Arthur jak zwykle łaził to tu, to tam, szukając okazji do zarobku, dania komuś w mordę, czy w ostateczności - do pomocy komuś. Był ubrany jak zwykle: wszystko w czerni możliwie jak najgłębszej i zgniłozielony płaszcz. Teraz głęboki kaptur narzucony był na głowę, rzucając na twarz cień, nie ukazując gadzich, świecących ślepi. Jasne, proste włosy wystawały spod materiału po obu stronach. Gdyby ktoś się uparł, to można by było go pomylić z bardzo płaską dziewczyną. Albo w każdym razie młodą. Ciężkie glany nie wydawały żadnego odgłosu, kiedy stawiał wolne, znudzone kroki. Znów włamał się do Miasta, narażając życie. Czy się tym przejmował? Miał to głęboko w tym swoim niskim zadku. Nie sądził, by Władze miały prawo wykopać go na zbity ryj z Terenów-Otoczonych-Murem. A tym bardziej zabić na ulicy. Mógł być, gdzie chciał, bo kto mu niby zabroni? Jacyś śmieszni ludzie, którzy sami nie potrafią nic zrobić?
Adrich poprawił rękawiczki, w szczególności tą zakrywającą prawą dłoń. Gdyby się uprzeć, mógł udawać androida, jednak z drugiej strony - zwiał naukowcom S.SPEC, co oznaczało, iż przez swoje defekty był raczej dość rozpoznawalny. Niski, wężowy, z elementami mechanicznymi i niewinnym wyglądem. O ile wojskowi pewnie z początku by nie ogarniali, co się dzieje, tak spotkanie naukowca byłoby niebezpieczne. Gadzi prychnął cicho, na wspomnienie z przeszłości i poprawił okulary. Uniósł delikatnie głowę, chcąc rozejrzeć się ukradkiem po okolicy. Właściwie wyglądał trochę jak zwyczajny nastolatek. Nawet kabelki od słuchawek kierowały do jednej z kieszeni płaszcza.
"Ladies and gentlemen, be heartlessly welcome..."
- ...to Cirque De Morgue? - dokończył myśl piosenki na głos, zauważywszy dość mocno odznaczający się plakat. Podszedł bliżej, ze zdziwieniem wpatrując się w litery. Cyrk. Naprawdę cyrk. Ostatni raz z czymś takim zetknął się setki lat temu, toteż tym bardziej jego cienkie, jasne brwi powędrowały do góry. Prychnął, wzruszywszy ramionami i odszedł kilka kroków. Był po prostu za stary na takie głupoty. Zatrzymał się nagle i spojrzał ponownie w kierunku plakatu. Feniks. W sumie mało kiedy jest okazja zobaczyć coś takiego na żywo, ale z drugiej strony... Trzymanie tak wspaniałej istoty w klatce było bestialstwem. Gorszym nawet od trzymania w klatkach Wymordowanych, bo ich było na pęczki, a Ognistych Ptaków zaledwie garstka na skraju wymarcia. Pokręcił głową. Warto się tam wybrać, zobaczyć te dziwy, a w miarę możliwości, uwolnić feniksa od nieprzyjemnej ciasnoty klatki. W końcu to nie była papuga, prawda? Nie można było męczyć zwierząt.
Tak więc dotarł na miejsce. Rozejrzał się z całkowitym brakiem zainteresowania w oczach i... ruszył do najbliższego namiotu średniej wielkości, pomalowanego na różne kolory, zawierającego właściwie nie wiadomo co, przed wejściem wyłączając odtwarzacz i chowając słuchawki w kieszeni. Najpierw trzeba zrobić rozpoznanie terenu, potem odszukać główną atrakcję i dopiero działać.