musiał znosić protekcjonalność, z jaką traktował go Grimshaw, bo to, że jego podejście na pewno nie mogło ulec zmianie było już z góry przesądzone.
„Słyszałeś o wylęgarni dzikich wymordowanych?”
Ciemnowłosy wzruszył lekceważąco barkami. Nie przejmował się tym, że jego towarzysz nie miał możliwości wychwycenia tej niemej odpowiedzi. Po raz kolejny wszystko było mu jedno. Dopóki tamci wymordowani nie wchodzili mu w drogę, nie musiał się nimi przejmować. Całkiem prosta zależność. Srebrzyste tęczówki przesuwały leniwym wzrokiem po okolicy, ale teraz krył się w nich jakiś drobny zalążek czujności. Zastanawiał się, czy za moment znów nie ujrzy pokiereszowanej sylwetki czarnowłosego chłopaka. Trudno było mu udzielić Jonathanowi jakiejkolwiek odpowiedzi, gdy w dużej mierze był zagłuszany przez głosik, który uparcie wrzynał mu się w uszy i zdawał się rozbrzmiewać już w samym ośrodku słuchu, pod kopułą czaszki. Wcale nie zadowalał go fakt, że to coś właśnie mogło siedzieć w jego głowie.
„To dlaczego nie chciałbyś mi pomóc?”
A dlaczego miałbym ci pomóc? Może najpierw się określisz?
Nawet nie wiedział, czy ta mentalna dyskusja miała sens, ale biorąc pod uwagę to, że nieznajomy znał jego imię, potrafił gderać mu w głowie, to z odczytaniem myśli na pewno nie mógł mieć problemu. W tej chwili i tak ta droga komunikacji wydawała się być jedyną możliwą, ponieważ nie miał najmniejszego zamiaru zacząć odstawiać scen i wyjść na kogoś, kto pierdoli od rzeczy, bo zapewne z doborem tematu nie trafiłby w ten, który ciągnął Wo`olfe. Udało mu się wychwytywać jedynie marne urywki tego, co mężczyzna go niego mówił, jednak nawet z nich nie był w stanie wywnioskować niczego ważnego. W ciszy łączył tylko niektóre fakty, ostatecznie przywiązując dość szczególną wagę do tego, że oboje nawiązali do wschodu. Mimowolnie ściągnął brwi w zastanowieniu. Niestety przez całe zamieszanie wkoło nie był w stanie tego wywnioskować.
Co jest na wschodzie? zwrócił się do zjawy i zatrzymał przed wejściem do baru.
„Hej, Ryan, słuchasz mnie w ogóle?”
Wreszcie spojrzał na wymordowanego. Nadal zdawał się być jedną nogą w zupełnie innym świecie. Gdyby tylko mógł, już wcześniej uciszyłby bruneta, który wszedł mu w drogę, ale ten był nieuchwytny. Jednak to, że miał tę niewielką przewagę wcale nie oznaczało, że szatyn planował ugiąć przed nim kark. Bądź co bądź młodzieniec nie miał nad nim pełnej kontroli, zaś Jay nie zamierzał brać udziału w planie, który przeszedłby całkowicie po myśli błękitnookiego.
― Jak zawsze. ― Czyli wcale. ― Zaraz przyjdę ― zapewnił, choć z szorstkiego tonu nie dało się wywnioskować, czy mówił prawdę czy też kłamał. Aktualnie po prostu utkwił w martwym punkcie. Albo i nie, dorzucił w myślach. Zaraz po tym odwrócił się od drzwi i wyciągnął z kieszeni jednego papierosa i zapalniczkę, którą zaraz odpalił swoją używkę. Wszystko wskazywało na to, że to właśnie ta czynność miała być pretekstem do zostania na zewnątrz jeszcze przez chwilę. Schował srebrny przedmiot z powrotem do spodni i zaciągnął się słodkawym dymem.
Jesteś beznadziejny, mały, rzucił w myślach i oparł się plecami o mur budynku. Kończą ci się argumenty? Zacznijmy od tego, że nie masz ich wcale. Skoro już jesteś na tyle cwany, by dowalać się do obcych osób i twierdzić, że znasz je doskonale, powinieneś wiedzieć, że szantaż raczej nie jest najlepszą metodą do rozpoczęcia współpracy. Czemu Bob miałby być zły? Też namieszasz mu w głowie? Mam ponad dziesięć wieków, a ty sprawiasz wrażenie niedoświadczonego gówniarza.
Strzepnął popiół na ośnieżone podłoże.
I desperata, dodał zaraz. Prawdę mówiąc, nigdy nie lubiłem pierdolenia. Chcę konkretów, a nie ciągłego „pomóż mi”, „zaufaj mi”, „czeka cię wspaniała nagroda”. I co? Może zaraz każesz wysłać mi SMS o treści „Wchodzę w to”?
Pokręcił głową z lekkim niedowierzaniem.
Chcę konkretów. Dlaczego mam ci pomóc? Co dokładnie mam zrobić? No dalej. Popisz się, skoro masz tyle do powiedzenia. Czekam.

Mistrz Gry.
„Raczej na pewno nie” - dorzucił swoje trzy grosze głos. Ryan niemalże mógł wyobrazić sobie, jak w tym momencie chłopak ― ten sam gnój, który go pocałował i który przed momentem wydawał się przemieloną krowią wątrobą ― rozkłada się wygodnie, jak na wyjątkowo miękkiej kanapie. Nogi stawia niedbale na stole, głowę umiejscawia pod splecionymi rękoma. I tylko czeka, aż służba przyjdzie i zacznie w popłochu wykonywać jego zachcianki.
Łaskawie odczekał nawet, aż ciemnowłosy skończy swój wywód, który on sam skomentował tylko głośnym ziewnięciem.
„Skończyłeś?”
Irytująca nuta, jaka odbiła się echem od ścianek umysłu wymordowanego, niejednemu odebrałaby kontrolę.
„Dobrze. Więc po kolei. Moje pierdolenie ma doskonały wpływ na twoją psychikę. Ciało, które widziałeś jeszcze tak niedawno nie było moje. Bo... wiesz...” - zachichotał. „W zasadzie sam już nie jestem pewien jak wyglądam. Jak wyglądałem. Oh, ale doskonale zdaję sobie sprawę jak mogę wyglądać. I dziś wyglądam dokładnie tak jak ty. Ciemne włosy, szare oczy, próba zerżnięcia wszystkich i wszystkiego za pomocą obojętnej miny. Myślisz, że nie wiem? Nie, inaczej. Myślisz, że się boję? Oh, albo sądzę, że jesteś w stanie mi zagrozić? Popatrz tylko...”
W tym momencie dłoń, która trzymała papieros poruszyła się bez udziału Ryana. Uczucie, jakby gdzieś w połowie stracił czucie w ręce towarzyszyło przez cały czas, w którym odegrana była krótka scenka: palce ścisnęły się mocno, miażdżąc w pięści papierosa, by zaraz dłoń otworzyła się na nowo. Papieros upadł na śnieg.
„To jedna ręka, Ryanie. Mogę poruszać również drugą, mogę zawładnąć nogami, nawet oczyma i wargami. W każdej chwili mogę stać się tobą i nikt nie zauważy, że ty, to nie ty, bo ty to ja. Czy teraz łaskawie skorzystasz z mojej propozycji?”
Kolejna salwa dziecięcego chichotu.
„Zapytasz, dlaczego od razu nie wezmę kontroli, dlaczego już teraz nie ruszę tobą, by wykonać misję, której sam się podjąłem. Odpowiedź brzmi: bo tak jest zabawniej. Jest, prawda? Równie zabawna, co twoja próba udowodnienia mi, że nie mam argumentów. Mam nadzieję, że skoro słowa cię nie przekonały, chociaż czyny dadzą radę. A teraz skup się. Skieruj się natychmiast na wschód. Bieg potrwa z dwie, może trzy godziny. Uważaj na lwy niemejskie. Widziałem całe stado po drodze. Niezbyt przyjazne kociaki. W końcu dotrzesz do urwiska. Będziesz musiał przejść wzdłuż niego, aż natrafisz na powalony pień drzewa. Przejdziesz, przedostając się na drugą stronę. Stamtąd już ledwie pół godziny od zamku, do którego masz mnie zaprowadzić. Jeśli zrobisz to jeszcze dzisiaj, masz moje słowo, że opuszczę twoje ciało, nie pozostawiając na nim żadnego uszczerbku na zdrowiu. Umowa stoi, nie?”
― Ryan, do kurwy nędzy, czy ja naprawdę muszę tobą szarpać, żebyś mnie słuchał?!
Jak babcię Kazię kocham, Ryan nie słyszał dochodzącego zza ramienia lamentowania białowłosego. Zdawałoby się nawet, że przez czas, w którym Twór wygłaszał swoją litanię, wszystko dookoła zostało ― pstryk! ― wyłączone. Jak światło. Ale teraz Grimshaw wrócił na ziemię. Ostry ból w okolicach skroni zygzakiem rozprzestrzenił się po całej głowie.
Growlithe mocno uderzył towarzysza w ramię.
― Haaalo? Czekam od dziesięciu minut. Musisz tak długo fajczyć?
Aż trudno wybrać, który z tych dwóch panów był bardziej wkurwiający; Twór czy Jonathan.

Przeważnie, gdy sprawy prezentowały się naprawdę źle, można było spodziewać się tylko jednego – że będzie gorzej. No pewnie! Byłoby nudno, gdyby nie znalazł się jakiś haczyk. Problem w tym, że ten haczyk sprawiał, że nabierał coraz większej chęci na to, by uprzykrzyć życie temu gówniarzowi. Im dłużej go słuchał, tym coraz bardziej miał ochotę go dorwać, a wtedy jego szczątek nie doliczono by się, bo nie dość, że byłoby ich całe mnóstwo, to jeszcze porozrzucałby je po całej Desperacji. Przecież to byłoby zabawne! Niestety nie było to jedynym, co stopniowo sobie uświadamiał.
„Popatrz tylko...”
Ręka odmówiła mu posłuszeństwa, choć próbował zaprzeć się i w jakiś sposób powstrzymać ją od swawolnego ruchu. Bezsilność była czymś, czego nienawidził najbardziej, ale tylko wtedy, gdy dotyczyła właśnie jego, jak teraz. Nie chciał dopuszczać do siebie myśli, że jakiś gnojek robił z nim, co mu się żywnie podobało. Rozżarzona końcówka papierosa z początku lekko podrażniła jego skórę, pozostawiając po sobie jedynie spopielony ślad. Szare tęczówki spoglądały na używkę, która zakończyła swój żywot w śnieżnobiałym puchu, przesiąkając wodą z lekko topniejącego pod wpływem ciepła puchu. Nie mógł nawet w spokoju dokończyć tak banalnej czynności, jaką było zatruwanie sobie płuc, którym zapewne nic już nie było w stanie bardziej zaszkodzić. Nie słyszał o martwych umarłych na raka.
„Czy teraz łaskawie skorzystasz z mojej propozycji?”
Jeżeli nagrodą będzie twoja głowa podana na srebrnej tacy.
Nawet w takiej sytuacji nie potrafił być potulny. Splunął w bok, chcąc pozbyć się niesmaku ze swoich ust i wsunął ręce do kieszeni, przymykając na chwilę oczy. Wyglądał jak ktoś, kto wyszedł na zewnątrz, by zaczerpnąć świeżego powietrza i poradzić sobie jakoś z alkoholem, który powoli uderzał mu do głowy przez libację w barze. Poniekąd tak się czuł – jakby zmieszał ze sobą najróżniejsze napitki, a później wciągnął nosem prochy, z tą różnicą, że nie zataczał się, nie miał halucynacji i wcale nie było mu do śmiechu. Słyszał tylko chory głos w głowie i robił rzeczy, których wcale nie chciał robić.
Nie interesuje mnie to, dlaczego nie zrobisz tego od razu. Skoro już od początku wydaje ci się, że wiesz dosłownie wszystko, powinieneś wybrać sobie kogoś, na kogo nie traciłbyś tyle czasu, a pomoc przy twojej „śmiertelnie ważnej sprawie” nie musiałaby się przeciągać. Zresztą mógłbyś zrobić to z każdym, do kogo nie musiałbyś fatygować się cholerne dwie godziny drogi. I masz gówno w uszach? Mam zapierdalać do jakiegoś zamku po nic?
Cisza.
Pomimo tego, że oberwał w ramię, dłoń przylgnęła do jeszcze bardziej obolałej głowy, co z perspektywy Jace'a mogło wydawać się nieco absurdalne. Co dziwne ciemnowłosy zareagował w obu przypadkach, bo w odpowiedzi na cios, jego wolna ręka wystrzeliła w stronę białowłosego, usiłując zakleszczyć jego policzki w mocnym uścisku palców. By wyrazić swoje niezadowolenie tym gestem, obrzucił go chłodnym spojrzeniem. Pomimo tego, że względnie był jego przełożonym, jakoś nigdy nie postrzegał go w sposób, który nakazywałby mu się pohamować, gdy przychodziło uświadomić mu, że nie na wszystko może sobie pozwolić. Grimshaw nie był typem człowieka, który dałby zrobić z siebie psa.
― Popracuj nad ciepliwością. Właśnie miałem się zbierać, przypomniało mi się, że mam coś do załatwienia. Może nawet zabrałbym cię ze sobą, gdyby nie to, że jeleń zapewne usycha z tęsknoty. ― Och, więc jednak coś zapamiętał z wcześniejszego bełkotu. ― Powiedziałeś, że jesteś dużym chłopcem, więc na pewno dasz sobie radę ― w jego słowach nie zabrakło sarkastycznej nuty. Jeszcze sam fakt, że zaraz po tym ominął go, przesuwając ręką po jego włosach w pobłażliwym geście, świadczyło o tym, że nie traktował go na poważnie. Tak czy inaczej jeszcze kiedyś miał mu podziękować za ten wybór, który w jego mniemaniu może i był kiepski, ale wolał załatwić to jak najszybciej.
Kilkanaście sekund później olbrzymi kotowaty przebierał już łapami, kierując się na wschód.
Lepiej, żebyś był słowny.

Mogliby wymieniać się kąśliwymi uwagami bez końca – pytanie tylko: po co? Ryanowi odpowiadało to, że jego utrapienie postanowiło siedzieć cicho, jak mysz pod miotłą, co wpływało pozytywniej na i tak nieprzyjemną już podróż. Koniec końców wyjdzie na to, że była to tylko strata jego cennego czasu, kiedy wokół roiło się od bardziej odpowiednich „naczyń”, w których czarnowłosy mógł ulokować swoje dupsko. Zadawanie kolejnych pytań nie przyniosłoby żadnego skutku, bo, zdaje się, jego nowy towarzysz sam nie znał na nie odpowiedzi, a nawet jeśli – nie potrafił wypowiedzieć się na tyle sensownie, by Jay w pełni był przekonany co do tego, że ta misja wcale nie była pozbawiona sensu do reszty.
Starał się biec szybko i to wcale nie dlatego, że „jaśnie pan” sobie tego zażyczył, a dlatego, że sam chciał jak najszybciej osiągnąć cel tej wędrówki i pozbyć się śmiecia ze swojej głowy. Był już pewien, że w inny sposób nie pozbędzie się darmozjada, który w bezpośrednim starciu straciłby całą pewność siebie. Przeklęty gówniarz. Im dłużej biegł, tym kłęby pary, które wzbijały się ponad jego wielki łeb, stawały się coraz bardziej wyraziste. Wdychanie zimnego powietrza nie było najprzyjemniejsze, ale oddychanie przez nos nie dostarczało wystarczającej ilości powietrza. Momentami z pyska olbrzymiego zwierzęcia wyrywało się mimowolne, ale ciche charczenie. Na szczęście, gdy dotarł na tereny najeżone naturalnymi przeszkodami, pozwolił sobie na zmniejszenie tempa, byleby tylko nie zahaczyć łapami o jakiś większy korzeń. W końcu to nie jemu przyszło ulokować się bezpiecznie w cudzej czaszce bez obawy o to, że zaryje pyskiem o ziemię.
Szkoda tylko, że to nie tylko krzaki były jego problemem.
Niepokojący dźwięk od razu zmusił go do odwrócenia łba, choć bynajmniej nie zamierzał się zatrzymać, by w spokoju podziwiać pędzącą w jego stronę hordę lwów. Obnażył ostrzegawczo lśniące kły, wydając z siebie donośny ryk. Zarzucił łbem i skupił się na trasie przed sobą, instynktownie przyspieszając. Kolejne problemy zdawały się pojawić znikąd i całkiem sprawnie udało się im go dogonić. Uderzenie zniosło go nieco na bok, ale nie wytrąciło z równowagi. Grimshaw zwrócił łeb ku lwicy i kłapnął zębami, zupełnie jak pozostała dwójka w jego stronę, ale odwdzięczał się tym samym ich – jak sądził – przywódczyni. Cholera, tak właśnie kończy się pozwalanie samicom na przejmowanie sterów, jednak nie przypominał sobie, by kiedykolwiek słyszał o kaprysach dopadających typowe zwierzęta. Coś musiało być nie tak.
„To musi być urwisko, o którym ci opowiadałem.”
Świetnie. Z tym, że ono było „tam, daleko”, a oni znajdowali się w mniej ciekawym położeniu „tu, w otoczeniu zgrai rozdrażnionych kotów”. Miał jeszcze jakieś cudowne rady w zanadrzu?
„Musisz być szybszy niż one – jeśli zaatakują cię razem, nie masz szans.”
Kapitan Oczywisty znowu w akcji.
Brakowało mi pokrzepiających uwag, sarknął i wtedy też – niczym kara zesłana z niebios za kpienie sobie z losu (gwoli ścisłości, nie wierzył w chore zabobony dewotek) – łapy po raz pierwszy odmówiły mu posłuszeństwa. Przeturlał się po śniegu, który gdzieniegdzie przylepił się do jego smolistej sierści, myśląc tylko o tym, że by, gdy tylko się zatrzyma, jak najszybciej podnieść się z ziemi. Nie interesowały go motywy bestii, ale to, że ich działania, które były dziwnie przemyślane, nie należały do naturalnych zachowań.
Na szczęście było ciemno.
Musiał działać szybko, byleby tylko uniknąć nadciągającego ataku. Gdy tylko zatrzymał się i zerwał na równe łapy, szereg pokaźnych rozmiarów kolców wyrósł spod ziemi, tworząc spore półkole, które miało odgrodzić go od przerośniętych kotowatych. Oczywiście nie liczył tylko na to, że utworzy tymczasową barierę, ale istniała niewielka szansa na to, że któryś z naostrzonych, smoliście czarnych pali przebije ciało choćby jednego z lwów na wylot. Nie miał jednak zamiaru czekać na zwieńczenie swojego dzieła, bo od razu ruszył dalej ku horyzontowi, o którym wspomniał upiór. Miał nadzieję, że gdy tylko nie będzie w stanie utrzymać już działania mocy na odległość, przynajmniej zyska sobie więcej czasu, by dobiec do pnia albo zniechęci swoich przeciwników do dalszego pościgu, jeśli nie wszystkich – przynajmniej część z nich.
Ktoś siedzi ci na ogonie?