Tego dnia wstał wyjątkowo wcześnie, przed wschodem słońca. Zmówił poranne modlitwy bardziej rzetelnie i dostojniej niż zazwyczaj. Gdy wychodził ze świątyni minęło go tylko dwóch powracających kapłanów z nocnego czuwania, witających go ze skromnym skinieniem. To miał być dobry dzień.
Dlaczego więc Ao zesłał mu tak okropny i niewdzięczny widok, jakim były aniele skrzydła? Gdyby chociaż to były skrzydła w potrawce lub rozszarpane w jednej ze świątynnych cel. Nie, to był żywy, opierzony skrzydlak.
Oddalone odgłosy przypominające miałczenie wyrwały kapłana z zadumy. Gdzie polazła ta pokraka? Oleander ostrożnie poruszał się po zniszczonych pokojach, tynk obsypał mu się spod dłoni. Starał poruszać się jak najciszej, omijając leżące na podłodze kawałki gruzu i kamieni. Wewnętrznie pytał siebie, dlaczego zawędrował aż tutaj. To miała być spokojna wyprawa po rośliny i zioła, a skończył w tych ruinach, którym bliżej było do przeklętego Edenu niż miasta. Ścisnął w dłoni prowizoryczny różaniec zbudowany z rwącego się już sznurka i drewnianych koralików; widać było, że jest regularnie używany. Och, Ao. Miej go w swojej opiece podczas spotkania z jednym z niewdzięcznych zdrajców Twoich.
Ślady krwi i piór doprowadziły go do podejrzanego zejścia. W tym momencie miał jeszcze szansę się wycofać, wrócić na szlak i w spokoju zbierać edeńskie owoce. Ale nie. Nie mógł tego tak zostawić. Zdrowy rozsądek zamilknął i chłopak targany głęboką nienawiścią zszedł ciemnym wejściem, cały czas ostrożnie postępując kroku i obmyślając plan morderstwa opierzałego.

Spoiler:

Czując bijący od piwnicy chłód zarzucił kaptur na głowę; przewrażliwione włosy szybko łapały zimno pomieszczenia. W powietrzu wyraźnie czuł wilgoć i krew. Ciekawe, czy kurczak był ciężko ranny… czy może to co innego. Rozejrzał się póki jeszcze mógł. Było tu podejrzanie… czysto. Od razu poczuł się mniej pewnie. A co jeśli to legowisko agresywnych wymordowanych? Albo gorzej… aniołów? Zawinął różaniec ciaśniej na nadgarstku, powoli zaczął się zsuwać. Zatrzymał się na sekundę żeby spojrzeć na medalik. Przesunął po nim palcami, wyżłobiony znak wywołał przyjemne ciarki na jego karku. Nic się nie stanie. Wielki Ao ma go w swojej opiece.
Zaczęło robić się coraz ciemniej, nawet nieco bardziej wyostrzony od ludzkiego wzrok nie potrafił dostrzec, co się znajdowało za zakrętem. Wtem coś błysnęło na ziemi, jakby kawałek szkła odbijał już ledwo docierające tu promienie słońca. Schylił się i znalazł… latarkę. Z potłuczonym szkiełkiem, ale nadal latarkę. Instynktownie obejrzał się za siebie, jak podejrzewał, nikogo tam nie było.
Wracaj.
Głupie szepty zawsze potrafiły zasiać w nim niepewność. Siedziały głęboko w jego głowie, znały jego najgorsze sekrety i lęki, wiedziały, w jaki punkt uderzyć i zmieść do parteru. Więc co teraz?
Nie mógł wrócić. Nie z jakichś powodów zewnętrznych (chociaż ten wymordowany kocur z każdą chwilą wyglądał na mniej zainteresowanego padliną…). Poddałby się. Czuł by wewnętrzną porażkę, że dał górę tchórzostwu i durnej chorobie. Postawił zdecydowany krok do przodu.
Moment.
Latarka, tak.
Starał się ją włączyć. Ach, te nowoczesne technologie… wciśnięcie przełącznika jest takie trudne. Sprawdził, czy działa, na pobliskiej ścianie. Jeśli tak, wyłączył ją i schował do kosza, na wierzch, aby była łatwo dostępna. Jeśli nie i tak ją wziął. To nie miało dużego znaczenia, bo i tak postanowił poruszać się dalej w całkowitej ciemności.
Usłyszał poruszenie. Ta pokraka dalej tu była. Dobrze wiedzieć.
Cicho, starając się nie wywoływać niepotrzebnego hałasu, jedną ręką dotykając ściany skręcił w lewo. Nie widział zbyt dużo, ale im dłużej przebywał w ciemności tym jego wizja była coraz klarowniejsza. Dzięki zwierzęcym genom może nie widział idealnie jak w dzień, ale większe kształty czy poruszenie na pewno by zauważył.