Pytał bo był o to dla niego ważne. Ile spał, ile stracił czasu, jak dawno powinien być już w bazie.... Właśnie, baza. Kaukaz zmrużył ślepia i wbił spojrzenie w anioła.
- Zdajecie się być...dobrze poinformowani - zauważył jakby od niechcenia, lecz niezaprzeczalnie dało się wyczuć, jak wzrasta jego czujność - I to zły pomysł. Rozstrzelają was nim zdołacie podejść bądź podlecieć chociażby na pół mili, jak nie wcześniej. Nie zawahają się tym bardziej jak zauważą że zbliżacie się do nich z ładunkiem którego zawartości nie mają pojęcia. Wspominałem już raz, lecz mogę to zrobić znów - ja i mój oddział doświadczył swego czasu na sobie waszej...mocy, kiedy to próbowaliście wziąć nas siłą w niewolę na jakieś sądy. Nie byłem jedyny. Wiele oddziałów to spotkało. Dodaj dwa do dwóch - mówił wojskowym, rzeczowym tonem, sugerując, że pamieć o tym bardzo się zakorzeniła w ludziach, którzy mając powody uważają obecnie anioły z przezorności za wrogów - ludzie są pamiętliwi. Nie jestem wyjątkiem. Jednak właśnie dlatego, że doceniam to, że mnie uratowaliście odwdzięczam i mówię wam to wszystko byście nie lecieli na samobójstwo. Życie za życie. - bardzo wdzięczne, prawda? Prawda - Rozsądniej będzie, jak...mi się polepszy - w pierwszej chwili chciał powiedzieć: jak będę w stanie chodzić, lecz w jego głowie zabrzmiało to zbyt żałośnie - wówczas równie dobrze moglibyście mnie odeskortować na odpowiedni szlak bez potrzeby zbliżania się w zasięg ostrzału, a mnie wraz z ładunkiem zgarnie w przeciągu pół dnia patrol - znał na pamięć te bardziej uczęszczane szlaki patrolowe - a wówczas zniknę ku waszej uciesze stąd wraz z całym cudem technologicznym i wszyscy będą szczęśliwi - skończył otwierając mniejszą skrzynię i miał nadzieje, że niczego ponad to od niego nie oczekiwali. Bo właśnie tomu ciągle nie dawało spokoju - Dlaczego to wszystko robicie? - czemu mu pomagali, czemu ratowali i chcieli tak mu życie uprościć. Polak czuł się z tym wszystkim wyjątkowo zmieszany.

Ach tak, zbyt impulsywni...Faktycznie ta impulsywność się trochę na co poniektórych żołnierzach wyryła do tego stopnia, że przepadli bez wieści. sam Kaukaz miał sporo szczęścia, że nie był jednym z tych nieszczęśników. Nie skomentował jednak na głos słów anioła. Jeżeli robili to wszystko w ramach jakieś pokuty - niech robią, skoro on sam miał wyciągnąć z tego korzyści. A raczej nie on, a miasto któremu służył. Otwierał kolejne rozładunki czując nasilające się zmęczenie.

Zawartość kolejnych skrzyń przedstawiała się dosyć hojnie, dwie baterie służące do generowania pocisków oraz komplet granatów EMP P432. W momencie kiedy trójca zobaczyła zawartość, westchnęła cicho, po czym zabrała się za przetransportowanie skrzyń.
- A teraz panie Spadziński, czas na odpoczynek. Zdecydujemy o pańskim losie już wkrótce.
z/t dla Kazia

///Jako że nie wiem czy wróci, to przynajmniej fabularnie post jest i miejsce jest zwolnione żeby go zbędnie nie trzymać.