Dawno, dawno temu był sobie Var. Nie wyróżniający się od innych 'Varów', prawdopodobnie niewart pisania o nim pieśni. Nie jest on księciem skrzywdzonym przez los, z amnezją i blizną w kształcie... pioruna na czole. Jak wyglądało w takim razie jego dzieciństwo zapytacie? W końcu musiał mieć jakiś mentalny powód zejścia w kanały? Szczerze, to jego młodość zawiewała nudą, jego rodzice nie byli najlepsi, to prawda, ale nie było też żadnej dramy. To znaczy nie był torturowany. Krótko mówiąc – mieli gdzieś co się dzieje z chłopakiem, który nie miał prawa się urodzić, był problemem i „czemu to kurde zrobiliśmy”. Ah, kochane wpadki. Trzeba je szanować, w końcu bez nich rasa ludzka by już dawno wyginęła.
Wiadomo przynajmniej kto nie dostanie kubka „Najlepszy rodzic na świecie” pod choinkę.
No skoro wiadomo, że rodzice mieli wy... nie obchodził ich pierworodny, w takim razie co z Varem? Miał przecież on nie być emo-nastolatkiem, który pogrążony w rozpaczy i opuszczony przez Boga walczy ze złem, niczym Kapitan Ameryka.  
Ano syn uczył się od najlepszych i tak wszyscy członkowie rodziny mieli na siebie wyjebane.
Ta niezręczna cisza podczas Wigilii, jeśli wiecie o czym mówię. Na pewno wiecie.
No ale cóż, w którymś momencie jeden z Łowców zobaczył w nim świetnego kandydata na zabijakę. Chłopak się tylko domyślał (i tak między nami, to miał rację), że swoim zniknięciem sprawi świetny prezent rodzicom. Na który w sumie nie zasługiwali. Ale hej! Przynajmniej on dostanie też coś z tego, nie?
No wiem, wiem miała być historia bez potrzeby chusteczki, no ale życie każdego kiedyś udupi. Mocniej lub słabiej. A w przypadku Vara, to kopniak w cztery litery miał dopiero nadejść.

     Łowcy. Grupa oporu. Śmierdzący ściekami buntownicy. Oczywiście zakochał się w organizacji od pierwszego spojrzenia. Co kto lubi.

Misje, zlecenia, misje. Parę ranek, parę blizn zdobytych tu i ówdzie. Życie się powoli toczyło.

     Ale Var był młody. Mówcie co chcecie, ale młodzi to idioci. Może nie non-stop, ale każdy zrobił coś głupiego w tych pięknych, młodzieńczych latach. A nasz Łowca zlekceważył moc kobiet. Chociaż raczej, zlekceważył swoją bezradność względem kobiety. Ta, ta, oczywiście, że się nie zaangażujesz, już to wszyscy mówili. A teraz siedzisz w błocie i płaczesz jak dziecko.
Ale czekaj, czekaj, jaka kobieta? No cóż, wymawianie jej imienia nie jest zbyt istotne, w końcu jest teraz tylko kupką kości. No i Var niezbyt dobrze reaguje jak słyszy jej imię. A nie chcielibyśmy żeby nas teraz usłyszał i nam przerwał, prawda?
Kobieta Miss Miasta-3 może i nie była, ale już przedszkolaki wiedzą, że miłość jest ślepa i najwyraźniej ma słaby nos skoro smród ścieków jej nie zawadza. Jednak trzeba przyznać, że dziewczyna była silna, dzielna i potrafiła o siebie zadbać. No to flirty flirtami, i dość ciężko było, lecz cóż Var brzydki, ani głupi nie jest więc w końcu dziewczyna także poddała się uczuciu. Spędzili miło ze sobą parę dobrych lat. 7, żeby być dokładnym. Ale pan i pani nie pracowali za biurkiem, gdzie najnowszą sensacją jest romans prezesa.
Wspólna misja, na pewno wszystko będzie okej. Obronię ją. Obronie jego.
Czerwień przesiąknęła koszulkę niebłagalnie szybko. Za szybko. Jej wiotkie ciało wpadło mu w ramiona, wytrącając Vara z równowagi. Niezbyt zwrócił uwagi na błoto w którym leżała, a w którym on klęczał. Jedyne co mógł zrobić to przekonywać ją, że nic się nie stało. Wszystko będzie okej, spoko, luz, zaraz przyjdzie medyk, zrobi czary-mary i będziemy się śmiać z tego jutro. „Ale miałaś minę. No, to nie moja wina, że akurat wybrałaś swoje ulubione spodnie. Teraz będziesz nosiła je wybrudzone w błocie.”
Jednak wierzcie, czy nie, kobiety mają więcej rozsądku w głowie. Ze słabym uśmiechem na te jego kiepskie żarty, jedyne co potrafiła z siebie wydusić to ciche przeprosiny.
Var nie rozumiał. Czemu miałaby go przepraszać? Przecież to nie tak, że umiera, prawda? To nie tak, że dała mu nadzieję i teraz to wszystko rozsypało się w drobny mak. To nie tak, że zostawia go.
Jednak zamiast usłyszeć jakieś słowa wyjaśnienia, jedynie co słyszał to swoje ciche łkanie.

     Jakimś cudem chłopak się pozbierał, no i żyje. Na pewno dzięki temu wypadkowi połapał się w paru rzeczach i na pewno odmieniło go to trochę. Od jej śmierci minęło 8 lat, a Var poświęcił się pracy.
Co będzie dalej, kto wie. Jedyne co wie, to że nie popełni znów tak głupiego błędu.

Czy na pewno?