Marcus zapewne nie miał jeszcze pojęcia, że każda najmniejsza zmiana zachodząca w jego mimice i wszystkie emocje, które przebiegły przez jego twarz w ciągu ostatnich sekund zostały wyłapane przez Fay i pilnie zateczkowane w katalogu zwanym jej mózgiem. Nietrudno było dostrzec, że mężczyzna czymś się martwi. I to nie byle jaką błahostką, bo ogień, który przez chwilę przemknął przez jego oczy jasno mówił, że zdarzyło się coś poważnego. Na dodatek wcale nie tak dawno, bo sytuacja wciąż paliła go od środka. Sama Fay miała zaś przedziwne przeczucie, że jeszcze tego dnia dowie się o co chodzi. Ale kiedy szczery uśmiech znów zagościł na twarzy rozmówcy, odetchnęła w duchu i opuściła ramiona, które nieświadomie spięła w trakcie odgadywania uczuć Marcusa.
- Obawiam się, że pański akcent wróci. I to całkiem szybko, bo o ile dobrze się orientuję, przez najbliższy czas będziemy często się widywać. Prawda?
Tak naprawdę Fay niewiele wiedziała o swojej nowej misji. A przynajmniej nie tyle, ile rzeczywiście chciała i potrzebowała. Miała świadomość, że jej praca zapewne nie będzie bardzo odmienna od poprzedniej, a ta rozmowa rozwieje wszelkie wątpliwości i odpowie na pytania, które męczą obie strony dyskusji. A jednak wciąż czuła rozżalenie. Nazwisko mężczyzny nie było jej obce i przyczyniło się do obecności Fay w trójce i irytowało ją, że wciąż praktycznie nic o nim nie wiedziała.
- To niezwykle miłe z pańskiej strony - odruchowo odpowiedziała na propozycję posiłku przy użyciu jednej z wielu wyuczonych formułek. Niby Marcus bez większego wahania zwracał się do niej per "ty", ale Fay wciąż starała się pohamować chęć spoufalenia się z mężczyzną. W końcu jak dotąd nie wiedziała nawet jak wysokie stanowisko zajmował w hierarchii Łowców. Na obecność drugiego, nieznajomego mężczyzny odpowiedziała delikatnym uśmiechem i powitalnym skinieniem głowy.
- Jeżeli mogę poprosiłabym smażonego łososia. Przy takiej pogodzie ryby są jedynym, co trzyma mnie przy życiu - odpowiedziała z uśmiechem, szczerze ciesząc się z wizji posiłku. W całym tym zamieszaniu i szukaniu przejścia do kryjówki Łowców zupełnie zapomniała o wrzuceniu czegokolwiek do swojego brzucha.
W między czasie Churchill skończył swoje ucztowanie i z zainteresowaniem skierował skoczne kroki w kierunku Marcusa. Jak już wcześniej zostało wspomniane - kupienie zaufania tego chytrego stworzenia wcale trudne nie było. Tyle, że pan Sleipnir nie miał jeszcze świadomości czym groziło spoufalanie się z Churchillem.
- Widzę, że właśnie straciłam towarzysza - Fay prychnęła pod nosem, patrząc na zachowanie puchatego stworzenia. - Będzie próbował wejść panu na ramiona.
Zanim jednak Churchill zdążył podjąć jakąkolwiek próbę dostania się na wyższe partie ciała Marcusa, potencjalna "ofiara" zwierzęcia zdążyła przygotować niespodziankę. Tyle, że tym razem już dla samej Fay. Z uwagą zwróciła wzrok w stronę tacy, przelatując szybko spojrzeniem po telefonie i skupiając się głównie na sygnecie.
- Och - westchnęła cicho, podnosząc spojrzenie na rozmówcę. - Dziękuję, raz jeszcze. Nie spodziewałam się tak efektownej wyprawki.
Pomimo szczerego zachwytu nie sięgnęła dłonią ani po jeden obiekt, ani po drugi. Z czystej grzeczności, czekając uprzejmie, aż sam Marcus zaproponuje jej przejęcie nowego sprzętu. Słysząc zaś pytanie o umiejętności odruchowo odchyliła się do tyłu, przykładając palec do ust w zamyślonym geście.
- Potrafię mówić - zaczęła wymieniać, przy okazji wycierając serwetką ślady szminki z palca. - Nie tak, jak inni. Od dziecka uczono mnie zasad retoryki, działania perswazji i skutecznego manipulowania ludźmi. Dodatkowo w kwestii ostatniego - posiadam amulet, który potęguje efekt. Nie jest wyjątkowo mocny, ale pomocny.
Zachichotała cicho w reakcji na swój niespodziewany rym. A mówiąc o samym amulecie odruchowo dotknęła lewa dłonią artefaktu zawieszonego na szyi.
- Umiem też hakować. A najważniejsze - zawahała się, spoglądając wprost w oczy Marcusa. - Mam fotograficzną pamięć. I to w takim stopniu, że potrafię odtwarzać raz widziane dokumenty, nawet po kilku latach. Potrzebuję niecałych dwóch sekund, aby zapamiętać obraz, na którym skupia się mój wzrok. Przy pomocy odpowiedniego rysownika umiem również odtworzyć plany i ludzkie twarze. Pamiętam dosłownie każdego, kogo w spotkałam w życiu chociaż raz.
Ostatnie słowa wypowiedziała nieco ciszej, patrząc rozmówcy może zbyt głęboko w oczy. Zupełnie jakby chciała dotrzeć wprost do jego duszy i zasiać tam swoje słowa na zawsze. W końcu jednak spuściła wzrok po kilku sekundach ciszy, po czym opróżniła swoje szkło.

Patrzenie na Marcusa w tak słabym stanie nie sprawiało łowczyni najmniejszej przyjemności. Choć tego nie okazywała, poczuwała się coraz bardziej winna zabierając mu czas, który ewidentnie powinien był przeznaczyć na odpoczynek. Jedynie Churchill zdawał się być zadowolonym z zaistniałej sytuacji, bo głaskany przez mężczyznę zwinął się w kłębek i na dobre zagościł na jego barkach.
- Znam ryzyko zawodowe. A im jest ono większe, tym bardziej uważam na to, co robię - odpowiedziała, słysząc ostatnią kwestię dotyczącą ewentualnego porwania. - Cieszę się, że w razie czego mogę liczyć na wsparcie Łowców. Ale chciałabym również poinformować, że wiem jak się zachować w skrajnie niebezpiecznej sytuacji.
W tym momencie Fay subtelnie wsunęła dłoń w dekolt sukienki, skupiając swój wzrok na coraz wolniej oddychającym Churchillu. Mówiąc o zachowaniu w niebezpiecznych warunkach wcale nie chodziło jej o przetrwanie za wszelką cenę. Wręcz przeciwnie - na środku stołu położyła niewielkich rozmiarów pigułkę.
- Cyjanek potasu, szybki i skuteczny. Jeżeli zdarzy się, że władza mnie dorwie, nie będą mieli czasu na podrapanie się w tyłki. A co dopiero podanie odtrutki.
Pigułka wylądowała z powrotem na swoim miejscu. W odpowiedzi zaś na westchnięcie Marcusa, Fay pochyliła się z powrotem w jego stronę, doszczętnie pozbywając się zawartości swojej szklanki.
- Spójrz na mnie - poprosiła, tym razem nie bawiąc się w zbędne formułki. Znów utkwiła swój wzrok głęboko w oczach Marcusa, wyzbytych już soczewek i przekrwionych od niemalże skrajnego wycieńczenia.
- Dlaczego jesteś taki spokojny? - spytała, wciąż utrzymując kontakt wzrokowy. Wysunęła swoją dłoń w stronę ręki towarzysza. Wszelkie formalne bariery w ciągu paru sekund odeszły w niepamięć. - Wyglądasz, jakbyś ostatnie dni spędził tylko i wyłącznie na spaniu. Zazdroszczę ci, wiesz? Naprawdę wydajesz się być wypoczęty.
Fay znacznie zniżyła głos, a jego barwa stała się nieco bardziej aksamitna. I gdyby pozwoliła Marcusowi chociaż na chwilę przerwać kontakt wzrokowy, może zauważyłby, że przez akwamaryn w talizmanie przebiegła drobna iskierka.
- Skoro czujesz się już lepiej, wróćmy do naszej rozmowy - uśmiechnęła się, w głębi duszy analizując na jakie nieprzyjemności powinna się przygotować z racji prezentowania swoich umiejętności na własnym przełożonym. - Jeżeli tylko będę miała jakikolwiek problem, będzie pan pierwszą osobą, która się o tym dowie. I dziękuję za tak ciepłe przyjęcie.
Spojrzenie Fay mimochodem uciekło w stronę znów pełniutkiej szklaneczki. I to właśnie ten widok uświadomił jej, jak bardzo miała ochotę zapalić.
- Mogę? - spytała wysuwając cienkiego papierosa z wcześniej wyjętej paczki. W pokoju uniósł się delikatny zapach goździków. Chociaż wciąż trzymała dystans, to czuła się coraz swobodniej w towarzystwie Sleipnira, mając wrażenie, że ich współpraca zapowiadała się lepiej, niż można by się tego spodziewać. I właśnie ta myśl z powrotem wprowadziła uśmiech na bladą twarz łowczyni.
- Chciałabym wiedzieć, gdzie mogę zamieszkać i jaką pracę podejmę w pierwszej kolejności. W miarę możliwości chciałabym również dowiedzieć się o generalniej sytuacji między łowcami a władzą w mieście - odpowiedziała z nadzieją, że w końcu dowie się czegoś na temat miasta.

Posiadanie przy sobie śmiertelnej trucizny przez tak wiele lat stało się dla Fay czymś równie naturalnym, co noszenie bielizny. W prawdzie fakt, że właśnie siedziała przed Marcusem jasno świadczył, że jak dotąd jej praca nigdy nie stała się na tyle niebezpieczna, aby dziewczyna musiała targnąć się na własne życie. Co nie wcale nie oznaczało, że jej czujność została uśpiona, a pigułka stała się tylko bezużytecznym dodatkiem.
- Największą lekcję dali mi rodzice - uśmiech, jaki towarzyszył Fay przy wypowiadaniu tych słów okazał się być znacznie smutniejszym, niż łowczyni sobie tego życzyła. Zazwyczaj, ba, praktycznie nigdy nie otwiera się przed innymi ludźmi. A szczególnie tymi, których dopiero co poznała. I chociaż to właśnie za sprawą własnych rodziców stała się tym, kim była dzisiaj i choć oboje czynnie wspomagali organizację, nigdy tak naprawdę nie stanowili dla córki odpowiedniego tematu do rozmów. Tyle, że Marcus był jej przełożonym i wszystko jasno mówiło, że w ciągu najbliższych tygodni spędzą ze sobą bardzo dużo czasu. To nie oznaczało, że Fay nagle odczuła potrzebę potraktowania go jak osobistego terapeuty i wypłakania mu w ramię (które wciąż było okupowane przez Churchilla) wszystkich krzywd, jakie w życiu ją spotkały. Po prostu wiedziała, że może powiedzieć mu trochę więcej.
- Kiedy miałam osiemnaście lat po raz kolejny wróciłam do domu z tytułem najlepszej uczennicy. Obwieściłam rodzicom, że w momencie ukończenia szkoły chcę kontynuować naukę w kierunku dyplomacji, a moja matka słysząc te słowa rozpłakała się jak małe dziecko - uśmiech znów zagościł na twarzy Fay, tyle, że tym razem wyzbyty wszelkich emocji. - Tydzień później dowiedziałam się o łowcach. Przy okazji rodzice uznali, że to dobry moment, aby poinformować mnie, iż wszystko, czego jak dotąd się uczyłam miało służyć tylko i wyłącznie pomocy organizacji.
Szklanka po raz kolejny tego popołudnia dotknęła pełnych ust dziewczyny i powróciła na stół całkiem pusta.
- Ciężko mi wymagać od pana zrozumienia w sytuacji, gdy człowiek nagle dowiaduje się, że od samego urodzenia był traktowany jako potencjalna broń w walce z władzą, a utrzymywanie kontaktów z rówieśnikami miało posłużyć tylko za naukę zachowań w społeczeństwie i rozpoznawania charakteru człowieka po sposobie, w jaki się przedstawia - zaśmiała się pod nosem, mimochodem przypominając sobie swoją paczkę ze szkoły średniej. Przez jej głowę w ciągu kilku sekund przewinęło się kilka młodych twarzy, które w tej chwili pokrywała siatka zmarszczek, a zapadnięte policzki naznaczały pocałunki wnucząt. Pomijając oczywiście, że i tak część z tych ludzi była już martwa.
- Ale to stało się ponad sześćdziesiąt lat temu. Wystarczająco długi okres, aby zrozumieć, że niektóre idee są warte poświęceń.
Churchill, niczym kot, zamruczał cichutko obwieszczając, że jest mu tak dobrze jak jeszcze nigdy w życiu. Fay nie czuła zazdrości wobec "zdradzieckiego" zachowania swojego niewielkiego towarzysza. Wręcz przeciwnie. Spędziła z fretką wystarczająco dużo czasu, aby w tym momencie mieć świadomość, że Marcus jest osobą, której warto się trzymać. Chociaż zaufanie Churchilla można było kupić twardymi krakersami, to zapadał w sen tylko w momentach, gdy czuł się w pełni bezpieczny. I takie własnie poczucie dawało mu przysypianie na ramieniu Sleipnira.
Aż tu naglę całą pewność siebie Fay szlag trafił. Zachciało jej się stosowania sztuczek na przełożonym, co?
- Ups - jęknęła cicho, zapadając się w krześle i z poczuciem winy przygryzając dolną wargę. Czuła się niczym dziecko przyłapane na kradzieży ulubionych cukierków.
- Nic mnie nie tłumaczy, ale chciałam tylko pomóc. Widzę, że ostatnio ciężko pracowałeś, a cały problem w moich "sztuczkach" polega na tym, że nie mają szansy zadziałać, jeżeli wcześniej o nich wspomnę. Manipulacja działa tylko w momencie, gdy ludzki umysł jej się nie spodziewa i nie tworzy przed nią psychicznej bariery.
Fay czuła się głupio. To nie pierwszy raz, kiedy zdarzyło jej się stosowanie sztuczek na zwykłym znajomym, ale przy okazji było to jednym z nielicznych momentów, gdy rozmówca odkrył jej działania. W sercu czuła gorycz względem samej siebie, bo po raz kolejny poczuła się zbyt pewnie i nie przemyślała konsekwencji swoich działań. I całe, cholera jasna, szczęście, że Marcus był jej nowym szefem, a nie celem kolejnej misji! Ulga przyszła dopiero w momencie, gdy końcówka papierosa Fay zajęła się ogniem, a sama dziewczyna była w stanie skryć skruchę pod gęstą chmurą goździkowego dymu.
Już raz poważną atmosferę szlag trafił i to z powodu łowczyni. Nadszedł więc czas na powtórkę z rozrywki, bo słysząc odpowiedź Sleipnira na temat swojej pracy, Fay nie była w stanie pohamować śmiechu. Cichego, wesołego i całkowicie wyzbytego ironii, ale jednak - wciąż śmiechu.
- Naprawdę przepraszam - jęknęła rozweselona, odruchowo zaczesując dłonią włosy do tyłu. - Nie powinnam się tak zachowywać. Nie zrobił pan nic głupiego, ale... Nie spodziewałam się takiej odpowiedzi. Mój błąd, przyzwyczajenie zawodowe. Wiem, na czym polega moja praca - w końcu urodziłam się właśnie po to, żeby być wtyką. Pytając o to miałam na myśli swoją kolejną misję. Proszę mi wybaczyć, po prostu zazwyczaj w celu zdobycia informacji zatrudniałam się na nowych stanowiskach.
Łowczyni strzepnęła popiół z papierosa, drugą ręką rozplatając warkocz.
- Kwestia mieszkania jest dla mnie trochę trudniejsza, niż się wydaje. Bardzo chętnie przyjmę kapsułę, ale mojej profesji sprzyja posiadanie lokum w mieście. Wiem jak źle to brzmi względem organizacji, ale w dwójce się sprawdzało - ponownie zaciągnęła się papierosem, przy okazji odganiając myśl, że alkohol w jej krwiobiegu zaczął powoli działać. - Moi rodzice wspomagali łowców, ale nigdy nie przyłączyli się do nich czynnie. Od początku planowali, że to własnie ja zostanę łowcą i uznali, że pozostanie "prawowitymi obywatelami" ułatwi mi pracę. Przepraszam, niepotrzebnie tak to rozciągam. Przechodząc do sedna - posiadając mieszkanie w mieście łatwiej jest mi odgrywać role i zdobywać zaufanie swoich celów. Oczywiście zrozumiem, jeżeli nie wyrazicie zgody, ale w razie czego posiadam oszczędności, które pozwolą mi na wynajęcie niewielkiej klitki.
Po głowie Fay chodziło jedno ważne pytanie, które nijak nie chciało dać dziewczynie spokoju. Patrząc na Marcusa doskonale widziała, że w organizacji musiało stać się coś nadzwyczaj poważnego. Jej natura wciąż podsuwała pomysły to rozpoczęcia tematu, a jednak sama Fay ze wszystkich siła starała się go unikać. Cieszyło ją, że jej nowy przełożony wraz z rozwojem rozmowy stał się nieco spokojniejszy.
- Pasujecie do siebie - odparła z uśmiechem, przygaszając papierosa w popielniczce. I wcale nie kłamała, bo Churchill i Sleipnir sprawiali pozory, jakoby znali się od dziecka.

Zważywszy na monolog, który przed chwilą padł z ust Fay, średnio rozbudowana odpowiedź Marcusa wywołała u niej skrajnie różne odczucia. Przede wszystkim zazwyczaj mówiła o sobie (przeważnie historie zmyślone na potrzebę odgrywanej roli) tylko po to, aby wzbudzić u rozmówcy zaufanie i wyciągnąć od niego większą ilość informacji. W końcu ludzie, którzy trzymali swoją przeszłość w tajemnicy zawsze wydawali się podejrzani. Tyle, że w tym przypadku w celu wyciągnięcia informacji wystarczyło spytać.
- Dziękuję - odparła w odpowiedzi na napełnienie szklanki. Widząc jednocześnie w jakim tempie opustoszało szkło rozmówcy postanowiła nie pozostawać w tyle. Albo nieświadomie rzuciła mu nieme wyzwanie, wlewając w siebie trunek równie szybko, co przed chwilą Marcus.
Oczywiście, że Fay była dobra. Może nie najlepsza, ale jako perfekcjonistka dążyła do stworzonego we własnej wyobraźni ideału. A chcąc stać się wyimaginowaną postacią bez najmniejszej skazy, nie pozwalała sobie na przeoczenie chociaż najmniejszej zmiany w mimice Marcusa.
- Umarli ze starości - w tym przypadku zgadywała, z nadzieją, że celnie trafiła w tok myślenia rozmówcy. Może jeszcze jedną szklaneczkę, panie Sleipnir?
Całkiem niedawno wspomniana ciekawość Churchilla uaktywniła się na nowo, gdy tuż pod jego nosem pojawił się intensywny zapach. Fretka otworzyła oczy, a po wstępnych oględzinach "nowego obiektu" zabrała się za łapczywe zlizywanie alkoholu z palca łowcy.
- Świetnie! - ucieszyła się na słowa względem mieszkania. - Oczywiście będę przebywać w siedzibie tak często, jak tylko będzie to możliwe. Szczególnie w poszukiwaniu tego małego cwaniaka. Mam wrażenie, że polubił pana aż za bardzo i będzie korzystał z każdej sposobności do małej wędrówki po ściekach.
Głos Fay stał się nieco cichszy, ale wciąż ciepły i przyjacielski. Tak naprawdę czerpała ogromną przyjemność z całej rozmowy, głównie przez zdobyte informacje, ale równie mocno z poznawania nowego przełożonego. I wszystko byłoby pięknie, gdyby nie to, że skupiona na dyskusji zupełnie zapomniała o pustym żołądku. A przynajmniej do momentu, gdy dosłownie na kilka sekund przed wejściem pracownika Marcusa ciszę w pokoju przerwało burczenie.
- Dziękuję - zwróciła się do Willa zniżonym głosem, skrywając pod opuszczoną głową wstydliwe rumieńce. Niech szlag trafi ten cholerny żołądek i jego opieranie się wszelkim próbom wychowawczym! Chociaż burczenie zwiastujące potrzebę wciśnięcia w siebie pożywienia było czymś zupełnie naturalnym, to przy okazji całkowicie irytującym.
- Pięknie pachnie - westchnęła rozmarzona, odwracając już nieco pewniejszy wzrok w stronę kelnera. A widelec, choć już w pogotowiu w drobnej ręce Fay, cierpliwie czekał, aż Marcus sam zacznie wieczorną ucztę.

Po krótkim, niemrawym zjeździe dyskusja, ku uciesze Fay, z powrotem weszła na wyżyny. Po prawdzie wszystko wskazywało na to, że w tej chwili będzie dotyczyła tylko i wyłącznie jej osoby, ale jeżeli to miało wpłynąć na zaufanie Marcusa była w stanie się poświęcić. Tak samo jak poświęciła kawałek łososia, gdy Churchill rozbudzony zapachem jedzenia w ciągu jednej chwili znalazł się przy jej talerzu.
- Nie sądzę, że mam co zatajać. Chociaż wolałabym nie przyznawać się do jednej imprezy w szkole średniej - zachichotała niczym nastolatka, ewidentnie grając pod publikę. - Z drugiej strony wyspowiadanie się przez panem wzbudza u mnie obawy. Mam to odbierać jako test odporności na pijacki wylew zwierzeń?
Dla podbicia efektu znów sięgnęła po napełnioną trunkiem szklankę i przyłożyła ją do ust. Przeciągnęła pauzę w dyskusji o kilka ciężkich sekund, spoglądając swojemu przełożonemu głęboko w oczy (który to już raz tego wieczoru!), aby na końcu po raz ponowny opróżnić szkło do dna. Takie to drobne, a tyle pije!
- Przede wszystkim motywuje mnie rodzina - nie chcąc trzymać Marcusa dłużej w niepewności, wraz z rozpoczęciem jedzenia w końcu wróciła do głównego tematu. Oczywiście rozpoczynając każdą odpowiedź dopiero po przełknięciu soczystego kawałka łososia!
- Rodzice zawsze powtarzali, że rodzina jest najważniejsza i warta każdych poświęceń - w trakcie rozmowy Churchill cichutko powędrował w stronę drugiego talerza. - Dlatego przez pierwsze lata robiłam to tylko dla nich. Wybacz mi, ale wtedy jeszcze czułam obawy wobec organizacji. Po prawdzie kiedy przedstawiono mi prawdziwą sytuację w jakiej znalazł się nasz świat, naprawdę zrozumiałam idee kierujące łowcami. Tyle, że wciąż nie potrafiłam poczuć tego samego we własnym sercu.
Fay wsunęła do ust kolejny kawałek łososia, a w czasie jego przeżuwania wysunęła widelec z drugim, nieco mniejszym w stronę Churchilla. Nie trzeba było długo go namawiać do odbioru poczęstunku.
- Kilka lat później zauważyłam, że moi rodzice zaczęli się starzeć. Siwizna przypruszyła włosy ojca, oczy matki stały się bledsze, a jej ręce pokryte delikatnymi zmarszczami coraz częściej drżały. I wtedy do mnie dotarło, że prędzej czy później umrą, a ja stracę swoją największą motywację do walki - kolejny kawałek łososia. - Bałam się, że po ich śmierci stanę się bezużyteczna, a wszystko, czego mnie nauczono zostanie zmarnowane. I to chyba właśnie przez ten strach po raz pierwszy od dołączenia do organizacji spojrzałam na łowców jak na swoją rodzinę.
Fay rzuciła krótkie spojrzenie w stronę pustej szklanki i posłała Marcusowi szczerze sugestywny uśmiech. W takim tempie jego zapasy nie dożyją przyszłego tygodnia.
- A dla dobra rodziny człowiek jest w stanie poświęcić nawet własne życie, prawda panie Sleipnir?
Talerz opustoszał. Churchill znów łasił się do mężczyzny, bo teraz był jedynym posiadaczem jedzenia, a Fay na krótką chwilę urwała dyskusję i przyjrzała się swoim dłoniom.
- To bardzo miłe, że uważa mnie pan za uroczą - zaśmiała się, ale tym razem szczerze. - Chociaż kto wie, co by ze mnie wyrosło, gdyby tylko moja praca nie wymagała dobrych manier i obycia wśród słynnych sfer wyższych.
Korzystając z okazji dziewczyna sięgnęła powolnym ruchem w stronę wciąż spoczywającego na stole sygnetu. W końcu teraz należał do niej, prawda? A sama komórka od początku wzbudzała u białowłosej o wiele mniej zainteresowania, niż ozdoba na palec. Która, notabene, w ciągu paru sekund zagościła na serdecznym palcu lewej ręki Fay.
- Jest piękny. I idealnie pasuje - uniosła dłoń do góry tak, aby Marcus mógł ją zauważyć. - Serdeczny palec, droga prosto do serca.
W tym momencie twarz Fay niespodziewanie rozpromieniała, a z oczu zniknął smutek i zmęczenie na rzecz wesoło pląsających iskierek.