Na najwyższym piętrze znajduje się niewielki pokoik ze standardowym wyposażeniem każdego zwykłego biura. Pomieszczenie ma kształt prostokąta, gdzie na samym środku rozłożony jest ogromny, ręcznie zdobiony dywan w kształcie elipsy. Pokaźnych rozmiarów biurko z ciemnego drewna ustawione jest frontem do drzwi. Na nim znajduje się elegancki monitor, ozdabiana ramka z jego własnym zdjęciem i tona papierów, których z dnia na dzień ciągle przybywa. Zazwyczaj dokumenty porozwalane są w radosnym nieładzie. Czasami aż trudno nie zadać sobie pytania: jak Groen się w tym wszystkim odnajduje? W szufladkach biurka pochowane są czyste kartki, długopisy, zszywacze… i najnowocześniejsza broń palna tak miniaturowych rozmiarów, że z łatwością nadaje się do przechowywania w takim pozornie spokojnym miejscu.
Cała prawa strona pokoju jest obstawiona przez ogromne regały, acz trudno doszukać się w nich książek fantasy. Każda z półek opakowana jest przez tuziny wszelkiego rodzaju segregatorów, teczek i pojedynczych papierów, dotyczących najróżniejszych dziedzin: badania naukowa, akta żołnierzy, spis mieszkańców… generalnie wszystko za co leniwa dupa dyktatora jest odpowiedzialna. Na samym początku każdej z półeczek znajduje się malutka, samoprzylepna karteczka, informująca o roku wydania dokumentów. Shi od wieków czeka, aż te żółte niezapominajki w końcu zostaną zastąpione przez porządne, metalowe ramy z numerami; one przynajmniej nigdy się nie odkleją.
Po lewej stronie znajduje się kanapa. Jej nowoczesny krój idealnie komponuje się z resztą mebli w pomieszczeniu. Poza tym jest zabójczo wygodna, więc gdy zaskoczą go goście, a musi coś jeszcze pilnego zrobić, zachęca ich do klapnięcia na niej i zrelaksowania się. Sam też często instaluje na niej tyłek. Nad kanapą zawieszone są różne zdjęcia, w większości przedstawiające jego ojca, dziadka, pradziadka i wszystkich innych dyktatorów, których to był potomkiem. Mimo wszystko znalazło się też miejsce na kilka zdjęć prywatnych; na samym dole w malutkiej złoconej ramce wisi jego zdjęcie z czworonożnymi przyjaciółmi – oczywiście chodzi o jego dwa najukochańsze psy.
Ogółem pokój jakoś dupy nie urywa i nie ma żadnych charakterystycznych cech, ukrytych pokoi, czy przesadnych zdobień. Warto jednak wspomnieć, że ze względu na miłość do wszelkiego rodzaju psów, Shi doprowadza własnych ochroniarzy do szewskiej pasji , co chwila przyprowadzając do biura swoich futrzastych kumpli. Wielu z gwardzistów skarży się, że od pomieszczania, które mają pilnować i notabene cały czas stać przy wejściu, najzwyczajniej w świecie wali psem. Na obronę powiem, że jest to ociupinkę przesadzone, acz nie da się zaprzeczyć, że psi akcent na dobre wpisał się do tego pokoju. Świadczą o tym chociażby zabawki porozrzucane po całym biurze. W większości te piszczące.