Not Keikaku Doori

Reakcja Kraski, która przez wielu powinna być uważana za naturalną w takiej sytuacji, niewątpliwie była godna pochwały. Niestety w oczach Hadriana wysiłek, który kobieta wkładała w odratowanie najlepszego świadka, jakiego mogli sobie w tej chwili zażyczyć, wydawał się bezowocny. W geście pochwały za postawę wykazywaną przez generał, bohater postanowił głośno nie wyrażać swojej opinii na ten temat. Niestety tak się składało, że Moebius zwykł mylić się tylko wtedy, kiedy było mu to nie na rękę. Gdyby teraz było inaczej i jego poprzednie stwierdzenie zgonu nieznajomego okazało się nieprawdziwe, czarnowłosy zacząłby wierzyć, że trafił do alternatywnej rzeczywistości. Cudowne odratowanie umierającego nie pasowałoby również do tej krwawej, przepełnionej śmiercią scenerii, w której dane było naszej dwójce S.SPEC przebywać.
Hadrian usłuchał rady swojej towarzyszki i zrobił kilka kroków w tył, nim posoka trysnęła z rany mężczyzny. Przyglądał się generał beznamiętnym spojrzeniem licząc, że kobieta w końcu pojmie bezsensowność swoich działań. Nawet wezwanie wykwalifikowanej pomocy medycznej uznał za nieistotne w tym wypadku. Dla niego sensowniejszym byłoby dokładniejsze zbadanie śladów, lub przepytanie tubylców w nadziei, że któryś jeszcze był świadkiem makabrycznych zdarzeń, które miały tutaj miejsce przed przybyciem Moebiusa i Kitou.
Odwrócił się, gdy nadeszły posiłki. Z wdzięczności nie powiedział głośno "lepiej późno niż wcale", acz bardziej spostrzegawczy mogli wyczytać to z jego oczu. Miał jednak nadzieję, że teraz wszystko pójdzie o wiele sprawniej, gdy byli i ludzie, i odpowiedni sprzęt. Choć Hadrianowi nie przeszkadzało działanie, to wolał zostawić sprawę wykwalifikowanym jednostkom. O wiele lepiej nadawał się do likwidacji ewentualnych niebezpieczeństw, niż badań.
Hadrian spojrzał w stronę Kitou, gdy skomentowała kwestię tajemniczych śladów. Podzielała jego podejrzenia, jakoby trop nie należał do zwierząt kopytnych, których truchła mogły walać się po okolicy. Stwarzało to kolejną rzecz, którą należałoby sprawdzić.
- Nic tu w takim razie po mnie - stwierdził, jakoby do siebie, odprowadzając wzrokiem podążającą podejrzanym śladem Kitou.
Schował ręce do kieszeni i westchnął. Nie tylko jego plany wzięły w łeb, to jeszcze doszło do dodatkowych, niespodziewanych i jak najbardziej niechcianych komplikacji, mogących mieć wpływ na samo M-3.
Nim Hadrian mógł obmyślać dalszy plan działania, odezwała się jego przepustka. Jak się okazało, nie tylko jego, bo wiadomość była ogólnodostępna wszystkim jednostkom S.SPEC. I była pilna. Szmaragdowe oczy bohatera poszerzyły się, gdy dokonał analizy treści. Wyszczerzył zęby w gniewnym wyrazie i przeklął pod nosem. Problemy nie chciały przestać się nawarstwiać. Moebius natychmiast zażądał dla siebie transportu, a następnie zapewnił okoliczne jednostki, że eskortę zapewnił sobie samemu.
- Przekażcie generał Kitou, że mi przykro, że nasze spotkanie było pełne takich...atrakcji i nie skończyło się tak, jak powinno. - powiedział następnie, starając się przywrócić sobie beznamiętny wyraz twarzy. - Mam nadzieję, że uda wam się czegoś dokładnego dowiedzieć. Powodzenia.
Odwrócił się i żwawym krokiem wyszedł z lasu. Poczuł się częściowo winny śmierci osób i zwierząt, których dopadł nieznany truciciel. Wszakże jego celem, podobno, był artefakt posiadany przez bohatera. Kim więc był wróg? Czy to Łowcy znów chcieli utrzeć nosa Dyktatorowi? Czy to może sprawka jakiegoś wymordowanego, który jakimś cudem przedostał się do miasta? A może to coś (lub ktoś) innego?
Bohater, po krótkiej chwili oczekiwania, wsiadł do podstawionego wozu, by wyruszyć z powrotem do bazy S.SPEC.

[z/t]