To miał być normalny dzień.
Nadchodził wieczór. Po powrocie do mieszkania Hadrian kliknął głośno językiem. Nie był w najlepszym humorze, choć taki stan emocjonalny nie był u niego rzadkością. W domu przynajmniej mógł bez przeszkód okazywać swoje niezadowolenie - taki plus życia samemu. Zamknął drzwi za sobą, zrobił kilka kroków wgłąb pomieszczenia, pochylił się i rozpiął zamek błyskawiczny swojego lewego buta. Dźwięk towarzyszący temuż procederowi rozległ się echem po jego niemałym mieszkaniu, w którym chwilę temu panowała idealna cisza. Po postąpieniu podobnie z drugim butem, czarnowłosy odział bardziej komfortowe, typowe do noszenia w domu obuwie i wkroczył do salonu. Jednym ruchem prawicy ściągnął z pleców narzucony na barki prochowiec, który niedbale rzucił na znajdującą się nieopodal kanapę. Ubranie wylądowało na oparciu mebla, jednym rękawem zwisając po jego zewnętrznej stronie i o włos nie sięgając podłogi. Hadrian wydobył z siebie długie, głośne westchnięcie, kierując się do kuchni. Uznał, że przekąska dobrze mu zrobi na jego (praktycznie wiecznie) skołatane nerwy. Przed tym jeszcze tylko odpiął guzik koszuli przy kołnierzu. Przecież był w domu.
Ktoś uparty mógłby dociekać, cóż to takiego się stało przed powrotem Hadriana, że wydawał się być nie w sosie. Otóż właśnie o to chodzi, że nic anormalnego, niecodziennego, tudzież nadzwyczajnego (spoiler alert: jeszcze) się nie wydarzyło, ażeby choć odrobinę osłodzić bohaterowi jego dzień. Albo do końca uczynić go nieudanym, co mogłoby skutkować mniejszym lub większym Armageddonem.
Hadrian wrócił po dłuższej chwili do salonu po uprzednim wrzuceniu czegoś na ząb, choć nie dokonało to jakiegoś przełomu w jego samopoczuciu. Od niechcenia usiadł na kanapie i aktywował telewizor w nadziei, że oglądanie obrazków na ekranie wyłączy mu mózg i pozwoli w względnym spokoju dożyć końca dnia. Niestety stacja, która nadawała po włączeniu odbiornika, postanowiła dokopać biednemu S.SPEC’owi, serwując mu scenę z jakiegoś ckliwego melodramatu, gdzie para kochanków już przymierzała się do wymiany śliny metodą usta-usta. Nic dziwnego, że ekran poczerniał sekundę po tym, jak w ogóle zaczął coś wyświetlać. Hadrian aż sobie pogratulował w duchu, że zamiast wyciągnąć swojego gnata, rozwalić odbiornik i wyładować przy tym choć odrobinę stresu, ograniczył się wyłącznie do cywilizowanego wyłączenia urządzenia. Aczkolwiek zielone ślepia bohatera patrzyły teraz na nieaktywny telewizor z widoczną nutką nienawiści i chęci mordu, co można było odczytać jako “co się odwlecze to nie uciecze”. Być może czarnowłosy w końcu zaryzykowałby utratą sprzętu i dodatkowym wydatkiem, gdyby nagle nie odezwała się Matka Natura i domagała się, by bohater oddał wynik tego, co zjadł jeszcze długo przed powrotem do domu. To zapewne mała przekąska chwilę temu rozruszały jelita Hadriana. Choć czarnowłosy był tylko (aż) Gwardzistą, to teraz będzie mu dane - przynajmniej na chwilę - zasiąść na tronie. Hadrian pierw tylko pokręcił oczami, podniósł niechętnie zadek z kanapy, poprawił kaburę ze swoją wierną pukawką i leniwie ruszył w kierunku toalety.
Procedura wygodnego i odpowiedniego usadowienia swojego tyłka na kiblu w wykonaniu Moebiusa nie była jakoś specjalnie skomplikowana, choć na pewno zawierała kroki, którymi normalny zjadacz chleba nie musi się przejmować. Poza typowym ściągnięciem spodni i bokserek, bohater musiał jeszcze rozluzować stylowe nosidełko swojej broni palnej, by w końcu usadowić swoje zacne, cztery litery tam, gdzie trzeba. To nie tak, że Hadrian popadł w paranoję i bał się o swoje życie na każdym kroku, że Noblesse Oblige nosił zawsze ze sobą. Po prostu tak przyzwyczaił się do dodatkowego obciążenia przynajmniej przy jednym boku, że “dwójka” w akompaniamencie nabitego rewolweru było dla niego tak naturalna jak czytanie składu różnorakich produktów znajdujących się w kiblu.
Szczegóły dotyczące samego procesu wydalania w wykonaniu Gwardzisty możecie sobie dopowiedzieć sami, drodzy mężczyźni, bo ciężko będzie doszukać się w tym jakichś odchyleń. A choć panny nie srają i mogą być ciekawe, to lepiej oszczędzić im tego typu opisów.