Natalie odczytała wiadomość i spojrzała na zegarek. "Wypadałoby się zbierać.." - przemknęło jej przez myśl. Poderwała się z krzesła i dopiła kawę. Nienawidziła jej smaku, ale mimo to ją piła. To nie miało sensu.
Nie brała torby. Swoje rzeczy zostawiła na krześle przy biurku. Przy sobie (i na sobie) miała: glany, nóż schowany w prawym z nich; czarne rurki, nieistotne drobiazgi w kieszeniach, kaburę z "Teslą" przypiętą do lewego uda; ciemnoszarą koszulę, czarną kamizelkę, smartfon schowany w wewnętrznej kieszeni kamizelki; smartwatch i jej inteligentne soczewki. Nic nadzwyczajnego. Ubrana jak co dzień. Ludzie często dziwili się, dlaczego nosi to ustrojstwo przy nodze. Ona jednak nie przejmowała się ich zdaniem, bo doskonale pamiętała, jak na najzwyklejszym spacerze natknęła się na rozszalałego wymordowanego. Zdecydowanie bardziej wolała często spotykać się ze zdziwionymi wyrazami twarzy, niż raz spotkać agresora i nie mieć czym się bronić.
Dotarcie na miejsce spotkania nie zajęło jej długo. Wyszła z podziemi, przeszła korytarz, wbiegła po schodach i była już przed drzwiami. Energicznie popchnęła jedno ze skrzydeł i wkroczyła do środka (jeśli nic jej nie zaniepokoiło, ani nie powstrzymało).

Gdy stanęła w drzwiach, uderzyła ją ilość ludzi znajdujących się w pomieszczeniu. Natychmiast straciła swoją pewność siebie i odruchowo zaczęła się cofać. Szybko opanowała swoje ciało i spróbowała wejść do środka. Zawahała się jednak ponownie i stanęła na moment. Cała akcja musiała wyglądać, jakby szarpała się z drzwiami, których klamkę nadal trzymała i które ruszały się razem z nią.
Opanowała się jednak całkowicie i odchrząknęła. - Przepraszam - bąknęła pod nosem i zajęła najbardziej oddalone od innych, miejsce. Wysłuchała prezentacji z niezbyt zachwyconą miną. "Chcą mnie wysłać do laboratorium... Jakiegoś chorego, popieprzonego laboratorium w desperacji?" Nie spodobało jej się to, ale cóż mogła zrobić. Sprzeciwić się? I tak postawią na swoim... Poza tym, może być ciekawie, nie? Nie spodziewała się jeszcze, jak bardzo "ciekawa" przygoda ją spotka.
Zmarszczyła brwi. - Dlaczego zostało opuszczone? Były ku temu jakieś powody? Bo chyba nie utrata łączności. Wiedzieli, że kogoś w tej sprawie przyślecie i musieli być przygotowani, na taką ewentualność - "A jeśli mówicie, że przypuszczacie iż je opuścili, to znaczy, że nie dotarli tutaj, ani innej bazy w Desperacji. To oznacza, że nie żyją... - dodała w myślach.

"No i zaczynają się wykręty", zirytowana przewróciła oczami. Powinni byli przygotować sobie wymówkę na takie pytania. Zatrudniali inteligentnych ludzi. W większości... Powinni się spodziewać, że ktoś się nad tym zastanowi i wypowie swoje spostrzeżenia na głos.
Westchnęła. Nie miała siły, by wykłócać się o szczegóły, których i tak by jej nie podali.
Zaczekała, aż wszyscy opuszczą salę. Wychodzenie w tłumie wiązałoby się z kontaktem fizycznym i bliskością innych ludzi. Wolała tego uniknąć. Siedziała jeszcze przez chwilę, podsumowując sobie w głowie to, co usłyszała. Skierowała swe kroki w stronę wyznaczonego miejsca. Miała jeszcze trochę czasu by się "nie spóźnić". Zachichotała pod nosem, wspominając groźny ton mężczyzny.
Na miejscu szła ostatnia w kolejce. Skoro sprzęt był każdemu przydzielony i tylko mieli im go wydać, to nie obawiała się, że czegoś dla niej zabraknie. Z resztą, co mogła dostać? Broni pewnie jej nie dadzą. Jest hakerem, a nie wojskowym. Kilka elektronicznych gadżetów, które tylko ona w grupie będzie w stanie użyć. Kto by jej to podwędził?
Zebrała wszystkie podane jej klamoty i pomaszerowała na plac. Stanęła nieco z dala. W cieniu zabudowań. Jej skóra źle by zareagowała na długotrwałe stanie w słońcu. Stąd też wszystko widziala i słyszała.

Natalie stała podparta o ścianę. Przyglądała się dokładnie jej przyszłym towarzyszom. Jakiś siłacz, jakiś psychopata i nerwus. Spoko. Jej taki skład nie przeszkadzał. Niejednego widok tych ludzi mógł zaniepokoić, ale nie ją. Może i wyglądali na niebezpiecznych, ale nie na niezwyciężonych. W razie ich ataku na nią, zawsze pozostawało też branie nóg za pas, prawda? Na dogonienie jej nie mieli szans. Z resztą, po co teraz się zastanawiać nad przebiegiem starcia z każdym z nich? W razie czego, oni mieli ją chronić, a nie atakować. Chociaż, nigdy nie wiadomo, co stanie się w Desperacji...
Okryła się lepiej płaszczem i pomaszerowała w stronę pojazdu. Zerknęła na pozostałą dwójkę. Oni raczej nie nadawali się zbytnio do walki. W razie jakiegoś ataku, mogło być niewesoło. Zawsze mogła sobie przecież strzelić w głowę, nie? To też jakaś ucieczka przed gorszym losem spowodowanym porażką "drużyny".

Pojazd ruszył. Jechali bardzo długo, więc Natalie otworzyła plecak, który dostała. wolała wiedzieć, co posiada. Potrzebowała jak największej ilości informacji, a przydzielone jej narzędzia z pewnością się do tego zaliczały. Przypięła sobie też drugą kaburę, otrzymaną razem z pistoletem. Teraz przy lewym udzie miała "Teslę", a przy prawym biodrze pistolet.

Szła razem z grupom. Trzymała się z tyłu. Najchętniej w ogóle szłaby z dala od nich, ale w tej chwili było to niewskazane. Przełamała swoją niechęć i szła w grupie. Dopóki nikt jej nie dotykał, była w stanie to znieść.
Nawet w ciemności coś widziała. Kontury budynku, zarys pomieszczania, ludzką sylwetkę i ciemniejsze plamy dookoła. Domyśliła się, jak może wyglądać o miejsce po włączeniu światła. Nie ruszało ją to.
Włączyła małą latarkę i przymocowała do kamizelki, by mieć obie ręce wolne. Zaczęła rozglądać się po pomieszczeniu i (jeśli była ku temu okazja) sprawdziła biurko. Mogły się tu znajdować jakieś plany lub przydatne informacje.

Na biurku nie znalazła żadnych przydatnych papierów. Z resztą, ciężko było jej je odczytać, bo nurzały się w szkarłacie. By otworzyć szafkę, mocno ją szarpnęła. Strasznie ciężko chodziła. Nie był to zbyt duży wysiłek. Ot jakieś urozmaicenie dla przyzwyczajonej do nudnych ćwiczeń i klikania w klawiaturę ręki. Przejrzała kartki. Tu też nic ciekawego. Pobieżnie czytała tekst, gdy usłyszała pytanie doktora.
- Nie, nic tu nie ma - odparła, odrywając się od lektury i odkładając papiery na blat biurka.

- Czemu tu jesteś? - zapytała nerwowego zwiadowcę.
- Po twoim zachowaniu można wnioskować, że nie podoba ci się obecność tutaj. Po co się tym zajmujesz? - Nie miała w tej chwili nic ciekawszego do roboty. Szła razem z resztą. Rozglądali się dookoła. było trochę nudno, więc co jej szkodziło się o to zapytać? Właściwie, była tego ciekawa.
Uśmiechnęła się pod nosem i rzuciła do doktora - Jak w grach komputerowych? Trzymaj się lewej ściany, a zawsze znajdziesz wyjście... prędzej czy później...
Humor jej dopisywał. Owszem, coś porozrywało na strzępy cały personel budynku, ale czemu miała być z tego powodu posępna i przerażona? To nic by jej nie pomogło. Strach zaburzał trzeźwy osąd. Mógł się źle skończyć. Panika w zespole mogła mieć fatalne skutki. Lepiej było odwracać uwagę "kolegów" od fatalnej sytuacji. Byle tylko nie za bardzo. Skupienie  i czujność mogły uratować życie.
Gwałtownie się odwróciła, słysząc za sobą hałas. Nie bała się. Jej podświadomość nie mogła jej płatać figli. Nie bez działania obcych substancji. Zmysły jej nie oszukiwały. Nie byli tu sami.
- Cholera, coś tu jest - powiedziała cicho chłodnym tonem.
Tętno przyspieszyło, a bodźce zaczęły docierać ze zdwojoną siłą. Gdzieś w ciemnościach czaiło się niebezpieczeństwo i było znacznie bliżej, niż się spodziewała.