Isao ścisnął usta w prostą linię. Faktycznie niewiele mieli do zaoferowania temu mężczyźnie. Czy to znaczyło więc, że im nie pomoże? Obawa ścisnęła jego serce, które targnięte napływem strachu zaczęło bić w nieco szybszym tempie. Kątem oka spojrzał na Amadee. Z pewnością martwiła się o swojego dziadka. On również się o niego martwił. Chciał mu pomóc jak najszybciej. Nie odpowiedział nic na słowa mężczyzny, jednak już po chwili wyraz jego twarzy zmienił się. Nadzieja odbiła się w jego oczach, kiedy najemnik stwierdził, że im pomoże. Bo tak zrozumiał jego słowa i miał nadzieję, że się nie pomylił. Bo nie pomylił się prawda? Oczywiście, że nie i to wynikało z kolejnych słów mężczyzny.
- Isao. Choć ja się już przedstawiałem. - Uścisnął dłoń mężczyzny, z wyraźnym zadowoleniem na twarzy. Nie potrafił go ukryć, bowiem szeroki uśmiech nie chciał zniknąć. Ale i po co? Uśmiech i śmiech to zdrowie, prawda? W ten sposób mógł też wyrazić swoją wdzięczność. - Zgadzam się na te warunki, oczywiście, że się zgadzam - odezwał się, ale zerknął na Amadeę, chcąc sprawdzić, czy ona nie ma nic przeciwko. Już po chwili na powrót skierował wzrok na najemnika. - Nie jestem pewien ile czasu zajmie nam zdobycie reszty składników. Może by tak za dwa dni w tym miejscu? Kurcze, nie mam pojęcia ile nam się z tym zejdzie. - Mruknął, mierzwiąc swoje włosy u tyłu głowy. Został im do zdobycia jeszcze trupi jad i kaukaski granat. A więc musieli się udać do Edenu bądź znaleźć kogoś, kto będzie to posiadał.
Gdy dobili targu, Isao odezwał się do dziewczyny:
- To co teraz? Kaukaski granat i trupi jad... Jeżeli chcemy to zdobyć samodzielnie to musimy się udać w stronę Edenu. A może zajmę się tym sam, hm? Ty zajęłabyś się dziadkiem i poczekałabyś na niego, a ja w tym czasie udałbym się na poszukiwania tych składników? - Posłał dziewczynie pytające spojrzenie.

- Cztery dni - powtórzył. - Brzmi rozsądnie. - Kiwnął głową, zgadzając się. Nic więcej do powiedzenia nie był. Był wystarczająco zadowolony z tego, że im się "udało". Nie przyjmował do siebie możliwości, że coś mogło pójść nie tak. Patrzył na to wszystko obiektywnie, wręcz różowo. Jak zwykle. Isao zawsze patrzył na wszystko przez różowe okulary, co czasami kończyło się dla niego źle. Miał nadzieję, że nie tym razem. Dziadek cierpiał. No dobrze, może nie w tej chwili, bowiem Isao uleczył jego rany i miał chwilkę, nim te znów się pojawią, ale jednak. Miał nadzieję, że zdążą, nim rany znów staną się tak okrutnie bolesne. Może nie prowadziły one do śmierci (chociaż nie wiedział w jakim stanie dziadek był nim nabawił się tego choróbska), jednak martwił się o niego i chciał oszczędzić mu bólu. Chciał jak najszybciej to zakończyć, jak najszybciej podać mu lekarstwo. Dlatego cieszył się jak głupi, że udało im się dogadać z najemnikiem.
- Zajmij się nim dobrze. Jeśli rany znów się pojawią - w miarę możliwości okładaj je czymś zimnym. To załagodzi ból. Ja postaram się jak najszybciej wrócić. - Wyjaśnił dziewczynie. Uśmiechnął się do niej zachęcająco, po czym poklepał ją po ramieniu, a jego uśmiech poszerzył się. - Nie martw się. Wszystko będzie dobrze. Postaram się załatwić to wszystko jak najszybciej. - Obiecał. Po tym wszystkim wyszli z karczmy. Najemnik gdzieś się ulotnił. Dobrze, to znaczyło, że facet był słowny i najprawdopodobniej poszedł zrealizować powierzone mu zadanie. Isao wyszedł na zewnątrz i nie przejmując się niczym ani nikim rozpostarł anielskie skrzydła. W Desperacji krążyli wymordowani, a więc nie krępował się przed pokazaniem ewentualnym świadkom, że również nie jest człowiekiem. Rozruszał nie ruszane od kilku dni skrzydła i wzbił się w powietrze. Ruszył do Edenu, starając się udać tam jak najszybciej. Miał przecież misję, bardzo ważne zadanie, prawda?

Nie pamiętał kiedy ostatnio tak długo leciał gdziekolwiek. Ostatnimi czasy zbyt długo zabawiał w Desperacji, do Edenu nie zaglądając wcale. Ciekaw był co się działo z jego znajomymi, czy wszystko było w porządku? Nie była to jednak pora na tego typu rozmyślania. Nie miał czasu ich odwiedzać, miał zadanie do wykonania. Bardzo ważne zresztą. W głowie powtarzał sobie listę rzeczy, które musiał zdobyć. Nie mógł niczego zapomnieć. I choć pamięć miał dobrą, wolał to powtarzać. Tak, na wszelki wypadek.
Im jednak dłużej leciał, tym bardziej był świadom faktu, że słońce powoli chyliło się ku zachodowi. Może zdążę, pomyślał, ale podświadomie wiedział, że nie było takiej opcji. Stwierdził nawet, że spróbuje lecieć nocą, całkowicie zapominając o nowiu, który otoczył świat ciemnościami. Nie mógł lecieć dalej, dobrze to wiedział. Lecz decyzję o postoju odwlekał do ostatniej chwili. Ostatecznie było już zbyt ciemno, by lecieć dalej, a także on był na to zbyt zmęczony. Rozejrzał się i namierzył wzrokiem trzy lokalizacje, w których mógłby spędzić czas. Miejsce, w którym paliło się ognisko, odrzucił już na wstępie. Nie chciał ryzykować. Był raczej otwartą osobą, jednak powaga jego zadania wybijała mu z głowy myśl o jakimkolwiek ryzyku. A tak naprawdę dobrze wiedział, że na świecie było tyle samo złych ludzi, co dobrych.
Potem jego wzrok skierował się w stronę ruin. Te kusiły go niesamowicie, choć jakiś cichy głosik szeptał mu, że opuszczone ruiny wcale nie muszą być opuszczone. Już odwrócił się w tamtym kierunku, kiedy jego uwagę przykuło drzewo. Wylądował na nim, chcąc jedynie na chwilę odpocząć, ale siedząc na jednej z gałęzi rozejrzał się. Miejsce wyglądało na bezpieczne, a dodatkowo nieopodal był staw, dzięki któremu mógł zgasić pragnienie. Jeszcze raz spojrzał w kierunku ruin, ostatecznie rozkładając się wygodnie na jednej z gałęzi. Tutaj postanowił spędzić noc. Czy mu się to uda?

Tak, doświadczenie zdecydowanie nauczyło go ostrożności. Choć zazwyczaj był osobą ufną, otwartą i pogodną, dobrze wiedział, że wstępna ostrożność nie była przesadą, a smutną koniecznością. Drzewo, choć wydawało się zdecydowanie mniej wygodne niż zabudowania, sprawiało, że czuł się nieco bezpieczniej. Z daleka od nieznajomych, na górnych gałęziach - żyć nie umierać, prawda? Wybrał więc jedną z grubszych, większych i wyżej położonych gałęzi, kładąc się na niej i sprawdzając wygodę. Zdecydowanie nie była wygodna, jednak czy tak długo przebywając w Desperacji, nie nauczył się już, że wygoda była tutaj rzadko spotykana? Ruszył jeszcze do stawu nieopodal, aby się napić, sprawdzając wcześniej, czy ów woda w ogóle się do picia nadaje. Upił parę łyków, po czym wrócił na drzewo, aby ułożyć się spać. Sen był mu potrzebny bardziej, niż się tego spodziewał.
Gdy coś go zbudziło, potrzebował sekundki, by zorientować się o tym gdzie jest, co tu robi i co tak właściwie wyrwało go ze snu. Nie trwało to długo. Szybko zorientował się, że ktoś się zbliża, a jego serce załomotało nieco szybciej. Zerwał się, ostrożnie próbując się skryć za konarem drzewa, jednocześnie obserwując. Skąd dochodziły te głosy? Jakie zamiary mieli ów mężczyźni? Czy widzieli go? Cóż, to się miało dopiero okazać. Nie ruszał się z drzewa. A nóż w ogóle go nie zobaczą.