Puścił wypowiedź bratanka mimo uszu. Rozmawianie z nim o szkole nagle przestało go interesować. Właściwie, nigdy go specjalnie nie interesowało.
To całe "wychowywanie" chłopaka, pilnowanie go i dbanie o niego. To przecież nie była jego bajka. Nigdy nie mażył o zostaniu tatuśkiem. Owszem, ojcem zapewne był. Gdzieś, kiedyś.. któż by dociekał, czy któraś z tych kobiet nie urodziła mu bękarta. Nie ważne. Ważne, że sam nigdy nie palił się do wychowywania dzieci. A jednak się na to zgodził.
Eh, Kiyoshi. Serce ci mięknie na starość.
Skrzywił się i udał się w stronę kuchni. Nalał sobie szklankę wody i upił z niej połowę, opierając się o blat.
- Tak z jedna piąta? - Sam już nie był pewien, ile zostało w nim ze "starego" ciała. Już chyba nawet nie chodziło o organiczne części. Przecież nie wszystko zastępowano zawsze blachą. Choćby skóra. Ona była naturalna. Przeszczepiona, wyhodowana w laboratorium, ale ludzka.
Upił jeszcze trochę wody.
- Szczerze mówiąc, sam już nie pamiętam, co mi wymienili. - Zarechotał. - Grunt, że wszystko jakoś ze sobą działa i szybko się ze mną młody nie pożegnasz. - Kpiąco się do niego uśmiechnął.

Młody generalnie stał sobie gdzieś koło wyjścia na balkon. Chwilę wcześniej odłożył szklankę z wodą gdzieś na bok, a ręce wepchnął do kieszeni spodni.
-Jesteś bardziej robotem czy człowiekiem?- dodał jeszcze zanim zdołał się ugryźć w język. Może nie powinien akurat pytać o to, ale jakoś poszedł siłą rozpędu.
W międzyczasie Sparky chyba trochę znudzony bezczynnością zaczął szturchać młodego pyskiem domagając się chociaż podrapania za uchem co też Ryouma uczynił. Pewnie za niedługo będzie musiał pójść z nim na dłuższy spacer, ale jeszcze nie teraz.
W sumie to Ryouma póki co nie ogarniał subtelnych różnic pomiędzy androidem, biomechem a mechem. Dla niego jakoś te pojęcia były dość zbieżne i przy tym miał trochę problemu jak traktować Kirę. Jak robota czy jak człowieka, był maszyną czy jednak nie. Chwilowo skłaniał się ku tej drugiej opcji.
Ciekawe czy kiedyś w ogóle młody się do Kiry przyzwyczai czy raczej to się nigdy nie stanie. Może kiedyś nauczy się z nim komunikować bez zbędnego rozsierdzania się nawzajem.

Zaśmiał się krótko. Niewiedza siostrzeńca naprawdę go bawiła. Jak mógł przypuszczać, że kilka...naście wymienionych w im elementów ma go uczynić "robotem". Biomech nigdy nie stanie się przecież androidem. Nie w oczach prawa. Dla S.SPEC są oni przecież ulepszonymi, ludźmi. W dzisiejszych czasach proteza pozwala nieraz na znacznie więcej niż ludzkie ciało, a rząd nie ma zbytnich oporów moralnych przed korzystaniem z tego. Oczywiście, w pełni zmechanizowane androidy nie mają już tak świetnie. To przecież tylko przedmioty. Rzeczy, które nie mają własnej woli i prawa do decydowania o sobie. W tym rozumieniu, Kiyoshi nigdy nie stanie się maszyną. Choć we wszystkich innych, może.
- Procentowo, więcej ze mnie maszyny. Jak już mówiłem, ponad 80% mnie zostało zmechanizowane. Uczysz się chyba ułamków, czyż nie? W oczach prawa człowiekiem będę jednak do końca życia. Nawet, jeśli jedynym pozostałym mi organem będzie tylko fragment mózgu. Dla S.SPEC jestem człowiekiem. - Odepchnął się od blatu stołu i przespacerował po pomieszczeniu. Zatrzymał się przy oknie.
- Choć dla większości nie byłem nim nawet przed operacjami - dodał ciszej. Jakoś specjalnie go to nie bolało. To w końcu nie jego sprawa, co inni o nim myślą. Jest draniem. Nie będzie się z tym przecież kłócił. Ich wyobrażenie nim mogło być nawet całkiem sensowne.

Nagle rozległ się dzwonek do drzwi.
Sprzątaczka?
Kira spojrzał w stronę wejścia i stał tak przez chwilę. W końcu wzruszył ramionami.
- To chyba pani Akihito. Miała przyjść dzisiaj, bo w poniedziałek nie będzie dała rady - poinformował młodego przypominając sobie o jej wcześniejszym telefonie.
Ruszył w stronę drzwi zupełnie ignorując trwająca wcześniej rozmowę.
Zanim otworzył drzwi, spojrzał przez kamerkę zamontowaną za nimi i przeskanował gościa. W istocie była to ich sprzątaczka.
- Młody, idź do swojego pokoju i odrób lekcje, które powinieneś był zrobić w szkole - krzyknął idąc w stronę swojej sypialni.
Otworzył drzwi, ale zanim jeszcze za nimi zniknął dodał - Wieczorem do ciebie zajrzę i sprawdzę, czy to zrobiłeś.
Później zatrzasnął za sobą drzwi.

Wziął z pułki paczkę papierosów i odpalił jednego. Podszedł do okna.
A więc ruszamy w Desperację, tak? Milo będzie rozprostować w końcu porządnie te moje pordzewiałe skrzydła.
Zaciągnął się głęboko, a metalowe skrzydła na jego plecach częściowo się rozprostowały.
Ale nie czas teraz na to.
Zerknął na wskaźnik akumulatora i westchnął.
Niby wystarczy mi na jeszcze jeden dzień, ale lepiej będzie się podładować kiedy mam czas.
Złożył skrzydła i udał się wolnym krokiem w kierunku łóżka. Zacisnął zęby na fajce, by nie wypadła i wskoczył na łóżko. Przeturlał się po nim i chwycił za akumulator.
Eh. Ile bym dał by oszczędzić sobie tej konieczności. Cholera...
Podłączył wszystkie kable w odpowiednich miejscach i położył się. Przymknął oczy i ponownie zaciągnął się papierosem.
Ile bym dał, by to była tylko przyjemność dla samej przyjemności, a nie konieczność by przeżyć...

[z/t]

/Wybacz, że się ulatniam (znowu), ale ta fabuła mnie trochę blokuję i stoi ona od dłuższego czasu.