Otworzył jedno, a potem drugie oko. Ze wszystkich czterech stron otaczała go ciemność. W powietrzu unosiła się wilgoć i stęchlizna, a sam odczuwał pustkę. Kurz wdarł się do jego nozdrzy, blokując zatoki. Zakasłał, czując nieprzyjemne wiercenie w nosie. Cisza i pustka. Został całkowicie odseparowany od świata. Nie wiedział gdzie i jest, ani kim jest.
Chłód przeszył go na wskroś. Zacisnął palce na skrawku cienkiego materiału, by upewnić się, że nie jest nagi. Nie był. Odetchnął z ulgą, choć przecież nie miał rozwiniętego poczucia wstydu. Teraz jednak wszystko miało znaczenie.
Świadomość powracała powoli. Prześlizgiwała się przez zakamarki jego głowy, jak wąż pełzający pomiędzy skałami. Miał wręcz wrażenie, że został wchłonięty przez czarną pustkę. Niewrażliwy na ból, nie zarejestrował go w żaden sposób. Nie musiał też długo przystosowywać oczu do panującej ciemności - sztuczne ślepie inaczej rejestrowały kształty.
Podniósł się na chwiejnych nogach, uświadamiając sobie, że nic nie krępuje jego ruchów, i omiótł pomieszczenie spojrzeniem. Nie było zbyt duże, toteż stół szybko znalazł się w kręgu jego zainteresowań. Podszedł do niego, aktualnie potykając się o własne nogi. Przyjrzał się z uwagą jego zwartość. Noże. Widelce. Łyżki. Talerze. Butelki. Jedzenie. Do koloru do wyboru – pełen pakiet przedmiotów, które przydawały się na każdym kroku. W domu. W pracy. Właściwie wszędzie.
Podejrzliwy wzrok Hotaru dłużej spoczął na kartce papieru, która poinformowała go, że może zabrać co najwyżej pięć przedmiotów.
Przełknął ślinę, czując ssanie w żołądku.
Przejechał palcem po klindze jednego z noży, by się upewnić, czy były naostrzone. Były. Zaciął się, a z małej, płytkiej rany zaczęła skapywać krew. Zabrał więc narzędzie zbrodni, a wraz z nim też plecach, dwie butelki wody, plan budynku i parę kanapek. Włożył wszystkie do rzeczy – oprócz noża i mapki budynku – do plecaka, zarzucając go na jedno ze smukłych ramion.
Co dalej?
Zacisnął mocno palce na skrawku papieru, że aż knykcie mu pobielały.
Drzwi. W ścianie były drzwi. Podszedł do nich, by je otworzyć. Kiedy tylko wyszedł z pomieszczenia, drzwi się za nimi zatrzasnęły, a do uszu doleciał śpiew. Zamarł.