Guess who's back.

//ta część posta jest zbędna do czytania.
Trans. Gdzie on kierwa był? Latał po okolicy jakiegoś szpitala mając na sobie jedynie powabną sukieneczkę z wycięciem na tyłek. Mijał jakichś kitlów, próbowali go zatrzymać, ale im spieprzał za każdym razem, widać że byli przez to strasznie wkurwieni. W końcu jednak wpadł do sali zabiegowej. Na środku stołu leżał człowiek sporej postury, któremu wyjątkowo nie podobało się aktualne położenie. Wokół niego lekarze, pielęgniarze, garncarze i ślusarze, wszyscy próbują w końcu przeprowadzić na nim zabieg elektrowstrząsów. Podszedł bliżej z ciekawości i chęci pośmiania się z biedaka. Nie było mu już do śmiechu kiedy jednak zobaczył, że na łóżku leży właśnie on, nikt inny.
- I co się patrzysz? Obudź się kurwa w końcu bo mam dosyć robienia ze mnie piniaty. - Usłyszał od... swojego ciała? Sam był umysłem i to właśnie na ciało patrzył, dlatego też go ganiali lekarze, zwyczajnie chcieli ich ze sobą scalić.
Znokautował pierwszego lepszego świra obok, po czym wbił skalpel w krtań kolejnego.
- Odsunąć się popierdoleńcy.. ode mnie. Tak. - Powiedział lekko skonfundowany i odpiął samego siebie. Teraz tylko jak to zrobić? Welp, nie miał zbytnio czasu na rozmyślanie, na zewnątrz pewnie dzieje się niezłe gówno, które go omija, a chce mieć jakieś historie dla wnuków w końcu. Zrobił to w czym jest dobry jak nie wie co robić, przywalił z dyńki.
Zadziałało.
/Tu się budzę, joł.
Nie wiedział co się dzieje wokół, ale wiedział, że został pominięty przez swoich jak i aniołów, nikt na niego nie zwracał uwagi. Dosyć przyćpany zimnym powietrzem i mindfuckiem próbował znaleźć dla siebie zajęcie, kiedy poczuł jak dostał prądem w stopę, ot zbłąkany strzał najwyraźniej. Siła strzału mocna nie była, ale obudziła go lepiej niż dożylna kofeina, przynajmniej mógł już trzeźwo spojrzeć na sytuację. Tu ktoś leży martwy, tam też, ten zaraz będzie a ta lata dookoła i bawi się w Zeusa. Ok, czyli strzelamy do niej.
Wykorzystał to, że nikt nie zwracał na niego uwagi i posłał nagłą salwę w stronę Nemezis i jej skrzydeł. Na szczęście pamięć mięśniowa była w dobrym stanie, jego celność wydawała się nienaganna. Trzy naboje przefrunęły przez powietrze kierując się w stronę małej dziewczynki, reszta go w sumie nie interesowała.

A wszystko zapowiadało się tak dobrze. Ich ofensywa była niszcząca. Ciro dawał z siebie wszystko jako szermierz i jednocześnie starał się ogarniać całe pole bitwy. Musiał uważać na każdy mały element, który może przeważyć szalę na stronę aniołów. Chwilowo nic tego nie zapowiadało, ale zawsze lepiej być ostrożnym. Może mieli teraz przewagę ale jedna głupia sytuacja wystarczyła by ją stracili. Nie przewiedział, że anioł pomimo swoich ran będzie potrafił tak szybko władać szpadą. Wiedział, że będzie szybki, ale nie aż tak. Teraz uświadamiał sobie jak wiele mu brakuje do niego jeżeli chodzi o prędkość poruszania, wysyłania ciosów. Ofensywa Ciro wygrywała techniką oraz przewagą jeszcze jednego ostrza. Gdyby walczyli na jedno ostrze prawdopodobnie mógłby przegrać. Ta myśl tylko bardziej go wkurwiła. Nie mógł przebić się przez jego obronę chociaż czasami naruszył ją dostatecznie by zadać parę delikatnych ran na klatce piersiowej anioła. To go motywowało. Jeżeli udało mu się przekroczyć pewną granicę to teraz wszystko powinno być z górki prawda? A właśnie, że gówno prawda. Mieli tutaj zdecydowaną przewagę aż wszystko musiało pójść w cholerę. Spodziewał się, że ta mała menda może namieszać ale bez przesady.
W momencie kiedy miał po raz kolejny zacząć nacierać kiedy prawie się przebił całkowicie przez obronę blondyna poczuł ogromny ból. Czy miał prawo go nie poczuć? No cholera, niestety nie. Jego krwiste oko wyrażało zdziwienie, zaś z jego ust uleciał jęk który zdusił praktycznie od razu. Szybko cofnął się do tyłu i spojrzał na swoje dłonie. "O kurwa." - To były pierwsze słowa, które zawitały w jego głowie. Zupełnie nieprzewidywalny obrót spraw. Czuł pieczenie, które sprawiało że miał ochotę puścić swoje miecze. Na chwilę nawet poluźnił uścisk rękojeści, ale szybko złapał je jeszcze mocniej. Był naprawdę zły. Nawet bardziej niż kiedykolwiek. Kucnął i szybko zanurzył ręce w śnieg. To powinno chociaż trochę pomóc. W momencie zasypania rany śniegiem czuł się jeszcze gorzej, ale w końcu zaczęło chłodzić. Ta mała była niebezpieczna tak jak uważał. W dodatku teraz jego moc grawitacji by się przydała, ale czuł że nie jest w stanie wykrzesać ze swojego miecza więcej na tę chwilę. Bezradność? Tak można nazwać uczucie, które na niego spłynęło. Szybko się otrząsnął i wstał. Ani na chwilę nie zapomniał bólu, który mimo wszystko przeszywa jego dłonie. To nic. Utrata oka bolała bardziej. Codzienne życie bez oka zdecydowanie sprawiło, że jest w stanie to przeboleć. Ból fantomowego oka też. Uderzył ostrzami o siebie dając do zrozumienia, że jest gotowy. Zerknął w stronę tej małej latającej kurwy. Czy ona wykonała jakiekolwiek ruchy podczas swojego ataku? Czymkolwiek czym mogłaby ich uprzedzić, że pioruny nadchodzą?
- Ktoś kto nie docenia instynktu popełnia wielki błąd. Często jeden z ostatnich. - To powiedział szybko i raczej do siebie. Motywował się w ten sposób. To były słowa jego nauczyciela, który zachęcał go do zaufania swoim instynktom. To była jedna z najlepszych nauk jakie wyciągnął od niego. Wziął głęboki wdech widząc, że akcja na chwile się zatrzymała. Wszyscy zszokowani, że pioruny uderzają zewsząd. Jego towarzyszom również się oberwało. Jak można pokonać kogoś kto włada piorunami? Pierdolona prędkość światła. Splunął na ziemię i wtedy usłyszał strzały od Sleipnira. O kurwa on jednak powrócił.
- Kontynuować ostrzał zaporowy na latającą sukę. Uwaga na ptaki. Zajmę się blondynem. - Proste polecenia. Mieli za zadanie obronić Ciro kiedy ten będzie zajmował się blondasem. Jaką on miał ochotę pozbawić go życia. W sposób szybki, ale krwawy. Na jego twarzy pojawił się uśmiech psychopaty, który właśnie został uwolniony z klatki. Zaufa swoim towarzyszom, że będą w stanie utrzymać swój cel. Każdy z nich miał wyznaczone zadanie. Czas by i on wykonał swoją powinność. Miał bardzo śmiałą taktykę. Schował miecz od grawitacji i trzymał w ręce drugi artefakt. Ruszył w stronę blondyna całkowicie porzucając obronę. Im bardziej skupi się na ataku tym lepiej. Szermierz, który porzuca defensywę na rzecz ofensywy jest jeszcze bardziej niebezpieczny. Liczy się tylko zabicie przeciwnika. Trafienie śmiertelne, a najlepiej kilka dla pewności. Jego obrona kontra wściekły Ciro. Co będzie lepsze? Szybko skracał dystans i uspokoił oddech. Chwila skupienia, a wykonał szybkie cięcie po skosie, ale po ułamku sekundy można było dostrzec, że w lewej dłoni nie trzyma rękojeści. Ostrze zostało wypuszczone chwile po machnięciu sprawiając, że mógł złapać je prawą dłonią i wtedy wykonać miał nadzieję ostatni cios. Uwagę anioła chciał skupić na jego wolnej dłoni, która machnęła mu przed twarzą. Celem tego było wytrącenie go z równowagi i uśpienie jego czujności. A taki chwyt tani, ale miał szansę zadziałać. W razie niepowodzenia zwiększa dystans od blondyna.



// Grawitacja - 4 posty przerwy
Dematerializacja - 3 użycia / 4 posty przerwy

Elektronicznie kontrolowane kończyny to nie coś, z czym powinno się bawić przy użyciu napięcia spoza obwodu. Można to łatwo popsuć zbyt dużym natężeniem elektryczności, zrobić puf, i wtedy takie ramię nie nada się do wielu więcej działań, jak wiszenia. O ile w tym wypadku u Lena nie było tak źle, i zwarcie spowodowało rewers działań jakich wymagał od ramienia, sam fakt nielogiczności tego zajął mu krótki moment by pojąć. Nie mogąc jednak sobie pozwolić na tracenie czasu wobec tego faktu, a słysząc rozkazy ze strony Ciro i widząc atak ze strony Sleipnira na anielicę u góry, postanowił pomóc we własnym zakresie. Przełożył półtoraręczne ostrze do ramienia będącego pod wpływem zwarcia elektrycznego i pozostawił je utkwione w zaciśnięciu, podczas gdy wolną dłonią sięgną po katanę. Zdołał dostrzec, że atakiem na anioła przykuł uwagę sokołów, lecz sam w sobie nie czuł problemu z faktu bycia przez nich atakowanym.
- Kucnij, Blight. Zajmę się sokołami. - Poinstruował bruneta, podchodząc w miarę szybkim tempie do niego i krótkim, acz wraz z wyciągniętym ramieniem wystarczająco długim ostrzem ciął każdego, zbliżającego się do snajpera ptaka, obchodząc go w pół okręgu od lewej, zza plecy, do prawej, zostawiając cały przód dla niego i jego broni. Starał się również obserwować latającą anielicę, by w razie czego zgodnie z kierunkiem jej poruszania się i zmiany kierunku ostrzału Blighta nie stał mu na drodze. Nie był w tej chwili w stanie w jakikolwiek sposób zaatakować latającą anielicę, stąd też skupił się na oczyszczeniu pola do ostrzału dla snajpera. Machanie półtoraręczniakiem jedną ręką zaś byłoby zbyt powolne, by uszkodzić lub odgonić pikujące z dużą prędkością sokoły. W razie ataku ptaków na jego samego zamiast Blighta oczywiście również by je atakował, lecz przede wszystkim mając na baczeniu czystość strzału z oriona.

Ostrze Transformacji - 4/5

Syknął, kiedy pazury jastrzębia rozdarły jego skórę i zaklął, kiedy czerwona struga zalała mu oko. Nie miał odpowiedniej broni do walki z takim przeciwnikiem - pikujące ptaki były zdecydowanie zbyt szybkie.
Osłabiona percepcja sprawiła, że w pierwszej chwili nie zauważył, że anielica się przybliżyła. Zarejestrował ten fakt dopiero w chwili, gdy jego udo przeszyła błyskawica (ha ha) bólu. Warknął i rozglądnął się w poszukiwaniu sprawczyni. Ręce bolały go od ran i zimna, niemniej adrenalina kompensowała mu część z tych niedogodności.
Lentaros nie musiał prosić go o unik, zdrętwiała noga Ikara sama jakby zgięła się pod jego ciężarem. Zdołał jednak utrzymać równowagę, więc choć lewe oko całe zalane było krwią, przyłożył prawe do celownika i wystrzelił w stronę szybującej anielicy trzy serie po cztery strzały w każdej - po prostu wcisnął spust trzy razy, a mechanizm Oriona zrobił swoje.

Klęcząc na śniegu w otoczeniu rozszalałych żywiołów Ikar zdał sobie sprawę, że bardzo podobnie musieli czuć się ludzie w obliczu Apokalipsy. Niebo groziło zwaleniem się na ich głowy, ciemniejąc z każdą chwilą. W końcu nie wytrzymało i zrzuciło na nich swój ładunek. Gromy mieszały się ze strugami deszczu oblewającymi intruzów. Woda zalała okulary medyka, błyskawice zostawiały białe poblaski na jego oczach - tylko kontrastowo czarno-biała sylwetka na tle nieba była niezmiennym punktem programu. Dlatego też zdołał w ogóle utrzymać ogień.

Nagle wszystko skończyło się, jakby osiągnięty został punkt kulminacyjny - droga bez powrotu. Anioły leżały martwe tak samo jak ich ptaki; kobieta najprawdopodobniej spadła w przepaść, gdy nastąpiło osunięcie gruntu. Rozejrzawszy się dookoła stwierdził, że cała drużyna jest w mniejszym lub większym stopniu żywa; dobrze rokowało to ich zadaniu, lecz niepokoiła go widowiskowość ich walki. Chmara skrzydlatych świętoszków zaraz tu będzie, należało się zbierać.
Spojrzał w kierunku katedry i rzucił mu się w oczy ciemny kształt, odcinający się na tle białego śniegu. Przyłożył oko do lunety Oriona i choć nie rozpoznawał bagażu uciekiniera, biała grzywa wystarczyła, by w Ikarze zawrzał gniew. Niespodziewanie blizna na piersi zaczęła go świerzbić. Jakiś głos podpowiadał mu, by nacisnął teraz spust i zdał się na wolę Boga. Zacisnął zęby i opuścił broń.
- Chyba się spóźniliśmy. - wskazał na ciemną sylwetkę w odległości kilkuset metrów. - Jeśli się pospieszymy, może uda nam się go dogonić, a przynajmniej obstawić mu drogę ucieczki.
Leciutki powiew chłodnego wiatru podziałał nań jak mroźny bicz, był przemoczony niemal na wskroś. Modląc się bezgłośnie, by opatrunki nie były zalane, sprawdził stan plecaka. Zawartość chyba przeżyje. Podszedł do Ciro i pomógł mu wstać, choć mokre podłoże było śliskie.
- Postaraj się nie ściągać kurtki w najbliższym czasie. Opatrzę cię, jak tylko zejdziemy w las. - rzucił, ścierając krew, sączącą mu się do oka, rozmazując ją na pokrytej sadzą twarzy.
Czekając na reakcję Sleipnira, cudownie obudzonego z klątwy i Lentrosa, wyjął z kieszeni przy pasie bandaż i zaczął obwiązywać sobie głowę, skupiając się konkretnie na lewej brwi. Krew w oku doprowadzała go do szału.

Upadł w przesiąknięty krwią śnieg, klnąc pod nosem. Cholerny anioł. Już miał się podnosić, kiedy kątem oka dostrzegł błysk na jednym z palców anioła. Nigdy wcześniej nie widział skrzydlatych noszących biżuterię. Kiedy przyjrzał się dokładniej, poczuł nieodpartą pokusę, by go zdjąć. Wyciągnął rękę w jego kierunku, a ten rozbłysnął lodowatym blaskiem. Zdjął go więc z zimnych i pokrytych krwią palców anioła, po czym nałożył sobie na serdeczny palec prawej ręki.
Niewypowiedziane uczucie chłodu ogarnęło jego ciało, choć w dotyku wydawało się ciepłe. Rozejrzał się, czy któryś z jego towarzyszy zwrócił uwagę na dziwną scenę, po czym podniósł się pospiesznie.

Ruszyli gęsiego, ostrożnie pokonując wyrwę w zboczu, kierując się we wskazaną przez Ikara stronę.

ztx4 ------>