Czuł się jak w domu. Sen wziął go we władanie z taką mocą, że nic nie było w stanie go obudzić. Skrzekliwa melodia, mimo że normalnie nie byłaby przyjemna dla ucha, teraz dawała dziwne ukojenie, zamykając go jeszcze szczelniej w objęciach Morfeusza. Ciepła kołdra otulała jego ciało, pod głową czuł miękką poduszkę... Nic dziwnego, że wszystko tak idealnie do siebie pasowało, dając obraz jego domu. Miejsca, w którym czuł się kochany.
Nawet nie podejrzewał, że to wszystko może być tylko kolejnym koszmarem...
Gdy ktoś ściągnął z niego kołdrę, od razu skulił się jeszcze bardziej, by nie tracić ciepła. Nagły chłód i tak zaczął już lizać jego nagie stopy, więc podciągnął je jeszcze bardziej, łudząc się, że to pomoże. Cichy głos, wraz z czułym dotykiem na włosach, wywołał falę wspomnień z dzieciństwa. To, jak po niego przyszła, jak zabrała go z sierocińca. Pierwsze wspólne święta. Urodziny, obchodzone tylko we dwójkę. Piękny tort, mnóstwo prezentów. Zabawy na śniegu. Wspólne gotowanie, spacery, rozmowy. To wszystko, do czego tak tęsknił za dnia.
Ale przecież ona wciąż tu była, prawda? Nie umarła... Inaczej nie mogłaby go głaskać po włosach, czyż nie?
Z nadzieją uchylił więc powieki, ciesząc się, że znów ją zobaczy. Znów? Przecież ona tak naprawdę nie zniknęła, czyż nie? Wciąż tu była, opiekowała się nim, troszczyła, jak tylko matka potrafi. Eveline... Wciąż pamiętał jej dotyk, jak co rano czule go pieściła, próbując dobudzić. Pamiętał, że specjalnie udawał, że śpi, byleby tylko przedłużyć tę chwilę. A ona także zdawałą sobie z tego sprawę.
Nie to spodziewałeś się ujrzeć, prawda?
Krzyk zamarł mu w gardle, gdy jego oczom ukazała się upiorna twarz. Choć czy to naprawdę była twarz? Nie potrafił jej nawet opisać. Wszystko było tak wyraziste, że aż niedostrzegalne. Pozostawiało po sobie jedynie paraliżujące uczucie strachu. Wydawało mu się nawet, że przestał oddychać. Jednakże wszystko wskazywało na to, że ta umiejętność i tak nie była mu już potrzebna.
Nim zdążył nabrać oddechu, by wydobyć z siebie jakikolwiek dźwięk, w jego gardło wbiły się ostre kły upiora. Poczuł najpierw ostry ból, a później dziwne ciepło, przeradzające się w odrętwienie. Widział krew, która rozbryznęła się na wszystkim dookoła. Gdzieś w umyśle pojawiła się myśl, że to jego własna. Czy tak właśnie wyglądała śmierć...?
Ból, który poczuł, praktycznie go sparaliżował, rozchodząc się po całym ciele. Dopiero po dłuższej chwili zelżał na tyle, że był w stanie się poruszyć. Pod palcami wyczuł nierówność podłogi, która znajdowała się pod nim. Wydawało mu się, że skądś ją zna... Uchylił powieki, a jego oczom ukazał się całkiem znajomy widok. Już kiedyś tutaj był, a przynajmniej tak mu się wydawało. Zanim jednak zdążył się przyjrzeć bliżej, jego oczom ukazały się zaschnięte, krwawe rozbryzgi. Podążając ich śladem, jego wzrok dotarł do zdekapitowanego trupa, leżącego nieopodal. Głos znowu zamarł mu w gardle, gdy tylko zauważył ciało. Gdzieś pojawiła się myśl, że to jego własne ciało. Ale przecież to było niemożliwe, prawda? Stał tutaj, czuł chłód pod nagimi stopami, całe ciało wciąż bolało go po upadku... To niemożliwe!
Z jego ust wyrwał się przeraźliwy krzyk, niemalże zwierzęcy skowyt, gdy zauważył zbliżające się do niego cienie. Zakrył uszy dłońmi i zacisnął powieki z całej siły, próbując odciąć się od wrażeń zewnętrznego świata. W jego głowie jednak wciąż rozbrzmiewały szepty.
Ona cię zostawiła.
- Nie... Nie...! - Krzyknął w ogarniający go mrok, cofając się do okna. Ciche stukanie w szybę sprawiło, że zaraz odsunął się od ciężkich zasłon, a strach znów objął go w swoje lodowate szpony. Jego przerażony, spazmatyczny oddech nie był w stanie zagłuszyć głosów, które napierały na niego ze wszystkich stron. Gdy tylko drzwi się otworzyły, rzucił się biegiem w ich kierunku, w głowie mając tylko jedną myśl. Jak najszybciej stąd uciec. Jak najszybciej uwolnić się od tego koszmaru.
Co i rusz potykając się o własne nogi i obijając się o ściany, popędził korytarzem w stronę światła, które majaczyło gdzieś w oddali. Kobiecy krzyk wywołał u niego jeszcze większą panikę, sprawiając, że machinalnie przyspieszył tempo, o ile w ogóle wydawało się to możliwe. Nie mógł złapać tchu, a po jego policzkach płynęły łzy strachu, dodatkowo utrudniając i tak ograniczoną widoczność. Biegł jednak przed siebie, byle dalej od cieni, które niemalże łapały go za kostki. Byle dalej, byle dalej, tam, gdzie ktoś mu pomoże!

Biegł, biegł, biegł, a korytarz zdawał się nie mieć końca. Ściany napierały na niego coraz bardziej, a wrażenie, że zaraz zostanie po prostu krwawym plackiem na dywanie, wzrastało z każdą chwilą. I ten śmiech, przerażający śmiech dochodzący z każdej możliwej strony...
Szyderczy, nie do zniesienia, wywołujący kolejną falę paniki.
Czuł na sobie tysiące wpatrzonych w siebie przerażających spojrzeń, tysiące szeptów rozbrzmiewało w głowie, mieszając się ze śmiechem, który wręcz rozsadzał mu czaszkę. Zmysły oszukiwały go, mamiły niedorzecznymi bodźcami, już sam nie wiedział, co dzieje się naprawdę, a co jest tylko ułudą. Trzask otwieranego okna wyrwał z jego gardła kolejny paniczny wrzask, jeszcze gorszy od poprzednich. Choć wydawało się to niemożliwe, jego kroki stały się jeszcze szybsze. Mimo to wciąż czuł, jak cienie zbliżają się do niego, by pochwycić go w swoje szpony. Zdawało się, że nie uda mu się od nich uciec...
Gdy nagle znalazł się w pomieszczeniu zalanym wręcz światłem. Długie przebywanie w ciemności, jak i krew zalewająca oczy, utrudniały mu w znacznym stopniu dostrzeganie szczegółów. Przez chwilę jednak czuł się bezpiecznie. Oczy zniknęły, krzyki ucichły... No i czuł pod sobą coś miękkiego, przyjemnego...
Dopiero po chwili zaczął dostrzegać szczegóły. Słysząc znajomy głos, rozejrzał się po pomieszczeniu, z nadzieją ujrzenia ukochanej matki. Z każdą kolejną minutą zaczął jednak rejestrować paskudny wygląd miejsca, w jakim się znalazł.
- Mamo...? - Wychrypiał, ledwo zdolny wydobyć z siebie jakikolwiek głos. Gardło bolało go od krzyku, jednak wyglądało na to, że to nie koniec atrakcji...
Zerwał się z krzykiem, spadając z truchła niedźwiedzia, na którym jeszcze przed chwilą leżał. W tym samym momencie jego nozdrza zostały wręcz zbombardowane okropnym smrodem wnętrzności, krwi i rozkładającego się ciała. Czemu wcześniej tego nie poczuł?
Czuł, jak żółć podchodzi mu do gardła, które w momencie zacisnęło się tak, że niemalże nie mógł oddychać. Łapiąc spazmatycznie powietrze, cofnął się w stronę drzwi, do których przybył, a które teraz były zamknięte na głucho. Przerażenie wciąż mocno trzymało go w swoich szponach, szczególnie, że zauważył kolejnego trupa, siedzącego gdzieś pod ścianą.
Antidotum... ciemność... UCIEKAJ!
Światło nagle zaczęło gasnąć, a z głębi domu odezwał się kolejny krzyk. Niewiele myśląc, rzucił się w stronę drzwi, przy których siedział trup. To stamtąd dobiegał głos jego ukochanej matki. To tam więc spodziewał się znaleźć bezpieczne miejsce, antidotum na to całe szaleństwo, jakie w momencie go otoczyło.

Strach napędzał go, dawał sił, których normalnie nigdy by z siebie nie wykrzesał. Z trudem łapał powietrze, płuca, tyle lat katowane dymem z fajki, odmawiały współpracy, mimo to biegł, biegł przed siebie, byleby tylko umknąć cieniom, które już już łapały go za kostki. Widział je w każdym załamaniu, każdym zakręcie, nawet tuż przy żarówkach, które ledwo oświetlały mu drogę. Widział je wszędzie, gdzie nie docierało światło.
- Nie... Nie, błagam, nie! - Powtarzał w kółko, biegnąc przed siebie w panice. Nie miał pojęcia, skąd w nim tyle siły. Krew zalewała mu oczy, płuca paliły żywym ogniem, powoli też zaczynał odczuwać ból mięśni, jednak nie zwracał na to teraz uwagi. Najważniejsze było uciec stąd, wydostać się z tego koszmaru.
Ciemność jest zabójcza, Tiago...
Słowa wypowiedziane głosem Eveline wciąż kołatały mu w głowie. Widział niemalże namacalny dowód na to, że miała rację. Sylwetki majaczące w ciemności, głosy, które słyszał, to wszystko potwierdzało to, że nie był tu bezpieczny. Wszystko, czego się bał, zdawało się na niego spadać, miażdżyć go, zmuszając do nadludzkiego wysiłku. Nie wyjdzie z tego żywy...
Z ulgą zatrzasnął za sobą drzwi, nie widząc dokładnie, co znajduje się w pomieszczeniu. Gdy tylko starł krew z twarzy, zobaczył jednak, że to nie koniec koszmaru. Na podłodze leżały poćwiartowane zwłoki, ciało pozbawione rąk i głowy. Z jego ust wyrwał się kolejny, ochrypły już krzyk, a on sam, nie widząc nawet, co robi, rzucił się do drzwi, z których właśnie wyszedł. Nie było jednak mowy o ucieczce...
Przerażony nie od razu zauważył dziewczynę. Zwróciła na siebie uwagę swoim ochrypłym głosem. Jej wygląd był okropny. Wyłupane oczy, krew zastygła na policzkach i te wszystkie liny, oplatające jej ciało... Był sparaliżowany strachem, przez dłuższą chwilę tylko patrzył i słuchał jej głosu, jej hipnotyzującego głosu...
- Pomogę Ci... O nic się nie martw, wyciągnę Cię z tego...
I jednocześnie sam uciekniesz z tego szaleństwa.
Musiał jej pomóc. Nie mógł zostawić jej na pastwę losu po tym, jak już tutaj się znalazł. Coś mówiło mu, że ta dziewczyna pomoże mu się wydostać z tego koszmaru. Szybko więc rozejrzał się po pomieszczeniu, szukając wspomnianego komputera. Skulił się w sobie, słysząc kolejne głosy, które ewidentnie naśmiewały się z niego, starał się jednak nie zwracać na nie uwagi. Musiał jej pomóc. Musiał skupić się na swoim zadaniu...
Jednym ruchem zrzucił zalegające na biurku śmieci, odsłaniając komputer. Po jego uruchomieniu na ekranie pojawiło się jedno pytanie.
Jaki jest twój największy koszmar?
Nie musiał długo się zastanawiać, odpowiedź sama mu się nasunęła. Szybko przebiegł palcami po klawiaturze, naciskając kolejne litery. Miał tylko nadzieję, że się nie pomylił. Chciał jak najszybciej uciec z tego miejsca, jak najdalej, obudzić się z tego koszmaru... Kolejne litery układały się w jedno słowo, tak potworne, a jednocześnie pełne nadziei. Chyba nie było nic straszniejszego. Nie dla Tiago...
TERAŹNIEJSZOŚĆ

Miał dość. Głosy, jakie słyszał, były jeszcze bardziej natarczywe, niż na co dzień. Każdy z nich pragnął jego śmierci, czuł to każdą komórką swojego ciała. Strach krążył w jego żyłach zastępując krew, przerażenie pulsowało w tętnicach, pobudzając go do działania, zmuszając do zrobienia jeszcze jednego kroku, choć naprawdę nie miał już sił. Przez chwilę, gdy na ekranie komputera wyświetliła się tylko jakaś wiadomość, której nawet nie czytał, miał ochotę zgasić to cholerne światło i oddać się cieniom krążącym po pokoju. Ale wtedy usłyszał brzęk opadających kajdan krępujących dziewczynę i od razu wstąpiła w niego nowa energia. Podbiegł do niej, obejmując ją, gdy wpadła w jego ramiona. Pogłaskał ją czule po włosach, jakby chciał dodać jej otuchy, choć sam drżał na całym ciele.
- Nie ma za co... - Wydukał, chcąc udawać, że jest silniejszy niż w rzeczywistości. Widok jej pustych oczodołów sprawił jednak, że strach odżył na nowo ze zdwojoną siłą. - Nie zostawię Cię tutaj. Wyprowadzę Cię stąd, choćbym sam miał zginąć... - Chciał powiedzieć coś jeszcze, jednak w tym samym momencie coś dotknęło jego nogi, powodując potworny ból. Z jego ust wyrwał się chrapliwy krzyk, gdy chłopak padł na kolana, łapiąc się za bolącą łydkę. Kolejne szepty sprawiły, że w momencie zakrył uszy dłonią, a całą jego brawura zniknęła jak bańka mydlana.
- Zostawcie mnie... - Jęknął, by po chwili poczuć szarpnięcie. Dziewczyna złapała go za rękę, zmuszając do powstania i ruszenia przed siebie, prawą odnogą korytarza. W tamtym momencie nie zastanawiał się, skąd wie, którędy iść, skoro wyłupano jej oczy. W tamtym momencie jedyne, czego pragnął, to żeby ten koszmar się skończył, nawet jeśli oznaczałoby to jego śmierć.

Ból coraz bardziej dawał mu się we znaki, coraz częściej potykał się, jednak dziewczyna ani trochę nie zwalniała, ciągnąc go przez korytarze. Miał ochotę poprosić ją, by przystanęli na chwilę, by złapał oddech, ale czuł na plecach oddech potworów, których siłę już zdążył poznać. To dodawało mu mocy, by robił kolejny krok, zbliżając się do ich celu.
Mijając kolejne drzwi niejednokrotnie otwierał usta, by spytać się, czy na pewno wie, gdzie idą. Dziewczyna, jakby nie patrzeć, była ślepa, więc istniało prawdopodobieństwo, że może nie widzieć drzwi, które są po obu stronach korytarza. Przecież mogli się za nimi schować, prawda? Mogli umknąć temu, co ich goniło. Coś jednak w jej postawie kazało mu zamknąć paszczę i po prostu jej zaufać. I tak ledwo łapał oddech, więc ciężko mówić o jakichkolwiek dyskusjach z jego strony.
Nagle wszystko potoczyło się ekstremalnie szybko, jakby ktoś przebił otaczającą ich bańkę. Ledwo dziewczyna otworzyła przed nimi drzwi, żarówka na korytarzu pękła z trzaskiem, obsypując ich deszczem szkła. Nim zdążył zareagować, został popchnięty w głąb pomieszczenia, upadając niezbyt zgrabnie na pupę. Z jego gardła wyrwał się przeraźliwy krzyk, wtórujący odgłosom dobiegającym z ciemności. Poczuł na ciele coś gorącego, a lepka ciecz spływała po jego twarzy, mieszając się z gorącymi łzami. Nawet nie chciał myśleć, co to było....
Ochrypły od krzyków, nie był już w stanie wydobyć z siebie głosu, gdy w jego stronę potoczył się samotny palec. Głębia okropieństwa, którego był świadkiem tak nim wstrząsnęła, że nie był w stanie wykonać choćby najmniejszego gestu. Drżąc na całym ciele, powoli wyciągnął rękę w stronę drzwi, wabiony głosem dziewczyny, gdy nagle, za jego plecami, rozległ się inny, chyba jeszcze bardziej przerażający, niż wszystko, co do tej pory słyszał. Ledwo był w stanie rozróżnić słowa, gdy, jak na komendę, odwrócił się w jego stronę. Powoli podniósł się z ziemi, widząc, że to tylko kolejny potwór.
Tylko? Kiedy nabrałeś takiej obojętności, chłopcze? Czy nie widzisz, ile noży ma przy sobie?
Coś jednak sprawiało, że postanowił mu zaufać. Nie pragnął jego śmierci, przynajmniej nie od razu. Podpierając się rękoma, próbował się podnieść, jednak udało mu się to dopiero za drugim razem. Poraniona noga dokuczała tępym bólem, do wtóru z rwaniem z dawnego, źle zrośniętego złamania.
- N... Nie zamierzasz mnie zabić? - Spytał jakby z nutą zdziwienia w głosie. To było nieprawdopodobne, dziwny szkielet w otoczeniu noży zdawałby się być pierwszą... istotą, której nie zależałoby na jego śmierci. Ba! Nawet chciał mu pomóc. Choć to "niżej" brzmiało co najmniej niepokojąco. Na jego pytanie skinął niepewnie głową, zdając sobie sprawę, że jedyną alternatywą, było przekroczenie progu, za którym czaiła się nieprzenikniona ciemność. Odruchowo skulił się, gdy osełka z przeszywającym dźwiękiem przesunęła się po ostrzu. Z jego gardła wyrwał się cichy, przerażony pisk, a on sam uświadomił sobie, że na tę krótką chwilę zamknął oczy. Nieśmiało otworzył je ponownie, jednocześnie spoglądając na jakże niewinnie wyglądające stanowisko do przygotowywania surówek. Przez chwilę przyglądał się mu, nie rozumiejąc, czy ten szkielet mówi poważnie.
Z drugiej jednak strony, tu nic nie jest normalne, prawda?
Kuśtykając i ledwo utrzymując się na nogach, zbliżył się do stanowiska, n którym w równym rządku ułożone były warzywa. Drżącą ręką sięgnął po nóż, by zabrać się za ich krojenie. Robił to powoli, choć nie dlatego, że nie miał wprawy. Wciąż był roztrzęsiony, wolał więc nie ryzykować, że straci palec. No i wolał zrobić to w miarę dokładnie, gdyż czuł, że od tego zależy jego życie.
- Kim Ty właściwie jesteś? I co to za miejsce? - Spytał, spoglądając na nieznajomego nieco nieśmiało. Zaraz też skulił się w sobie, jakby pożałował wypowiedzianych słów, co zresztą nie odbiegało od prawdy. Ze zdwojoną zawziętością wziął się za krojenie warzyw, jakby chcąc załagodzić nadchodzący wybuch gniewu potwora. Może dobrze pokrojoną marchewką uratuje swoje nędzne życie?