...........Szare oczy Kitō z pewną dozą namysłu obserwowały zbliżającego się dyktatora. Jak na tak młodą osobę Hadrian wspiął się wręcz nierealnie wysoko, a przeskok w pełnionej roli wydawał się ogromny. W końcu ochraniać głowę państwa, a być ową głową państwa to dwie zupełnie inne kwestie, wymagające zresztą zupełnie innego podejścia, w dodatku otoczenie z pewnością nie zamierzało ułatwiać mężczyźnie zadania. Tym bardziej, że styl „bycia” Moebiusa bywał… specyficzny, a przynajmniej jak na osobę, która mając 30 lat na karku rządziła całym M3.
Natsumi nie zamierzała tego oceniać w perspektywie „czy to dobrze, czy też raczej źle”, zamiast tego po prostu obserwowała rozwijającą się sytuację i tylko w razie potrzeby wtrącała swoje trzy grosze w rozmowy wojskowych. Nie dało się jednak zaprzeczyć, że sytuacja poza murami M3 zajmowała nieco więcej jej uwagi, niż wewnętrzne sprawy. Nie wtrącała się również specjalnie w politykę, chociaż nie można było powiedzieć, że nie zależało jej na dobru mieszkańców. Poświęciła większość swojego życia na to, by chronić Miasto, a jednocześnie pozostać w miarę możliwości wierną swoim ideałom. Czasem te dwie sprawy były ciężkie do pogodzenia.
„Dobrze Cię widzieć”.
Odepchnęła się energicznie od murku i wyprostowała się na swoje całe sto pięćdziesiąt sześć centymetrów wzrostu, a następnie zasalutowała nieco niedbałym gestem, na jaki czasem pozwalają sobie wysocy rangą wojskowi. Dostatecznie swobodnie, aby podkreślić nieformalność spotkania, ale wystarczająco „w ramach”, by nie zszokować postronnych zbyt lekkim podejściem do głowy miasta.
- Ze wzajemnością, panie Dyktatorze – zaskakująco formalny ton, ale druga część odpowiedzi  była wypowiedziana już znacznie bardziej… łagodnie. –  Szmat czasu się nie widzieliśmy, Hadrianie. Domyślam się, że rządowe obowiązki pochłaniają mnóstwo czasu, nieprawdaż?
Bardzo klasyczne i proste zagajenie, ale z drugiej strony było prawdą. Kitō co prawda wątpiła, że spotkanie będzie czysto towarzyskie, niemniej osobiście nie miała nic przeciwko paru nieco tradycyjnym formułkom. Ot. Tak na rozgrzewkę.
Słysząc kolejną wypowiedź mężczyzny przekrzywiła lekko głowę na bok, w szarych oczach pojawiło się coś na kształt rozbawienia.
- Miejscowe rytuały – powtórzyła słowa dyktatora i parsknęła cicho śmiechem, w jej głosie dało się teraz usłyszeć coś na miarę celowo przerysowanej pobłażliwości. –  Brzmi to jakbyś spodziewał się szalonych tańców w czasie palenia jakiejś słomianej kukły ku czci zapomnianych bóstw. Tudzież tłumu chłopów z widłami goniącymi rudowłosą Europejkę. Twój kalendarz nie wskazuje przypadkiem złej daty? Cofnął się o jakieś półtora lub dwa tysiąclecia?
Teraz to już było dość jawne droczenie się, w międzyczasie nogi Kraski bez oporu skierowały się w stronę urokliwego drewnianego domku z szyldem sugerującym możliwość napicia się herbaty, bądź też kawy.
Kitō poruszała się cicho, buty z niewielkim kwadratowym obcasem dającym jej jakiś plus centymetr, były wygodne, nie ograniczały w żadnym stopniu jej ruchów. Długi płaszcz narzucony na ramiona niemal całkowicie zakrywał całą jej sylwetkę, plątał się nieco, ale jego zrzucenie było kwestią chwili w razie potrzeby. Nie, żeby przewidywała jakieś specjalne komplikacje w tym miejscu. Szczerze wątpiła, by Łowcy mieli potrzebne informacje, bądź też w ogóle zamierzali w biały dzień zapolować na Hadriana, aczkolwiek wolała niczego nie wykluczać.
-   Raczej nie spotkany zbyt wiele osób, tłumy napływają tutaj dopiero w weekendy, ale przynajmniej będziemy mogli spokojnie porozmawiać. No i może twoje fanki dadzą ci spokój… tak z czystej ciekawości, ile zdążyłeś już dostać listów z propozycjami małżeństwa? – niby mówiła to żartobliwie, ale szczerze mówiąc, wcale nie zdziwiłaby się, gdyby Moebius musiał regularnie uprzejmie odmawiać.
W końcu niewątpliwie przynajmniej część kobiet miała chrapkę na młodego Dyktatora. Wygląd, wpływy i status – ”posag” idealny.
Jak na razie Kraska miała dość luźne podejście do całej tej sytuacji, ale nie ulegało wątpliwością, że błyskawicznie jest w stanie wbić się w sztywną rolę pani generał. Tyle że na razie nie widziała takiej potrzeby.

|| Ubiór + klasyczne czarne buty na niewysokim kwadratowym "podbiciu pięty" + rękawice "Strike"

Mur chroniący miasto nie zapewniał mieszkańcom dostatecznej ochrony przed intruzami, a przynajmniej w tym szczególnym wypadku nie spełnił swojej unikalnej funkcji, bowiem dziura w murze, która ukazała się wraz z Jego nadejściem, nie została wykryta. Wpłynęło na to kilka czynników – otóż w tamtej części miasta znajdował się gęsty, nieuczęszczany przez miejscowych teren leśny, patrolowany w nieregularnych odstępach czasowych przez grupę wojskowych, ale ci dość często bagatelizowali swoje obowiązki w tym zakresie, uważając, że skoro do tej pory nie nadeszło od tamtej strony zagrożenie, to nie nadejdzie ono przez kolejne dziesięciolecie. Mylili się i najprawdopodobniej żaden z nich nie przypuszczał, jaką ceną zapłaci za to miasto. Ale kto mógłby się spodziewać, że pojawi się nowe zagrożenie w bardziej niebezpiecznym wymiarze? Nikt. Ale one wreszcie się pojawiło. O północy. Przez wyrwę przedostała się utkana jakby z cienia osobliwa istota, a towarzyszył jej partner w postaci wierzchowca o wątpliwej, przerażającej urodzie; skóra schodziła z niego płatami, odsłaniając kości i ścięgna, sprawiając, że z otwartych, szpetnych ran sączyła się krew, plamiąca ziemię pod podkowami. Niemniej jednak pozbawiony twarzy jeździec przemknął niezauważony, kryjąc swoją obecność przed obcymi spojrzeniami w zapuszczonym domostwie. Jego właściciel zmarł przed laty, toteż od tego czasu nie był przez nikogo zagospodarowany, bo kto chciałby zamieszkać na takim totalnym odludziu z dala od cywilizacji? Marniejący w oczach budynek zatem stanowił idealną kryjówkę dla osób przybywających z daleka, gdyż jedyną osobą mieszkającą w niewielkiej odległości od gmachu pokaźnego domu był od dawna posiwiały ze starości myśliwy. I to od niego zaczyna się ta historia.
  Kazuma, bo właśnie takie imię nosi myśliwy, trzymając w dłoni strzelbę, jak co dzień przemierzał las, polując na sarny i jelenie, których populacja wzrosła przez okres wiosenny i letni. Kilka metrów przed nim, maszerował jego pies – chart. Młody, nieokrzesany. Mężczyzna uważał, że nie nadawał się do tej roboty. Hasał bez celu i wszędzie było go pełno. Nabył go stosunkowo niedawno, gdyż jego wcześniejszy czworonóg zdechł na skutek doskwierającej mu starości i żałował, że postarał się o jego zastępstwo. Był za stary, a pies… za młody, jednakże zbyt kochał sierściuchy by się go pozbyć, chociaż nie raz miał ochotę strzelić mu w łeb, a potem zakopać go w głębokich zakątkach lasu. I tym razem było podobnie. Pies zaszczekał donośnie, płosząc z pobliskich drzew ptactwo, jak i zarówno znajdujące się w pobliżu stado szukanych przez niego zwierząt.
  — Młode i głupie — skwitował, chociaż mawiał to za każdym razem, gdy Shura przynosił mu w zębach królika lub polną mysz, ale tym razem chart nie ruszył w pościg za małym żyjątkiem. Stał w jednym miejscu i szczekał jak opętany. Jego właściciel przewrócił w akcie irytacji oczyma i podbiegł do psa.
  Mimo pięćdziesięciu lat na karku, kondycja Kazumy była nienajgorsza, ale mimo to poczuł ostre ukłucie w żołądku, a po ujrzenie tego, co wywołało takie poruszenie u Shury, głos ugrzązł mu w krtani. Dookoła pełno było śladów krwi, ale nie tylko jej – zwłoki małych stworzeń w postaci myszy, pierzastych, a nawet młodej sarny, pełniącej rolę dopełnienia tego obrazka, leżały na ściółce leśnej oddalone od siebie w niesymetrycznych odstępach. Nigdy – w swojej ponad trzydziestoletniej praktyce na tym stanowisku – nie był świadkiem podobnego incydentu, a już na pewno nie przy samym skraju lasu. Zanim podjął decyzje, zbliżył się ku nim, by się im przyjrzeć. Ciało parzystokopytnej istoty było pokryte popękanymi pęcherzami, a do nozdrzy dolatywał nieprzyjemny, wręcz drażniący zapach. Już chciał sięgać po przepustkę w celu wykręcenia numeru alarmowego, ale w jego oczach pojawiło się najprawdziwsze przerażenie.
  Oto niespokojne, wręcz nachalne drżenie konia sprawiło, że myśliwy zerknął w tamtym kierunku i ujrzał przed swymi oczyma osobliwe stworzenie, który, spoczywając bezruchu na wierzchowcu, spoglądał w przestrzeni przed nim. W wyrazie jego twarzy trudno było doszukiwać się jakiejkolwiek ekspresji, gdyż jej całą powierzchnie pokrywała maska. Myśliwy natychmiast rozpoznał materiał, z którego została wykonana. Kości, to były kości! Zrobił kilka kroków w tył, nie zauważając nawet, że jego pies, miotając się jak oszalały, pluł krwią. Był zbyt skupiony na tym, co znajdowało się przed nim, a stała przed nim zjawa z horrorów. Towarzyszący mu strach, urósł do takich rozmiarów, że wreszcie mięśnie odmówiły mu posłuszeństwa. Czarne jak otchłań oczy, wyglądające zza szpar, obserwowały go ze spokojem, a z ust istoty nie wydobył się żaden dźwięk. Natomiast mógł wyczuć unoszą się w powietrzu nieprzyjemną dla nosa woń, a był to fetor rozkładających się zwłok.
  Jeden z siedmiu motyli unoszących się nad głową przybysza, podleciał w kierunku mężczyzny. Musnął skrzydłami jego policzek, ale, nie pozwalając mu na żadną reakcje, wzbił się kilka centymetrów nad pokrytą białymi włosami głową.
  — Plaga. — Z ust jeźdźca padło to jedno słowo w postaci zniekształconego, trudnego do rozpoznania dźwięku, a wtem motyl zatrzepał gwałtownie skrzydłami, z których wydobył się z pozoru nieszkodliwy pył. Osiadł się na ramionach Kazumy, niczym śnieg, a owad, jak gdyby nic, wrócił do swoich sześciu towarzyszy.
  Od nieprzyjemnego zapachu myśliwemu zakręciło się w głowie i, nie mogąc powstrzymać podchodzące do ust posiłku, zwymiotował na swojego wijącego się z bólu psa. Gdy odzyskał kontrolę nad skręcającym się w skurczach żołądkiem, klęczał na wilgotnej od krwi trawy.
  — Shura — mruknął do czworonoga, ale ten nie odpowiedział.
  Przeraźliwy wrzask, który wydobył się z ust myśliwego przeciął ciszę i dobiegł do uszu dwóch, znajdujących się całkiem niedaleko wojskowych – Kraski oraz Hadriana. Za nim którekolwiek z nich zdołało zareagować, jeździec zniknął w gęstnienia lasu w akompaniamencie tętentu kopyt i szelestu liści krzewów, które nie zdążyły opaść.

Tym oto sposób witam Was na evencie, na którym obowiązuje całkowita swoboda działania.
Termin na reakcje graczy: 03.11.2018 r. W przypadku jej braku nie będą wyciągane przeze mnie konsekwencje, ot, po prostu gra będzie toczyła się dalej, niemniej jednak liczę na wasze zainteresowanie i zaangażowanie. Pokażcie mi, że S.SPEC żyje!

..........Cóż, Kitō nie mogła zaprzeczyć, że czasami obowiązki miały to do siebie, że zajmowały zdecydowanie więcej czasu niż powinny, a w dodatku jeszcze częściej pewne rzeczy ulegały niekontrolowanym zmianom przez celowe, bądź też i nie, działanie osób trzecich. Niestety, z reguły to wszystko jedynie utrudniało sprawy, zamiast je ułatwiać.
- Podstawą pozytywnego myślenia jest stwierdzenie, że ja nie muszę się czymś zajmować, a chcę – rzuciła lekko, po czym wzruszyła lekko ramionami. – Ponoć to dużo ułatwia, ale samo zastosowanie takiej filozofii w życiu nie zawsze jest proste.
Kliknęła językiem, zdając sobie nagle sprawnie z tego, że w dalszym ciągu miesza formalne wypowiedzi z nieformalnymi, a to z pewnością mogło nieco zbijać z tropu, ale w czasie wolnym zdarzały jej się momenty lekkiego roztrzepania.
- Podejrzenia? – mruknęła, pozwalając, by w głos wkradła jej się nuta bardzo swobodnego zainteresowania. – Obszary wiejskie z pewnością różnią się nieco od centralnych terenów, poniekąd ludzie, którzy osadzają się tu na stałe, wolę kultywować pewne… starsze tradycje. Czują się dobrze ze swoistego rodzaju konserwatyzmem, a z kolei miastowi mogą tutaj zaczerpnąć oddechu w odmiennej formie. Bardziej jednak mnie interesuje, co jest istotą twoich podejrzeń. Informacje, plotki, zwyczaje? Nie wątpię w twoją siatkę szpiegowską, aczkolwiek wolałabym wiedzieć, co dokładnie chodzi ci po głowie. Chyba że wolisz, żebym obserwowała otoczenie nie nastawiając się na nic konkretnego.
A jednak dobrze coś jej podpowiadało, że nie będzie to klasyczne spotkanie towarzyskie. Co prawda niekoniecznie spodziewała się, że dyktator ma zamiar sprawdzać pewne domysły, aczkolwiek z drugiej strony – lepiej, że chociaż ją do tego zaprosił, zamiast próbować zabrać się za to w całości samodzielnie. Zresztą, gdyby próbował się wymknąć po cichu od siebie, to zaraz podniósł by się raban na pół M3.
- Och, z całą pewnością mniej fanek niż ja nie masz, takie już zalety młodego wieku, a wysokiego wzrostu i stanowiska oraz męskiej płci, chociaż to ostatnie jest zapewne inną kwestią – mruknęła nieco kpiąco, na rzecz przytyku nieco kalecząc słowa, czy też raczej bawiąc się nimi. – Trzymam za słowo, Dyktatorze i zapewniam, że mam lepsze rzeczy do roboty, niż powtarzanie prywatnych rozmów.
Natsumi pozwalała sobie na wiele, ale jako już dość stary pies gończy S.SPEC’u mogła pozwolić sobie na pewne drobne uszczypliwości… głównie dlatego, że istniało duże prawdopodobieństwo, że zamiast kopniaka dostanie pstryczek. Dostatecznie czytelny, ale cóż, nie odbijający się zbytnio na kwestii życiowej, czy też zawodowej. Raczej.
Oczy Kitō ponownie skupiły się na Hadrianie, jednak krzyk sprawił, że gwałtownie poderwała głowę w górę i odruchowo skierowała ją w stronę dźwięku. Mięśnie nie usztywniły się, ale spięły, na dłonie odruchowo zaczęła wkładać rękawice Strike, które dotychczas trzymała w kieszeni. Bez chwili wahania podążyła śladem Dyktatora, pomimo wzrostu bez problemu utrzymywała jego tempo, jednocześnie spokojnie skandując okolicę. To mogła być jakaś głupia zabawa albo nieudane polowanie, jednak sam wydźwięk krzyku wskazywał raczej na przerażenie, a nie radość. A puszczenie Hadriana samego nawet nie wchodziło w rachubę.
Nozdrza Natsumi poruszyły się gwałtownie, gdy wyczuła znajomą woń… woń, z którą niejednokrotnie spotykała się na Desperacji, za to w M3 były to wybitnie nieliczne przypadki. Wyprzedziła bezpardonowo Dyktatora, by móc w pierwszej kolejności przyjrzeć się sytuacji.
Wzrok Kraski prześlizgnął się spokojnie po martwych zwierzętach, by w końcu skupić się na nieznajomym klęczącym mężczyźnie. Nie odwracała się już w kierunku Hadriana, wiedząc, że rozsądek będzie mu teraz nakazywał trzymać się z tyłu.
- A szkoda, bo przynajmniej wiedziałabym, że sytuacja jest w jakiś sposób przewidziana. Wezwij najbliższy patrol – nie użyła ani jego godności, ani nazwy stanowiska na wszelki wypadek, a sam jej ton był teraz suchy i rzeczowy; Hadrian co prawda niewątpliwie był rozpoznawalny, ale im dłużej jego funkcja pozostanie w ukryciu, tym w tym przypadku lepiej, a przynajmniej dopóki nie zjawi się najbliższy oddział.
Ostrożnie podeszła bliżej nieznajomego, dostrzegając teraz również trzęsącego i skomlącego psa. Miała bardzo złe przeczucia. Pojedynczy trup zwierzyny nie byłby niczym bardzo nietypowym, ale kilka martwych stworzeń plus paniczna reakcja psa, który potrafił wywęszyć więcej, świadczyła o tym, że to coś tutaj wyraźnie wyłamywało się z granic naturalności, co wewnątrz M3 nie powinno się zdarzyć.
- Proszę pana? Jestem generał Natsumi Kitō, wojsko S.SPEC, czy wszystko z panem w porządku? Potrzebuje pan pomocy medycznej? – zatrzymała się w bezpiecznej odległości, gotowa zareagować, gdyby z powodu strachu nieznajomy zrobił coś nierozważnego, jednocześnie wyświetliła swój Identyfikator, żeby mężczyzna mógł dostrzec potwierdzające jej słowa dane, o ile uniósł głowę.
W razie braku reakcji planowała podejść bliżej, jednak wolała się chociaż wstępnie rozeznać w sytuacji. Teraz dostrzegała krew nie tylko na „dzikich” stworzeniach, ale również wokół psa, oczy wychwyciły pęcherze na zwłokach sarny.
Trucizna? Jeśli pies napił się czegoś z zatrutego źródła, to tłumaczyłoby to jego zachowanie i krwioplucie.
- Proszę pana? Czy pański pies pił z jakiegoś strumyka, czy innego zbiornika wody na tym terenie? Zjadł jakąś leśną mysz, czy coś tego pokroju? – pytanie mogło nie mieć sensu, jednak z jej perspektywy było bardzo istotne – zatruty zbiornik wody był sytuacją prawie nie do wyobrażenia, za to krytyczną.
Pomijając już mnogość innych możliwości. Obowiązkowo trzeba było wezwać ekipę naukowców. I odseparować teren.

|| Jeśli coś źle przeczytałam to przepraszam, nieco mi się spieszyło *kaszl*

|| *kaszl kaszl* ja wiem, że znowu naginam termin, ale mam wieczorne wyjście, więc nie jestem w stanie się wyrobić z całym postem; karnie przepraszam, za trzecim razem raczej to się nie zdarzy, odpiszę jak tylko wrócę albo jak tylko wstanę

..........Odetchnęła nieco głębiej, gdy mężczyzna zareagował w zdecydowanie bardziej agresywny sposób, niż się spodziewała, jednak szare oczy mimo wszystko spokojnie wpatrywały się przez kilka sekund w lufę strzelby, by następnie zwrócić uwagę na twarz właściciela śmiercionośnej broni.  Bardzo powoli uniosła ręce w górę, pokazując, że nie ma złych zamiarów i nie próbuje niczego kombinować. Nerwowa reakcja myśliwego wskazywała, iż jest w głębokim szoku, więc tym bardziej nie zamierzała dawać mu dodatkowych powodów do denerwowania się.
- Spokojnie, proszę pana, nie chcemy, by komukolwiek stała się krzywda. Mój kolega już wzywa pomoc, jednak dotarcie tutaj nawet najbliższej jednostki może zająć nieco czasu, ale z całą pewnością jest wśród nich medyk – mówiła tonem łagodnym, jednak stanowczym, chcąc dotrzeć do mężczyzny, który równie dobrze przez cały ten stres mógł jej po prostu nie słuchać specjalnie uważnie. – Chcę panu i pańskiemu podopiecznemu pomóc, nie zaszkodzić.
Nie była typem ryzykantki, dlatego nie zamierzała próbować wyrwać mężczyźnie broni, korzystając z, przykładowo, chwili nieuwagi. Po pierwsze, w takich nerwach mógł nacisnąć spust odruchowo, intuicyjnie, bez nawet większej kontroli, reagując na uchwycony choćby kątem oka sam ruch, po drugie, szczerze wątpiła, by nieznajomy naprawdę chciał do niej strzelić. Wolała więc rozmawiać i negocjować, niż dać się ponieść emocjom. Nie pierwszy i za pewnie nie ostatni raz znajdowała się w niekorzystnej dla siebie sytuacji, dlatego jej organizm reagował tak, by zmobilizować ją do działania, przez co serce biło szybciej, wzburzając krew, ale umysł pozostawał klarownie czysty.
Miała tylko nadzieję, że Hadrian nie potraktuje jej słów jako niejakiego zaproszenia do gry w „dobrego i złego glinę”, bo to ostatnie, na co w aktualnym momencie miała ochotę. Pomimo swojego doświadczenia bojowego pozostawała raczej typem dyplomaty, niźli agresora, chociaż w sumie bardziej prawidłowo określało ją słowo „elastyczna”. Obserwowała i dobierała taktykę, którą uznawała za najbardziej skuteczną w rozmowie/potyczce z drugą osobą, czy też grupą osób.
Dlatego mimowolnie jej twarz na ułamek sekundy skrzywiła się subtelnie, gdy usłyszała kolejne słowa Moebiusa. Poniekąd rozumiała jego tok myślenia, dla większości wojskowych taki ton wypowiedzi oraz do bólu szczery racjonalizm był naturalny, w czym zresztą nie było niczego ze względu na wykonywany zawód. Bycie mocno wrażliwym, słabym psychicznie, czy też uległym było ostatnim, czym powinni się cechować, ale empatyczność, a tak dokładnie poznawcza empatyczność była wbrew pozorom bardzo przydatna.
Nie zdążyła jednak zareagować ani na wypowiedź nieznajomego, ani Dyktatora, gdyż  stanowiący swego rodzaju zagrożenie mężczyzna upadł. Kraska syknęła coś cicho przez zęby i ewidentnie nie było to kulturalne słowo i kopnęła szybkim ruchem strzelbę poza zasięg myśliwego. Wpierw podeszła krok bliżej do zwierząt, by rzucić na nie jeszcze raz okiem, szykując się do przekazania informacji najbliższym jednostkom, ale zaraz to ruszyła w stronę poszkodowanego. Zdjęła płynnie płaszcz i zarzuciła go na ofiary… tego czegokolwiek, co akurat tutaj się zdarzyło.
- Połączę się z centralą, powiadomię ich, że mają się szykować na odseparowanie obszaru – rzuciła, odwracając się na moment w stronę Dyktatora, po czym łypnęła spode łba na gapiów i ściszyła głos bardziej, by nie mieli możliwości usłyszenia jej kolejnych słów. – Masz większy posłuch, więc trzymaj ich na dystans, ale skoro już tu są to… no cóż, czeka nas trochę roboty z ewentualną kwarantanną. Nie wiem, co dokładnie tutaj zaszło.
Za pomocą przepustki połączyła się z centralą, a nie z najbliższą jednostką, czekając dosłownie chwilę na weryfikację jej danych przez system. Jeśli sygnał bez problemu został odebrany i nawiązała łączność rozpoczęła rozmowę.
- Centrala, melduje się generał Kitō Natsumi, zgłaszam prawdopodobieństwo zatrucia żywności, gleby, bądź źródła wody, ewentualnie rozprzestrzeniania się jakiejś choroby na terenach wschodnich M3, konieczna jest izolacja terenu – powiedziała, zaraz to uściślając swoją lokalizację, po czym kucnęła obok mężczyzny w taki sposób, by zgięte prawe kolano w razie czego chroniło ją przed ciosem w klatkę piersiową lub brzuch. – Podaję zaobserwowane objawy u zwierząt: krwioplucie, ciała pokryte są popękanymi pęcherzami, skóra pod nimi gniła zapewne jeszcze przed śmiercią, trucizna, wirus, czy też bakteria jest letalna, nie jestem w stanie powiedzieć, jak objawy rozkładają się czasowo. Nie mogę również potwierdzić, czy mamy przypadek zatrucia, zachorowania u człowieka. Mężczyzna, którego spotkaliśmy, był w sporym szoku, zachowywał się irracjonalnie, wzrosły zachowania agresywne, teraz chyba zasłabł, zaraz sprawdzę, czy czynności życiowe są niezakłócone.
Rękawice Strike służyły teraz jako rękawice medyczne, ale cóż, taka była potrzeba, najwyżej odda je do odkażenia, jeśli problem okaże się jeszcze poważniejszy i powstanie zagrożenie epidemii, a nie zatrucia. Chociaż w sumie obie opcje były złe… zresztą równie dobrze mogła być po prostu przewrażliwiona, ale odruchy robiły swoje.
- Proszę pana, jest pan przytomny? Nie zrobię panu krzywdy, chcę sprawdzić, w jakim stanie jest pan oraz w jakim dokładnie stanie jest pies – zaczęła, delikatnie potrząsając jego ramieniem i jeśli to nie dało efektu, to zdecydowała się na kolejny ruch.
Chwyciła ostrożnie mężczyznę, jedną dłoń umieściła na jego karku, by móc go przytrzymać (na wszelki wypadek, gdyby kręgosłup został uszkodzony w razie wypadku), następnie drugą ręką delikatnie starała się przewrócić mężczyznę na plecy, by móc określić, czy jego klatka piersiowa porusza się. Czyli czy w ogóle myśliwy jeszcze żyje.

………..Rozmowa z Centralą była szybka i konkretna, ledwo z jej strony padł komunikat na temat zagrożenia, od razu dostała gwarancję dostania porządnego oddziału, który miał pomóc jej ogarnąć cały ten burdel na kółkach. Nie zerwała jednak połączenia, non stop zdając raport z tego, co udało jej się zaobserwować, dopóki… no cóż, nie pojawił się kolejny problem.
Wargi kobiety wykrzywiły się w bliżej nieokreślonym grymasie, gdy dostrzegła nóż, jednak z powodu niespodziewanego ruchu mężczyzny, a także odległości (bo wnioskuję, że o tym przewracaniu na plecy nawet nie było mowy, więc zatrzymam się na etapie podchodzenia), nie zdążyła powstrzymać nieznajomego przed próbą samobójczą.
Właśnie, próbą.
Klnąc pod nosem Kitō rzuciła się do przodu, zanim jeszcze ciało mężczyzny miało szansę paść na ziemię i lewą ręką od razu zaczęła uciskać miejscu krwotoku, z kolei prawą powoli pomagała sobie w opuszczeniu myśliwego na dół, krzywiąc się z powodu ciężaru, który musiała teraz kontrolować. Rękawice Strike nie były najlepszym materiałem na tamowanie krwawienia, ale nie miała czasu na wybrzydzanie, nie chciała jeszcze stawiać na ich jedynym świadku, a przede wszystkim po prostu na człowieku (!) krzyżyka. Była generałem i nie poddawała się tak łatwo, jeśli chodziło o ratowanie życia innym.
- Centrala, zmiana priorytetów, chcę natychmiast dostać wykwalifikowany oddział medyczny, zgłaszam próbę samobójczą w wyniku której doszło do krwawienia z tętnicy szyjnej – głos miała lekko napięty, jednak oprócz tego zachowywała jak na razie stalowe nerwy. – Poszkodowany mógł mieć kontakt z trucizną lub wirusem, konieczne jest zachowanie ostrożności.
Pominęła fakt, że krew zdążyła częściowo trysnąć jej na okolice szyi, barwiąc niebieski kołnierzyk na czerwono, o tym poinformuje odpowiednie osoby dopiero, gdy dotrze odpowiednia ekipa.
Krwotok tętniczy był trudny do opanowania, w gruncie rzeczy teraz liczył się tylko czas i nieco szczęścia – równie dobrze za chwilę mogła już próbować ratować trupa, ale dopóki oddział medyczny nie powie jej, że ostatecznie doszło do zaniku czynności życiowych, nie zamierzała odpuszczać. Wolną już ręką chwyciła płaszcz i odetchnęła ciężej, wiedząc, że teraz czeka ją trudniejszy moment. W przypadku tego rodzaju krwotoku co jakiś czas trzeba było poluźniać uścisk/opatrunek, a wtedy posoka mocno tryskała w górę.
–Wybacz, ale trochę ciężko mi obserwować teraz otoczenie i zwracać uwagę na ślady, zajmę się tym jak tylko przybędzie wsparcie – powiedziała sucho, nie poświęcając na razie Dyktatorowi nawet jednego spojrzenia, zajęta próbą wygodnego założenia opatrunku. – Przepytać musimy, czy ostatnio ktoś nie wchodził, czy też wychodził z tego lasu, on sam w sobie nie jest specjalnie często uczęszczany, jednak osobiście wątpię, że dowiemy się czegoś ciekawego. Odsuń się, będzie tryskać krew.
Wzięła głęboki wdech i znacznie zmniejszyła nacisk lewej ręki na ranę, jucha gwałtownie wystrzeliła jej z pod palców, generał celowo odwróciła głowę i przesunęła ciało w bok, by uniknąć kontaktu z posoką. Już po chwili na sekundę całkowicie odsunęła dłoń, tylko po to, aby teraz docisnąć do rany grubo zbity kawałek płaszcza.
Odetchnęła i podniosła wzrok, dostrzegając w końcu motyla. Zmarszczyła brwi, widząc jego gwałtowne ruchy, odczuwając pewien dziwny dyskomfort, bo jego obecność wydawała jej się tutaj dziwnie nienaturalna. Może to dlatego, że ciężko było jej skojarzyć te latające stworzenia ze śmiercią, poza tym miała teraz nieco istotniejszą sprawę na głowie.
– Sugestie? – łypnęła na Moebiusa, trybiki w jej umyśle pracowały na zwiększonych obrotach. – Nic nie zrobię, póki trzymam tego pana, krwotok tętniczy to jeszcze nie wyrok śmierci. Inaczej zbadałabym tropy, zobaczyła, czy trupy nie ciągną się dalej, drzewa przesłaniają widok.
W końcu usłyszała podniesione głosy i już po chwili ujrzała wojskowe mundury, w reakcji na co wypuściła z ulgą powietrze z płuc. Oddział poruszał się ostrożnie, by przypadkiem nie zadeptać zbyt wielu śladów, jednak teren szybko został oddzielony żółtą taśmą z napisem „kwarantanna”. Być może skończy się na samej izolacji, ale jak na razie lepiej było dmuchać na zimne.
– Kitō, na trzy odsuwasz swoje ręce i to my przejmujemy mężczyznę. Skonfiskuję twoje rękawice, każę chłopakom od razu je zdezynfekować, ale ty i pan Moebius będziecie musieli przejść przez procedurę odkażającą – znajoma medyczka polowa rozstawiała właśnie swój zaawansowany, jej głos był zniekształcony przez maskę; najwyraźniej poważnie potraktowali jej słowa odnośnie zagrożenia, może nieco aż za bardzo, ale w gruncie cholera wie, czy winna była woda, gleba, czy powietrze. – Dobra, pani generał. Raz, dwa, trzy!
Natsumi odsunęła szybko ręce, podnosząc się gładko z klęczek do góry. Oddała pobliskiemu naukowcowi swoje rękawice, w zamian otrzymując jednorazówki. Zerknęła na mężczyznę, nie wiedząc, czy jeszcze żyje i czy jej działania cokolwiek dały, ale nie miała już czasu się tym zajmować.
– Rozejrzę się trochę – rzuciła w stronę części wojskowych i Hadriana. – Nie zadepczcie tutaj niczego, panie i panowie. Pobierajcie wszystkie możliwe próbki, część niech idzie do najbliższych źródeł wody sprawdzić, czy przypadkiem nie zostały zatrute.
Niezaprzeczalnie to Hadrian był Dyktatorem, jednak jego zadaniem była polityka, a od zabawy w terenie była właśnie pani generał. Poniekąd wróciła do swojego żywiołu, jednak fakt, że czuje się tutaj jak na Desperacji, w ogóle jej się nie podobał.
Dopiero teraz jej oczy miały szansę wychwycić ślady kopyt. Kitō zmarszczyła brwi i podeszła bliżej, a chociaż nie należała do wybitnych tropicieli, to nawet ona mogła dostrzec, że te ślady z całą pewnością nie były stare. Ona ignorowała cuchnący zapach, była poniekąd do niego przyzwyczajona, chociaż żołądek i tak się spinał, ale…
– Nie wykluczam, że komuś zdarza się robić przejażdżki konne po lesie, ale żaden normalny koń, z natury płochliwy i obdarzony czułym węchem, nie zbliży się do miejsca, które aż tak cuchnie śmiercią, w dodatku nienaturalną. A nawet jeśli jeździec go przepchnie tutaj, to stratowałby przez panikę wszystko wokół – mówiła do wszystkich, jednak wzrok skierowała na Dyktatora. – Nie chcę od razu mówić, że mamy tutaj kopytnego wymordowanego, ale nie chcę zostawiać tego bez odzewu.
Westchnęła, a najbliższy żołnierz miał pecha, ponieważ musiał pożyczyć swoją broń – klasyczny wojskowy pistolet kalibru 9mm na krótki dystans z piętnasto-nabojowym magazynkiem. Skinęła ręką na dwóch mężczyzn i jedną kobietę, którzy nie byli odpowiedzialni za kwestie naukowe, czy medyczne, automatycznie wybierając ich do pomocy podczas podążania za tropem.
- Pójdę zobaczyć, jak daleko ciągnie się ślad, ale w międzyczasie przedzwonię jeszcze do swojego informatora. Może coś wie – zakomunikowała Hadrianowi, mając nadzieję, że Dyktator nie będzie miał zamiaru się narażać i będzie koordynował akcję w tym miejscu.
W końcu odwróciła się na pięcie i za pomocą identyfikatora nawiązała kolejne połączenie.
- Mister Havoc, ma pan czas, żeby porozmawiać? – ton Kraski był służbowy, sama jednak ruszyła już do przodu, chcąc zobaczyć, jak daleko ciągną się ślady, a wojskowi jak na razie w milczeniu ruszyli za nią, chociaż wiedziała, że wraz z zakończeniem połączenia rozpoczną się pytania. – To dość pilne.