Dłoń ściskającą rękojeść noża miał mokrą od potu. Podejmując w zupełnej panice próbę niepewnej obrony, mimowolnie zacisnął powieki – obawiał się wystrzału, a przecież nie było szans, żeby go w zaistniałej sytuacji ta przyjemność ominęła... Kiedy jednak ułamek sekundy później usłyszał hałas w stosunkowo dużej odległości, a u siebie nie zarejestrował żadnych obrażeń, odważył się pomyśleć, że właśnie dzieje się cud. Infinity coś krzyknął, ale w całym tym wszechogarniającym chaosie Wrona nie zrozumiał ani słowa.
I nie miał już szans, by zrozumieć... Ledwie bowiem odsunął się nieco od żołnierza, który, chcąc nie chcąc, wypuścił jego ramię z kleszczowego uścisku, coś z całej siły przydzwoniło mu w skroń. Cholera... Szukając rozbieganym wzrokiem wyjścia, nie dostrzegł Wrona nadchodzącego odwetu wymierzonego w niego bokiem pistoletu. Porządne grzmotnięcie w najczulszy chyba punkt głowy spowodowało, że przed oczami ujrzał całą galaktykę.
Dostatecznie już otumaniony wcześniejszymi przygodami, runął jak długi na wilgotną, przykurzoną podłogę, krzywiąc się z bólu. Znalazłszy się w tak fatalnej sytuacji, jęknął tylko głucho, nie mogąc nawet zebrać myśli z powodu kolejnego ciosu w czerep w tak krótkim czasie. Niemiłosierne zawroty głowy i pulsujący ból czaszki to aż nadto wrażeń na jedno popołudnie. Każdy ma swoje limity, nie?
W tym momencie Wrona stracił przytomność.

Postrzał w kolano może jeszcze jakoś dałby radę przetrzymać... w końcu miał drugie. Gdyby umiejętnie to rozegrał, może nawet udałoby mu się pozbawić któregoż z żołnierzy przytomności. Jednak combo, które spadło na biednego Infa, było po prostu zbyt mocne.
Już pierwszy huk sprawił, że białowłosy był nieco oszołomiony. W uszach mu zadzwoniło, stracił rozpęd i równowagę. Już w następnej sekundzie rozległ się drugi, a Wymordowany miał wrażenie, że pod czaszką ktoś właśnie wysadził mu laskę dynamitu. Z lewego ucha chyba nawet pociekło mu trochę krwi, aż jęknął cicho. Widzicie jak tu podle traktują?
Po podwójnym huku, który to całkowicie zdezorientował Infinity'ego, nadszedł czas na kolano. Ból był silny, nie ma co ukrywać. Po raz kolejny z gardła białowłosego wyrwał się dźwięk wyrażający cierpienie. Chłopak całkowicie stracił równowagę i zwalił się na jeden ze stojących obok stołów. I nawet nie miał sekundy na reakcję, kiedy nagle każdy nerw w jego ciele krzyknął z bólu, kiedy przez jego ciało przebiegł potężny impuls elektryczny. Infinity wrzasnął, nawet jego wysoki próg bólu nie był w stanie pomóc mu w powstrzymaniu się od darcia gardła, kiedy traktowano go w ten sposób.
Kiedy się to w końcu zakończyło, białowłosy zsunął się bezwładnie ze stołu, na który upadł i łupnął głucho o podłogę. Miał wrażenie że ogłuchł i piekło go całe ciało. Kątem oka dostrzegł leżącego obok, nieprzytomnego Wronę.
- Kur... wa... - tyle był w stanie powiedzieć.
No źle to rozegrał, zwyczajnie źle. Wracaj do klatki, pieprzony szczurze laboratoryjny.
Infinity zamknął oczy i, tak samo jak Wrona, stracił przytomność.