Zawsze miał problem ze wstawaniem. Co prawda robił w tej materii postępy, lecz co jakiś czas zdarzały mu się chwile słabości i ten dzień właśnie do takich się zaliczał. Przekraczając bramę spodziewał się więc karnych pompek lub biegania dookoła poligonu przez co najmniej dwie godziny. Został jednak mile zaskoczony faktem, że dowódca jeszcze nie przybył. Poprawił więc plecak zwisający na ramieniu i wszedł w tłum w którym powitał uściskiem ręki bądź skinieniem głowy kilka znajomych twarzy, kilka innych zignorował, a reszta była dla niego neutralną masą.
- Uważaj kurwa jak leziesz. - Warkną na delikwenta, by zaraz poczuć na sobie kilka ciekawskich spojrzeń. Wywrócił oczami i westchnął. Nie miał zamiaru robić z tego jakiegoś przedstawienia i psuć sobie humoru. Poprawił więc ponownie plecak i czekał, jak cała reszta.

No i zaczęło się. Ktoś przybył i zaczął wydawać rozkazy. Adrian ustawił się w dwuszeregu, a gdy padła kolejna komenda chóralnie z resztą wojskowych rzucił krótkie "Tak jest", zasalutował i udał się do przydzielonego na czas szkolenia pokoju. Miał od kształt podłużnego prostokąta, tak, że na całej długości jednej ściany znajdowało się pięć dwupiętrowych łóżek. Adrian zajął sobie piętro jednego z łóżek po tym, jak sugestywnym spojrzeniem odstraszył innego z kandydatów. Zadowolony z siebie zostawił balast po czym skierował się na plac zgodnie z rozporządzeniem.

Nastąpiło to czego się spodziewał - typowy referat ze strony dowódcy w stylu "nie podskakuj bo ci się oberwie" oraz zagonienie do ćwiczeń. Wojskowy nie tryskał entuzjazmem, jak również niechęcią. Padło polecenie to zabrał się do jego wykonania podobnie, jak każdy inny człowiek należący do oddziału. Po przebieżce nastąpiła cała seria rozmaitych ćwiczeń. Wspinanie, czołganie i tak cały dzień...Upał i kompletny ćwiczebny mundur nijak nie ułatwiał sprawy, lecz Polak dotrwał do końca. Musiał przyznać, że dawno takiego wycisku już nie miał. Mięśnie ramion go paliły zapowiadając nazajutrz porcję zakwasów, podobnie zresztą co nogi. No ale nic. Udał się zmęczonym krokiem na stołówkę, a następnie pod natryski. Znów ktoś na niego wpadł, lecz tym razem warknął tylko pod nosem i udał się do łóżka. Doskonale zdawał sobie sprawę, że jutro nie będzie sen, a każda sekunda jest cenna. Sen szybko przyszedł.

Zawsze miał problemy ze wstawaniem i tym razem nie miało być inaczej. Ostry dźwięk trąbki nie wywarł na nim specjalnego wrażenia. Z pomrukiem niezadowolenia przekręcił się na bok i naciągnął kołdry na głowę. Naturalnie nie stłumiło to dźwięku instrumentu dętego, który dogrywał w najlepsze. Do tego ta wrzawa która nastała w baraku...Polak doskonale zdawał sobie sprawę, że w tym momencie powinien właśnie naciągać spodnie i wiązać buty no ale...Warknął coś pod nosem niezadowolony i zaczął się powoli staczać na krawędź swego piętrowego posłania nie zdając sobie chyba do końca z tego sprawy, a przynajmniej do momentu, gdy to jego nogi utraciły stały grunt pod postacią materaca i zawisły w powietrzu. Nagły przypływ świadomości i adrenaliny sprawił, że w ostatniej chwili złapał ręką za metalowy pręt ramy.
- O chuj... - tyle tylko sapną gdy nogami przypierdolił w ubierającego się pod nim towarzysza, na którego następnie niefortunnie zleciał czując nieprzyjemne szarpnięcie w ramieniu. No cóż, zakwasy dały o sobie znać w najmniej oczekiwanym momencie. Nie trzeba było długo czekać by to całe zamieszanie przerodziło się w szarpaninę. Poleciało przy tym również wiele niecenzuralnych określeń. Umilkły one wraz z wejściem dowódcy. Wojskowi w trymiga pozbierali się z podłogi i stanęli w szeregu. Co prawda ich poszarpane koszule i powyciągane z butów nogawki nie zrobiły wrażenia, a Spadziński aż czuł na sobie karcące spojrzenie dowódcy. No cóż, wojskowy spodziewał się, że ten dzień będzie nie lepszy od ostatniego...I nie mylił się. Trening okazał si morderczy. Spadziński był wręcz wdzięczny, że tym razem przyszło im si czołgać kilometry pod tym nieszczęsnym drutem kolczastym. chłód błota bowiem był kojący. A przynajmniej takie odnosił wrażenie przez pierwsze półgodziny. Do baraków dociągnął się tylko dzięki sile woli.

Jaki poranek taki...koniec dnia. Ze szczęściem Kaukaza nie mogło być inaczej. No ale nic...Trzymając tace z dość lichą zawartością dosnuł się do ławy. Wymamrotał pod nosem wiązankę przekleństw nim dosiadł się do sąsiada. W milczeniu zabrał się za jedzenie pozwalając sobie na ignorowanie jegomościa, bądź ewentualne ukradkowe spojrzenia obojętności. Mimo wszystko po takim treningu nie miał siły na cokolwiek innego. Gdy skończył jeść udał się w stronę baraków, jako pierwszy. Na nieszczęście chwilę później dołączył do niego jego sąsiad. Padło kilka wulgarnych haseł uszczypliwości na dobranoc, a przynajmniej to było coś na co zdobyć się mógł Polak przed pójściem spać. Odnosił wrażenie, że jego ciało chyba jakoś powoli przyzwyczaja się do wykonywanego wysiłku. Chociaż może mu się zdawało?