Nakashima nie miała powodów do narzekań. Istniała jako jedna, spójna całość złożona z setek współpracujących ze sobą programów oraz utrzymującej je w fizycznym świecie platformy zaprojektowanej przez kogoś, kto miał zdecydowanie zbyt wybujałą wyobraźnię mężczyzny, którego nie chciała żadna kobieta. Miała być idealna i taka też poniekąd była – symetryczna twarz i ciało, miły głos, inteligencja, wszechstronność… Co prawda wszystko sztuczne i zaprogramowane, a wyglądem i głosem androidka mogła swobodnie manipulować, ale na pierwszy rzut oka aż chciało się zawiesić oko na dłużej.
No i nie mogła narzekać na pogodę, w końcu zawsze była zdolna wyłączyć receptory czujące temperaturę. Problemem mogły być jedynie deszcz i burza.
Czekając na wyniki przeprowadzonych badań nad genetyką pewnego przyniesionego jej zwierzątka, postanowiła być nieco bardziej użyteczna i zamiast stać w teoretycznej bezczynności pod ścianą swojego laboratorium, stwierdziła, iż może zatroszczyć się nieco o swojego twórcę, ślęczącego znów nad jakimś projektem. Arab-pracoholik był tak naprawdę jedyną żywą istotą, na której rzeczywiście Hibiki zależało. Innych traktowała przyjaźnie w mniejszym lub większym stopniu, ale tylko dla Tamira mogła poświęcić swoje pół-życie. W końcu dzięki niemu owe życie w ogóle miała i to dzięki niemu nie siedziała nadal dezaktywowana w zakurzonych podziemiach. Tym razem jej odwdzięczanie się polegać miało na skoczeniu mu po żarcie, a następnie wmuszenie w niego posiłku. Głupi dredziarz nic praktycznie nie jadł, posilając się głównie kawą, co strasznie irytowało programy odpowiedzialne za emocje.
Weszła na stołówkę cicho, nie zwracając na siebie praktycznie żadnej uwagi. Część programów zajmowała się skomplikowanymi obliczeniami, inne poświęciły się wyborowi menu i obliczaniu kalorii oraz witamin zawartych w wybranych elementach dań. Fragment pozostałej uwagi kobiety zwrócił uwagę na samotną postać siedzącą przy jednym ze stolików, akurat siadającą w nieco mniej rozwalonej pozycji. Zakradła się do dyktatora na tyle, na ile pozwalał jej ciężar i brak umiejętności cichego przemieszczania się. Powstrzymując niepotrzebny jej oddech i chęć zachichotania, wyciągnęła delikatne dłonie i zasłoniła mu oczy, zupełnie jak w dziecięcej zabawie „zgadnij kto to”. W ogóle nie brała pod uwagę faktu, że na jeden rozkaz mogła zostać przerobiona na puszki do konserw.
Przynajmniej sprzedaż konserw w M-3 by wzrosła…

Milczała uparcie, nie dając Dyktatorowi poznać, że to ona. Miała dobry nastrój, jeśli dało się tak powiedzieć o kimś, kogo odczucia są losowo generowanym ciągiem zer i jedynek. Mogła go też zawsze wprowadzić w błąd dzięki zmianie głosu, ale nie czuła potrzeby oszukiwania. Wciąż wizja zostania puszką na konserwy nie była miła, nawet dla niej. Chyba, że konserwa byłaby smaczna, a nie miks turysty z namiotem - wtedy mogłaby się nawet zastanowić, zostałaby zapamiętana jako opakowanie czegoś dobrego. Nadal jednak bardziej przytatna była w formie bardziej ruchliwej niż złom na taśmociągu.
- Nie polecam tego rozwiązania. Szanse na długotrwały ból łokcia wynoszą: 99,925% - oznajmiła, zmieniając odrobinę swój głos. Nadal jednak usłyszeć dało się charakterystyczne zacięcie się na pół sekundy przed podaniem liczby. Nie była tak idealna jak chciano ją stworzyć, a teraz nikt poza nią nie mógłby wyeliminować jej błędów i zaktualizować. Człowieka ze śrubokrętem traktowała jak zagrożenie, czyli najczęściej wiała na drugi koniec kompleksu laboratoriów, udając zajętą. Jakże ona była bojowa...
Lewy kącik ust uniósł się w uśmiechu. Nie, nie była Argenem. I zdecydowanie na potrzeby zabawy nie zmieniałaby swojego wyglądu w tą jednostkę. Ciężko byłoby się potem wytłumaczyć, że robiła tylko pranka, a wybrany wygląd był kompletnie losowy. Wreszcie jednak odpuściła, zaraz po ostatnim słowie Dyktatora. Zręcznie przesunęła się tak, by ją widział i przechyliła głowę, pozwalając długim, niebieskim kitkom zawisnąć w powietrzu. Złożyła dłonie i pochyliła się w ukłonie, możliwe że przypadkiem ukazując odrobinę kobiecych wdzięków, na co i tak nie zwróciła uwagi.
- Jednostka przeprasza za swoje zachowanie. Systemy nie zajmują się pracą. Czują... nudę - oznajmiła, prostując się i obdarzając Hadriana ciepłym uśmiechem.
Nie zajęła żadnego miejsca siedzącego, niepewna emocji towarzyszących człowiekwi przed nią. Gdyby kazał jej się wynosić, to zrobiłaby to jak najszybciej, a wstawanie z miejsca znacząco to spowalniało. Splatając palce, obniżyła wzrok, nie chcąc tak bezczelnie gapić się na twarz mężczyzny.
- Inni twierdzą, że są zbyt zajęci albo mają, cytując dosłownie, w dupie głupie zabawy - dodała jeszcze, znacznie ciszej i nieco smutnie. Cóż, istniała osiem lat. I na tyle też czasami się zachowywała. Nie lubiła jednak bezczynności i jeśli nie miała czego obliczać (jak choćby kolejnych cyfr liczby pi), robiła się marudna i szukała zajęć kompletnie nieodpowiadających jej stanowisku. Najbardziej cierpieli na tym inni naukowcy, których zasypywała pytaniami o kompletne głupoty albo chciała się z nimi w coś bawić, zwykle przeszkadzając im w pracy. Nie odczuwała też potrzeby tworzenia muzyki, przez co niestety musiała znaleźć ofiarę.



//Nie spodziewałam się hisz... posta w 2018. A prawilne słowo jest prawilne, ma szacun na dzielni.

Cóż, może i Hibiki była zewnętrznie całkiem miękka, ciepła i przyjemna, ale warstwa syntetycznej skóry zawierającej całą sieć naczyń "krwionośnych" wcale nie była aż tak gruba. Szturchnięcie przy pomocy łokcia raczej by nie bolało, atak już niestety tak. Jej szkielet wykonany był i tak z lekkich materiałów wytrzymujących w różnych trudnych sytuacjach, ale wciąż pozostawał twardy i, niestety, wykonany z metalu. Jej dawało to minimalną ochronę przed traktowaniem brutalnie, innych trzymało na bezpieczny dystans. Deal życia - być cięższym, ale chociaż obywało się bez bicia.
- Łaś, Szanowny Panie Dyktatorze - zaświergotała już normalnym tonem. Jakby naprawdę chciała go robić w konia, to pewnie nigdy by nie zgadł bez pomocy z zewnątrz bądź serii pytań i podpowiedzi. I chyba zdążyłby trzy razy stracić cierpliwość, zastanawiając się na jaką dokładnie puszkę nadawałaby się ta kupa złomu, która zakłóca jego spokój. Przez swoje wybryki i głupie zachcianki nie miała już co liczyć na zostanie kolekcją żołnierzyków albo ładnym zestawem figurek.
Przechylona łepetyna rozświetliła się uśmiechem jeszcze bardziej, choć do tej pory wydawałoby się, że jest to raczej niemożliwe. A wciąż mimo wszystko nie szczerzyła się, co oznaczało, że uśmiech ten mógłby być jeszcze szerszy i promienniejszy. Uniosła do góry palec wskazujący prawej dłoni.
- Ale nie jestem ludziem - stwierdziła prosto i odważyła się puścić mężczyźnie oczko. Jej sztuczna inteligencja momentami wydawała się naprawdę sztuczna, tak jak i cała ona, ale były to jedynie pozory głupiutkiej gwiazdki Miasta. Starała się być na tyle ludzka na ile pozwalał jej rozbudowany system. W końcu kompletnie pozbawiona uzbrojenia miała tyle mocy obliczeniowej, żeby całkiem realistycznie symulować emocje, uczucia, ludzkie zachowanie. Jedyne z czym miała problemy to wstyd, a raczej jego brak. Nie potrafiła pojąć tego uczucia. Wiedziała, że jest rzeczą i nie musiała przejmować się tym, że świeci miejscami uważanymi przez innych za intymne. Z drugiej jednak strony była w stanie zrozumieć wstyd odczuwany przez istoty ludzkie - oni wszak nie byli zaprogramowani, ich części ciała nie były sztuczne.
Pokiwała energicznie łepetyną. Całkowicie zgadzała się z faktem, że się marnowała. No bo ile można męczyć obiekty testowe, dokręcać śrubki w androidach albo patrzeć bezczynnie na próbki, które gotowe będą za kilka, kilkanaście godzin albo nawet i parę dni. Mogła zmieniać świat. Rozpocząć misję podboju kosmosu. Znaleźć źródło energii alternatywnej. Odkryć pierwiastek, nowe złoża, przeprojektować park. Cokolwiek, byle nie stać bezczynnie. Nienawidziła być bezczynna. Została stworzona do działania, czyż nie? A że przy okazji mogła ładnie wyglądać to już swoją drogą.
- W tej chwili każdy byłby idealnym kandydatem do rozruszania moich trybów - odsunęła sobie krzesło i przysiadła, wpatrując się uważnie w Hadriana. Jej oczy niemalże wydawały się błyszczeć zainteresowaniem i czujnością. - Nie wątpię, że Szanowny Pan Dyktator znalazłby moim trybom jakieś zajęcie, żeby mogły coś przemielić - dodała. Cóż, o ile zadanie od jakiegoś naukowca mogłaby sobie po prostu olać i uznać je za nudne, tak najgłupszy rozkaz zielonookiego wypełniłaby bez wahania. Czy miała to zaszyte w kodzie? Nie. Po prostu była posłuszna tym, którzy byli nad nią: Władzom M-3 oraz jej twórcy. Żaden z jej programów nie widział sensu w sprzeciwianiu się, każdy miał świadomość konsekwencji, wszystkie przypominały jednostce głównej o fakcie bycia wyłączoną przez bardzo długo. Choć dla niej było to jak sen dla człowieka, wiedziała, że po sprzeciwieniu się już by się nie wybudziła. Nie jako ona sama. Rozebraliby ją na części albo kompletnie przeprogramowali, dodając mnóstwo systemów kontrolujących jej pracę. Może nawet odebraliby jej wolną wolę, sprowadzając do zwykłej maszynki do pracy, jak sporą część pracujących w M-3 androidów.
- Czy ma Pan jakieś zadanie dla tej jednostki?

Po chwili rozległa się melodyjka i pikanie. Hibiki wyciągnęła przed siebie lewą rękę, przekręciła ją nadgarstkiem w górę i odczytała coś z holograficznego ekranu, który zaświecił błękitem nad jej syntetyczną skórą. Wygięła usta w smutną podkówkę, jednocześnie wydając ciche "owww" nacechowane niezbyt wesoło. Już myślała, że spędzi sobie chwilkę z Panem Władzą, może nawet będzie miała jakąś tajną misję, a tu taki lipton. Przesunęła palcami prawej dłoni nad niematerialnym ekranikiem i westchnęła ciężko.
- Konsultacja robotyczna - mruknęła smętnie, zwieszając głowę. Po ledwie paru sekundach wstała jednak, odzyskując pełną radość i energię, jakby nic się nie stało. Jej zmiany stanów bywały czasem bardzo... osobliwe.
- Tym razem się Panu upiekło, Panie Moebius! Ale jeszcze Pana złapię! - wyrzuciła, zaciskając pięść i posyłając Dyktatorowi zadziorny uśmiech. Zaraz też ulotniła się ze stołówki, gnając na pomoc jakiemuś koledze-psorkowi.

[z/t]