Miał wrażenie, że zmieni się w robota. Dosłownie. Każdy dzień zaczynał i kończył się tak samo. Śpij, wstań, obijaj się po poligonie na wszystkie możliwe sposoby, jedz, myj i śpij. Gdzieś w połowie tego szaleństwa Kaukaz nawet zdołał założyć, jakiś niepisany i niemy pakt porozumienia ze swym sąsiadem z niższego piętra pryczy. Prócz tych niesamowitości z ulgą musiał stwierdzić, że ćwiczenia, które mu nakazywano, z każdym dniem zdawały się być łatwiejsze. Nie wspominając nawet o zakwasach, których prawie, że pod koniec nie odczuwał. Było dobrze, lecz okazało się, że mogło być jeszcze lepiej! Któregoś dnia z tej rutyny, Adrian wstał wcześnie rano by już szykować się do kolejnego dnia mordęgi, gdy dowódca ogłosił, że dziś będzie inaczej! Chwała jemu! Tym sposobem Polak znalawszy nową porcję entuzjazmu, udał się chętnie na szkolenie z systemu wojskowego dotyczącego karabinu. Było przyjemnie, a przynajmniej dopóki dane mu było w łapkach potrzymać broń i coś z nią robić, czyli...patrzeć na panel i klikać zgodnie z przykazaniem instruktora, patrzeć jaki tego efekt, słuchać po co to i notować. I tak w kółko. Przez kilka godzin. Nie było w tym nic złego, dopóki nie zabrano im karabinów i wysłano na wykłady. To już był cięższy kawałek chleba dla Polaka. Gdzieś w połowie, pod wpływem monotonnego głosu wykładowcy przysnął. Niewiele później obudziła go mokra gąbka. Tak, dokładnie - rzucona przez wykładowcę. Poleciały groźby, które sprawiły, że Polak wytrzymał i nawet coś wyniósł z prelekcji. Po zajęciach okazało się, że pogróżki nie były czcze. Resztę popołudnia Adrian spędził w bibliotece przepisując treść całego wykładu z książki bez pomijania schematów. Do obozu dociągnął się jakoś przed północą, mając nadzieję, że jutro trafi na innego szkoleniowca.

Nocka w bibliotece była niezapomnianym przeżyciem, zwłaszcza, gdy miało się jako towarzysza rudego. Na szczęście z owej kary Polak wyniósł niezmiernie wiele co było tylko dowodem dobrej woli prowadzącego, który następnego dnia nie zagiął go na żadnym pytaniu. Sukces!

- Do ambulatorium. Pewnie będą nas badać czy coś. - Odpowiedział beznamiętnie, a potem chcąc nie chcąc został zmuszony do wysłuchania mało optymistycznej historii. Gdy się skończyła przewrócił oczami. Nie lubił plotek. Co prawda zawsze zawierały ziarno prawdy, lecz było ono często oblepione grubą warstwą ludzkiej głupoty. Kaukazowi nie chciało się mieszać w szambie w poszukiwaniu tego cud ziarenka. Pójdzie na to badanie i na własnej skórze przekona się o co w tym wszystkim ma chodzić.

- Możecie z łaski swej już przestać? Od waszej paranoi idzie dostać migreny. - Warknął, przecierając z niezadowolenia skronie. Rozumiał, że badanie wzbudzało sensację...a właściwie kompletnie tego nie pojmował. Była to pewnie zwykła kontrola czy kij go wie. Skoro ni wspominali o szczegółach, to na chuj drążyć temat i wymyślać jakieś bajki? Przyjdzie pora to każdy się dowie. To było wojsko, a nie jakieś przedszkole? Igiełek się towarzystwo bało? No kurwa. Aż krew człowieka zalewała, zwłaszcza, że było się zmuszonym siedzieć w tym towarzystwie kawał czasu, który przeciągał się ku nieskończoności. Do tego obskurny wystrój korytarza zdawał się tylko podsycać paranoiczne scenariusze zebranych. Na badaniach to trzeba było ich wziąć tylko raczej bardziej psychiatryczne.
Gdy padło jego nazwisko, wszedł do gabinetu. W końcu cisza i spokój. Odetchnął z pewną ulgą. Wystarczająco długo szarpał się ze wzbierająca w poczekalni frustracją. Aż cud, że kogoś nie znieczulił przed badaniem, które okazało się standardową procedurą. Wydolnościówka, krew - nic nadzwyczajnego.
- Zrozumiałem. - Mruknął, wyszedł dociskając gazę w zgięciu ramienia, skąd to mu pobierano krew. - Kowalik, idziesz. - Poinformował nastopnego. następnie wyszedł na zewnątrz gdzie pozwolił czasowi płynąć. Nie miał wszak zamiaru oczekiwać na wyniki wśród tych wariatów. To nie było na jego nerwy.
Gdy nadszedł czas udał się w odpowiednie miejsc po odbiór i jakieś zalecenia co z tym kwitkiem zrobić. Podejrzewał, że pewnie zdać dowódcy, lecz kij go tam wie.

Polak był wyjątkowo prostym człowiekiem. Kto wie, może to przez to, że wojskowe życie i dyscyplina towarzyszyły mu od kiedy tylko pamiętał? Co prawda nie był bezrozumną maszyną wykonującą rozkazy. Jak nikt inny wykazywał się temperamentem, który z czasem coraz żadnej dawał się wszystkim dookoła we znaki. Nie miał jednak żadnych podstaw do tego, by nie ufać lekarzom w jednostce i własnemu dowódcy, który przecież wysłał ich wszystkich na tą kontrolę. Miał swój rozum by plotki i uzasadnioną na ich podstawę panikę osób pośrednich nie traktować, jako źródło informacji. Do najrzetelniejszych wszak nie należały więc jedyne co można było pożytecznego z nimi zrobić to zignorować co też Adrian uczynił.
W poczekalni pojawił się dopiero gdy zbliżał się czas odbioru wyników. Podszedł do drzwi. Stanął pod nimi w lekkim rozkroku, trzymając ręce za plecami. Cierpliwie wyczekiwał tak wezwania, które dość szybko nastąpiło. Ponownie wszedł do gabinetu. Bez słowa jakiegokolwiek sprzeciwu ściągnął z siebie wierzchnią warstwę munduru i dawał się nakłuwać.

- Pewnie, na razie. - Pożegnał się i przyciskając wacik w zgięciu ramienia wyszedł. Gdzieś potem wyrzucił gazę, naciągnął wierzchnią część munduru z powrotem na swoje miejsce i poszedł, a gdzie...? Naturalnie, że na swój ulubiony poligon. Po prawdzie miał nadzieję, że skoro pół dnia spędził w bloku medycznym na jakich śmiesznych badaniach to dziś nie będą go już ganiać, lecz jednak...kto by pomyślał? Adrian niej żwawym krokiem udał się na miejsce zbiórki, zastanawiając się ile dzisiejszego dnia ziemi wciągnie, podczas tarzania się pod drutami. Czad.

Obudził się. Lecz nie był to jeden z tych poranków w stylu "Panie generale, proszę jeszcze pięć minut", a coś w stylu " o chuj, co ja wczoraj piłem". Polak niemrawo podciągnął się do pozycji siedzącej, rozmasowując skronie. Przymknął na chwilę ślepia, próbując jakby odciąć się od głośnego trąbienia będącego sygnałem pobudki. Dziś bowiem człowiek z trąbka wyjątkowo go drażnił. Właściwie tylko fakt, że broń znajdowała się w magazynie, a nie przy nim powstrzymywała go od wzięcia sprawy w swoje ręce w kwestii wyłączenia tych jazgoczących dźwięków, które wcale nie poprawiały mu samopoczucia. Marudząc pod nosem zszedł z łózka. Zagryzł jednak zęby i ustawił się do zbiórki. Czując nieprzyjemne dudnienie w głowie zmarszczył czoło. Uznał to za migrenę, a skoro wciąż potrafił wykonywać przy tym swoje powinności nie widział powodu by to zgłaszać. Jeszcze by wyszedł na pizdę.

Czuł się tragicznie. Coś co jeszcze dwa, trzy dni temu szło mu z łatwością, teraz na nowo zmieniło się w mękę. Czuł się jakby cofnął się w czasie i po raz pierwszy pokonywał tor przeszkód, który przebył już niezliczoną ilość razy. Skąd ten spadek kondycji? Jakaś grypa go wzięła? Nie wiedział, lecz po tym, jak jakaś dziewczyna shaftowała się na stołówce stwierdził, że jeśli jej dolega to samo co jemu, to on nie ma ochoty na obiad. Tym sposobem, gdy tylko wszedł do stołówki, chwile potem znajdował się za jej drzwiami. Już sam zapach jedzenia powodował u niego teorii, a żołądek stwierdzał, że i tak nie ma zamiaru na jedzenie. W zamian skierował swoje kroki do bloku medycznego. Nie miał zamiaru juto taplać się na poligonie w swoich własnych wymiocinach, a tak to mu dadzą jakiś specyfik i będzie mu lepiej. Jeśli nikogo nie zastał to wrócił do swojego pokoju i położył się wcześniej, rezygnując tego dnia nawet z prysznica. Głowa napierdalała go tak, że to czy śmierdział czy nie to mu powiewało i dyndało.