Uczestnicy: Gorast
Cel: Zdobycie umiejętności plucia jadem na odległość i posługiwania się jadem w żuwaczkach.
Mistrz Gry: Vodka!
Miejsce: Góry Shi, dokładniej ich podnóże.

W tym lasku, znajdującym się u podnóża gór, znalazła się pewna pajęczyca. Jak się znalazła? Otóż dostała dziwny liścik, w którym proszona była o stawienie się w tym miejscu. Dziwaczne. I każdy normalny by zapewne zignorował taki papierek, wyrzucając go do śmieci lub paląc, ale najwidoczniej coś przekonało dziewczynę, aby się tutaj znalazła. No, ale pomińmy. Zacznijmy od tego, że w tej chwili dziewczyna znajdowała się w tym, a nie innym lasku i opierała się o jakieś dziwne drzewo, kiedy... No właśnie to trochę dziwne do opisania, bo ta istota wydawała się być nie większa od Gorast, ale było w niej coś przerażającego. I jakim cudem znalazła się tak nagle przed nią, dodatkowo do góry nogami? Jeden rzut oka mógł już uświadomić dziewczynę, że była to zasługa sieci.
- Witaj, jesteś Gorast, prawda? - zapytał chłopiec, po chwili stając normalnie na ziemi i przyglądając się uważnie dziewczynie, zupełnie jakby czegoś szukał.
- Jestem dzieckiem Arachne, piątym synem - powiedział takim tonem, jakby miało być to coś zupełnie oczywistego. Jeszcze rzucił okiem na dziewczynę, uśmiechając się do niej miło. - Mam na imię Latrodectus Hasselti, ale nazywaj mnie jak chcesz - powiedział, a uśmiech nie schodził mu z twarzy. Po pewnym czasie zaczął krążyć wokół dziewczyny, jakby coś od niej chciał.
- Potrafisz posługiwać się chociażby żuwaczkami? - zapytał, niby obojętnym tonem. Tak naprawdę ciekawość go aż paliła od środka. Był ciekaw, ile ta pajęczyca potrafi i głównie dlatego ją tutaj sprowadził. Jakby była zbyt silna, na drzewach i w szczelinach łatwiej się schować. A jak będzie słaba to zawsze można przeprowadzić jakieś szybkie szkolenie.

Resztki zdrowego rozsądku mówiły mi żebym wyrzuciła ten liścik. Przestałam go słuchać jakieś trzydzieści lat temu, i zawsze ciągnęło mnie do takich rzeczy. Więc przyszłam. I pojawił się ten chłopak. Przyznam że byłam zaskoczona, nie usłyszałam go. Moje zaskoczenie było jeszcze większe gdy przedstawił się jako syn Arachne. Słyszałam powieści o niej, jej sercu i dzieciach, ale nigdy nie brałam ich na poważnie. Spojrzałam trochę w dół, i przyjrzałam mu się uważnie. Nie wyróżniał się jakoś szczególnie. Wyglądał bardziej jak ten spiderman od Marvela niż dziecko pajęczycy... ale może Arachne przypomina bardziej mnie, pająko-ludzia niż samego pająka. Po ostatnim pytaniu które zadał spojrzałam na niego i wysunęłam żuwaczki, stukając nimi kilkakrotnie. To powinno mu wystarczyć za odpowiedź.
- Więc... Latr... nie sądziłam że spotkam dziecko Arachne. Rzadko się o was słyszy, mimo że wasza matka jest sławna nie tylko w Edenie.
Nie kłamię, ale nie mówię też całej prawdy. Mity Greckie nie oddają całej prawdy, są mocno przesadzone i dają tylko ogólny wygląd wszelkich istot. A jej dzieci... cóż o nich często się słyszy, zwłaszcza jak nastolatka skacze i krzyczy "AAA, pająk!". Wtedy słyszy się o nich nader głośno.

Lekki uśmiech wystąpił na moją twarz. Uniosłam pajęcze odnóża i strzeliłam z nich siecią, w chłopaka który stał za mną. (Niech żyje druga para oczu!) Najpewniej uskoczy, czy co tam, ale ominie sieć. Odwróciłam się do niego z szelmowskim uśmiechem, ukazując swoje "wampirze" kiełki.
- Części tego co potrafię nie chcesz poznać.
Jakbym go jednak złapała to przetnę swoją pajęczą nogą sieć. Pazury na jej końcu mają w zwyczaju ostrością przekraczać nóż. No i są chwytne.

Większość? No niech będzie. Z pomocą biokinezy pozwoliłam swojej drugiej parze odnóży wyjść na zewnątrz. Swojej drugiej pary rąk na razie nie wyjmowałam, ale stanęłam na swoich odnóżach jak pająk. Urosłam o dodatkowe kilkadziesiąt centymetrów, co sprawiło że chłopak musiałby patrzeć dość wysoko w górę. Skoczyłam, łapiąc się odnóżami najniższych gałęzi. Musiało to ciekawie wyglądać gdy tak zwisnęłam, ciałem w dół. Jeszcze samym pędem zdołałam obrócić się na tyle by jedną nogą złapać się wyższej gałęzi i podciągnąć się szybko. Stałam już pewnie na konarze, łapiąc się wytrzymalszych gałęzi nade mną. Używając nici zaczęłam tworzyć coś w rodzaju drabinki z pajęczyny, o szerokości ponad dwóch metrów. Przebiegać miała, na głównym konarze, żebym mogła łatwiej zejść i wspinać się z powrotem z tymi swoimi pająkowatymi odnóżami. Gdy skończyłam zeszłam, po tej "drabince" i stanęłam przed chłopakiem na zwykłych nogach.
- Gdybym bywała tutaj częściej zrobiłabym pułapkę z pajęczyny, na jakąś zwierzynę. Ale nie bywam.
Pomiędzy gałęzią, ziemią a pniem zaczęłam robić kolejną pajęczynę. Czworokątną, pełną. Tylko że ona nie była pełna do końca. W środku zrobiłam pająka i ptaka obok siebie. Nie jakoś super-de-best, ale całkiem nieźle, zważywszy na to że od lat tego nie robiłam. Zwłaszcza mi wyszedł pajączek. Bo łapał on w sieć tego ptaszka.

Ale pytanie sobie wybrał. Podrapałam się po głowie nieco zakłopotana i stuknęłam parokrotnie żuwaczkami.
- Próbowałam kiedyś, ale nic z tego nie wyszło. Najwyraźniej nie przeszły na mnie wszystkie pajęcze moce.
Upierdliwa rzecz, te moce. Niektórzy to mają klonowanie, lasery w oczach lub latanie. A ja mam moce odpowiednie by ich zjeść. No może poza laserowymi oczami. Tutaj musiałabym zaatakować z zaskoczenia. W końcu złamać kark to nie największy kłopot.

♦ Naczelnik misji ♦
Jeśli do czwartego stycznia nie pojawi się post Mistrza Gry to misja zostanie zawieszona (do czasu znalezienia innego MG), ewentualnie zamknięta, w zależności od kaprysu uczestnika.

♦ Naczelnik misji ♦
Zawieszam.