W pokoju było więcej dymu nie powietrza, ale jego właściciel nie zwracał na to najmniejszej uwagi; przywykł do tej woni, którą przesiąknął na wskroś. Miał ją wszędzie - we włosach, na skórze, pod paznokciami i ubraniach. Jego płuca od szczenięcych lat cechowały się nieco większą pojemnością, niżeli przeciętne odpowiedniczki innych przedstawicieli rasy ludzkiej, chociaż był w pełni świadomość, że tendencja do wyhodowania raka płuc nie została przez to całkowicie wyeliminowana, jednak odkąd dysponował ich sztucznymi odpowiednikami nie musiał przejmować się rakotwórczymi właściwościami bijającymi od tych oparów. Bez skrupułów zacisnął zęby na filtrze kolejnego papierosa i zapalił, by zrezygnować z chwili wytchnienia, jaką czerpał, ułożony wygodnie na zdezelowanej pryczy. Zaciągnąwszy się, odciążył ją od swojego gabarytu; sprężyny prowizorycznego posłania zajęczały niby to z ulgą, ale on nawet tego nie usłyszał. Myślami był daleko stąd, chociaż rzadko zdarzały mu się jakiekolwiek kalkulacje, ale teraz nie było wyjścia. Uważając, by nie potknąć się o porozrzucane na podłodze przedmioty - na szczęście ich rozmieszczenie znał niemal na pamięć - przemieścił się w kierunku drzwi. Otworzył je brutalnie, a te zawyły na zardzewiałych zawiasach i dopiero wtedy wypuścił kolejną dawkę dymu przez nos, wprost na oświetlony bladym blaskiem lamp korytarz; niektóre z żarówek zdążyły się wypalić i nikt nie kwapił się, by je podmienić, on też miał to głęboko w poważaniu.
  Rozejrzał się dookoła, kontemplując zepsutym okiem najbliższą okolicę, ale żaden element krajobrazu nie został zmieniony. Zastanowił się jaki kierunek wybrać - korytarze Smoczej Góry w dalszym ciągu stanowiły dla niego zagadkę i zdarzało się, że się w nich gubił, ale wreszcie podjął decyzje z właściwym dla siebie przekleństwem ułożonym na wąskich wargach. Marszcząc czoło (prawie natychmiast pojawiły się na nim nowe zmarszczki), ruszył leniwym, całkowicie niepośpiesznym krokiem w stronę schodów. Nie czuł się najlepiej. Właściwie czuł się chujowo i obarczył za to winę swoje samopoczucie, chociaż wiedział, że przyczyny leżała w sinym punkcie na ramieniu. Substancji, którą zaaplikował mu ten przeklęty szarlatan. Mimo upływu miesiąca lub dwóch rana się nie zagoiła, jakby chcąc obwieścić, że wpakował się kolejne bagno w swoim życiu. Kopnął kamyk, który stanął mu na drodze. Usłyszał jego echo niesie odgłos jego toczenia się po kamiennej powierzchni, ale całkowicie to zignorował, bo otóż z naprzeciwka wyłonił się znajomy, rudy łeb.
  Zacisnął pożółkłe opuszki palców na papierosie i wyszczerzył do niego zniszczone przez nań zęby w jakieś upiornej parodii uśmiechu, który z bladą skórą i czarnymi, nieuczesanymi i odrobinę przetłuszczonymi włosami komponował się wręcz karykaturalnie.
  — Dobrze się składa, że cię widzę. Mamy do pogadania — rzucił na dzień dobry swoją typową gardłową i koszmarnie zachrypniętą barwą głosu. Wysunął w jego stronę szorstką jak papier ścierny dłoń w ramach powitania, a potem skierował swoje kroku ku dołowi. — Jakieś skurwyństwo nie daje mi spać. Tłucze się po nocach, jak opętane, więc mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko, że przy okazji naszej pogawędki sprawdzę co to za przykurcz odmawia mi dziennej porcji snu — dorzucił, ale nie czekał na to, aż Shane potwierdzi lub zaprzeczy, po prostu ruszył tylko w sobie znanym kierunku. Na dobrą sprawę nawet nie miał żadnej gwarancji, że tam znajdzie tego szkodnika, ale to nie miało znaczenia. Miał ochotę mu nogi z dupy pourywać, a tak łatwo nie rezygnował ze swoich planów.

Parsknął w ramach rozbawienia.
  — Nie ma chuja. Musimy skończyć z tym raz, a dobrze. Naprawdę potrzebuję się wyspać — odparł, wykrzesując z siebie nowy zapas motywacji. Rzadko bywał w tej zapyziałej norze, ale, gdy już przywlókł do niej swoją dupę, chciał się, do kurwy nędzny, przespać chociażby parę godzin. I uważał, że miał do tego pełne prawo. —  Zapłacisz mi za nadgodzinny, szefie? Nie pogardziłby dodatkową paczką fajek. Powoli ich zapas mi się kończy, a bez nich - wierz lub nie - jestem nie do wytrzymania. Chyba, że chcesz się o tym przekonać na własnej skórze, to nie będę się powstrzymywać.
  Dobry humor go nie opuścił. Jeszcze nie. Gadał jak najęty, bo jednak konwersacja z własnym odbiciem lustrzanym w trakcie golenie nie satysfakcjonowała go ani trochę, nawet mimo usilnych prób włamania sobie, że dzięki temu rozmawia z najinteligentniejszą osobą na świecie. Diabli go wzięli dopiero wówczas, gdy z gardła Pradawnego padło znienawidzone słowa pod postacią nazwy organizacji - "S.SPEC". Na czole Wiecznego pojawiła się głęboka zmarszczka, a zęby mocniej zacisnęły się na papierosie. Trochę utrwało zanim przyszło rozluźnienie. W początkowej fazie nagłego wzrostu ciśnienia miał ochotę wybić mężczyźnie kilka zębów, ale pohamował się w nieomal ostatniej chwili, chociaż już udało mu się uformować z dłoni w pięść i zrobić niewielki zapach. Przejechał knykciami po ścianie, by zatuszować swoje zamiary. Nie był to zbyt trafny pomysł. Po zaledwie sekundzie poniósł jego konsekwencje w postaci zadrapań na skórze, ale dzięki upośledzonym receptorom nie odczuł bólu towarzyszącego przy takiej konfrontacji.
  — Gorzej. Dopadła mnie moja eks — odparł w ramach żartu, by zakryć zdenerwowanie. Nie było mu do śmiechu. Musiało być z nim naprawdę źle, skoro nawet Shane to zauważył, a w zasadzie nigdy nie postrzegał go jako osobę, która przejmowała się takim pierdołami, czy też wtykając nos w nie swoje sprawy.  
  Zaciągnął się papierosem, zawierzając ich poszukiwania Wymordowanemu. Starał się przy tej okazji poruszać jak najciszej, choć nie wychodziło mu to najlepiej. Czuł się przez to nieco jak słoń w składzie porcelany, ale nie dał tego po sobie poznać. Ot, sięgnął po kolejnego papierosa i wyciągnął w kierunku Pradawnego do połowy opróżnioną paczkę.
  — Częstuj się — mruknął nieco leniwo, ziewając, a potem - jak  gdyby nic - podjął temat, który leżał mu na wątrobie od paru dni, ale nie pojawiła się dotąd żadna okazja, by takowy poruszyć. Nie miał zwyczaju zachodzić do kogokolwiek z pustym rękami, jeśli w grę wchodziło pseudo towarzyszka rozmowa, a niestety nie posiadał w chwili obecnej żadnego godnego uwagi trunku (czyt. Putinki), który posłużyłby jako lekarstwo zwiotczające rozmowę.  — Paskudną masz córkę, Shane, ale, choć urodą nie grzeszy, nie sądzisz, że to nie miejsce dla niej? — wypalił bez żadnych wstępów, jakby w ogóle nie rozważał innej możliwości, chociaż to nie była do końca prawda. Rozważał, ale wolał nie myśleć o tym, że małolata pojawiła się tutaj, by spełniać fantazje seksualne tego rudego gnoja. Wyrobił sobie o nim trochę lepsze zdanie i miał nadzieję, że tym razem na nikim się nie przejdzie.  
  Rzucił mu przelotne spojrzenie, ale po chwili jego uwaga została skoncentrowana na tunelu, który prowadził nie wiadomo dokąd. Nigdy nie miał odpowiedniej motywacji, by zgłębić rozkład korytarzy na Smoczej Górze. Było ich zdecydowanie zbyt wiele i szybko by się mu to znudziło. Nie sądził też, że komuś się to udało, ale teraz mapa przydałby się jak na gwałt. Jakoś nie uśmiechało mu się tam włazić, ale czuł w kościach, że nie ma innego wyjścia.
  — Kurwa, ciasno i ciemno jak... — Nie dokończył, zerkając w otwór wydrążony w skale. Splunąwszy papierosem na posadzkę, zmiażdżył go podeszwą ciężkiego buta, nie fatygując się, by podnieść jego resztki z posadzki. Po pajęczynach i pięciocentymetrowej warstwie kurzu zgadywał, że rzadko tutaj ktokolwiek się zapuszczał. Wcale go to nie dziwiło. Pogrzebał w kieszeni i wyjął z niej zapalniczkę. Dawała wątłe światła, ale lepsze to niż nic. Jakoś nie miał nastroju, by uderzyć głową, ramionami, kolanami i barkami o przeszkody, których nie dostrzeże w tych egipskich ciemności. Przykucnął i zaczął się przemieszczać w ciasnym tunelu; proteza nogi zaskrzypiała żałobnie, gdy ugiął ją w kolanie, ale zignorował jej bunt, zbyt zajęty tym, by nie uderzyć łbem o niskie sklepienie. Miał nieodparte wrażenie, że przejście za każdym kolejnym krokiem się zwężało, co wcale mu się nie spodobało. Może nie miał klaustrofobii, ale krzyż zapiekł dokuczliwy. W jego głowie niemal natychmiast powstał scenariusz, w którym jakoby mógł utknąć i nigdy się ni wydostać. Unosząca się w powietrzu nieprzyjemna woń i duchota potęgowały te wrażenie. Trzymając w jednej dłoni zapalniczką, drugą podpierając się o jedną ze ścian, by zachować równowagę, parł do przodu, nie przejmując się ostrożnością. Chciał załatwić to w miarę jak najszybciej i kontynuować przerwany sen. Pomyślał, że przydałby się w im w tej chwili kurdupel pokroju Tsukishimaru, czy też Tyrella. Nadawaliby się idealnie do tej roboty. Otarł pot z czoła. Czuł na swoich plecach oddech Shane'a, ale wcale nie dodawało mu to otuchy. W każdej chwili mogli zacząć cierpieć na brak tlenu.