Drgnęła, usłyszawszy szmer od strony okna. Odwróciła się gwałtownie i tylko pokiwała głową aby potwierdzić, że zrozumiała przekaz. Mina towarzysza, jego ton i zachowanie sprawiły, że poczuła na sobie pewną presję. Przygryzła wargę. No, Loire, pora ruszyć dupę i na coś się przydać! W duchu przeklęła swoją klaustrofobię. Doprawdy, dlaczego te piwnice muszą być takie ciasne? Gdyby miała więcej przestrzeni, z pewnością byłaby w stanie myśleć jaśniej. Nie mogła jednak się nad sobą użalać, więc przystąpiła do działania.
Uznała, że zawartość pudeł nie jest nawet warta przeglądania. Zmarnowałaby tylko czas, który przecież był im tak potrzebny. Potarła podbródek, próbując znaleźć jakiś słaby punkt drzwi. Nie wyglądały na wybitnie mocne, ale pożyczenie łomu od Czerwonego raczej nic by jej nie dało. Przede wszystkim nie była tak silna jak on, poza tym pewnie narobiłaby sporo hałasu. Już miała odwrócić się i ruszyć do miejsca, z którego przyszła, kiedy jej uwagę przykuł pełznący w jej stronę pająk. Normalna rzecz w piwnicach, nie zrobił na niej większego wrażenia. Nie miała arachnofobii, nawet skrycie podziwiała pająki. Wiecie, tkanie sieci, podstępne techniki zdobywania pożywienia, te sprawy. Przesunęła źródło światła bliżej miejsca, z którego pająk zdawał się maszerować. Coś ją tknęło. Zawiasy...
Nie wypuszczając Świetlika z rąk, wygrzebała z plecaka nóż sprężynowy i przystąpiła do odkręcania zawiasów. Jasne, śrubokręt byłby lepszy, ale, cholera, nie miała śrubokręta. Nie była, niestety, mistrzynią w przewidywaniu co może jej się przydać. Gdyby brała pod uwagę wszystkie ewentualności, musiałaby chyba taszczyć ze sobą ze dwie walizki, a to byłoby wysoce niepraktyczne (no nie mów!).
Nóż trochę ześlizgiwał się z metalowej powierzchni, a może to jej ciągle trzęsły się ręce? Jeżeli śrubki ustąpiły, odetchnęła spazmatycznie i odsunęła drzwi na bok, po czym podążyła dalej w ciemność - w górę schodów, jak się jej zdawało. Jeżeli nie... cóż, wtedy miała problem.

Użycie artefaktu - 2/3

Tak lekceważąca postawa mieszkańców miasta częściowo ją bawiła, a częściowo sprawiała, że czuła się nieswojo. Wciąż przecież pamiętała czasy, kiedy sama taka była: nieświadoma, beztroska, omotana kłamstwami, ignorancka. A potem przyszedł dzień zderzenia z rzeczywistością. I bam!, teraz była tu, w jednej trzeciej drogi do obrabowania czyjegoś sklepu. Uśmiechnęła się mimowolnie. To była długa, trudna droga i nadal ciężko było jej stwierdzić, czy na sto procent opłacalna, bo przecież wojna wciąż trwała... Ale, jak już pewnie wspomniałam wcześniej, nie żałowała.
Zbeształa siebie samą w myślach. Powinna była przewidzieć, że te drzwi będą dla niej za ciężkie! Prawie ją przygniotły, pewnie nie wyszłaby z tego bez szwanku, a jakiego hałasu by narobiła! Na szczęście tylko wzbiła w powietrze kurz, co jednak nie zmieniło faktu, że była na siebie zła. Cieszyła się, że jej towarzysze tego nie widzieli. Raczej nie wpłynęłoby to zbyt pozytywnie zarówno na samoocenę Loire, jak i ich zdanie o niej. Odetchnęła z ulgą gdy tylko powstrzymała kichnięcie, po czym ruszyła w górę.
Zauważyła jakieś źródło światła, więc po upewnieniu się, że jest ono (póki co) wystarczające, oraz że nikogo w pomieszczeniu nie ma, przestała korzystać z pomocy artefaktu, który zresztą sam zaczynał powoli gasnąć. Światło żarówki było ciemnozielone, co, jak na gust Lo, nadawało pomieszczeniu nieco upiorny wygląd. Nie wiedziała, czyj był to pomysł, ale poczuła przemożną chęć, by temu komuś ironicznie pogratulować. Rozejrzała się. Zauważyła kilka różnych drzwi plus jakieś przejście bez drzwi, za to z... czy to była folia? Uznała, że to trochę dziwne i zaczęła się zastanawiać, czy odgrodzony przez przezroczysty materiał pokój na pewno był pusty. Póki co, ruszyła w stronę głównych drzwi. Była niemal pewna, że zabezpieczał je jakiś alarm, więc nawet nie dotknęła klamki. Wydało jej się przy tym wielce wątpliwe, że uda jej się jeszcze raz zastosować sztuczkę z zawiasami, a gdyby nawet, to te drzwi były o wiele solidniejsze od poprzednich i nie dałaby rady ich utrzymać.
Co więc miała zrobić? Chyba nikt nie zostawiłby kluczy na wierzchu, prawda? Szkoda.
Stwierdziła, że dla pewności i czystego sumienia sprawdzi co kryje się w pokoju zasłoniętym folią. Zachowując kompletną ciszę ruszyła w tamtym kierunku.

Użycie artefaktu - 3/3

Nie ma co tego ukrywać, zaczęła trochę za dużo myśleć. Przez głowę przepływały jej najróżniejsze scenariusze - złe, dobre, neutralne. Po raz milionowy pierwszy w swoim życiu znalazła się w sytuacji, której nie dało się kontrolować. Gdyby mogła, wydałaby z siebie przeciągły jęk rozpaczy i protestu. No, ale nie mogła, musiałaby potem sama siebie spoliczkować w razie ewentualnego zdemaskowania wrócić do towarzyszy i oznajmić im, że misja nie powiodła się, ponieważ ona, Loire, nie mogła się powstrzymać przed obwieszczeniem całemu światu swego zdegustowania. To nawet w jednej trzeciej nie brzmiało jak rozsądne, akceptowalne wytłumaczenie.
Spodziewała się zobaczyć dosłownie kogokolwiek. Wspomnianego wyżej faceta/kobiety/kogoś z nożem. Czerwonego i drugiego z jej towarzyszy. Przywódczyni Łowców. Cholera, nie zdziwiłby jej nawet widok samego dyktatora Asellusa. Ale kota? Prawie dostała zawału, a jednocześnie nie wiedziała czy ma zacząć się śmiać, czy co. Stwierdziła, że jak dotąd jej życie było tak wypełnione nienaturalnymi zwrotami akcji, że rzeczy niespodziewane i przewidywalne zamieniły się definicjami, może nawet ich znaczenia się w jej prywatnym słowniku zatarły. No, nieważne.
Kot był problemem, i to jakim. Mógł narobić hałasu, jednocześnie demaskując jej obecność w tym miejscu. Loire powoli kucnęła, jedną dłonią zsuwając plecak i na wszelki wypadek szukając w nim butelki i chusteczki, a drugą wyciągając w kierunku kota, aby ją obwąchał. Odurzenie zwierzęcia było planem awaryjnym - nie wiedziała, jak chloroform na niego podziała i mimo wszystko nie chciała zrobić mu krzywdy.
Traciła czas. Tik-tak, tik-tak.

Przerwa po użyciu artefaktu - 1/4

Jej ręka zadrżała lekko kiedy kot przybrał jeszcze bardziej obronną postawę i zaczął świdrować ją ślepiami. Czy wszystkie zwierzęta mają taki wzrok? Pod tym względem przypominał jej trochę jakiegoś Wymordowanego. Zacisnęła usta. Naprawdę nie chciała krzywdzić tego zwierzęcia, nie tylko dlatego, że uwielbiała koty. Głównie chodziło o jej ogólną niechęć do krzywdzenia niewinnych istot. Z tego powodu cała ta misja mogła równie dobrze już teraz wziąć w łeb. Nie miała pojęcia, czy mogłaby - czy w ogóle jest możliwe - oduczyć się takich odruchów. Jasne, coś takiego pewnie znacznie usprawniłoby jej funkcjonowanie w tym świecie, ale pewnie w pakiecie dałoby jej nalepkę "jesteś suką". No, takich aspiracji to ona na pewno nie miała. Wobec tego poczuła niewysłowioną ulgę, kiedy zwierzę przewróciło się na plecy w oczekiwaniu na pieszczoty. Porządnie wygłaskała jego futerko, mimowolnie uśmiechając się pod nosem. Bardzo rzadko miała kontakt z jakimikolwiek domowymi pupilami, a trzymanie jakiegoś w podziemiach raczej nie wchodziło w grę, nie tylko ze względów higienicznych i żywieniowych, ale też dlatego, że mruczek pojawiający się regularnie nieopodal wejścia do kwatery mógłby wzbudzić czyjeś niechciane zainteresowanie. Znając jej szczęście, pewnie akurat zauważyłby go jakiś wojskowy.
Kotu udało się zadziwić ją po raz kolejny kiedy podreptał do części sklepowej, wyraźnie oczekując aż Łowczyni za nim pójdzie. Uniosła brwi. Może to dziwne, ale mogłaby przysiąc, że ten futrzak ją rozumie. Miała teraz dylemat - przecież była o krok od sprawdzenia tajemniczego pomieszczenia. W dodatku jej najpoważniejszy problem stanowił monitoring. W sumie wątpiła, żeby w tym budynku był ochroniarz siedzący przed monitorami, ale nie chciała ryzykować zbyt szybko. Na razie jej priorytetem było znalezienie sposobu na otwarcie drzwi frontowych. Wstała z podłogi, patrząc na kota i pokazała palcem na przejście zakryte folią. Parę razy kiwnęła też głową w tamtą stronę.
Nie wierzę, że właśnie zapytałam kota o zdanie.

Przerwa po użyciu artefaktu - 2/4

W zasadzie Loire doszła do wniosku, że kompletnie już zidiociała (no bo poważnie, wszyscy wiedzą, że koty w ośmiu przypadkach na dziesięć mają głęboko gdzieś co robisz, bylebyś im nie przeszkadzał), i byłaby weszła do tego przeklętego pokoju - z kotem czy bez - gdy nagle mruczek po raz kolejny tej nocy zachował się jak istota inteligentna. I do tego znowu zaczął ją świdrować wzrokiem. Nie podobało jej się to. Wręcz zaczęła czuć się jak zwierzyna, co w innej sytuacji mogłaby uznać za prześmieszne, ale teraz jakoś nie dostrzegła analogii. Może to i dobrze, bo biorąc pod uwagę stopień napięcia jej nerwów, zapewne zaczęłaby po prostu wulgarnie rżeć.
Tak czy owak, osiągnęła pewien sukces, bo zwierzak wszedł do pokoju. Nie wyglądało na to, by poza nim ktoś jeszcze tam był - nawet gdyby, to pewnie dawno by wyszedł, zaalarmowany mruczeniem futrzaka. Przestąpiła z nogi na nogę. Czas mijał, gonił ją, szeptał do ucha: "dalej, dalej, no już, oni na ciebie czekają, pośpiesz się, JUŻ!". A jeśli popełniała błąd? Może trzeba było jednak wziąć się za te przeklęte drzwi? Może tam nic nie ma i tylko marnuje cenne sekundy? Desperacko chciała wierzyć, że za zasłoną z folii znajdzie jakiś punkt zaczepienia, jakąś wskazówkę, narzędzie. Coś, co pozwoli jej doprowadzić ten wypad do końca i zaliczyć go w poczet tych udanych. Nabrała powietrza w płuca i przestąpiła próg. Pozostała jej nadzieja, że kocur nie okaże się oswojonym Wymordowanym i nie zabije jej, skoro już mu zaufała. Uznała, że musi zacząć trzymać swoją wyobraźnię na wodzy.
Co takiego było w tym pokoju?

Przerwa po użyciu artefaktu - 3/4