Po krótkim, niemrawym zjeździe dyskusja, ku uciesze Fay, z powrotem weszła na wyżyny. Po prawdzie wszystko wskazywało na to, że w tej chwili będzie dotyczyła tylko i wyłącznie jej osoby, ale jeżeli to miało wpłynąć na zaufanie Marcusa była w stanie się poświęcić. Tak samo jak poświęciła kawałek łososia, gdy Churchill rozbudzony zapachem jedzenia w ciągu jednej chwili znalazł się przy jej talerzu.
- Nie sądzę, że mam co zatajać. Chociaż wolałabym nie przyznawać się do jednej imprezy w szkole średniej - zachichotała niczym nastolatka, ewidentnie grając pod publikę. - Z drugiej strony wyspowiadanie się przez panem wzbudza u mnie obawy. Mam to odbierać jako test odporności na pijacki wylew zwierzeń?
Dla podbicia efektu znów sięgnęła po napełnioną trunkiem szklankę i przyłożyła ją do ust. Przeciągnęła pauzę w dyskusji o kilka ciężkich sekund, spoglądając swojemu przełożonemu głęboko w oczy (który to już raz tego wieczoru!), aby na końcu po raz ponowny opróżnić szkło do dna. Takie to drobne, a tyle pije!
- Przede wszystkim motywuje mnie rodzina - nie chcąc trzymać Marcusa dłużej w niepewności, wraz z rozpoczęciem jedzenia w końcu wróciła do głównego tematu. Oczywiście rozpoczynając każdą odpowiedź dopiero po przełknięciu soczystego kawałka łososia!
- Rodzice zawsze powtarzali, że rodzina jest najważniejsza i warta każdych poświęceń - w trakcie rozmowy Churchill cichutko powędrował w stronę drugiego talerza. - Dlatego przez pierwsze lata robiłam to tylko dla nich. Wybacz mi, ale wtedy jeszcze czułam obawy wobec organizacji. Po prawdzie kiedy przedstawiono mi prawdziwą sytuację w jakiej znalazł się nasz świat, naprawdę zrozumiałam idee kierujące łowcami. Tyle, że wciąż nie potrafiłam poczuć tego samego we własnym sercu.
Fay wsunęła do ust kolejny kawałek łososia, a w czasie jego przeżuwania wysunęła widelec z drugim, nieco mniejszym w stronę Churchilla. Nie trzeba było długo go namawiać do odbioru poczęstunku.
- Kilka lat później zauważyłam, że moi rodzice zaczęli się starzeć. Siwizna przypruszyła włosy ojca, oczy matki stały się bledsze, a jej ręce pokryte delikatnymi zmarszczami coraz częściej drżały. I wtedy do mnie dotarło, że prędzej czy później umrą, a ja stracę swoją największą motywację do walki - kolejny kawałek łososia. - Bałam się, że po ich śmierci stanę się bezużyteczna, a wszystko, czego mnie nauczono zostanie zmarnowane. I to chyba właśnie przez ten strach po raz pierwszy od dołączenia do organizacji spojrzałam na łowców jak na swoją rodzinę.
Fay rzuciła krótkie spojrzenie w stronę pustej szklanki i posłała Marcusowi szczerze sugestywny uśmiech. W takim tempie jego zapasy nie dożyją przyszłego tygodnia.
- A dla dobra rodziny człowiek jest w stanie poświęcić nawet własne życie, prawda panie Sleipnir?
Talerz opustoszał. Churchill znów łasił się do mężczyzny, bo teraz był jedynym posiadaczem jedzenia, a Fay na krótką chwilę urwała dyskusję i przyjrzała się swoim dłoniom.
- To bardzo miłe, że uważa mnie pan za uroczą - zaśmiała się, ale tym razem szczerze. - Chociaż kto wie, co by ze mnie wyrosło, gdyby tylko moja praca nie wymagała dobrych manier i obycia wśród słynnych sfer wyższych.
Korzystając z okazji dziewczyna sięgnęła powolnym ruchem w stronę wciąż spoczywającego na stole sygnetu. W końcu teraz należał do niej, prawda? A sama komórka od początku wzbudzała u białowłosej o wiele mniej zainteresowania, niż ozdoba na palec. Która, notabene, w ciągu paru sekund zagościła na serdecznym palcu lewej ręki Fay.
- Jest piękny. I idealnie pasuje - uniosła dłoń do góry tak, aby Marcus mógł ją zauważyć. - Serdeczny palec, droga prosto do serca.
W tym momencie twarz Fay niespodziewanie rozpromieniała, a z oczu zniknął smutek i zmęczenie na rzecz wesoło pląsających iskierek.

Trafiła w samo sedno. To jedno zdanie, na które sobie pozwoliła nie chcąc wprost pytać o tragedię, która nie tak dawno zagościła w życiu i sercu Marcusa, było niczym ostra szpila w starciu z kruchą bańką mydlaną. Bo właśnie tym drugim była cała rozmowa dwójki łowców - niczym więcej, niż przyjemną odskocznią od szarości dnia codziennego, wymianą uprzejmości i uśmiechów ku niepamięci o okrutniej wojnie toczącej się za drzwiami knajpy. I to właśnie w tym momencie cały urok uleciał z pokoju na rzecz nieco gęstszej atmosfery.
Fay ciężko było określić, czy kwestia leku pojawiła się tylko dla ułatwienia wymknięcia się z pokoju, ale doskonale zrozumiała, że przez swoją ciekawość po raz kolejny przekroczyła granicę.
- Rozumiem - odpowiedziała skrajnie beznamiętnie, sięgając dłonią po szklankę. Korzystając ze sposobności, Churchill kilkoma susami znalazł się z powrotem na swoim zasłużonym miejscu - drobnym ramieniu Fay.
Kiedy drzwi zatrzasnęły się za plecami łowczyni, z jej ust wydobyło się głośne i nad wyraz ciężkie westchnięcie. Zgarbiła się, pochyliła głowę i utkwiła rozkojarzony wzrok w obracanej przez siebie szklance. I chyba właśnie wtedy wszystko zrozumiała. Momentalnie do Fay dotarło dlaczego się tu znajdowała, po co Marcus szukał nowego "pracownika" i czemu tak emocjonalnie zareagował na kwestię poświęcenia w rodzinie.
- Kurwa! - krucha dłoń wylądowała z głośnym plaśnięciem wprost na środku czoła nowej wtyki w M3 i przy okazji laureatki w kategorii buca roku. Fay momentalnie poderwała się z miejsca, nie zważywszy na niewielkie szpony wbijające się w jej ramię w akcie desperackiego utrzymania równowagi przez fretkę i zachlapanie sukienki kilkoma kroplami napitku. Pomimo całej swojej sympatii do Sleipnira i przyzwyczajenia do radzenia sobie w sytuacjach stresowych, zapragnęła znaleźć się jak najdalej stąd. Tyle, że nie mogła. Pomimo swojej, jak widać, wrodzonej głupoty wciąż chciała doprowadzić rozmowę do spokojnego końca i pokazać przełożonemu, że jej praca wprowadzi wiele dobrego do organizacji.
W trakcie rozmyślań o dalszym przebiegu spotkania stanęła przy zasłoniętych oknach z trunkiem w jednej dłoni i dopiero co odpalonym papierosem w drugiej. Powoli wydmuchiwała dym z ust, patrząc beznamiętnie "w dal". Brawo panno Skyfield, dostanie pani order za najgorszą możliwą prezentację na pierwszej rozmowie kwalifikacyjnej i zrażenie do siebie swojego nowego, sympatycznego przełożonego!

Nadeszła odpowiednia pora, aby się pożegnać.
Churchill zwisał leniwie na ramieniu Fay, flegmatycznie poruszając ogonem. Wyglądał niczym miniaturowy kot, który korzystał z ostatnich promieni słońca na ucięcie sobie rozgrzewającej drzemki. Był zadowolony, w przeciwieństwie do swojej palącej właścicielki. Ale Fay wcale już nie była. Stojąc przed oknem i wpatrując się w słońce znikające za oknem, popijając widok ostatnią w dniu dzisiejszym szklanką alkoholu na zmianę z wydmuchiwaniem gęstego dymu z ust, stała się nienaturalnie spokojna. Zupełnie tak, jakby wciąż żyła w M2 z młodymi rodzicami i błogą nieświadomością o okrutności świata.
- Czas do domu - zamruczała cicho w stronę Churchilla, przekrzywiając głowę, aby móc delikatnie musnąć go policzkiem. Od sześćdziesięciu lat była łowczynią, w każdej chwili gotową odebrać własne życie dla organizacji. Nie mówiąc już o tym, że poświęciła jej całe swoje życie. A jednak mimo, że fretka znalazła się w jej życiu niecałe dwa lata temu, to wprowadziła ogromną rewolucję w sercu dziewczyny. Obdarzyła go miłością tak szczerą i promienną, niczym matka swoje dzieci, mimo, że natura miała ewidentnie inny plan wobec jej instynktu macierzyńskiego. Ale w końcu nie trzeba posiadać potomka z krwi, aby odczuwać troskę wobec innych, prawda?
Kiedy Marcus wszedł do pokoju Fay właśnie po raz kolejny wykańczała trunek. Słysząc jego głos tuż za swoimi plecami nie ruszyła się choćby o milimetr. Jedynie delikatny uśmiech wpełzł powoli na zmęczoną już twarz łowczyni.
- Prawda - odpowiedziała krótko, ale nie oschle. Ot, po prostu przyznała mu rację. I to najprawdziwszą rację, bo dzisiejszy zachód słońca był nadzwyczaj urokliwy.
Dziewczyna w końcu odwróciła się i podeszła do stołu, aby wygasić papierosa w popielniczce. Pusta szklanka wylądowała obok równie opustoszałego talerza, a Churchill skorzystał z ostatniej chwili na pożegnanie się z mężczyzną, wdzięcznie zeskakując po ręce Fay.
- Byłabym wdzięczna, gdyby przekazał pan najszczersze podziękowania swojemu kucharzowi - poprosiła z uśmiechem na twarzy. - Już dawno nikt mnie tak nie rozpieścił.
W czasie, gdy fretka urzędowała na stole, raz zlizując resztki tłuszczu z talerza Marcusa, raz wchodząc mu na rękę, Fay zaczęła zbierać swoje rzeczy. Zarzuciła czarny sweter na nieco już zmarznięte ramiona, po czym sięgnęła w stronę sprezentowanego telefonu. Z ciekawości odpaliła wyświetlacz patrząc na godzinę. Wcześnie. Mały dylemat sprawił jej sygnet na serdecznym palcu. Spojrzała z rozczuleniem na tak bliskiego jej rodzinie jastrzębia, mającego przeogromny wpływ na ludzkie morale. I chociaż Fay najchętniej zostawiłaby go na swoim miejscu, to jednak pokój, który obecnie wynajmowała, znajdował się w mieście. Jakkolwiek nie była oddana organizacji, paradowanie z jastrzębiem na wierzchu mogło przynieść im wszystkim więcej szkody, niż pożytku. I to właśnie z tego powodu sygnet wylądował w małej ukrytej kieszonce lnianej torebki.
- Jeszcze raz dziękuję za ciepłe powitanie. Na dzisiaj nie mam już więcej pytań - przerwała ciszę, jednocześnie zarzucając torbę na ramię i sięgając po rozhasanego Churchilla. - Ale niedługo na pewno zawitam w siedzibie.
Fretka wylądowała w swojej zasłużonej kieszeni, na której dnie wciąż spoczywał sprezentowany od Marcusa liść tytoniu. Fay skinęła delikatnie głową i ruszyła w stronę wyjścia. Otworzyła drzwi i już miała skierować swoje kroki w stronę schodów, gdy niespodziewanie po raz ostatni tego dnia spojrzała na swojego przełożonego.
- Śpij spokojnie.
Białowłosa przekroczyła próg. Po kilku krótkich chwilach jedynym śladem jej obecności w knajpie był delikatnie unoszący się w powietrzu goździkowy aromat.