Ciemność... była dobra. Tak jak poprzednio, zasłaniała jego umysł przed bólem, chroniła go od świata pełnego cierpienia, tym razem jednak przepełnianego tak, że ból wylewał się za krawędzie, a to wszystko za sprawą łowców. Niedane mu jednak było dryfować w bezczasie bez końca, jakiś głos, odrobinę znajomy, lekko kojarzony przyzywał go do rzeczywistości. Nie wiedział czyj on jest, wiedział tylko, że słyszał go już wcześniej.
Zanim jeszcze otworzył oczy, doszedł do niego ból, wpychający go na powrót w ciemność, z której głos i woda kapiąca na jego czoło, próbowały go wyciągnąć. Kiedy już je otworzył, wciąż wydawało mu się, że śni - nie widział przed sobą absolutnie nic. Po chwili jednak oczy zaczęły się przyzwyczajać do ciemności, wyławiając z mroku kształt czyjejś twarzy... Oczy Ivo rozwarły się szeroko ze zdumienia, gdy ujrzał nad sobą siostrę zamordowanej, jedyną osobę, której działania w tej gromadzie rozumiał. Widział nóż, lśniący odbitym blaskiem księżyca, gdzieś tam w oddali wyłaniającego się zza chmur. Przymknął powieki, gotowy powitać śmierć jak starego znajomego. Jak brata. Jak Shinrę. Gdy jednak poczuł, że jego ręce zostają uwolnione, otworzył je z powrotem.
Łapczywie objął wargami szyjkę butelki. Wypił za dużo, woda popłynęła kącikami ust, zmywając krew. Zakrztusił się, zakaszlał cicho i znowu pił. Do czasu, aż napoił swoje pragnienie. Wówczas nieco bardziej oprzytomniał. Ból był zniewalający, jednak udało mu się przecisnąć przez zdarte gardło kilka słów - Dlaczego to robisz? - głos brzmiał słabo i cicho, dało się jednak go zrozumieć. - Dlaczego mi pomagasz?

Jak urzeczony wsłuchiwał się w jej słowa. Chciał zaprzeczyć, ale nie mógł, bo faktycznie zrobił to wszystko. Może i nie wcisnął ostatecznie spustu, nie posłał kuli w skroń dziewczyny, ale gnając za nią co tchu sprawił, że straciła zbyt wiele krwi w zbyt krótkim czasie. I teraz został obarczony winą, na dokładkę do cierpienia fizycznego, które stało się jego udziałem. Nie do końca wiedział, jak odpowiedzieć na ten zarzut. Nie dało się tutaj powiedzieć nic więcej, poza tym, co przekazała mu łowczyni.
A jednak go zaskoczyła. Jej słowa poruszyły pewną strunę w jego umyśle, przez co spojrzał na nią trochę innym okiem. Spróbował sobie wyobrazić świat, tak jak wyglądał z jej perspektywy i choć wiedział, że nie zrobi tego wiernie, zobaczył dość, by ta wizja mu się nie spodobała. Dziewczyna była ofiarą własnych genów, jej winą było właściwie tylko to, że wypełniała rozkazy rebeliantów, bo legalny rząd jej nie chciał. A była niemal człowiekiem, tylko że odpornym na działanie śmiertelnego wirusa, szalejącego na tym świecie.
- Nie zależy mi na władzy - zaczął, mimo że gardło próbowało odmówić mu posłuszeństwa - dyktatorzy zmieniają się jak w kalejdoskopie. Obchodzą mnie zwykli ludzie, którzy cierpią przez głupotę przywódców po obu stronach... Nie nienawidziłbym was tak, gdybyście nie ranili cywili, przy okazji swoich działań. Ale nie byłoby to potrzebne, gdyby dyktatorzy uznali was za ludzi i po prostu przyjęli do społeczności. - zakaszlał lekko i zamilkł na chwilę.
- Mój ojciec zginął gdy miałem kilka lat, - zaczął, gdy milczenie zaczęło się przedłużać - pięć, może sześć, matka tak samo jak u ciebie. Wiem co to znaczy samotność - jego oblicze ściągnęło się w zamyśleniu - i rozumiem jak ważna jest osoba, na której możesz się oprzeć. Możesz mi wierzyć albo nie, lecz gdybym mógł wybrać, tak naprawdę wybrać, to nie zabiłbym ani twojej siostry, ani połowy ludzi, których musiałem uśmiercić. Niestety nie mamy wyboru - ani ty, ani ja. Musimy robić to, co nam każą, bo nie istnieje dla nas alternatywa. - jego głos był dość melancholijny, jak na zaprezentowaną wcześniej postawę.

Widocznie nić porozumienia ludzko-łowczego tak naprawdę nie istniała, możliwa była tylko w głupiej, pacyfistycznej głowie eliminatora. Dziewczyna nie wykazała żadnych oznak, że przyjęła jego słowa z czymś więcej niż tylko chłodną obojętnością. Nie miało to jednak znaczenia, bo właśnie zbierała się do odejścia, a wiedział, że już nigdy się nie spotkają. Poza tym ostatnim razem, który skończy się śmiercią jednego z nich. Słowa którymi się odezwał, nie były przesiąknięte złością, wbrew temu, co powinien odczuwać. Raczej pobrzmiewał w nich spokój i zwykłe stwierdzenie faktu.
- Będę czekał, a wtedy... nie spudłuj, Łowczyni, bo ja nie dam ci drugiej szansy... - tylko te słowa wydawały mu się właściwą odpowiedzią na deklarację dziewczyny. Mimo nich, czuł że nie dane będzie im się zobaczyć. Że ją powali w końcu zbłąkana kula w trakcie większej potyczki, a jego... najprawdopodobniej rozszarpie jakiś wymordowany albo prędzej czy później skażą go na śmierć za niewygodne poglądy. Starał się jednak nie wypowiedzieć tych myśli na głos.
Tak jak starał się nie sięgnąć od razu w stronę przepustki, położonej obok niego. Wstrzymał się, spoglądając za odchodzącą wzrokiem pełnym nieokreślonych uczuć, nie wobec niej, ale wobec całej organizacji. Miał wiele do przemyślenia, przez jedną, niemal nieistotną rozmowę z łowczą dziewczyną, która z czerwinką miała styczność od dzieciństwa.
Choć sprawiało mu to ogromny ból, sięgnął ręką do przepustki i zdrowymi palcami, których mu oszczędzono, nacisnął przycisk nadawania wiadomości - Bergsson wzywa wsparcie. Koordynaty idą... - zdążył tylko powiedzieć i osunął się na ziemię, tracąc resztki przytomności, odzyskane podczas rozmowy.

On również się cieszył. Ostatnie pół roku było dla niego najtrudniejszym sprawdzianem determinacji i silnej woli, jakiego musiał przejść w ciągu swojego życia. Tylko jeden lekarz dawał mu szanse na przeżycie, tylko jeden z grona najmądrzejszych umysłów medycznych M3 był w stanie dostrzec potencjał w worku mięsa i potrzaskanych kości, jakim był Ivo, gdy trafił do szpitala. Ale determinacja i uporczywe uczepienie się życia sprawiło, że w końcu stanął na nogi. Musiał jednak przejść niesamowicie trudną i wyczerpującą rehabilitację, po tym jak w miejsce połamanych kości wprowadzono implanty. Pomogła mu w tym, jak zawsze zresztą, żelazna wola i hart ducha, którymi do tej pory się odznaczał. Gdyby nie one, nie osiągnąłby obecnego stanu. - Oczywiście, że nie zapomnę. - obiecał z uśmiechem, odbierając od pielęgniarki dokumentację. - Wpadnę, choćby tylko ze względu na Panią. - Ta kobieta też bardzo pomogła mu w powrocie do zdrowia, jej pozytywna energia, połączona z wiecznie promienną i radosną twarzą umilały jego dni cierpienia, kiedy sam nie mógł unieść łyżki do ust. Z lżejszym sercem wyszedł w końcu z przybytku, więżącego go w swoim wnętrzu przez tak długi czas, zbiegł po schodach i poszedł do domu na piechotę żwawym krokiem, czerpiąc radość z dotyku twardego chodnika pod podeszwą buta.
I nikt, patrząc na niego, nie dawałby wiary że przed paroma miesiącami ten człowiek nie był w stanie postawić samodzielnego kroku. Gdyby nie blizna, nikt nie uwierzyłby mu w tę historię. Ale wieści się rozeszły i eliminator z łowczym jastrzębiem na policzku stał się bardziej rozpoznawany.