Choć stale parli naprzód, nie robili żadnych postępów. Droga wydawała się nie mieć końca i za nic nie mogli pozbyć się ogona, który ciągnął się za nimi już od dłuższego czasu. Zdaniem Ryana: spróbowali już dosłownie wszystkiego, a ich „wszystko” okazywało się tylko daremnym trudem. Nawet ucieczka stopniowo zaczynała zakrawać o bezsens. Im dłużej szli, każda sekunda zaczynała przeciągać się do męczącej nieskończoności. Pytania, które miały paść, zapewne już padły i odbiły się echem bez odpowiedzi. Nikt nie wiedział, o co chodziło; nie można było wskazać winowajcy; nikt nie wiedział, dlaczego to oni raz jeszcze musieli gramolić się z bagna, które, można powiedzieć, samo pojawiło się pod ich stopami. To stało się tak nagle, jakby jakiś znudzony dupek postanowił pstryknąć palcami i zgotować im piekło, a oni mogli tylko iść do przodu.
Do czasu.
Widocznie fakt, że na chwilę udało im się zgubić ścigające ich mary, był tylko chwilowym łutem szczęścia. Jebanym bonusem od firmy, który szybko stracił swoją ważność i dawał chwilę wytchnienia. Przybierał formę tego, co zazwyczaj nazywało się ciszą przed burzą. Ich burza rozpoczęła się w chwili, gdy jedyna możliwa opcja działania została im odebrana. Nie mogli iść dalej, ni to w prawo, ni w lewo, ni w górę. Kąpiel w brudnej i cuchnącej – Grimshaw mimowolnie zmarszczył nos – rzece też nie wydawała się zachęcająca. Ciemnowłosy z początku powiódł wzrokiem wzdłuż czarnej, połyskującej wstęgi, licząc na to, że uda mu się odnaleźć coś, co pozwoliłoby im na przedostanie się na drugi brzeg. Oczywiście nie spodziewał się rewelacji. Teraz mogli już tylko stać w miejscu i czekać aż goniące ich pokraki wreszcie dotrą do celu.
― Kurwa. ― O ile przez większość drogi zachował milczenie, tak teraz postanowił zaszaleć za sprawą jednej, solidnej kurwy zdradził, jaki ma stosunek do tej sprawy. Frustracja nie zmąciła jego oblicza, ale mimo wszystko trudno nie być niezadowolonym, gdy jedyna oferowana im, ciągnąca się nie wiadomo ile, droga oferuje im wyłącznie wizytę w ślepym zaułku.
Obrzuciwszy Wilczura przelotnym spojrzeniem, odwrócił się od płynącej w korycie smoły i odsunął od brzegu. Chłód srebrnych tęczówek skonfrontował się z nadbiegającymi bestiami, które przyciągnęły za sobą ciemność, jak jakieś mityczne stwory, które były w stanie władać porami dnia, choć Opętany dobrze wiedział, że to nie do nich należała ta fucha.
„Sępy” zebrały się dookoła, ale nie atakowały. To jednak nie pozwalało na utratę czujności, choć szarooki nie tracił już czasu na dobywanie broni. Odsunął od siebie także podjęcie próby bezpośredniego starcia, choć to stało się, gdy do jego uszu dotarł obcy głos. Czego mogli spodziewać się po niewyjaśnionych okolicznościach? Rzecz jasna tego, że jeśli ktoś zdoła już otworzyć do nich pysk, zasypie ich masą niepotrzebnych słów, które nie rzucą ani odrobiny światła na to, co działo się dookoła.
„Pewnie macie ochotę strzelić mi kulką między oczy...”
Jakbyś zgadł.
Niestety – nikt tu nie bawił się w cholerne zgadywanki. Widok uśmiechu na twarzy nieznajomego nie tylko sprawiał, że miał ochotę wpakować mu kulkę między oczy. To byłaby wisienka na torcie. Jeden z kącików jego ust opadł niżej, formując się w pogardę, której Jay nawet nie zamierzał ukrywać.
― Może tak jaśniej? ― mruknął, jednak dość szybko dano mu do zrozumienia, że wyjaśnień nie będzie. Wcale go to nie zdziwiło, jednak zdecydowanie wolał wiedzieć, co sprawiło, że on i Growlithe musieli się tu znaleźć. Instynktownie cofnął się, gdy dwa zwierzaki ruszyły w ich stronę, przypadkowo zahaczając ręką o rękę białowłosego; równie instynktownie zamierzał sięgnąć do kabury, choć podświadomość w ułamku sekundy przypomniała mu, że to na nic. Musieli wymyślić coś lepszego, coś, co mogło im pomóc, coś, czego kelpie nie lubiły.
Nie lubiły...
Wsunął rękę do kieszeni, choć pomysł mimo wszystko wydawał mu się idiotyczny. Palcami wyszukał niewielkiego, metalowego przedmiotu, nie robiąc sobie ogromnych nadziei na to, że to pomoże. Wcześniej mieli do czynienia z pożarem, a teraz co? Miały zmierzyć się z krwiożerczym płomykiem zgłady? Płomyczkiem. Mrozi krew w żyłach. To za mało, mruknął sceptycznie w myślach. Wysunąwszy zapalniczkę z kieszeni, nie odpalił jej od razu. Wolną ręką złapał za mankiet marynarki, palce zacisnęły się mocno na skrawku materiału, do tego stopnia, że nie dało się zauważyć ostrych pazurów, które na moment zajęły miejsce krótko przyciętych paznokci. Szpony bez większego trudu przebiły się przez warstwę materiału, a silne szarpnięcie sprawiło, że dało się usłyszeć cichy dźwięk pękających szwów.
Pstryknięcie.
Płomień zapalniczki rzucił lichy blask na jego pogrążoną w skupieniu twarz, zaraz po tym dosięgnął skrawka materiału, wokół którego już oplatała się cienkie pnącze z cienia, które przejęło trawiony ogniem materiał od swojego pana. Płomień skierowany został ku przeciwnikom i starał się ich dosięgnąć. Być może był w stanie wyrządzić im jakąś krzywdę, a jeśli nie – przynajmniej odgrodzić je na krótką chwilę. Chwilę, podczas której Rottweiler zerknął kątem oka na szumiącą w pobliżu, gęstą ciecz i bez dłuższego zastanowienia wcisnął Wilczemu zapalniczkę w łapy. Bez słowa kiwnął głową w kierunku rzeki, licząc na to, że zrozumie. Jeżeli koryto capiło smołą...

Ktoś, kto nie miał w naturze uciekać, z trudem przekonywał się do podobnych metod radzenia sobie z problemami. Włączając w to narwanie białowłosego, jego przerośnięte ego i pewność, że lepiej stawić czoła wszystkiemu i zginąć, niż przypatrywać się bitwie, grzejąc dupę przy kominku, jednocześnie licząc skrycie, ile twoich sprzymierzeńców ginie, być może tylko dlatego, że ciebie tam nie było, nic dziwnego, że Growlithe'owi nie podobała się aktualna sytuacja. Już dawno zrozumiał, że depczące mu i Ryanowi po piętach Kelpie czegoś od nich chciały, ale najwidoczniej ani on, ani Grimshaw nie chcieli dowiedzieć się czym to było.
Aż do momentu wpadnięcia w pułapkę.
Dyszał niemo i choć jedynym czynnikiem wskazującym na jego zmęczenie były podrygujące ramiona i unosząca się raz za razem klatka piersiowa, to jednak zapytany o swój stan, warknąłby, że już nigdzie się stąd nie rusza. Jak dzieciak, którego matka ciągnie po całym supermarkecie bez sekundy wytchnienia, w dodatku odmawiając mu wszystkich bajeranckich zabawek, jakie wywoływały skrzące się kurwiki w oczach. Growlithe syknął, przesuwając wierzchem dłoni pod górną wargą, jakby ścierał stamtąd niewidzialne kropelki wody.
Jak pilnowana zdobycz, tak stał w jednym miejscu, cały zjeżony i niezadowolony, taksując sylwetki koni spod zmierzwionej grzywki. To zaciskał dłoń w pięść, to na powrót rozluźniał palce, czekając najwidoczniej na pierwszy ruch ze strony nie tyle zwierząt, co... mężczyzny, jaki wreszcie raczył im się ukazać. Jego gest, uprzejmość, nawet wygląd, wywołały na wargach Wilka coś sprzecznego do tego, co pokazało się u Ryana. Kącik ust uniósł się w uśmiechu. Nie było to co prawda nic serdecznego, ale liczył się sam fakt, że w porównaniu do ciemnowłosego, postanowił nieznajomego przywitać czymś milszym w swej prostocie. Przynajmniej teoretycznie, bo w praktyce grymas okazał się dość kpiarski.
Cholera. Ci to mieli szczęście. Jak zwykle natrafiali na jakiegoś oszołoma, który  czegoś od nich chciał, nie racząc się nawet przedstawić, nie wspominając przypadkiem o żadnych wyjaśnieniach - dlaczego, do licha, oni? Co tym razem? Jaki w tym cel? Znając życie, nie dowiedzą się tego tak łatwo, a nawet jeśli: nie będzie to nic, co wydusi z nich krzyk euforii.
Ale krzyk mógł być wyduszony czym innym, choć mimo tragicznej sytuacji, ani Grow, ani Ryan, nie zaczęli panikować. Białowłosy byłby nawet w stanie stoczyć walkę, w której nie mógł wygrać, ale do jego dłoni została wciśnięta metalowa zapalniczka. Działał automatycznie, idąc za podpowiedziami instynktu. Odwrócił się na pięcie, schylił i zrobił to, czego - jak sądził - wymagał od niego Grimshaw.

---
W razie czego: Grow podpalił smołę. Poddam ten post edycji i ładnie to rozpiszę. Kiedyś... w razie czego, Shet, możesz już pisać, żebym nie blokował. ._.

Zamykam.
Najwyżej się kiedyś wznowi.