Blizzie nie sądziła, że sprawy potoczą się aż tak źle. To nie jej wina, że wieśniacy tak źle reagują na takie rzeczy. W końcu to było tylko trochę kolorowych płomieni i kilka dziwnych słów. Ale z drugiej strony uznaliby ją także za czarownice, gdyby miała zbyt mądry wyraz twarzy albo mieszałaby gulasz niezgodnie ze wskazówkami zegara. W końcu to oznacza, że targają Tobą siły nieczyste. Szatan siedzi w małym palcu u stopy i stamtąd kieruje całą wiedźmą. Zaraz będzie wywijać chłopami na prawo i lewo oraz wybijać denka od pudełek na różańce.
- NIGDY MNIE NIE ZŁAPIECIE! - wykrzyknęła hardo anielica. Po głębszym zastanowieniu uznała, że powiedziała za mało. - NICPONIE!
No. Teraz jest idealnie. Gdyby Blizarre była aniołkiem ze skrzydełkami, to byłoby wszystko świetnie. Wleciałaby do góry, podpaliła jakieś drzewo dla zasay i uciekła. Ale oczywiście kochany Bóg musiał jej pożałować kochanych skrzydełek, przez co teraz musiała się męczyć. Oczywiście nie miała nic przeciwko Stwórcowi, dobry z niego chłop, ale, kurczaczki, skrzydła to mógł jej dać. Bo jak to tak, anioł bez skrzydeł? No proszę Was!
W każdym razie Blizka biegła i biegła, ale jako iż kondycji najlepszej nie miała, to i się dość szybko męczyła. A przed nią rozwidlenie. Śliczne butki ze skóry były już całe w błocie, kurczaczki. Jak ona to potem doczyści?
Rąbnęła małą kulą ognia do tyłu i wybrała drogę do lasu. Wiedziała, że długo już tak nie pociągnie.
- DAJCIE SOBIE SIANA, IDIOCI! ANIOŁA OD WIEDŹMY NIE POTRAFICIE ODRÓŻNIĆ?

Wybacz, że tak długo. DD: W ramach przeprosin, Grow. ._. Kilk.

Biegnij, Blizzie!
Pędź jak strzała, jak ten ryś w pogoni za jedzeniem, jak rycerze na wojnę! Pędź i nie daj się złapać, bo… bo będzie bardzo źle. A wtedy umrzesz.
A umierać to z pewnością nie chcesz.
Wściekły tłum był coraz bliżej, a Blizzie czuła mocny ból w płucach. Ale jako iż anielica z niej wyjątkowo uparta, to się nie poddała. A co! Sytuacji z pewnością nie polepszył młody chłopak, który rzucił w biedną dziewczynę kamieniem.
- To bolało! – krzyknęła, próbując się nie wywalić. Jednak nie wywrzaskiwała już więcej obelg, nie miała już na to siły.
Szczęście, że zdążyła wbiec do lasu. Kto wie, jakby to się skończyło. Zapewne spaliliby ją na stosie lub wrzucili do jeziora. Gdyby jednak Blizka była pewna, że to będzie te pierwsze, to z pewnością dałaby się złapać. Chciałaby zobaczyć ich miny, gdy płomienie od razu zgasną. Ale nic to.
Biegła przez las, coraz bardziej zwalniając. Nie miała już kompletnie siły i już, już miała się wyłożyć na ziemię i nie wstawać, gdy…
Łaps.
Zduszony krzyk.
Coktopomocymordują!
Szarpnęła się raz, ale po chwili przestała się wiercić. Uznała, że tak będzie bezpieczniej. Woli już morderczego przystojniaka od morderczych wieśniaków.
- Nie będę krzyczeć. – wymamrotała, jednak nie mogła powstrzymać głośnego, urywanego oddechu. Ale wybaczmy jej, w końcu dziewczyna się zmęczyła.
- To Twój las? Myślałam, że należy do Rzeczypospolitej. Ale dobrze, dobrze. – mruknęła ,trzymając się za gardło. – No uciekałam przed tamtymi głupcami. Wierzą w Boga, a anioły biorą zawsze za wiedźmy. Jak to tak można! Ja Ci mówię, kiedyś Ojciec wkurzy się i rzuci to w chol…. Rzuci to hen, daleko. – dodała jeszcze, pragnąc ponarzekać na wściekły tłum. – No a w ogóle to Blizzie jestem. A Ty?

Blizzie chciałaś coś odburknąć temu dziwnemu chłopcu, uciszyć jego ego jakąś ciętą ripostą, ale nic nie udało jej się wymyślić.
- Taaaa. - mruknęła lekceważąco na te gderanie o lesie. Co ją to obchodzi! ... chociaż w sumie obchodzi. Chciała już się dowiedzieć o tym, co tu się dzieje, kim jest ten chłopak i co on tu robi. Może to ukryty anioł? Blizka chciała właśnie pomacać jego plecy w poszukiwaniu skrzydeł, ale ten nagle złapał ją za nadgarstek. Silny ten huncwot.
Nicpyń zyżyrł dżym i uciekł. Huncwot jedyn.
No to co miała zrobić? Pobiegła z nim, a jakże. Innego wyboru  nie miała. Z dwojga złego lepiej on niż wściekły tłum. Ten nimf leśny przynajmniej nie chce jej spalić na stosie.
Raz się prawie wywaliła, ale na szczęście udało jej się odzyskać równowagę. Coś się Blizce wydawało, że jakby się przewróciła, to ten młody nic by z tego nie robił i biegł dalej. Wreszcie jednak doszli do... do czego?
- Co... cotymirobiszprzestań! - syknęła, gdy ten wcisnął jej twarz w bardzo dziwne rzeczy. Po chwili jednak znalazła się w drewnianym pomieszczeniu. Posłuchała, gdy chłopak kazał jej być cicho. Co prawda płomienie nic by jej takiego nie zrobiły, ale... ale wiadomo. Mogliby ją chceć utopić. Anielica jednak nie mogła powstrzymać głośnego oddechu. Czuła, jakby jej płuca właśnie próbowały rozerwać skórę i uciec na zewnątrz, jak najdalej od Blizzie. Dziewczyna wyłożyła się na podłodze, czekając, aż wreszcie będzie się mogła odezwać.
Co im zrobiła? Cóż...
- No. Sama nie wiem, byłam miła. Byłam tam na tym placu, wiesz gdzie. No i jakieś dziecko płakało, to chciałam je pocieszyć. Zrobiłam kwiatek z ognia na swojej dłoni, a nagle wszyscy się zlecieli i zaczęli mnie gonić. Chore, nie? Żeby anioła od czarownicy nie odróżnić. Tak, jak wtedy z tymi piramidami było... Ale to inna historia. Inny język i inne czasy. Nie pytaj. - Blizzie nie byłaby sobą, gdyby nie mówiła tysiąca słów na minutę. Tak rozgadanej dziewczyny to w średniowiecznej Polsce dawno nie było.
- No, że rzuci wszystko hen, daleko. Całą ziemię.  Ludzie coraz gorsi są, kiedyś to były dobre czasy. W sensie, że Bóg. Bo ja jestem córką. Boga. Aniołem, o. Nie wiem, ale powinieneś wierzyć, wszyscy wierzą. - stwierdziła tak, jakby to wszystko wyjaśniało. - Jaka legenda? - aż dziw, że Blizka jej nie słyszała.
Dziewczyna podlazła do stołu i wzięła łyka wody. Z uznaniem spojrzała na chłopaka.
- Chędogi jesteś, wiesz? - mruknęła, kiwając z zadowoleniem głową.

Blizzie naburmuszyła się, słysząc, jak ten również jej nie wierzy. Ach, Ci dzisiejsi ludzie. Tylko pole, ziemniaki i król im w głowie. Żadnych buntów nie chcą, żadnych spotkań... A kiedyś to były czasy! Anielica pamiętała Ateny, w których bardzo lubiła przebywać.  Co prawda wtedy kobiety nie były zbyt dobrze traktowane, ale i tak sam fakt, że to była piękna Grecja... Och! Nigdy nie zapomni tego miasta. Piękne budynki, kolumny, rzeźby...Igrzyska były również wspaniałe, ale najbardziej Blizzie pokochała teatr. No a teraz? No proszę Was... Śmierdzące ulice, niemiła ludność i jeszcze ten niemądry podział na stany. Ciekawi byli tylko kuglarze i połykacze ognia. Ale co zrobić, jak żyć, to żyć. Może kiedyś Blizka doczeka się powrotu greckiej kultury? Kto wie.
- Później Ci pokażę. - mruknęła. Nie do końca wiedziała, jak chłopak zareaguje na kwiatka, ale.. cóż.  - Udowodnię, że jestem aniołem. Nawet, jeśli Bóg poskąpił mi skrzydeł! Bo czemu by mi jednak je dać, pff. Po co mogą mi być potrzebne? Anielica ze skrzydłami? Nieee, ale Gabriel to dostał! No a jak! Gabiś, kochany wytwór, dostał, a potem jeszcze miał na wieki fuchę załatwioną... Yy, dobra. Znaczy... N-nic. Nie powinnam tak źle mówić, wybacz.
No ale... kto nie czułby się nieco urażony? Skrzydła to ważna rzecz anielska. Symbol Boga. Nie można dziwić się, że Blizzie czuła lekką zazdrość, widząc jak jej pobratymcy latają w przestworzach. Każdy by tak chciał. Za to pomagała w wymyślaniu dinozaurów! No i potem doprowadziła do wymarcia tego gatunku i prawie unicestwienia życia, ale... Ale to nieważne. Jaka wtedy była drama w niebie! Myślała, że ją pozbawią nieśmiertelności za to.
A przynajmniej tak mówi swoim znajomym. Czy to prawda? Oceńcie sami~
Szybko podbiegła do chłopaka i usiadła obok niego, oczekując bajki. Bo... no wiadomo już nie od wczoraj, że Blizz trochę dziecinna jednak jest. Uwielbiała wszelkie baśnie, legendy i opowieści. Słuchała chłopaka z otwartymi ustami, wgapiając się w jego twarz jak sroka w gnat.
Bardzo spodobała jej się ta historia. Ciekawa, ale ze smutnym zakończeniem. Siedziała przez chwilę w ciszy, trawiąc słowa legendy.
- Hej, widziałeś go kiedyś w tym lesie? A może chodźmy go poszukać, coo? To musi być świetne! W ogóle będę mogła Ciebie jeszcze odwiedzić, prawda? - polubiła tego chłopaka. Chciała go jeszcze kiedyś zobaczyć. - A, i ten kwiatek! Patrz, o. Taki! - na jej dłoni zatańczył płomyk, układając się w małe płatki. Zmienił kolor na niebieski, po czym znikł.