Planujemy łapankę poszukiwania, muszę wybrać idealną kandydatkę, taką, która przyjmie mój prezent jak cenny przeszczep. Wszystko musi się powieść, wszystko MUSI iść zgodnie z planem. To moje marzenie, mój jedyny cel, bez niej nie ruszę dalej. Dziewczyna musi być podobna do mojej dzieciny, dużo zapłaciłem, naprawdę dużo.

Wpis 35

Udało się, złapali ją. Jest idealna. Miałem wrażenie, że myśliwy wziął mnie za psychopatę, gdy dowiedział się o moim planie. Głupiec? Nie jestem głupi, po prostu znam cenę życia.  Że niby ta dziewczyna miała braci? Swoje życie?
Szczerze? Dam jej lepszą, wartościowszą egzystencję u mojego boku, przecież mamy je tylko jedno.

Rozpocząłem pracę nad [J], jest dziwnie spokojna, chociaż ciągle płacze. Pytam jej się "Czemu płaczesz?", a ona pluje mi na buty. Dyscyplinuję ją jak na przyszłego ojca przystało, moja malutka nie była wyszczekana.

Jest pod silną narkozą, gdy spoglądam na jej spokojną buzię mam wrażenie, jakbym był przy mojej okruszynce, tylko o 10 lat starszą. Chcę zmodyfikować ją, chcę by była moją malusią dziewczynką, tylko doskonałą, wiele razy doskonalszą. Spokojna, ułożona.. ona lubiła robotykę, tak jak ja, czuję jej wszechobecność i wsparcie!

Ulepszyłem jej regenerację zdrowia, nieźle namotałem w jej układzie nerwowym, pokarmowym, oddechowym.. chyba we wszystkim co się dało! Teraz jest lepsza, nie zachoruje już, nie pozwolę na to.

Dużo krzyczy, sądziłem, że zmiany w kodzie DNA nie będą boleć. Uspokajam ją cichą kołysanką, a ona cicho szepcze czyjeś imię. Niedługo to się zmieni, zapomni o przeszłości. Nie interesuje mnie jej dawne życie, jest teraz moją malusią dziewczynką. A raczej dopiero nią będzie, ale spokojnie, wszystko pokolei.

Wymiana gałek ocznych przebiegła pomyślnie, tak myślę. Teraz ma ten sam kolor tęczówki co mała.. no i są trzy razy lepsze. Mam zamiar zamontować w jej prawej dłoni coś w rodzaju paralizatora. Chcę, by mogła się bronić przed wścibskimi łapami, które będą chcieć zbezcześcić jej idealną osóbkę. Zmieniłem też kolor włosów  [J] na różowy, to był ulubiony kolor malutkiej. Obiecałem jej kiedyś, że będzie taki miała, dotrzymałem obietnicy.

Anna wciąż się nie dowiedziała o moim prezencie. Mam jeszcze bardzo dużo pracy, [J] wciąż nie jest doskonała.  Mam jeszcze parę rzeczy do poprawienia, to moja córka, więc będzie najdoskonalszą na świecie.

W końcu udało mi się poprawić jej pamięć i osobowość. Nie obyło się bez moich prezentów, nowa [J] się na pewno ucieszy.

Pozwoliłem jej się wybudzić, powiedziała do mnie "tato", jednak coś jest z jej strunami głosowymi.  Chyba rok bez mówienia popsuł ich wydajność, ale nie ma potrzeby się martwić.  Czuję się jak sam stwórca.

Wymieniłem jej struny głosowe, niedługo się okaże, czy na lepsze, poprawiłem też stawy kolanowe. Te śliczne oczy błyszczą jak dwa szmaragdy, jestem zachwycony efektem, nawet blizny nie są tak widoczne, jak sądziłem, że będą.

Zmodyfikuję trochę jej serce, teraz paralizator będzie skuteczny. Gdy zacznie mocniej bić w razie przypływu adrenaliny, kopnięcie prądem będzie mocniejsze. Zadbałem również o bezpieczeństwo układu nerwowego [J].

Jestem geniuszem.

Długo nic nie notowałem, byłem zbyt zajęty [J]. Minęły dwa lata od rozpoczęcia prac, niedługo będzie okrągła rocznica śmierci malutkiej. Wszystko idzie po mojej myśli, nawet nie sądziłem, że [J] tak dobrze przyjmie moje prezenty.

Uczę ją chodzenia i mówienia, powoli przywracam do normalności jej funkcje życiowe. To takie śmieszne uczucie, taka duża dziewczyna, a trzeba ją uczyć podstaw. Jako jej tatuś, zrobię wszystko, by zachowywała się jak idealna córeczka.

Rozwija się szybciej niż sądziłem, jest piekielnie inteligentna i rozumna. Może trochę przesadziłem z modyfikacją mózgu, jednak nie żałuję.
Przyda mi się mały pomocnik.

- - - - - - - - - - - - - - -

Judith jest urodziwym dziewczęciem wyglądającym na ok. 16-17 lat. Mierzy sobie 167 centymetrów wzrostu przy wadze 87 kilogramów, jednak w ogóle nie wygląda na osobę z tak dużą nadwagą. Większą część jej masy stanowią nowinki techniczne wmontowane w jej dość drobne ciało:
- metalowe stawy kolanowe, łokciowe i biodrowy
- metalowe kości prawej ręki (nadgarstek, dłoń, kość ramienna, promieniowa, łokciowa, łopatka i obojczyk)
- paralizator wmontowany w prawą rękę + instalacja łącząca go z sercem
- sztuczne gałki oczne
Dziewczyna ma długie, niezwykle miękkie i zdrowe włosy sięgające pasa w kolorze cukierkowego różu. Naturalnie były ciemno brązowe, jednak ojciec według swojego widzimisie zmienił ich barwę. Małą pozostałością po starym kolorze są ciemne brwi dziewczyny. Jud osobiście się taka odmiana podoba i rzadko kiedy pozwala komukolwiek dotykać swojej czupryny. Sama je wiąże, splata kosmyki w warkocz lub wysoki kucyk. Przyrzekła sobie, że nigdy nie odwiedzi fryzjera, więc zwykle samodzielnie bawi się w przycinanie.  Z początku skutki tych zabiegów były marne, na dziś dzień jest zdecydowanie lepiej.
Jud może pochwalić się szczupłą budową ciała, jest wyjątkowo elastyczną i zwinną dziewczyną. Nie tyje ani nie chudnie, nie starzeje się, nie ma wyprysków, a jej cera jest wiecznie idealna. Nowe blizny właściwie znikają w pare dni po ich utworzeniu, te stare są słabo widoczne.
Ma delikatnie zaokrąglone kobiece atrybuty, długie nogi i kościste dłonie. Gdyby się przyjrzeć i gruntownie zmacać, dałoby się zauważyć różnicę między jej dwoma rękami. Ta wypełniona żelastwem jest zdecydowanie twardsza i chłodniejsza, trudno wyczuć w niej puls i czasem randomowo przesyła delikatne impulsy elektryczne. Jej stawy w miejscach wstawienia płytek czy metalowych zakończeń są bledsze, stamtąd nie znikł w takim stopniu jak np. na klatce piersiowej czy przy oczodołach ślad szwów.  
Sztuczne oczy androida nie wyglądają jakoś wyjątkowo naturalnie, są iście szmaragdowe i niezdrowo się błyszczą. Rzadko nimi mruga, nie czuje suchości ani bólu spowodowanego chociażby przypadkowym ziarnkiem piasku. Jej gruczoły łzowe nie działają jak należy, są tam tylko w teorii. Bywa, że tęczówki delikatnie się świecą w ciemnościach lub źrenica gwałtownie zmienia swoją wielkość podczas spoglądania na rzeczy, których ludzki wzrok nie uchwyci z taką łatwością jak ona.  
Judith wciąż próbuje określić swój styl ubierania się i ogólny image. Nie umie się odnaleźć w świecie mody, nie zna trendów, często ubiera się w to co wpadnie jej akurat pod rękę. Lubi duże, luźne ciuchy, bywa, że myszkuje i w tych męskich. Wprost uwielbia nakrycia głowy, ozdobne czy zimowe, każde. W swojej szafie z takowymi ma nawet google pilota!
Bawią ją wszelkie przebieranki, kombinowanie z ubiorem i dodatkami. Nie ma w tym żadnego wyczucia ani umiaru, bywa, że wygląda jak ktoś niespełna rozumu. W dodatku boi się kolczyków i tatuaży, wręcz podziwia ludzi, że się godzą na takie modyfikacje, a sama coś o tym wie.      

Trudno określić osobowość Judith, której "ja" było wielokrotnie modyfikowane i zmieniane według  osobistego uznania jej ojca. Dziewczyna ma pojęcie o tym, że kiedyś miała inne życie, bywa, że ma chęć odszukać swoich braci, jednak każde próby spęłzają na niczym.
Jest typem samotnika-marzyciela, czasem zachowuje się jak małe dziecko ekscytujące się każdą nowością. Jest szczera w tym co mówi, nie umie kłamać, ponieważ nie zostało jej to wpojone wraz z wejściem w nowy etap życia. Często zaskakuje swoją zmiennością nastrojów, gdy w jednej chwili jest obojętna, zaś w drugiej lata w kółko zadając miliardy pytań. Wręcz uwielbia się uczyć, chłonąć wiedzę i nabierać doświadczenia. Bywa, że nie ma umiaru w wykonywanych czynnościach, ponieważ nie jest zobowiązana z pilnowaniem pory odpoczynku czy posiłku. Czasem zapomina by usiąść, mrugać, często się zamyśla, wyłącza. Nie ma praktycznie wyrobionych ludzkich odruchów.
Nie do końca rozumie uczucia, kojarzy miłość z czymś wyjątkowo miłym, jednak nie wie jak to jest, gdy coś jest miłe. Może uczyć się emocji, rozpoznaje je u innych, umie określić ich teorię i tak naprawdę byłaby w stanie pokochać, gdyby ktoś jej poprostu pokazał jak zacząć. Ojciec zmodyfikował jej ciało i osobowość, jednak nie zrobił z niej pustego robocika bez uczuć. Chciał, by pokochała go jak prawdziwa córka, więc pozostawił tę cząstkę człowieczeństwa w spokoju. Dziewczyna wie również jak rozpoznawać intencję, dzieli swoje zachowanie na "chyba przyjazne" i "chyba nieprzyjazne". No, bo w końcu jest jakaś różnica pomiędzy beztroskim wykrzywieniem warg w uśmiechu, a porażeniu paralizatorem.  
Marzy o tym, by znaleźć sobie przyjaciół, dołączyć do jakiejś wyjątkowo tolerancyjnej społeczności. Jakikolwiek kontakt z drugą osobą jest dla niej cenny, ma wyjątkowo dobrą pamięć, więc kojarzy jaki rodzaj interakcji prowadziła z każdym z osobna.