Widoczek:

------------------------------------------

Część odnośnie poprzedniego tematu:

Kobieta przedstawiła się wyjawiając im swoje imię bez cienia zbędnych emocji, choć hulający wiatr chciał skutecznie przeszkodzić im w rozsądnej dyskusji. Zdjęła również kaptur ukazując im swoją twarz, zachowując ogrom kultury. - Inu - Rzekła krótko przedstawiając swoje imię, wolała to niż żeby wołali na nią jak jakiegoś pchlarza, choć samo imię oznaczało zwyczajne określenie psa. Nadstawiła uszów w jej stronę by móc lepiej ją dosłyszeć. Misja była prosta. Musieli być wsparciem dla tej kobiety. W nagrodę będą mogli przywłaszczyć sobie wszelkie łupy jakie tylko chcieli. Jakie rzeczy mogły być cenne w mieście? Niemal każde. Jej uszy położyły się płasko kiedy przypomniała sobie o fakcie, że jeszcze nie tak dawno sama z tych rzeczy korzystała....
Warunek nieco zadziwił Inu. Ponownie jej uszy poruszyły się by skupić się na kobiecie. Mieli oszczędzić niewinne osoby? Bardzo dobroduszna prośba. Mimo wszystko tym określeniem wzbudziła cząstkę sympatii u tego stwora, który spojrzał na nią ciut łaskawszym wzrokiem.
Skierowała jedno ucho na Yoshiego, który zabrał głos. Po usłyszeniu jego słów dość szybko stuliła obydwa uszy, jej ciało zadrżało od gardłowego warkotu. Nie odezwała się jednak, niewerbalnie pokazała mu swoją wściekłość, którą to pewnie Czerwony chciał od niej wydobyć. Z takim oto akcentem wyruszyli w podróż.....

Nie trwała ona długo, mieli niedaleko do muru chroniącego miasto M3. Wiatr w tym miejscu znacząco ustał, piasku było mniej, krajobraz stopniowo zmieniał się w coraz bardziej trawiasty i mniej uporczywy niż ten pustynny. Przystanęli przez budowlę, Inu uniosła wzrok by objąć nim całość aż po sam szczyt. Było to ogromne, chroniło ludzi przed takimi...jak ona. Machnęła gwałtownie ogonem zamiatając cały kurz jakby chciała wyrzucić ze swojej głowy durne myśli. Nie było na to czasu. Mur był solidny, nie można było się przez niego przebić jednakże była w nim niewielka wyrwa, przez którą mógł się przecisnąć pojedyncza dorosła osoba, która musiała być ostrożna gdyż było wiele ostrych kantów. Cała trójka przeszła przez nią, ukazał im się dość przyjemny dla oka widok. Przed nimi rozciągało się pasmo gór, u podnóża zaś jaśniało malutkie jeziorko, odbijające promienie słońca. Było tutaj ładnie...i czysto... Inu obserwowała wszystko z szeroko rozwartymi ślepiami i nadstawionymi w szpic uszami. Niegdyś to był jej dom, kojące miejsce w którym daleka była od trosk brutalnego świata. Upajała się tutejszą zielenią i zupełnie różniącym się pejzażem z kującą tęsknotą, która bolała niczym wbita maleńka drzazga w sercu. Teraz jednak w jej pierwotnym domu była nic nieznaczącym wyrzutkiem do którego nie miała wstępu. Zastanawiało ją jak się trzymała jej rodzina? Miała nadzieję, że wiodą upojne życie mimo straty córki. Westchnęła ciężko opuszczając swój przytłoczony łeb wraz z uszami. Po tym przeniosła wzrok na resztę oczekując konkretnego kierunku podróży....

Kroczyli przed siebie, prosto do miejsca, z którego być może nie wrócą cali lub w ogóle pozostaną w miejscu, które według Czerwonego Króla, jest jedynie złudną zabawą w resztki człowieczeństwa, które starają się wygrzebać z brudnej ziemi, swymi wyschniętymi i upierdolonymi palcami, rysując coraz to kolejne koryta... Po zmieszanej z kurzem rozrzuconych przez te setki lat ciał, z ziemią przesiąkniętą niezliczonymi litrami szkarłatnej krwi, przemienionej w miękką urodziwą ziemię... Z nieskończonym nawodnieniem w postaci łez, jakie pozostawiły tutaj matki, dzieci czy ojcowie... Kierowali się do miejsca, w którym wychowywała się Inu, z którego została porwana i wrzucona prosto w objęcia Desperacji, do miejsca gdzie od razu przejęta została przez Lero, kobietę chcącą sprzedać ciało i dusze Inu dla Czarnego Demona, a to był dopiero początek jej pierwszych kroków... Od tamtej pory minęło dziesięć lat, które dla Yoshiego były jedynie kilkoma liśćmi z całej hordy, znajdującej się na dumnej czerwonej koronie... Dziesięć lat pod opieką Czerwonego Króla, mogły być dla niej zbyt długie. Nie obawiał się konfrontacji z Miastem, z którym mógłby walczyć sam by tylko ochronić swoją ukochaną. Te dziesięć lat mogły sprawić, iż tęsknota ta rodzinnym domem będzie zbyt duża i nie będzie mógł nic z tym zrobić, nie będzie mógł walczyć z przeciwnikiem, którego nie jest w stanie sięgnąć swymi jak się okazuje, krótkimi ramionami.
Dotarli po niezbyt długim marszu pod same stopy muru, a zaraz byli również tuż przy swego rodzaju dziurze prowadzącej prosto na drugą stronę... Pierwsza ruszyła Inu, w swej aktualnej postaci przemknęła przez czarny przesmyk, zgarniając przy okazji wszelkie warstwy kurzu swym miękkim futerkiem, a ten bez chwili zawahania czy jakiegokolwiek pytania osiadł na niej delikatnie wdzierając się w kłęby sierści. Chwilę po niej ruszyła i Karyuudo, a na samym końcu Yoshi, który wbijając łeb w wyrwę zastanawiał się ile razy był już w tym miejscu. Jego długi żywot był niezmierne owocny w doświadczenia, ale niestety jego pamięć nie szła z tym w parze...
A zaraz wszyscy stali i mogli podziwiać tutejsze widoki, które nie miały żadnego wpływu na Najemnika. Rzucił swym szkarłatnym spojrzeniem na obydwie towarzyszące mu kobiety, z początku skupił się bardziej na Inu, lecz jego uwagę przykuło chwilowe zachowanie Blondwłosej. Być może to jego wyobraźnia, ale zauważył coś, co sprawiło, iż odezwał się głos Czerwonego Króla.
-Te, kurwa Sherlocku! Widziałeś to czy rozbierałeś ją wzrokiem? -głos rozbrzmiał w głowie Yoshiego, jednak nie miał zamiaru go komentować, wzrok skoczył gdzieś przed siebie, gubiąc się na potężnej przestrzeni. A zaraz rozbrzmiał w jego uszach głos Zleceniodawczyni.
-Prowadź...

Przedostali się na drugą stronę bez większych problemów. Inu jednak wiedziała, że to dopiero początek zabawy, byli raptem w przedsionku krainy, która pragnęła ich wytępić jak zwykłe szkodniki. Mimo lekkiej zadumy jej zmysły monitorowały wszystko naokoło, uszy jak radary były nakierowywane na dźwięki, które w tej sekundzie przykuły jej uwagę. Czekała na dalsze wskazówki, nadal czuła się jak nowicjusz tym bardziej że nigdy nie była na terenach miasta od czasu przemiany. Po pierwszym rzucie okiem na tę majestatyczną idyllę spojrzała na pozostałą dwójkę zdając się na ich doświadczenie. Dzikie ślepia okryte nieprzeniknioną bursztynową barwą zatrzymały się dłużej na kobiecie, gdyż to ona znała cel ich ekspedycji. W dodatku wyczuła z jej kierunku pewien mętlik. Była dobrym obserwatorem gdyż po przemianie właśnie ta umiejętność była najbardziej rozwijana aby przeżyć w tak niegościnnych rejonach jakim jest Desperacja. Dodatkowo zwierzęcy instynkt oraz dobry węch wspomagały jej tę przydatną umiejętność. W żaden sposób nie skomentowała zachowania Karyuudo, nie takie było jej zadanie, lecz zaintrygował ją ten zagmatwany stan umysłu, ot czysta ciekawość i przezorność. Yoshi zaś w tym momencie nie wykazywał żadnego zainteresowania choćby widokami. Nawet pewnie nie wiedział, że istniało takie uczucie jak zachwyt nad czymś tak błahym jak pejzaż. W Desperacji coś takiego nie istniało, monotonny krajobraz znieczulił mieszkańców na wszelkie piękna natury. Lecz Inu nie zapomniała tej radości przepełniającej serce na zwykły piękny widok.
Karyuudo odezwała się nie ukazując ani krzty emocji, zachowując stosowną powagę. Wskazała kierunek w którym mieli się udać. Yoshi przytaknął na jej słowa. Ze strony wilczycy nie było żadnych sprzeciwów, posłusznie niczym pies wędrowała tam, gdzie zmierzała reszta watahy, szczególnie że czuła się jak liche szczenię nieznające świata. Spojrzała przelotnie na malowniczy krajobraz chcąc odświeżyć swoją pamięć w przyjemne doznania, których mogła w najbliższym czasie nie zaznać. Szczególnie że największe niebezpieczeństwo czyhało na tych złudnie przepięknych rejonach......

Krok za krokiem, prosto przed siebie, oddalając się od granicy Desperacji coraz to bardziej. Nie sposób było nie zawiesić oka na otaczającej wszystkich przestrzeni. W porównaniu do tego co było za ich plecami, czyli monotonnych i wiecznie szarawych widoków, a gdzie nie spojrzeć przemiennie rozciągająca się pustka czy wieczny burdel w miastach czy w niektórych rejonach... Gdzie tylko oczy nie rzucą by wymalować dla nas obraz, tam dominowały jedynie albo raczej nie dominowały żadne barwy. Miejsce w którym nawet kurz leniwie unosił się do góry, gdzieniegdzie nawet się nie przesuwał, nawet piach maszerując po pustyni nie był piaskiem, który niegdyś irytował czy cieszył. Tam wszystko było zwykłe i bez krzty jakiegokolwiek smaku czy emocji...
A w miejscu gdzie właśnie kroczył, pojawiały się pod stopami żwawe chmurki brudu, tworzące niekiedy małe chmurki, opadające na jego buty, przysłaniające je delikatną brązową szatą i choć był to szczegół, choć zapewne mieszkańców M-3 gówno to interesowało, to jednak ta cała sztuczna powłoka była czymś co delikatnie przecierało upierdoloną szybę starych zapomnianych wspomnień.
Rzucają w prawo czy lewo, można było skupić się na dumnych koronach, można było spojrzeć w gęste warstwy liści i zgubić się w ich labiryncie w poszukiwaniu upragnionego śpiewającego skrzydlatego skrzypka. By sprawdzić czy barwa jego piór jest równie kolorowa co śpiewa. Niekiedy szkarłatne ślepia skakały po jednej czy drugiej gałęzi w poszukiwaniu wokalisty, nawet udało mu się zgadnąć prawdopodobną nazwę, ale tego raczej już nikt nie zweryfikuje, bo któż mógłby pamiętać ich stare książkowe miano. Czuł się w tym miejscu dobrze, a zarazem źle. Lata spędzone na Desperacji odcisnęły na nim pewne piętno, którego zapewne nie pozbędzie się już nigdy. Setki lat oglądania się za siebie, wieczne wartowanie każdej ciemniejszej nocy... A od nie tak dawna opiekuje się jeszcze Inu. Nie można było powiedzieć, że boi się czegokolwiek lub kogokolwiek, ale odczuwa przy niej cały czas swego rodzaju specyficzny lęk...
Otoczenie było inne, choć niezbyt ruszało Czerwonym Królem, to jednak jego ukochaną zapewne radował widok zielonych drzew, ciemnej trawy, złoto brązowej ścieżki i wszystko innego co znalazło się w zasięgu jej oczu, nosa czy uszu.
I tak właśnie szli w celu wykonania misji, w towarzystwie Karyuudo, tuż za jej plecami... W tle szepczące trawy czy drzewa, ćwierkające ptaki, stukot kroczącego zwierza...
-Masz rację. Po prostu prowadź, nie byłem w M-3 jakieś kilkaset lat. Trochę się ten sztuczny świat pozmieniał... -przerwał na moment, zastanawiając się nad tym czy zadać to pytanie, niezbyt długo to zajęło ot kilka sekund namysłu by wyrzucić z siebie kilka słów z zapytaniem na końcu.
-W sumie chwila spaceru w ciszy będzie nudna. To może opowiesz nam co samotna Łowczyni robi na Desperacji, a teraz wraca do M-3. Zgubiłaś się? Nie pytam o cel misji, bo go już znamy, a o przeszłość i w sumie jednak kurwa o cel. Na Desperacji też można by było znaleźć sprzedawcę broni, raczej nie jest to nic nowego... -uśmiechnął się delikatnie, jakby ironicznie. Brzmiał zwyczajnie, naturalnie, wraz ze swym skrzypiącym głosem. Wrzucając jedną rękę do jednej, drugiej i trzeciej kieszeni, w poszukiwaniu paczki papierosów, a kiedy tylko ją znalazł, spojrzał najpierw na Inu mówiąc.
-Nie, Ty nie palisz, ale może Ty Karyuudo? Poczęstujesz się czymś co istnieje na tym świecie od tysiącleci i dalej działa tak samo. Śmierdzi, zabija zwykłych ludzi i od zawsze kurwa dużo kosztuje, hah! -uchylił opakowanie, tak aby po zdecydowaniu mogła spokojnie sięgnąć. -zatrzymując wzrok na plecach na kobiecie, dodając jeszcze na koniec.
-To jaka jest Twoja historia? -rzucił w oczekiwaniu na odpowiedź.

Szli pośpiesznie, w pełnym skupieniu mimo że majestat tego miejsca złudnie przysłaniał niebezpieczeństwo Miasta. Wilczyca szła obserwując wszystko naokoło, walcząc z pokusą relaksu przez dziwne poczucie bezpieczeństwa, które tliło się w zakamarkach jej duszy, mimo że chłód rozsądku uparcie starał się zgasić ten uporczywy płomień. Liczyła na to, że pozostała dwójka stanie na wysokości zadania i nie da się zaskoczyć nikomu. Na tę chwilę jednak było po prostu pusto. Zapewne nikt się nie zbliżał do granic miasta, gdzie potrafiło być niebezpiecznie, szczególnie na takim odludziu. Znała te zasady. Sama się kiedyś takowych trzymała.
Łowczyni wydała krótkie wskazówki, które w zasadzie były oczywiste. Nie mieli żadnych szans w starciu z liczniejszą grupką ludzi.
- Daleko do tych magazynów? - Spytała przenosząc na chwile bursztynowe ślepia na jasnowłosą. W żadnym wypadku nie śpieszyło się jej do starcia, lecz wolała wiedzieć w jakim czasie zwiększyć czujność, by ostatecznie zdeptać smętny żar tęsknoty. Karyuudo jednak była w stanie podobnym do niej, walcząc ze zdradliwym skupieniem, które uciekało od ciasnego mętliku myśli. Nie znała jednak tej kobiety, nie wiedziała z czym się zmagała, miała tylko nadzieję, że nie przesądzi to o powodzeniu ich misji. Wydawało się jednak, że nie była osobą, która chciała walki. Wolała jej unikać, jej energiczne rozglądanie się wokoło wskazywało na to, że bardzo jej na tym zależało. Mimo wszystko Inu była spokojna, nie wyczuwała niczego podejrzanego, nie byli więc prowadzeni w jakąś dziwną pułapkę. Nie można było również zapomnieć o Yoshim, który miał nieporównywalne większe doświadczenia od większości stworzeń na tym świecie. Czuła się bezpieczniej w jego obecności, mimo szalonego charakteru i ognistego temperamentu, miał po prostu wiedzę, wiedział jak się zachować w trakcie przeróżnych niebezpieczeństw. Nie wspominając już o tym, że każda walka ogromnie by go uszczęśliwiła.
Krótko po jej pytaniu, Czerwonowłosy rzucił swoim. Otwarcie zapytał Karyuudo o kilka szczegółów. Inu widziała jej zachowanie, lecz nie miała takiej śmiałości co Yoshi by po prostu zapytać ją o powód jej delikatnego zdenerwowania. Jak zwykle zdenerwowanie dla niego nie istniało, był zrelaksowany jakby szedł znanymi ścieżkami Desperacji. Kiedy ona sama się tego nauczy...?
Czerwony znalazł fajkę, po czym zwrócił się do Inu wrednym tekstem. Stuliła uszy, jej ciało zadrżało z powodu gardłowego warkotu.
- Czemu nie mogę zapalić? Też chcę...- Burknęła, chociaż bez większego przekonania. Papierosy dla niej śmierdziały. Cuchnęły od zawsze, nie ciągnęło ją do palenia, jednakże jej buntownicza strona po prostu stawiała się Yoshiemu. Na sam koniec jego wypowiedzi nadstawiła uszów w stronę Karyuudo. Czy zgodzi się cokolwiek powiedzieć? Inu liczyła na na ciekawe konkrety.

Tutaj będzie post dziś raczej