Wpatrywał się w twarz dziewczyny, oczekując od niej poważnej odpowiedzi. W tym momencie nie robiła mu różnicy jej płeć ani wiek, była wrogiem i pomagała w zabiciu żołnierza Władzy. Za to istniała tylko jedna kara.
Brzdęk
To upadła zawleczka. Tak cichy dźwięk, a dający wyczulonym zmysłom eliminatora tak wiele komunikatów ostrzegawczych. Ivo rzucił się w tył, krzycząc - Padnij! - tuż przed wybuchem. Nie strzelał nawet do łowczyni, ona i tak umrze, a udając się na drugą stronę, zabierze ich ze sobą przy okazji.
Pierdol się
Huk jaki nastąpił po tych słowach był trudny do opisania, fala dźwiękowa nieomal rozsadziła mu bębenki. Najgorsze były zaburzenia wzroku, cały obraz wił się i falował, gdy błędnik próbował dojść ze sobą do ładu. Zobaczył tylko ciemne kształty pojawiające się w wąskiej uliczce. Padły strzały. On sam też spróbował strzelić, ale w takim stanie na pewno spudłował. Gdy jego uszy przestały odbierać bodźce z zewnątrz, szum krwi wewnątrz ciała stał się aż nadto wyraźny. Niesamowicie go to rozpraszało, utrudniało rozpoznanie zagrożenia. Nie widział do końca czy ten, który padł to jego wróg czy sojusznik, latarka upadła gdzieś z boku, i potoczyła się, wykrzywiając całą uliczkę dzięki rzucaniu karykaturalnych cieni.
Nie zdążył się podnieść, poczuł tylko mocne uderzenie w głowę i stracił przytomność. Padł na ziemię jak marionetka bez lalkarza.

Gdy tak dryfował poza świadomością, było mu dobrze. Było mu ciepło. Było bezpiecznie. Niestety, takie cudowne stany trwają tylko chwilę i absolutnie nigdy nie były prawdziwe.
Nie można było powiedzieć, że obudził go swąd palonego ciała, bo inaczej obudziłby się wcześniej, jednak było to pierwszą rzeczą po lodowatej wodzie, która do niego dotarła. Ściana cieczy sprawiła, że zaczął parskać i prychać, mrugając szybko oczami, by pozbyć się jej spod powiek i z nosa. W pierwszej chwili nie zarejestrował do końca nawet gorączki, gdy uderzyła do trzecia rzecz. Pięść łowcy. Cios odrzucił głowę eliminatora na bok, zmuszając go do rozejrzenia się po otoczeniu. Znajdował się w jakiejś ruinie, zaśmieconej i zagraconej aż po brzegi. Był przywiązany do czegoś... czegoś metalowego. Z tej perspektywy nie był w stanie niczego rozpoznać właściwie. Ręce miał wykręcone do tyłu, związane w nadgarstkach. Siedział na podłodze, ale miał pewną swobodę, dlatego też wstał. Powoli, bo ból czaszki nadal nie znikał. Wciąż omiatał wzrokiem jego obecne miejce... kaźni? Takie myśli przeszły przez jego głowę, gdy widział czwórkę łowców, ostrzących sobie na niego ząbki. Widział te obrzydliwe czerwone oczy, te usta rozciągnięte w uśmiechu. Byli gorsi od wilków, bo najwidoczniej zamierzali się nad nim pastwić. Gdy ujrzał spalone zwłoki, prawdopodobnie dziewczyny, wiedział, że nie ujdzie stąd z życiem.
Następne słowa tylko do w tym utwierdziły. Cios, który za nimi nadszedł sprawił, że jego głowa poleciała do tyłu i przywaliła o elementy tej metalowej konstrukcji za nim. Z nosa poleciała mu krew, spływając do ust. Natychmiast wypluł ją na podłogę i spojrzał spode łba na przyszłych katów - Pojmaliście żołnierza. Brawo. Dumni z siebie jesteście? Żałosne śmiecie, żrące odpadki wyrzucane przez ludzi. - cedził ze złością - Masz rację, szczurze. Jesteście pierdolonymi barbarzyńcami.
Prowokował ich, a tak naprawdę czekał aż podejdą, gotowy sprzedać kopniaka, mocnego kopniaka każdemu, kto wejdzie w jego zasięg. Najchętniej celowałby w krocze, ale kolano też się nada. Może przy okazji złamie im coś?

Nie skomentował słów łowcy, które padły zaraz po jego oskarżeniach. Uśmiechnął się za to z dziką satysfakcją, gdy coś w nodze przeciwnika chrupnęło i przeskoczyło. Trafiony - pomyślał.
Uśmiech nieco zrzedł z jego twarzy, gdy tamten dobył broni. Próbował stawić opór, jednak trójka mutantów, z których każdy był silniejszy od niego, poradziła sobie z nim bez większego wysiłku. Wisząc w ich ramionach obserwował, jak jego kat zbliża się i przykłada broń do kolan. Mimo zaciśniętych zębów krzyknął z bólu, gdy ołów spenetrował jego kolano na wylot, uszkadzając kość, nerwy i diabli wiedzą co jeszcze. Miał ochotę odgryźć się kobiecie, parafrazującej Hammurabiego, ale mógł tylko warknąć, gdy go puścili, a uszkodzone nogi nie były w stanie utrzymać jego ciała. Ugięły się pod nim i niefortunnie upadł na przestrzelone rzepki. Błyskawica bólu po raz kolejny przemknęła wzdłuż całego jego ciała, sapnął i oklapł trochę. Czuł ciepłe strugi krwi wypływające z ran na podłogę. Podniósł głowę, chcąc przyjrzeć się kolejnym poczynaniom terrorystów, gdy nagły kopniak w żołądek wycisnął z jego płuc całe powietrze i sprawił, że miał ochotę zwymiotować. Skulił się pod wpływem siły ciosu i gdyby nie fakt, że śniadanie jadł dawno temu, pewnie właśnie by to zrobił. Wydał jednak z siebie tylko zduszone stęknięcie, zaciskając zęby z całej siły. Wcześniej krzyczał z zaskoczenia, teraz nie da im tej satysfakcji tak długo, jak tylko będzie w stanie.

Kolejne ciosy, kolejne błyskawice bólu. Mimo to zaciskał dzielnie zęby, których właściwie miał coraz mniej. Po którymś z kolei ciosie wypluł jeden, razem z krwią. Nie rozumiał słów, które wokół niego płynęły, nie mógł zorientować się w swoim położeniu, mógł tylko przyjmować ciosy.
Do czasu, aż jego oprawcy zniknęli. Po prostu wybyli stąd. Chyba zabrali ze sobą ciało spalonej dziewczyny, bo nie mógł go dostrzec. A może po prostu je przesunęli. Teraz, gdy miał wreszcie trochę czasu, jego mózg zaczął pracować na zwiększonych obrotach. Zauważył brak przepustki, co wzmogło jego niepokój. Jeśli zniszczyli ją daleko stąd, a prawdopodobnie tak się stało, to żadne wsparcie po niego nie dotrze. Nie znajdą nawet jego zwłok, bo ci barbarzyńcy je spalą. Musiał więc wydostać się stąd o własnych siłach lub przynajmniej nadać komunikat wystarczająco wyraźnie, by odsiecz nadciągnęła w porę. Do tego musiał się jednak zorientować co do lokalizacji. Resztki części samochodowych przysuwały pewne rzeczy na myśl, żadna jednak nie była na tyle konkretna, by obrać ją za pewnik. Spróbował poruszyć palcami, namacać sznur czy kabel, którym go skrępowali. Jeśli się uda, to dotknąć węzła. Wątpił w to, dlatego wzrokiem poszukiwał czegoś choćby w przybliżeniu ostrego, by pozbyć się więzów. Spojrzał też na swoje kieszenie, próbując po kształcie materiału ocenić czy jego telefon wciąż się tam znajduje. Wątpił, że go oszczędzili, lecz sprawdzić należało, była to najprostsza droga do nadania sygnału SOS.
Po owych oględzinach, zaczął kręcić głową na lewo i prawo, chcąc zidentyfikować obiekt znajdujący się za nim. Przesuwał całe ciało w bok, jeśli tylko był w stanie, żeby tylko wygięcie się i odchylenie było jak największe. No chyba, że przywiązany był do słupa. Wówczas, wydając z siebie warknięcia bólu, podniósł się odrobinę, mocno wspierając się o ów słup i obrócił, względem niego, tak by zobaczyć co leży po drugiej stronie.

Poszukiwał zawzięcie czegoś, co choćby dało mu nadzieję na odzyskanie wolności. Niczego takiego jednak nie znalazł. Nigdzie, nigdzie wokół niego nie było ani jednego przedmiotu zdatnego do wykorzystania. Jedynie porzucona przez towarzyszy zwęglona dziewczyna łypała na niego pustym oczodołem, żałośnie dając mu do zrozumienia, jaki los go wkrótce czeka. W serce Ivo powoli wkradała się desperacja, gdy dochodziła do niego beznadziejność obecnego położenia. Rzucił się w przód, próbując impetem zedrzeć z dłoni trytytki, ale jedyne co osiągnął to obtarcia nadgarstków i ból w barkach z powodu wymuszonej pozycji rąk.
Dopiero złotawa poświata wpadająca przez okna uświadomiła mu ogrom czasu, jaki minął od czasu otrzymania pierwotnego zgłoszenia. Jeśli przez tyle czasu nie zdołali go znaleźć, to prawdopodobnie zarzucili poszukiwania. Ta myśl smakowało gorzko, choć nie powinna go dziwić. Gdy koszt uratowania zabawki przekraczał koszta wyszkolenia nowej, to nie wyjmowało się popsutej zabawki ze śmietnika i nie naprawiało się jej, tylko kupowało nową.
Opuścił głowę, zrezygnowany, czując jak jego serce przepełnia gorycz. Usłyszał jednak kroki, ich kroki, zbliżające się w jego stronę. Natychmiast poderwał głowę, wpatrując się w narzędzia, niesione przez nich. Na ułamek sekundy jego twarz wykrzywiło przerażenie, jakby doskonale przewidując, do czego wkrótce posłużą owe ciężkie młoty w dłoniach bandy. Słowa ich przywódcy sprawiły jednak, że rysy Bergssona stwardniały, szczęki zacisnęły się do bólu. Wola walki wstąpiła weń na nowo. Jeśli ma zginąć, nie da im satysfakcji, nie będzie błagał o litość.
Zaskoczyli go. Nie czekali na żaden sygnał. Po prostu młoty opadły na nogę eliminatora szybciej niż mogło zarejestrować jego oko. W pierwszej chwili nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, co zaszło. Usłyszał paskudne chrupnięcie, chrzęst miażdżonych kości i wtedy... wtedy dotarła do niego fala bólu. Krzyknął głośno, mimo zaciśniętych zębów, musiał wydać z siebie jakiś dźwięk, jakiś wyraz tego co odczuwa, bo bez tego chyba by oszalał. Próbował cofnąć, podciągnąć kończynę pod siebie, zasłonić przed ciosami, ale nie zdołał. Padły następne, wydzierając kolejny okrzyk bólu z jego gardła. Ciężko było mu nawet porównać ból, jakiego doznawał w tym momencie, do czegokolwiek co do tej pory przeżył. Nawet dotyk Szalonego Anioła miał inny smak, zresztą tamten bardzo szybko odszedł, ten zaś będzie trwał, aż do jego śmierci i eliminator na swoje nieszczęście dobrze o tym wiedział.
Mimo to, trzymał się dzielnie. Krzyki, które ulatywały z jego ust, wciąż przypominały dźwięki, jakie może wydać człowiek.

Ta noga była dopiero początkiem. Gdy pękała jej bliźniaczka, próg bólu eliminatora został przekroczony i z jego gardła wydobyło się wycie. Wył z każdym kolejnym ciosem, deformującym jego ciało, kawałek po kawałku, aż nie zostanie niemalże żadne zdrowe miejsce na jego ciele. Ból był obezwładniający, odbierał mu zdrowe zmysły, skupiał całe jego istnienie do tego malutkiego punktu, który promieniował na całe ciało. Tylko, że teraz całe jego ciało składało się z miliona takich punktów. Cierpienie prawie przełamało jego postanowienie, by nie odezwać się do nich słowem. Chciałby błagać o śmierć, ale nie pozwalała mu na to ani duma, ani wrzask, zapychający jego gardło, nie pozwalający mu wydobyć z siebie ani słowa. Kiedy w drzazgi poszły ramiona i obojczyki, niemal zadławił się nieludzkim rykiem, wyszarpniętym z jego krtani przez ból.
Dość.
Tak krótkie słowo, a tak wiele znaczyło teraz dla niego. Co z tego, że chyba nie posiadał w ciele zdrowej kości, oprawcy przecież nie zaprzestaliby uderzeń, gdyby nie głos, niosący wizję końca kaźni.
Przeżył szok, gdy kobieta zdjęła maskę. Ledwie kontaktował, jego organizm znajdował się na granicy wytrzymałości, a jednak rozpoznał w jej obliczu twarz niedawno spalonej dziewczyny. Tej samej, której niedawno oferował śmierć z za zdradę. Widział cierpienie w jej oczach i zadrżał. Czuł jej nienawiść, a co gorsza, rozumiał ją. Nagle zrozumiał dlaczego ta konkretna grupa terrorystów postanowiła zakatować go na śmierć. Nie mógł jednak pojąć dlaczego zrozumienie przyszło do niego tak późno. Nie odpowiedział na jej pytanie, gdyż przez jego gardło, zdarte od krzyku, słowa nie mogły się już przecisnąć. Odwzajemniał tylko spojrzenie, w którym było jakby mniej nienawiści do łowców, niż poprzednio.
Jego ciało wyczerpane bólem i wrzaskiem nie stawiało oporu, gdy przytknięto mu do twarzy rozżarzony metal. Rozszedł się po prostu swąd spalonej skóry, a oczy eliminatora wywróciły się na drugą stronę, ukazując białka, po czym stracił przytomność i opadł bezwładnie w ich uścisku.