Prychnął, jakby z niezadowoleniem, słysząc wzmiankę o potrzebie dominacji niemożliwej do pojęcia, a następnie posłał niby to lekceważące spojrzenie Iliji, tak jakby ten komentarz był zbędny. Oczywiście, że to wszystko było stosowną do sytuacji aranżacją utkaną z sieci kłamstw, które przez lata praktyki stały się w niektórych przypadkach najlepszym sposobem na wyjście z twarzą dla samego Dra. Posłużenie się tą drugą przepustką nie miało zatem niczego innego na celu, choć cała zabawa polegała na grze słów, w których fikcja przepleciona z prawdą dawała spore pole manewru. Tak na dobrą sprawę nikt poza Morozovem nie był w stanie wyłowił gdzie kłamstwa górowały niczym słońce wysoko na nieboskłonie, żeby móc to ocenić wypadało znać go na wylot, a tym nie mogła przecież poszczycić się młoda kobieta z patrolu czy sam Ilija.
Morozov wciąż trzymając drugą przepustkę w ręku, przy osłoniętym nadgarstku ze swoją stał chwilę w bezruchu, marszcząc nieco brwi. Mógł sprawiać wrażenie osoby, która właśnie coś szybko kalkuluje, bo niedługo potem skinął głową, przyglądając się młodej, acz stanowczej kobiecie.
— Wszystko, byleby moja żona o tym nie wiedziała. Zabije mnie, ale wcześniej zapewni mi masę tortur zanim do tego dojdzie, to mściwa osóbka. Za dochowanie tajemnicy w jej przypadku będę doprawdy dozgonnie wdzięczny. Zdecydowanie wolę mieć do czynienia z gniewem przełożonych, niż aby zawisło nade mnie widmo bezdomności. — odpowiedział przekonującym tonem Rosjanin, naturalnie akcentując słowa jak w rodzimym języku. Nie dało się ukryć, że towarzysz młodej kobiety miał już dosyć stania w jednym miejscu i najchętniej wróciłby do dokańczania patrolu, by następnie cieszyć się utęsknionym czasem wolnym po pracy. Morozov posłał Iliji spojrzenie od góry do dołu, jakby podejmował w międzyczasie jakąś ważną decyzję, a następnie przeniósł je na kobietę. Na jego twarzy wymalował się wyraźniejszy, choć kącikowy uśmieszek. — Na pewno mu go zwrócę, tego może być pani pewna jak w banku. Zawsze ją odzyskuje, inaczej miałby poważny problem. Jestem lekarzem wojskowym, znam zasady panujące w mieście. — dodał, skinąwszy dodatkowo głową, jakby to miało dodatkowo potwierdzać jego słowa. Wyglądało na to, że wszystko pójdzie po ich myśli.

Pozbycie się przynależności do tej sekty swoją drogą trzeba załatwić, ale póki co - skorzysta z ich dodatkowych atrybutów, i bez większych problemów (po oddaniu swojego ekwipunku, w tym maczety po jaką jednak wrócił) został wpuszczony do środka. Być może dlatego że już go raz badali, więc znał dryl (a i możliwe że wojskowi go już kojarzyli). I choć wciąż niektórym się nie uśmiechało wpuszczać KNW, to jednak taki mieli wymus, więc tak zrobili, nie znajdując w Hexie niczego niestandardowego (dzięki jego "specyficznym" uzdolnieniom by ukryć nietypowe elementy ciała). Tym razem nie mieli problemów by zabrał kapelusz. A maska? Nosił ją jakiś czas temu, ale zgubił, to też bu. Ładna była.
Ustrojstwo jakie montowali wojskowi było trochę niewygodne, ale z drugiej strony nie było takie trudne do obejścia jak by się wydawało. Nie z jego możliwościami, więc póki co nie miał z tym żadnego problemu.
Niemniej! Pitu pitu, ale trzeba kogoś znaleźć. Tylko jak ma to zrobić? Ma jedynie garść danych o tym gostku, niewielką w dodatku. Ciemniejsza karnacja skórna od innych, typowych mieszkańców M-3, podobnie jak i aparycja do takowych nie pasująca. Zajmuje sie kwiaciarnią. Hmmmmmm...
"Chyba nie sądzisz że jakiś obcy typek tak jak za dotknięciem magicznej różdżki sprawi, że wszystkie twoje choroby znikną, nie sądzisz?"
"Jeśli tego nie zrobi, jakoś to przeżyje. A co jeśli tak? Boisz się tego?"
Nie uzyskał odpowiedzi na te pytania, co skwitował jedynie zadowolonym uśmiechem. Ex nie mógł zrozumieć skąd w Hexie była ta nowa pewność siebie, jak ktoś kto był na skraju samobójstwa podniósł się z tego stanu i zyskał tyle.
Jest na to jednak proste wyjaśnienie, jakiego on nie rozumie.
Hex dotarł do dna i się od niego odbił.
A teraz był tutaj, kręcąc się uliczkami miasta i zastanawiając się, jak spomiędzy kilkudziesięciu kwiaciarni i kilkuset tysięcy ludzi znajdzie tego jedynego chłopaka jakiego ręce leczą.
A także, oczywiście - jak "przekona" go do "leczenia". O ile pomysły co do tego jako takie miał, najważniejszym problemem na ten moment było znalezienie tej osoby.
Więc chodząc krętymi, wąskimi uliczkami, szukał wzrokiem osoby nietypowej. Młodej, różniącej się od innych, przykuwającej wzrok na tle takich samych garniturów i wychudzonych biurokratów...
Hoh, czyżby opisał samego siebie?
Być może, być może.
Ale nie siebie szukał, bo wie że to bezowocne. Do dziś dnia nie może odnaleźć siebie samego, więc nie sądzi by nagle miało się to zmienić.
To też skupmy się na tym kwiaciarzu, i jego dłoniach które leczą. Może weźmie je ze sobą na drogę, jak króliczą łapkę?
Ech, nie wypuściliby go z nimi. Szkoda.

Świadomość tych dziwnych plotek krążących po mieście niejeden spokojny sen zamieniła w koszmar.
W którym miejscu popełnił błąd, kiedy i jak się zdradził?
Spoglądał ku własnym, wyciągniętym przed twarz dłoniom leżąc na plecach. W niewielkim pokoju ponad kwiaciarnią panował porządek, było to przytulne miejsce, wypełnione życiem, masą personalnych rzeczy, zdjęć, pamiątek, książek, ale przede wszystkim królowały tam doniczki z różnorakimi roślinami. Na parapecie, na półkach pod sufitem i na podłodze, zielone liście wszelkich kształtów i nieliczne o tej porze kwiaty otaczały go, gdy na swoim łóżku rozważał ten i kilka innych problemów.
Nie lubił dać się pogrążyć własnym rozmyślaniom, ale babcia wyszła do swojej znajomej, a godziny pracy kwiaciarni już minęły. Usilnie starał się zająć czymś na magazynie, ale na złość wszystko było w jak najlepszym porządku, żaden znajomy nie przechodził akurat przed drzwiami gdy zamykał je od zewnątrz. Musiał pogodzić się z tym, że miał czas wolny.
Idąc na górę trącił ręką jakąś gazetę, zajrzał do paproci w korytarzu, ale wilgotność ziemi była idealna. Uśmiechnął się do jej długich, zdrowych liści i poszedł dalej, ku swoim czterem kątom. Kolor ścian był naturalnie zielony, dla kwiaciarza pracującego w ferii barw ten jednocześnie obecny wszędzie, ale i stosunkowo neutralny malachitowy odcień pozwalał się wyciszyć. Przez obecność znacznej ilości roślin przywodził na myśl leśny zagajnik.
Doceniał to, że było mu dane urządzić wszystko po swojemu, ale w chwilach takich jak to trudno było się cieszyć.
Ktoś bezkarnie roznosił plotkę, że zajmuje się beznadziejnymi przypadkami. W leczeniu oczywiście. Potrafił zrobić jakieś magiczne hokus-pokus i każda dolegliwość znikała bez śladu. Co za herezja, nic takiego nie istnieje...
Mimo to nadal przypatrywał się swoim dłoniom. Miał normalne ręce, smukłe, długie, lubił swoje wąskie palce i lekko zniszczoną skórę. Sporo pracował, często nawet bez rękawiczek, gdy był za mocno zaaferowany sprawą, by wracać do podstaw higieny, rozsadzał małe sadzonki automatycznie, sięgał ku obsypanym ziemią podrostków i rozmieszczał je w przygotowanych wcześniej pojemnikach. Te ręce stworzone były do zajmowania się florą, a nie do czynienia... magii?
Skrzywił się, bo nie potrafił dokładnie określić tego, co się z nim działo.
Chciał móc powiedzieć, że ta plotka jest fałszywa, nie jest nikim specjalnym, czy kimś dziwnym, innym. Mimo to nie mógł z czystym sumieniem udawać, że nie ma się czym martwić, bo potrafił leczyć. W sposób całkowicie inny niż tradycyjnymi metodami, których nauczył się jeszcze w szkole. Zdarzało mu się użyć ich przypadkiem i chyba ktoś musiał to zobaczyć.
Opuścił ręce, zasłonił przedramieniem oczy i jęknął żałośnie. Miał chwile słabości i niemal zaczął obwiniać matkę za to, że jego ojcem musiał być anioł, a po latach ta dziwna część jego genów dawała o sobie znać. Nie mógł dłużej udawać, że jest zwykłym mieszkańcem miasta, ale chciał nadal tu mieszkać, żyć tutaj, kochał to miejsce.
A ta plotka wszystko niszczyła.
W ostatnim tygodniu podczas obsługi klienta z samego rana jakaś kobieta z kotem na rękach przerwała mu gwałtownie rozmowę i zażądała, by wyleczył jej kota. Miała nawiedzone spojrzenie i pachniała nie jednym, a dziesiątkami tych zwierząt. Krzyknęła jeszcze na cały głos, że wie o wszystkim oraz, że będzie go nachodzić tak długo, aż się zgodzi. Na szczęście akurat wtedy z góry schodziła babcia, która pomimo wieku z wielką krzepą zamachnęła się laską i delikatnie mówiąc nieznajomą oraz jej kota wyprosiła tak, że nie pokazały się od tego czasu.
Ale to nic, jakiś miesiąc wcześniej miał wrażenie, że śledzi go jakiś zmutowany mężczyzna, miał wielkiego garba i parę zakrzywionych rogów jak bizon. Widział tylko jego cień na ścienia, ale usłyszał wyraźnie, że ten dziwny ktoś wypowiada jego imię mówiąc, że moc leczenia jest jego ostatnią szansą na przeżycie.
Aż w końcu wczoraj wieczorem gdy jak zwykle zamykał, ktoś szarpnął go za ramię i natarczywym tonem wyszeptał, że powinien panować nad tym, co się o nim mówi, a anielskie pochodzenie nie powinno być tematem do przechwałek w mieście. Nie zdążył zapamiętać twarzy, bo zanim wyszedł z szoku, osoba zniknęła. Pod nogami znalazł tylko duże, białe pióro.
Nikomu nie mówił, starał się nad tym panować, a jednak... było to poza jego kontrolą, nie mógł zakończyć plotek, do istnienia których nie chciał się nawet przed kimkolwiek z najbliższych przyznać. Zaczepiali go tylko obcy.
Zazwyczaj radosny, obecnie był dosyć zmęczony i zniechęcony. Nie widział rozwiązania tego problemu. Zsunął się bokiem z łóżka z jękiem zrezygnowania. Gdy babci nie było w domu mógł ponarzekać sobie nieco głośniej niż zwykle. Wstał z podłogi i wsunął ręce do kieszeni. Zajrzał przez okno przechodząc przed nim i wyszedł sztywnym krokiem z pokoju w stronę kuchni.
Idąc tam po kolei zaświecał światła w każdym pomieszczeniu, oparł się o framugę drzwi i sięgnął po szklankę oraz wodę. Dziwne, że gdy się czymś zajmował, myśli wcale mu nie przeszkadzały. Nie mógł po prostu zbyt długo leżeć sam ze swoimi rozważaniami. Musiał robić cokolwiek i od razu było lepiej. To była najlepsza metoda. Nie lubił chodzić z problemem, to było zbyt... problematyczne.
Odłożył pusta szklankę po wypiciu jej zawartości, pusta butelkę zgniótł i wrzucił do worka na plastik. Upychał go chwilę na siłę, ale worek zaczął niebezpiecznie napinać się. Nie dało się udawać, że nie jest pełny. Zawinął go, związał ku górze i zbiegł po schodach ku tylnemu wyjściu z kwiaciarni. Zostawiał za sobą trasę zaświeconych żarówek, dom od razu wydawał się żywszy, kiedy we wnętrzu panowała jasność.
Wyślizgnął się na jedną z bocznych alejek i ruszył z workiem ku kontenerowi na plastik.
Przez sekundę pomyślał, że ktoś tu jest poza nim. Nie widział go, ale wyczuł, jakby sama obecność obcego wywoływała w nim niepotrzebny niepokój. Może to przez te głupie plotki i ostatnie sytuacje... Chciał jak najszybciej pozbyć się worka i wrócić do środka.

"Chyba znalezienie naszego celu było łatwiejsze niż sądziłem."
Poprawił kapelusz, zerkając zza rogu ściany na chłopaka jaki mocował się z workiem śmieci. Prawie by miną tą alejkę, ale zdołał zauważyć niemal każdą cechę, jakiej potrzebował. Kwiaciarnia, chłopak o ciemniejszej skórze, i to nerwowe spojrzenie ku Hexowi. Jak to dobrze że miał dobry refleks, zdążył uskoczyć za ścianę i schować się, nie pokazując od razu i nie odstraszając go.
"Twój cel. Mi się podoba to że byle powiew wiatru cię złamie, a od kropelki krwi ci odbija czasami."
"Oj, musisz przywyc do nowego Hexa. Wiem że jest dla ciebie dziwny, ale ej! Będzie dobrze!"
Pozytywne zapewnienia jego negatywnej połówki to idealny sposób na to, by poczuć się lepiej. Stąd też, po zrobieniu tego i korzystając z faktu że jego "cel" był raczej zajęty, podszedł bliżej. Podkradł się? Może nie aż tak, ale starał się dla odmiany iść ciszej, aż zatrzymał się przy drzwiach z jakich chłopak wybył, opierając się o ścianę obok nich. Szybka ocena sytuacji - jedno wyjście z zaułka, tam jest główna ściana muru M-3, czy to jeszcze nie to? Chyba to już to. Dobrze. Bardzo dobrze.
Idealnie.
Podłożył dłonie pod głowę, a kapelusz nieco zsuną mu się na twarz, choć wciąż można było ujrzeć jego oczy. Złote oczy, pełne niebezpiecznego blasku.
I szeroki, miły uśmiech, który razem z tymi oczyma tworzył kombinacje częściowo przyjemną, częściowo alarmującą.
- Kwiaciarnia w tym miejscu to opłacalne zajęcie? - Spytał, lekko zamachując głową w stronę budynku o jaki się opierał. Nawet jeśli chłopak go wcześniej zobaczył, wciąż nie zmieniało to faktu że staną w tym miejscu, i patrzył na niego. Obserwował. Badał. Uczył się go, w jakimś stopniu.
"Wygląda uroczo. Gdyby nie fakt że mam do niego interes, być może w inny sposób spróbowałbym... Zająć jego czas."
"Jak zawsze z mózgiem w genitaliach?"
"Doceniam urok osobisty!"
Prędzej czy później pewnie zacznie mówić na głos te wojny wewnątrz swojego umysłu, ale póki co daje radę to trzymać ku sobie, choć można dostrzec że jego wzrok gdzieś dryfuje w trakcie tych "dysput". Na moment, ale mimo wszystko.
- Tak z ciekawości - czujesz że masz dziś szczęście? - Spytał, w sumie poza tematem tego, co chciał zrobić, ale zarazem zaciekawiony odpowiedzi. Czy osoba przed nim czuje, że ma dziś szczęście.
Jest ciekawy jak bardzo jej zepsuje to wrażenie, bądź nie. Póki co nie robił nic, poza mówieniem i pozowaniem na "niepokojącego". Heh, no dobrze, może jego poza nie należy do najlepszych w tej kategorii i podchodzi raczej pod wyzywającą, ale czego oczekiwać od Hexa - czasem mu się plącze! Staroć z niego, i tyle!

Wcale nie poczuł się lepiej, gdy wychwycona kątem oka sylwetka nieznajomej osoby zniknęła za ścianą. Być może zadziałałoby, gdyby wcześniej go nie spostrzegł. Ciarki przeszły mu od czubka głowy pod końce dużego palca, ale starał się, by wyglądać całkowicie normalnie. Jak mantrę powtarzał sobie w myślach: "Jestem zwykłym chłopakiem, nie zwracaj na mnie uwagi", jak gdyby mogło to w czymkolwiek pomóc. Może ten dziwny cień przemykający bokiem czyta w myślach i zasugeruje się jego słowami? Niczego więcej nie pragnął, jedynie spokoju.
Mimo to na sztywnych nogach podszedł do kontenera, rozchylił wieko jedną ręką, a drugą zamachnął się, by cisnąć worek do środka. Poczuł ruch powietrza za sobą i nie dało się dłużej udawać, że nie ma towarzystwa w uliczce za sklepem. Zacisnął zęby i odwrócił głowę na bok, by nie prowokować niczego swoim być może zbyt pyskatym wyrazem twarzy (chociaż był pewien, że takiego nie ma, gdy patrzył na siebie w lustro czuł delikatną irytację, że jego twarz zawsze wygląda tak pogodnie). Nigdy nie wiadomo co nie spodoba się takiemu kolesiowi, a Pip zdecydowanie ostatnie co chciał, to większa ilość atrakcji w życiu. Schował ręce do kieszeni szarej wsuwanej bluzy, która na sobie miał i starał się emanować normalnością.
Wyminął go przy swoich drzwiach i chciał już odetchnąć, gdy położył rękę na klamce bez reakcji tego gościa, ale słowa nieznajomego zatrzymały go gwałtownie w pół kroku.
- Da się z tego żyć. - Odpowiedział mamrocząc pod nosem.
Nie chciał patrzeć w jego kierunku, nie chciał widzieć tego, co mógł tam zobaczyć. Po wariatce z kotem, cieniu rogacza wykrzykującym jego imię i tajemniczym właścicielu śnieżnobiałego pióra mogłoby się zdawać, że jest już gotowy na wszystko, ale nie był. Nie chciał tego widzieć, ani wiedzieć o świecie, który był tak dziwny i być może tak groźny. Im mniej się wie, tym bardziej jest się bezpiecznym. Tak mówiła mu babcia i to dlatego rzuciła posadę generała na rzecz prowadzenia kwiaciarni. Nie chciała też opowiadać o swoim życiu za czasów przynależności do wojska, uważała, że Pip lepiej wychowuje się bez tego. Nie posłała go nawet do wojska zmieniając coś w dokumentach odnośnie jego zdrowia.
Jak na zawołanie przez te myśli zakaszlał i przypomniało mu to, że musi się ruszyć, zniknąć za progiem drzwi i zamknąć je od środka na wszystkie trzy zamki, zanim stanie się coś jeszcze.
Bez wahania szarpnął tym razem za drzwi, a te uległy. Mrugnął i drgnął lekko, gdy mężczyzna znowu się odezwał, ale tym razem odpowiedź wcale nie miała być taka łatwa. Nie wiedział nawet o co mu chodzi... o co w ogóle może chodzić nieznajomemu na tyłach kwiaciarni opartego o ścianę przy tylnym jej wyjściu?
Ale to nieważne. Ważniejsze jest to, że miał okazję prześlizgnąć się przez próg i zniknąć na dobre. I jak najbardziej miał zamiar z tego skorzystać.

Nah, bez przesady. Chłopak nie wyglądał na pyskatego, ani nic z tych rzeczy. Ba, nawet jeśli - to nie byłby powód dla zainteresowania Hexa. Osoby które na siłę próbują wyglądać "poza prawem" czy "edgy" nie są zbyt ciekawe. To w osobach jakie się skrywają, lub na pozór wyglądają zwyczajnie (albo tylko nieco odstają od reguł) jest ciekawość. Jest to, co faktycznie przyciąga.
No i w tym wypadku są te specyficzne uzdolnienia osoby, jaka najwidoczniej bardzo nie chciała spojrzeć na Hexa. Czy jest taki brzydki?
- Jestem aż tak brzydki że nie chcesz na mnie spojrzeć? - Spytał żartobliwie, wychylając się nieco w jego stronę, gdy stał przed drzwiami, najwidoczniej zastanawiając się nad czymś, lub wpadając w chwilę zamyślenia. Anioło-podobny osobnik nigdy nie uważał, że jest "brzydki" per se. Może nie być w guście danej osoby, ale raczej nie brzydki, nie tak by na niego nie patrzeć.
Więc czemu, och czemu ten chłopak nie chce na niego spojrzeć?
"Jesteś aż tak brzydki."
"Dzięki, zawsze mogę na ciebie liczyć."
Chłopak najwidoczniej nie miał ochoty rozmawiać.
Och, jaka szkoda gdyż zielonowłosy właśnie miał chęci. Dużo chęci. Dlatego też chwycił blondyna za kołnierz i szarpną w tył na tyle mocno, by ten może nie poleciał do tyłu, ale zrobił na tyle miejsca by Hex mógł "wskoczyć" między niego a te drzwi.
- Dlaczego uciekasz? Wyglądam groźnie? Może chcę kupić szczególne odmiany kwiatów na jakie źle patrzą w kwiaciarni, i dlatego chcę to zrobić po kryjomu, mmm? A może moja żona nie lubi kwiatów i chciałem je kupić na uboczu? - Z każdym pytaniem wychylał głowę co raz bardziej ku chłopakowi, z "mm!" przy każdym takowym, aż właściwie już przy ostatnim pytaniu (jeśli blondyn się nie odsuwał ani go nie uderzył) jego twarz miała może parę centymetrów przerwy od twarzy towarzysza, wprost rondo kapelusza mogło się wcinać w jego kłaki.
Czy naprawdę Hexior wygląda aż tak źle? Czy nie mógł sobie kupić kwiatów "na uboczu"? Jak na sprzedawcę i rozmówcę, zawodzi go. I to mocno!
Trzeba go za to ukarać! Być może? Nie? Kto wie, hmmm.
Odchylił się z powrotem do normalnej postawy po krótkim momencie, splatając ramiona na klatce piersiowej i przyglądając się, oczekując odpowiedzi na swoje pytania. I przy okazji też wciąż chciałby usłyszeć opinie o szczęściu.
Bo jest ciekawy.
- Nie odpowiedziałeś też na pytanie - czy czujesz, byś miał dziś szczęście?

Nawet gdy na niego spojrzał, nie zrobił tego, coby na zadanie pytanie odpowiedzieć, a wręcz przeciwnie, chciałby móc wcale go nie usłyszeć. Poruszanie jakiegoś tematu ma to do siebie, że myśli odnośnie podanego wątku ruszają w głowie mimowolnie, a więc chcąc czy nie, przez moment poczuł się w obowiązku ocenić jego wygląd.
Nie zrobił tego jednak. Zanim jakiekolwiek stwierdzenie wyklarowało się we mgle chwilowych, rozmytych określeń, zmusił się do skupienia na tym, co ważniejsze. Chociażby na ręce, która szarpnęła za kołnierz bluzy i gwałtownie powiększyła odległość dzielącą go od progu własnych drzwi.
Już wcześniej rozważał różne sytuacje, najwyraźniej nie mógł czuć się całkowicie bezpiecznie, nawet w środku miasta. Zastanawiał się, jakby to było, gdyby trafił na jakiegoś przyjemniaczka... ale w rzeczywistości wcale nie był tak pewny siebie, jak w wyobrażeniach które tworzył leżąc na łóżku podczas gapienia się w sufit.
Machnął dłonią i poczuł chropowatą powierzchnię elewacji wokół drzwi zanim uciekła ona spod zasięgu jego palców i przejście zostało częściowo zagrodzone, a on pchnięty do tyłu wyprostował się powoli. Z zaciśniętymi zębami i zmrużonymi oczami nie wyglądał może wiele groźniej, ale tak się czuł. I chociaż serce łomotało mu w piersi, a zaciśnięte pięści drgały mimowolnie, nie chciał poddać się bez walki.
- Wszystko co sprzedajemy jest w sklepie, nie ma tu nic więcej. Dostarczamy do domu i na godzinę, nie sprzedajemy na uboczu. - Odparł powoli, ale panował nad głosem z lekkim trudem. Nie chciał zdradzić się jąkaniem, ale w ogóle nie wierzył temu kolesiowi, w jego wymyślone na szybko powody były oczywistym kłamstwem. Zmusił się jednak do zachowania klasy i odpowiedzenia na każdy z argumentów podkreślając głupotę podstępowania nieznajomego.
Może jednak być normalnym, znaczy nienormalnym, ale nadal klientem. Dziwnym, agresywnym i być może o niskim poziomie inteligencji czy zerowym obyciem z podstawami funkcjonowania sprzedaży w M-3, ale nadal klientem. Istniała jeszcze szansa, że wcale nie trafił na jednego z tych dziwnych ludzi, którzy postanowili go nękać. Musiał to przetrzymać.
- Proszę się odsunąć, chciałbym wrócić do środka, rodzina na mnie czeka. - Rzucił tym samym twardym na siłę tonem, nadal ignorując jego pytanie o szczęście. Wcale nie chciał zagłębiać się w rozmowę z tym człowiekiem, który swoją postawą wcale nie zachęcał do prowadzenia dyskusji. A i miejsce wybrał sobie odpychające, nie mówiąc już, że po prostu pachniało tu brzydko, bo stali na przeciw sporych kontenerów na śmieci.

- Wszystko? - Splótł dłonie za plecami i ponownie wychylił się ku chłopakowi, uśmiechając na tyle szeroko by ujawnić uśmiech pożółkniałych od braku wapnia zębów, o ile nie wyglądających zbyt przyjemnie - wciąż będących na miejscu. Tak jakby. - Wiem że posiadasz inne... Usługi, jakimi możesz raczyć swoich klientów i gości. Usługi, hmmm, wyszukane, specyficzne jak na kwiaciarza. - Odchylił się, dając osobie przed sobą moment na zastanowienie się co ma zielonowłosy na myśli, a przy okazji Hexowi moment by odpowiedzieć na jego kolejne słowa, a raczej dość silną (acz czy faktycznie pełną tej siły, czy tylko udawaną?) prośbę o to, by pozwolił mu przejść. - Najpierw, musisz coś dla mnie zrobić. Coś, co najprawdopodobniej tylko ty możesz zrobić. Jeśli nie, cóż - będę zmuszony cię zabić. - Rozłożył bezradnie ręce na boki i wzruszył barkami, by następnie schylić się szybko i wyprowadzić szybki, acz silny atak kolanem prosto w brzuch blondyna przed nim, a potem poprawić mu szybkim, prawym podbródkowym w twarz która zapewne schyliłaby się od impetu uderzenia w brzuch.
- Jak słyszałem, potrafisz leczyć. - Zauważył, opierając dłonie o kolana i nachylając się ku chłopakowi który albo oberwał tymi atakami, albo odskoczył. Kij wie. - Rany, choroby. Co ty na to byś mnie wyleczył, a ja cię nie skatuje w tym zaułku i nie ulotnię się jak cień? - Spytał by następnie kontynuować atak i doskoczyć do blondyna, wyprowadzając mu ponowny cios w brzuch, tym razem lewym łokciem, pomagając sobie przy tym prawą ręką by nadać atakowi większego impetu i pchnąć chłopaka plecami w kontyner, do jakiego go chciał przycisnąć swoją osobą, by następnie zatkać mu lewą dłonią usta, a prawą zacisnąć na gardle na tyle mocno, by powoli tracił dech. Jeśli cały ten plan się powiódł, w zamierzeniu miał te słowa: - Uderz dwa razy w śmietnik jako że zgadzasz się mnie wyleczyć. Uderz raz lub próbuj walczyć, a upewnię się że nie będziesz w stanie uderzyć w niego więcej.
Jeśli zaś nie, Hex zacząłby krążyć od lewej do prawej, przechodząc pomiędzy wyjściem z alejki a drzwiami tak, by nie pozwolić chłopakowi na ucieczkę żadną z tych dróg. A czy krzyknie po pomoc?
Kto wie czy wtedy nie straci koncentracji na zielonowłosym, a co potem? Hmmm?

Cudownie, więc jednak intuicja dobrze mu podpowiadała.
Wcale nie chodziło o kwiaty, cholera, to nigdy nie chodzi o kwiaty. Kwiaty kupują tylko grzeczni, prości ludzie, wchodzą frontowymi drzwiami, kręcą się między półkami i wybierają coś dla siebie, następnie wymieniają kilka zdań przy kasie i odchodzą. Są do znudzenia identyczni, chociaż wcale nie znaczy, że źli. Pip ich lubił, zwykłych, dobrych ludzi, takich jak on. Widział w nich bratnie dusze, szczególnie gdy mógł im podarować, a konkretniej sprzedać, jakąś roślinę, kwiat, ozdobny krzew, miniaturowe drzewko... kochał ich. Nie mógł bez nich żyć, bez klientów, bez tych wszystkich szarych przechodniów, którzy nabierali kolorów, gdy ich poznawał.
A teraz trafił na kogoś, kto od początku emanował barwami, nie był normalny i wyraźnie to sygnalizował. Kiedyś musiał nadejść ten dzień, gdy jego pochodzenie zacznie mu przeszkadzać. Miłość to wspaniała rzecz, ale dlaczego jego matka musiała sobie przygruchać anioła po którym on dostał jakieś moce?
Nie powinien ich używać, nawet jeżeli tylko do pomocy. Ale nie mógł patrzeć bez reakcji na cierpienie ludzi, korzystał z nich mimowolnie, nawet gdy nie chciał... był słabym człowiekiem, bo musiał pomagać innym. Dzięki temu czuł się kimś.
Uderzenie spadło na niego niespodziewanie, bo chociaż przypływ adrenaliny pomagał mu zwracać uwagę na każdy detal otoczenia, nie spodziewał się, że nagły kopniak może być tak realny, tak silny i bolesny.
Kiedyś pobił się z jakimś chłopakiem w podstawówce, bo ten wyśmiewał się z jego ciemnej karnacji. Jasne, miał opory, ale to było zanim dowiedział się, że jest aniołem, wtedy miał chyba mniejsze opory, by tak gwałtownie się złościć. Telepał nim strach, ale także mobilizacja, nie miał zamiaru dać się stłamsić bez walki.
Gdyby tylko okładający go napastnik miał siłę Miyamoto Yusuke z 2-c.
Przyłożył rękę do nosa, bo z podbródka kapała mu krew. Nie zdążył jej zatamować, bo znowu rzucono nim do tyłu i ledwo co złapał równowagę, przestępując z nogi na nogę do tyłu. Wszystko działo się zbyt szybko, by zdołał zareagować. Nie bił się, był zwykłym sprzedawcą w kwiaciarni. Jego największym wrogiem były Cactaceae Juss, gdy przechodząc między ich półkami zahaczał ubraniem o kolce. Nie widział przerwy w natarciu, mógł jedynie wyciągnąć ramiona przed twarz i liczyć na to, że nie dostanie w głowę.
Czy się bał?
Jasne, ktoś właśnie groził mu śmiercią. Rozdygotał się jak pralka na pełnych obrotach, bo wiedział doskonale, że w domu poza nim nie ma nikogo więcej w tej chwili. Ludzie przechodzili tą uliczką sporadycznie, chociaż nie było wcale późno, nie tracił nadziei. Mógł się jednak wcale nie doczekać, a mimo to, zwlekał z uderzeniem w kontener.
Czuł pulsujący z różnych stron ból, jakby każda część ciała zabiegała o natychmiastową uwagę. Wiele by dał, by jakiś inny uzdolniony anioł pośpieszył mu z pomocą tak jak on to robił, gdy widział rannego. A jednak był sam, nie znał nikogo innego, kto należał do jego rasy. Ręka powoli uderzyła w blachę, która dźwięcznie zabrzmiała, ale tylko raz.
Dopiero po chwili dołączyło do odłogu drugie, lżejsze, ale nadal słyszalne. Z czasem jak tracił oddech, zaczynało mu się odechciewać buntować się. Może warto było grać na czas? Teraz jednak wcale nie widziało mu się myśleć o jakimś planie, przede wszystkim chciał żyć.

Jak wiele razy już uderzał? Jak wiele razy już zadawał ból? Ciężko zliczyć, lecz za każdym razem jest to ciekawe. Za każdym razem jest to nowe, ujmujące. Tak jak i teraz, gdy chłopak przed nim najwidoczniej nie był gotowy na otrzymanie dawki bólu i ataków. Pastwienie się nad słabszymi, dawno tego nie robił. O ile nie było to porządne, miłe czy uprzejme jaki zazwyczaj jest...
Cholera, jakie to było dobre uczucie znów móc mieć czyjeś życie w swoich dłoniach. I nie chcieć go tak łatwo oddać mu z powrotem. Czuł jego strach, czuł jak krew w jego żyłach krąży szybciej, jak jego serce bije mocniej. Czuł drżenie jego ciała, czuł jak słabnie od uścisku na gardle.
Czekał, cierpliwie.
"Zabijesz go?"
- Jeśli to nie ten kogo szukam, czemu nie?
Odpowiedział, tym razem na głos do swojego towarzysza wewnątrz umysłu, być może dodając tylko odrobiny więcej powodów do obaw dla jego ofiary. Niezrównoważony, agresywny mężczyzna który mówi sam do siebie jakoby ktoś jeszcze był w pobliżu? Yay!
Jedno uderzenie. Och? Uniósł brew, przyglądając się zasłoniętemu przez jego własne dłonie twarzy chłopaka, nie luzując uścisku zarówno wokół ust jak i szyi. Czuł pod swoim uściskiem uciekający, słaby oddech, próby łapania tlenu.
Co raz słabsze.
Podda się? A może będzie na tyle uparty by umrzeć, aniżeli pozwolić sobie przeżyć kolejny dzień?
Drugi cios.
Gong! Runda skończona! Hex puścił młodzieńca i odskoczył do tyłu, kątem oka zauważając że jego dłoń jest we krwi. Czyżby rozwalił chłopakowi wargę? A może nos?
Liznął. Raz. Dwa.
By następnie łapczywie zessać każdą kroplę, jak ćpun na głodzie jaki dorwał się do swojego ulubionego narkotyku. A gdy cały szkarłat zniknął, odetchną głębiej i zwrócił spojrzenie z dłoni ku blondynowi, jaki powinien się w końcu pozbierać z podduszenia. Podszedł do niego więc, blisko, wychylając głowę ku jego twarzy, po jakiej ciekła stróżka krwi, by następnie powoli, delektując się każdą kroplą z tej stróżki zlizać ją z jego twarzy. Zamlaskał raz czy dwa i wyprostował, splatając dłonie za plecami.
- Nie chcesz walczyć o życie. Twoja krew jest słodziutka... Tak, zdecydowanie jesteś aniołkiem, mój drogi. Jeśli ci to poprawi humor - mamy coś wspólnego. Powiedzmy. - Roześmiał się odrobinkę, robiąc mały okrąg swoją głową, gdzie normalnie używał tego ruchu by strzelać z kręgów. Tym razem jednak było to tylko dla pokazu i dodatkowego efektu.
- Więc, jak to ma działać? Dotkniesz i po zabawie? A może to bardziej zawiła technika, ba, może dlatego się z nią kryjesz bo to coś... Intymnego? - Oblizał wargi z zauważalną lubieżnością, przesuwając wzrokiem swoich złotych gałek po ciele chłopaka. - Nie miałbym nic przeciwko, mój drogi... Właśnie, jak mam ci mówić? Ja jestem Hex, i miło mi cię poznać. Uznajmy że wymieniliśmy już uścisk ręki. - Ponownie odrobinkę się roześmiał. Leciutko, był to o dziwo miły, głęboki i przyjemny do słuchania gatunek śmiechu, nie wkurzający rechot.
Jak chce to potrafi być miły. Tia.