Lentaros | Poziom Niski | Cel: Przejście z Desperacji do Edenu
"Każdy labirynt ma swego Minotaura."

Najróżniejszej maści legendy oraz cudowne, niestworzone mity okrywają miejsce to piękne i wiecznie - niezależnie od pory roku, pogody czy minionych lat - zielone grubym, gęstym płaszczem. Niektóre powiadają, iż znajdująca się na samym środku tegoż labiryntu fontanna wypełniona jest nie wodą zwykłą i pospolitą, a gorzkimi i słonymi zarazem łzami pradawnych Aniołów rozpaczających nad każdym, najmniejszym nawet grzechem ludzkim. Inne prawią, że podczas każdej pełni w zakątku tym szmaragdowym i poplątanym rozlega się delikatna, czarująca oraz doprowadzająca do płaczu każdego, kto ją usłyszy - tak głęboką żałością i smutkiem, i rozpaczą jest zabarwiona - melodia. Jeszcze inne głoszą przerażonym, ostrożnym szeptem o strażnikach strzegących tutejszego, sprzyjającego refleksjom i gdybaniu spokoju - ogromnych, niematerialnych gigantach, które jednym tchem swym wywiać mogą niepożądanego gościa na drugi koniec wyspy bez naruszenia rosnących tu żywopłotów i zalegających w roślinnych korytarzach, kamiennych figur. I posagi te! Jedna, zapomniana już dawno historia rzecze o fakcie, iż postacie te o twarzach wyrzeźbionych na podobieństwo minionych, wpływowych ludzi wypełnione są przeklętymi, niegodziwymi duszami, których wieczystą karą jest doglądanie porządku labiryntu i trwanie w nim dopóty, dopóki nie zniknie on kompletnie z ziemskiego padołu. Tyle bajek, tyle opowieści i dziwnym byłoby to, gdyby żadna nie miała w sobie chociażby najdrobniejszego, najwątlejszego ziarenka prawdy.

Czyż nie?

Nasz zacny bohater tejże krótkiej opowieści - Lentaros - miał szczęście nadziać się na jedno z tych malutkich, uporczywych ziarenek, kiedy to wylądował w miejscu tym po tym, jak próbował przedostać się z Desperacji na granice mistycznego wręcz - a przynajmniej takie odnosiło się wrażenie podczas swobodnej wędrówki po jego ziemiach - Edenu. Ogrody przywitały go w tę chłodną, ciemną noc przepastnym, skomplikowanym labiryntem, który w nikłym świetle gwiazd i chudego, łukowatego księżyca zdawał się rozciągać w nieskończoność, zaś drogi jego sprawiały wrażenie plączących się i mieszających ze sobą w zawiłe, niemożliwe do odplątania supły. Pośród mroków i lekkiego, ledwo oświetlającego wyłożone startymi już płytami ścieżki blasku niełatwo było manewrować w odmętach labiryntu, w którego czułe czeluście przyszło mu niechybnie wkroczyć. Jakby tego było mało, w pewnym momencie swej wędrówki przez wysokie korytarze Android usłyszy stukot metaliczny i chrzęst stali, które nijak nie mogły być produktem słabego, szeleszczącego zielonymi liśćmi wiatru. Długo na odpowiedź dla zagwozdki tej czekać nie musiał, jako że chwilę ledwo później - po skręceniu w prawo, jako że nie było tam innego zakrętu czy biegnącej naprzód alejki - natrafił na posąg nie stojący grzecznie pod szumiącą ścianą żywopłotu, a zalegający na samym środku dróżki i tym samym blokujący Lenowi przejście dalej. Figura ta była wyższa od naszego bohatera o dobrą głowę, znacząca szersza w barkach i przyodziana w zbroję zadbaną, lśniącą srebrem w nikłym, naturalnym świetle. Najważniejszym, jednakże, elementem był tutaj miecz jakby ze średniowiecznych czasów wyjęty i dzierżony w prawej ręce Pana Posągu, podczas gdy palce lewej dłoni jego pokazywały liczbę trzy.
- Chroni przed żywiołami, przed krzywdą, bólem i mieczami - odezwała się wtem postać ta pustym, dudniącym głosem, ściskając mocniej rękojeść trzymanej broni. - Cóż to jest? - Zagadka rzucona została w twarz Androida, zaś w przypadku, gdyby łaknął on zawrócić i uciec od tej nieprzewidzianej przeszkody, to ujrzy, że odcięty został nową, świeżą ścianą od drogi, którą dotychczas kroczył. Zamknięty, toteż, w ślepym zaułku miał przed sobą rycerza przedziwnego i jakby magią ożywionego, który wyczekiwał cierpliwie na odpowiedź Lena.

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki: chłodnawo (mniej więcej -7 stopni Celsjusza), lekki wiatr, jest około godziny dwudziestej.
  
• Snap, przepraszam xD Dni mi się popierdzieliły.

Lentaros | Poziom Niski | Cel: Przejście z Desperacji do Edenu
"Każdy labirynt ma swego Minotaura."

Każdy ma swoje własne powody do podejmowania takich, a nie innych decyzji; do odwiedzania wybranych zakątków i wędrowania w wytypowane na podstawie prywatnych kryteriów, interesujące daną jednostkę strony; do podążania określoną, pięknie brukowaną lub najzwyczajniej w świecie brutalnie wydeptaną ścieżką i skręcania w te jej odnogi, które to wydają się najbardziej atrakcyjne oraz obiecujące najlepsze, najśliczniejsze rzeczy. Emocje oraz logika - bądź też brak jednego z nich - grają tutaj ogromną, masywną wręcz rolę, czasami wskazując odpowiednie i właściwe kierunki, podając prawdziwe fakty na srebrzystej tacy, jak również pomagając dobrnąć do upatrzonego, pożądanego celu. Niekiedy, jednakże, prowadzić one będą przez zarośla ostrymi cierniami naszpikowane; przez rzeki i morza niebezpieczeństwami naszpikowane; przez drogi wyboiste i niesamowicie kręte, a także kończące się tragedią, nieszczęściem albo nawet i słodką, bezlitosną śmiercią. Nie każda dokonana na bazie czystej, krystalicznej logiki decyzja jest prawidłowa, jak również nie wszystkie wybory podjęte pod wpływem pozytywnych, anielskich emocji będą tymi dobrymi, korzystnymi czy słusznymi. Lentaros kierował się w przypadku tym logicznym myśleniem, które to zakrapiane było zaprogramowanym w nim przymusem posiadania kogoś wyżej - jednostki nadrzędnej, trzymającej pieczę nad poczynaniami Androida i mogącej faszerować go różnego rodzaju rozkazami. Nathair był tu tą personą wytypowaną do przejęcia pałeczki pozwalającej na kierowanie ruchami oraz działaniami Lentarosa, co wymusiło na nim odszukanie go i w tymże celu przybycie tutaj, do Edenu - miejsca o największym prawdopodobieństwu na natknięcie się na wspomnianego Anioła.

I tak oto znalazł się w labiryncie, którego przejście i pokonanie nie powinno stanowić dla niego większego problemu - rzeczywistość okazała się, jednakże, kompletnie i zupełnie inna. Sytuacja skomplikowała się w momencie, kiedy to natknął się po jednym z zakrętów na posąg rycerza nie dość, że tarasującego dalsze przejście, to jeszcze wypowiadającego na powitanie krótką, dziwną zagadkę. Jakby tego było mało, ewentualna droga powrotna i ewakuacyjna zamknięta została nową, wysoką ścianą żywopłotu, czyniąc z uliczki tej ślepy, wyposażony w jedno tylko wyjście zaułek - szkoda, że wyjście to strzeżone było przez ożywioną, przyodzianą w ciężką zbroję figurę. Pierwszym, co Lentaros łaknął zrobić było sprawdzenie tego, czy była możliwość przebicia się przez roślinną ścianę i w ten oto sposób uniknięcia starcia z marmurowo-żelazną rzeźbą. Okazała się ona nie niezniszczalna, tylko naszpikowana w odmętach i głębinach jej oplatającymi gałązki, licznymi i stalowymi żyłkami, które rozjarzyły się błękitnawymi, migoczącymi pięknie w ciemnościach wyładowaniami elektrycznymi w chwili, kiedy Android próbował przedrzeć się przez stojący mu na drodze żywopłot. Podobne zjawisko pojawiło się także na klindze dzierżonego przez Zagadkowego Rycerza miecza, lśniąc w mrokach pogłębiającej się nocy i spychając głębokie, syczące bezgłośnie cienie do kątów alejki. W tym dodatkowym oświetleniu - nierównomiernym i rozszarpującym gorliwie wieczorną czerń - Lentaros dojrzeć mógł swoisty herb widniejący na klatce piersiowej posągu w punkcie, gdzie znajdować powinno się serce: były to cztery tworzące krzyż liście o ząbkowatych brzegach.
- Trzy próby - rzekła postać niezłomnie, unosząc delikatnie trzymany, ozdobiony wyładowaniami elektrycznymi oręż i wysuwając dłoń pokazująca trzy palce nieco naprzód, jakby dla podkreślenia wypowiedzianych słów.

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki: chłodnawo (mniej więcej -7 stopni Celsjusza), lekki wiatr, jest około godziny dwudziestej.
  
• Wewnątrz żywopłotu znajdują się linki, po których skaczą wyładowania elektryczne. Ostrze miecza Rycerza również jarzy się wyładowaniami.

Lentaros | Poziom Niski | Cel: Przejście z Desperacji do Edenu
"Każdy labirynt ma swego Minotaura."

Wiele rzeczy zapewnić potrafi ochronę przed wściekłymi żywiołami matki natury i jej psotnymi, druzgocącymi ludzkie istnienia kaprysami. Wiele rzeczy zdolne jest obronić przed krzywdą i śmiercią, i zakończeniem czyjegoś smętnego, szarego losu w rowie zapomnianym oraz pogardą osnutym. Wiele rzeczy skonstruowane jest tylko po to, aby zatrzymać na sobie albo ostrza srebrzyste i makabrycznie w świetle lśniące, albo też pociski malutkie i jednocześnie nici egzystencji z dziecinną łatwością ścinające. Wiele rzeczy - kruchszych, delikatniejszych i wątlejszych - zapisane, zakodowane miało w sobie potencjalną protekcję przed złośliwościami przewrotnej, uwielbiającej obserwować człowiecze smutki, niedole i bóle Fortuny. Wiele rzeczy, a tylko jedna z nich była prawidłową, celną odpowiedzią na zagadkę postawioną przed Androidem niczym kolumna wysoka, zerkająca na niego groźnie spomiędzy chmur białych i gwiazdy swymi puszystymi korpusami przysłaniających.
- Pan chroni przed wszystkim i niczym jednocześnie. - Jeden przyodziany w stalową warstwę palec zagiął się, zostawiając tylko dwa stojące na baczność. - Roślina ta obdarowana, poświęcona została przez Pana symbolem Ochrony przed nieszczęściami mnożnymi, czy to krzywdą przez żywioły spowodowaną, broń wszelaką i żelazną, osądy niesprawiedliwe, czy też bólem oraz śmiercią. - rzekł posąg niezmąconym, spokojnym tonem, dając - dobrodusznie? - stojącemu przed nim osobnikowi kolejną drobną, małą wskazówkę, która to nakierować mogła go na właściwą, celną drogę.
Po wypowiedzi swojej znieruchomiał w dalszym oczekiwaniu, podczas gdy cienkie, stalowe linki oraz klinga dzierżonego przez niego miecza jarzyły się groźnymi dla istot Lenowi podobnych wyładowaniami elektrycznymi. Drobniutkie, błękitne miniaturki błyskawic rozjaśniały calutki ten, przekształcony w zakątek sfinksa zaułek, na moment ten niebezpiecznie drżący i chwiejny przeganiając lepkie, czarne cienie nocy w kąty głębokie oraz przez to wszystko wydające się być bezkresnymi, nieposiadającymi dna dziurami.

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki: chłodnawo (mniej więcej -7 stopni Celsjusza), lekki wiatr, jest około godziny dwudziestej.
  
• Ano krótko ^^'

Lentaros | Poziom Niski | Cel: Przejście z Desperacji do Edenu
"Każdy labirynt ma swego Minotaura."

Świat racjonalny nie jest i istnieje na tym ziemskim, szarym padole wiele rzeczy, które gryzą się z żelazną, stałą i niezmąconą logiką. Samo istnienie Aniołów i Wymordowanych jest dla poniektórych czymś wyjętym prosto z legend, bajek bądź też mrocznych, brutalnych i krwawych koszmarów - zależnie od tego, o której z tych ras mówimy oraz na jakiego ich przedstawiciela przyszło komuś trafić. Skrzydlaty, bowiem, nie zawsze jest tą dobrą, poczciwą i honorową jednostką, mimo że zdecydowana ich większość kroczy piękną, świetlistą ścieżką wyznaczoną im przez Pana. Tak samo nie każdy przeistoczony, przemieniony i wykrzywiony przez Wirusa X cechuje się wyłącznie tymi podłymi, negatywnymi i karykaturalnymi atrybutami, wbrew faktowi, iż zdecydowana ich większość przedstawia się jako zdziczałe, groźne dla otoczenia oraz naładowane żądzą krwi bestie. Logika... nie jest czymś, na czym opierać można się w stu procentach i tylko ją brać pod uwagę, ponieważ w pewnym momencie ten wygodny, miękki dywan osunie się spod stóp jakiegoś nieszczęśnika i pośle go w ciemne, nieprzyjemne odmęty amoku, zaplątania i rezygnacji. Czasami, zwłaszcza w świecie tym zdewastowanym i tkniętym nierealnymi rzeczami, trzeba wyjść poza to wysokie, dające poczucie bezpieczeństwa ogrodzenie i wyjrzeć na bezkresne pola irracjonalności oraz wyobraźni rozciągające się aż po sam odległy, malujący się pomarańczowymi i fioletowymi barwami horyzont.

Posąg nie odrzekł nic na wywody zaserwowane mu przez Lena, miast tego powoli i mozolnie wręcz uginając drugi palec po tym, jak ten podał mu kolejną z rzędu, nieprawidłową odpowiedź.
- Symbolika dotyka świata duchowego i mentalnego, mało kiedy natomiast fizycznego i realnego. Przekroczyć musisz granice, które Cię niechybnie więżą - odezwał się wtem, postępując ciężki, dudniący w głuchej ciszy krok naprzód. - Roślina ta jest o wiele mniejsza od sosny, o silnym zapachu i ludzie nierzadko robią z niej herbatę nie wiedząc, jakie znaczenie cudowne i ochronne ją otacza - rzucił kolejną podpowiedzią, a jeden palec wskazujący na niebo wyraźnie znaczył to, iż kolejnej już nie będzie. Android nasz szanowny ma ostatnią szansę na odgadnięcie tego, jakaż to roślina oblepiona i owinięta jest tą określoną, wyliczoną przez przyodzianą w stalową zbroję figurę symbolikę. Jeżeli Len nie będzie mógł przemóc swego logicznego myślenia i sięgnąć po zagadnienia nowe, świeże i gryzące się z trzeźwym spojrzeniem na świat, to... będzie miał malutki, drobny problem.

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki: chłodnawo (mniej więcej -7 stopni Celsjusza), lekki wiatr, jest około godziny dwudziestej.

Lentaros | Poziom Niski | Cel: Przejście z Desperacji do Edenu
"Każdy labirynt ma swego Minotaura."

Czasami człowiek - lub Android, Wymordowany, Anioł czy innego gatunku istota - natrafia na sytuację będącą kompletnie oraz całkowicie poza jego zainteresowaniami i wykraczającą poza granice posiadanej przez niego wiedzy. Czasami persona taka stawiana jest przez Los przewrotny i złośliwy, i chichoczący złośliwie, bezgłośnie do ucha w położeniu tak bardzo dla niego niedogodnym i niekomfortowym, że niejeden pomyślałby, iż nabroił coś doprawdy ogromnego i makabrycznego na przestrzeni swych ostatnich trzech wcieleń, gromadząc na barkach swych wielki, tonowy ciężar negatywnej karmy, która to postanowiła akurat teraz, w momencie tym dla siebie dogodnym i sprzyjającym, odezwać się i odbić wszelkie złe, dawne uczynki w jego stronę w pojedynczej, skumulowanej chwili. Zamysły te i refleksje nierzadko uderzają niby wypełniona cegłami ciężarówka tak w tych wierzących w koncept Karmy, jak i w osoby - w sekundach gorzkiej, uginającej kolana słabości - go ignorujące lub nawet negujące. Niektórzy wrzuceni na tory takiego nadciągającego, nieznanego im i obcego pociągu zastygają w strachu, nie wiedząc, co poczynić i jak poradzić sobie z zaistniałym kryzysem. Inni, natomiast, wykazują się wtedy zadziwiającą plastycznością i zdolnością do improwizacji, nabierając wiatru w żagle i odpływając ku zachodzącemu słońcu ze słodkim poczuciem ukontentowania oraz sukcesu. Jeszcze inni kroczą uparcie, ślepo dotychczasową swoją drogą, łaknąc staranować przeszkody zalegające na ciągnącej się przed nimi, zapadającej i dziko skręcającej ścieżce.

Jak było w tym przypadku?

Dziwną odpowiedź zaserwował nasz drogi Len - z kadzidła nie przyrządzi się herbaty, nie jest to też roślina - mimo iż w wyliczeniach jego skrywała się ta prawidłowa, właściwa i mająca zagwarantować mu otwartą, prostą drogę przez Labirynt. Ostatni obleczony stalą palec zagiął się wolno, niespiesznie, po czym posąg Rycerza przyodziany w zbroję ciężką i majestatyczną chwycił za rękojeść ciężkiego miecza obiema dłońmi. Bez zbędnego słowa postąpił on krok naprzód, unosząc oręż swój wspaniały wysoko nad głową i zamierzając zaatakować nim prosto od góry w pionowym cięciu. Zarówno klinga, jak i wnętrza krzaków dalej błyskały się od skaczących, drżących wyładowań elektrycznych, rozświetlając zakątek ten nierównym, migoczącym światłem. Po obu stronach Strażniczej Figury przygotowującej się do natarcia były puste przestrzenie o szerokości pół metra - taka odległość dzieliła barki jego od żywopłotów - które dawały naszemu zacnemu Androidowi szansę - nadzieję - na prześlizgnięcie się obok jego przeciwnika; wyminięcie go. A może zechce, zamiast uciekać i bawić się w berka, zaatakować Rycerza i pozbyć się go przed opuszczeniem tegoż miejsca? A może jeszcze inny plan zrodzi się w jego obwodach? Niech lepiej zdecyduje w miarę szybko, ponieważ wróg jego - już nie Sfinks, nie Maszyna do Zagadek - nie zawaha się przed rozcięciem go na pół.

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki: chłodnawo (mniej więcej -7 stopni Celsjusza), lekki wiatr, jest około godziny dwudziestej.
  
• Rycerz zbliżył się o krok i uniósł, oburącz, miecz nad głową w celu zadania Ci pionowego cięcia. Po jego bokach masz puste, półmetrowe w szerokości przestrzenie. Ruchy Figury nie wydają się nad zwyczaj szybkie, a mechaniczne i sztywne.