Dyskretne drganie wąskich, brzoskwiniowych ust kocura niewątpliwie było spowodowane tym, że nareszcie udało mu się nieco utemperować nieposłusznego i stale zwracającego na siebie uwagę Wanchoia. Dzieciak dostał dokładnie to, na co zasłużył i gdyby nie to, że łączyły go z Yukimurą jakiekolwiek więzi — bo tak, przynależność do tego samego gangu śmiało można było nazwać jakimiś więziami — to z pewnością ta drobna sprzeczka ewoluowałaby w szarpaninę albo i nawet w coś znacznie gorszego. Neely i tak wykazywał się ogromną cierpliwością w stosunku do swojego młodszego kompana — wędrówkę z kimś innym, ale o podobnym charakterze zakończyłby już dawno. Członków organizacji, do którego należał traktował z większą wyrozumiałością, nieważne jak bardzo irytujący byli. Koty to Koty — może i czasami próbowały sobie wydrapać oczy, ale mimo wszystko od zawsze były ze sobą mocno zżyte i niesamowicie lojalne wobec innych kotowatych, grzejących miejsce w kryjówkach gangu. Zdawałoby się, że to właśnie te dziwaczne powiązania były jedynym powodem, dla którego ta dwójka powstrzymywała się przed darciem kotów. Dosłownym darciem kotów.
„Jak chcesz, szefie.”
... szefie.
SZEFIE.
Nie wiedzieć czemu słowo „szef” niesamowicie go rozbawiło, a przynajmniej podziałało na niego tak, że kąciki ust same powędrowały mu do góry. Dopiero po chwili uśmiechnął się tłusto jak nasmalcowany garnek, pocierając wierzchem dłoni skórę na policzku, by następnie złapać się za rękę, w którą chwilę wcześniej młodziak wbił chude palce. Obyło się bez jakichkolwiek narzekań i nieprzyjacielskich fuknięć, choć białowłosy szczerze miał na nie ochotę.
Potem po prostu, jak gdyby nigdy nic ruszyli w stronę lasu.


Droga minęła im w milczeniu, jakby chowali do siebie jakąś urazę, która powstała na skutek ich wcześniejszego spięcia. Cisza okazała się być zbawienna — Neely zdążył uporządkować sobie myśli w głowie i choć po części zapanować nad chaosem, który próbował rozpętać piekło w jego wnętrzu. Momentami czuł się naprawdę źle, jakby coś go kąsało od wewnątrz, jakby szturchały go jakieś niewidzialne ręce. Podczas wędrówki odwracał się kilkukrotnie na boki i do tyłu, jakby próbował namierzyć swoich niewidocznych przeciwników. Bez pożądanego skutku. Ale udało mu się ogarnąć, a wszelkie bóle, które go nękały po prostu odpuściły. Przynajmniej na chwilę, bo atakujące znienacka migreny wciąż co jakiś czas w niego uderzały.
Nie narzucał tempa, szedł normalnie, chociaż bez wątpienia przyspieszał w niektórych momentach, chcąc dorównać Wanchoiowi. Przed nimi rozpościerał się las, który już samym swoim wyglądem wystarczająco zniechęcał do dalszego parcia w jego dalsze części. Już na samym wejściu wędrowców witały czarne, powykręcane szpony, którymi były nierównomiernie rosnące krzewy, zarośla i drzewa. Wydawać by się mogło, że to miejsce wypełnia ciężka atmosfera, którą potęgował tajemniczy „wystrój” wywołujący u niejednego gęsią skórkę.
Każdemu krokowi towarzyszył charakterystyczny dźwięk niewdzięcznie piszczącego piachu, który z pewnością był dobrze słyszalny, bo w lesie panowała cisza. Złowroga cisza, która na pewno nie była dobrym znakiem. Jedyną „odskocznią” od tego zastoju były pojawiające się co jakiś czas na niebie ptaszyska, choć one również nie były zwiastunem niczego dobrego.
Mieli trudności z poruszaniem się — im dalej szli, tym więcej przeszkód pojawiało się na ich drodze, jakby las tworzył naturalną barierę, która miała służyć temu, by żaden nieproszony gość nie zagłębiał się w niektóre miejsca. Pod nogami znikąd wyrastały im jakieś ciernie i masa leżących pni, które musieli omijać na różne sposoby — raz bokiem, później górą, a niekiedy nawet pomagając sobie rękoma, gdy któraś z nogawek wplątywała się w ciemne szpony.
— Uważaj. — ostrzegawczy sygnał został rzucony stanowczo za późno, bo dosłownie kilka sekund później Nobuyuki był świadkiem, jak jedna z jego ulubionych bluz rozrywa się. Nie miał zamiaru tego komentować, choć był trochę zły. Dość szybko uznał jednak, że na pewno jakoś poradzi sobie z załataniem tej szpary lub po prostu odda ją Wanchoiowi. Co prawda nadal była o wiele za duża, ale trzeba było przyznać, że do młodego pasowała bardziej niż do Yukimury.
Szybko udało mu się dostrzec dom, do którego prawdopodobnie zmierzali. Neely badał wzorkiem ukształtowanie terenu, próbując jednocześnie ustalić, która z dróg będzie najkorzystniejsza i jednocześnie dość bezpieczna, choć miał wrażenie, że nie ma co liczyć na bezpieczeństwo, że raczej trzeba być gotowym na zagrożenie, mogące pojawić się w tym najmniej oczekiwanym momencie.
Odwrócił się, omiótłszy wzrokiem brudną, dziecięcą buzię młodszego kompana. Cierpliwie go wysłuchał, szczerząc się głupio z tego, że udało mu się go ogarnąć. Co prawda musiał na niego wcześniej podnieść głos, ale przyniosło to niewyobrażalnie dobry skutek — Wanchoi ogarną się i chociaż na chwilę odrzucił swój lekceważący styl bycia, który wcześniej wywoływał u białowłosego niesmak.
— Jesteś pewny, że to dobry pomysł? Że damy radę? — Uniósł prawą brew, baczniej mu się przyglądając. — Może lepiej byłoby wybrać najbezpieczniejszą drogę? — To była tylko propozycja. — Niby możemy zaryzykować i wybrać drogę zboczem, ale czuję, że to może źle się skończyć. Dużo tam wystających gałęzi, na pewno byśmy się poranili. O ile byśmy nie spadli. — Rozejrzał się na boki, szukając jakiegokolwiek ratunku, którego niestety nigdzie nie było. Myślał nad tym czy powinni zaryzykować i wybrać te zbocze. Miał na sobie tylko koszulkę w długim rękawem, odniesienie obrażeń było nieuniknione. Przy najlepszych wiatrach miałby tylko pokiereszowane plecy, ale można było też zakładać te czarne scenariusze, o których starał się nie myśleć zbyt intensywnie, choć w dalszym ciągu brał je pod uwagę.
— A to Ci dopiero... Ty masz dość kłopotów? Przecież kłopoty to Twoje drugie imię. — Zamrugał energicznie ślepiami, wyciągając dłoń w stronę zbocza. — Dobra, niech Ci będzie. Ale idziesz pierwszy. Jesteś mniejszy i szczuplejszy, będziesz mnie ostrzegał jak powinienem unikać przeszkód jeśli będą jakieś większe. — Wbił w niego swoje spojrzenie, uśmiechając się krzywo. — Prowadź, kocie. Ufam Ci.
Pierdolenie, Ty nie ufasz nawet samemu sobie.
I co z tego?

The member 'Arcanine' has done the following action : Dices roll

---

'Kostka' : 38

Kiwnął głową, wypuszczając nosem powietrze.
— To jak już będziemy spadać, to chociaż podstaw się tak, aby umożliwić mi znośne lądowanie — bąknął pod nosem w odpowiedzi i zapewne chciał dodać coś jeszcze, choć w porę nabrał wody w usta, by przypadkiem nie powiedzieć czegoś niestosownego. Białowłosy uznał, że skoro Wanchoi potrafił zapanować nad swoim wewnętrznym, krzyczącym bachorem, to on sam też powinien zmienić do niego podejście. Wzajemne dogryzanie sobie musieli zepchnąć na drugi plan, bo burza deptała im po piętach, więc oboje musieli się spiąć, by dotrzeć do celu na czas. W przeciwnym razie nie dość, że zmoknął, to może i się przeziębią. Albo jeszcze gorzej... spadną w dół, bo mimo tego, że desperacki deszcz był zbawienny to często bywał również zdradliwy. Bo zawsze istnieje coś takiego jak druga strona medalu.
— To musimy się pospieszyć, ale nie bierz tego do siebie zbyt dosłownie, bo serio spadniesz. A tego byśmy nie chcieli. — Nie żeby jakoś specjalnie przejmował się stanem zdrowia Wanchoia, ale po prostu wygodniej by było gdyby żaden z nich nie odniósł niepotrzebnych obrażeń, bo przecież lepiej było uniknąć nieszczęść. Musieli tylko narzucić sobie żwawe tempo i dorzucić do tego odrobinę ostrożności, by nie narobić głupich błędów, które mogły ich zbyt wiele kosztować. Łatwizna... trochę skupienia i dadzą radę, musieli to sobie wmówić. Neel musiał to sobie wmówić, bo nie wiedzieć czemu miał jakieś dziwne obawy à propos przejścia tym wąskim pasem płyty. Najchętniej odkładałby to w nieskończoność, ale musieli ruszać dalej. Doskonale to wiedział.
— Ciągnie swój do swego... — mruknął, nie wspominając nawet o swoim gardle, bo szczerze to nawet nie wiedział o co chodzi. Jeśli miał na nim jakąś szramę to pewnie po prostu o niej zapomniał. Niby jakiś czas temu ktoś mu przyłożył ostrze do szyi, ale ledwo naruszył strukturę skóry w tym miejscu, więc ślad po skaleczeniu już dawno powinien zniknąć. A może w międzyczasie nabawił się jakiejś innej blizny, o której istnieniu nawet nie miał pojęcia? Może. W swoim życiu odnosił taką ilość obrażeń, że niekiedy naprawdę ciężko było je wszystkie zliczyć, a niektóre totalnie się ignorowało, uznając je za mało ważne i niewymagające medycznej konsultacji.
Wzdrygnął gdy usłyszał huknięcie grzmotu. Ciemne, kłębiaste cumulonimbusy sunęły po niebie i mogłoby się wydawać, że przyspieszają z każdą chwilą. Członkowie kociego gangu naprawdę musieli się zbierać, póki była jeszcze nadzieja, że uda im się pokonać wąski pas drogi przed deszczem.
Ruszył zaraz za młodym, niemalże depcząc mu po piętach. Zatrzymali się w tej samej chwili co Wanchoi, choć nie spojrzał w dół, nie chcąc ryzykować jakimś nagłym zawrotem głowy lub czymś podobnym. Wystarczyła chwilowa utrata równowagi, a poleciałby w dół. Nie mógł sobie pozwolić na podjęcie zbędnego ryzyka.
Uważnie przyjrzał się temu, jaką pozycję przyjmuje chłopak i w jaki sposób radzi sobie z pokonywaniem kolejnych centymetrów drogi. Westchnął ciężko, a następnie poszedł w ślady swojego kompana. Ustawił stopy na wąskim pasie, po którym miał iść dalej, opierając się plecami o ciemną ścianę, uważając przy ty, by nie zahaczyć się o żadną wystającą gałąź lub inną przeszkodę. Zrobił pierwszy krok w bok, a potem starał się robić kolejne, próbując jednocześnie nadgonić Wanchoia, który swoją drogą wcale tak daleko nie odszedł, więc po kilku sprawnych krokach powinien znaleźć się niemalże przy nim.
— Nie wiem, to Ty idziesz pierwszy — odparł, patrząc przez jasną głowę wymordowanego. — Chyba nie, jesteśmy coraz bliżej. — Grzmot spowodował, że Neely znowu wzdrygnął, jednak przymknąwszy na chwilę oczy dość szybko się ogarnął. Rozwarł powieki i ruszył dalej. Powoli i z wyczuciem, starając się ominąć wszelkie napotkane przeszkody.

Wanchoia obserwował kątem oka, bo znaczną część swojej uwagi skupił na drodze. Nieco zmęczone spojrzenie wbił w swoje stopy, jakby kontrolując, czy te nie chcą wywinąć jakiegoś psikusa i niechcący zsunąć się z wąskiego pasa, po których powoli się przemieszczali. Nigdy nie miał problemów z równowagą, dlatego mogłoby się zdawać, że wszystko jest w jak najlepszym porządku — żaden z nich jeszcze nie spadł, a z każdą chwilą byli bliżej ku celu.
„Pytałem u burzę.”
Jasnowłosy mimowolnie spojrzał w górę, zatrzymując na chwilę swój wzrok na ciemnych, kłębiastych chmurach deszczowych, które mknęły po niebie z niesamowitą prędkością, jakby za wszelką cenę chciały dorwać dwójkę wymordowanych i zbombardować ich tysiącem kropel, celowo utrudniających wędrówkę. Musieli się spieszyć, oboje doskonale to wiedzieli. Szkoda tylko, że pośpiech w ich sytuacji mógł się okazać zgubnym czynnikiem, który sprowadziłby na nich tylko kłopoty.
— Może uda nam się pokonać ten dystans przed ulewą — mruknął w odpowiedzi, chcąc dodać młodemu — jak i sobie — trochę otuchy. Wydawało mu się, że szanse były naprawdę nikłe i choćby pędzili jak wiatr to prawdopodobnie i tak nie zdołaliby dotrzeć do chatki na czas, deszcz i tak by ich dorwał.
Wciąż powoli przesuwał się w bok, oddychając przy tym miarowo, ale spokojnie. Za wszelką cenę starał się zachować zimną krew (w połączeniu z psychozą kwiopaty to porównanie brzmi nieco tragicznie, ale nadal śmiesznie), choć wkoło pojawiało się coraz więcej czynników, które zaczęły go niepokoić. Zapach wilgotnej gleby uderzył również jego zmysł węchu. Nie spojrzał na niego ponownie, wiedział, że czas się kończył szybciej niż przypuszczali.
Całkiem niechcący dostrzegł dygotanie się chudych jak zapałki nóg Wanchoia. Oczyma wyobraźni widział jak chłopak spada w dół. W pierwszej chwili chciał go zatrzymać, rzucić jakimś pokrzepiającym tekstem i uspokoić, ale dość szybko porzucił ten pomysł. Jasnowłosy szedł w miarę stabilnie, nie chwiał się na boki, choć jego kroki faktycznie były coraz mniej przemyślane.
W oddali uderzył kolejny grzmot, który okazał się być ostatnim gwoździem do trumny. Wraz z nim jeszcze chwilę wcześniej w miarę ogarnięta sylwetka młodego straciła równowagę. Zachwiał się, a grunt pod ich stopami zaczął ustępować. Słyszalny był dźwięk rozdzieranego materiału, a także przeciągłe, kocie syknięcie, które wyrwało się z ust Nobuyukiego.
Białowłosy niemalże natychmiastowo wyciągnął rękę w stronę Wanchoia, próbując go złapać za cokolwiek, co nie było ubraniem. Chciał go pochwycić za nadgarstek albo chociaż przedramię i jakoś go pociągnąć w swoim kierunku, robiąc mu przy tym miejsce. Miał zamiar oprzeć się o ścianę, a wolną ręką przytrzymać się którejś z wystających gałęzi, przy okazji próbując wetknąć nos w swoje ubranie, by zapach krwi został stłamszony przez pot. Nie mógł spaść. W razie potrzeby mógł też próbować zakleszczyć się twardymi paznokciami w ścianę — byleby tylko nie runąć w dół.
Gdyby okazało się jednak, że Wanchoi pociągnąłby go w dół ze sobą, Neely byłby zmuszony sprawić, by jego kości stały się elastyczne, co pozwoliłoby uniknąć licznych złamań. Poza tym... był kotem, wiedział jak spadać i uniknąć masy obrażeń.
Najwyżej spierdolą się razem, może to skrót.

1. Neely próbuje złapać Wanchoia za nadgarstek/przedramię i pociągnąć do siebie, żeby nie spadł. Wolną ręką ma zamiar przytrzymać się jakiejś gałęzi albo wbić paznokcie w ścianę. Robi wszystko by nie koncentrować się na ranie chłopaka.
2. Jeśli okaże się, że Nobuyuki nie jest w stanie wciągnąć Wanchoia to wymordowani spadają w dół razem. Białowłosy jednak używa mocy (elastyczność kości), co powinno pozwolić mu uniknąć złamań. Poza tym w trakcie spadania ustawia swoje ciało tak, by odnieść jak najmniejsze szkody (umiejętność — „sztuka padania”).

The member 'Arcanine' has done the following action : Dices roll

---

'Kostka' : 69

Nawet nieco samolubny kocur w chwilach największych kryzysów potrafił zdobyć się na heroizm — niejednokrotnie przekraczając swoje własne granice. Niekiedy jednak okazywało się, że ryzyko było zbyt duże, a podjęte działania kończyły się druzgocącą klęską. Ale każdy upadek czegoś uczy, ze wszystkiego można było wyciągnąć jakieś wnioski. Neely zaryzykował — bez Wanchoia trudniej byłoby mu dojść do chaty anioła, u którego miał szukać pomocy. Poza tym... młody był w tym samym gangu, a jego zdaniem CATS słynęło ze swojej lojalności, nie tylko do samego przywódcy zgrupowania, ale także do innych członków. Mógł go nie trawić, mógł być z nim w napiętych stosunkach, ale jeśli istniał chociażby cień szansy na to, by go uratować to musiał spróbować. I spróbował — dlatego razem spadli w dół. Dobrze było podzielić z kimś ryzyko.
Czerń napłynęła mu do oczu i wypełniła umysł. Stracił przytomność, nie wiedząc nawet co właściwie się z nim stało. Umarł? W tak idiotyczny sposób zakończył swój żywot? Zostawił tyle niedokończonych spraw i po prostu odszedł? Ostatnią rzeczą, którą pamiętał był niewyobrażalny ból, który ogarniał każdą, nawet najmniejszą komórkę jego ciała. A potem? Potem nastała ta dziwna ciemność, a myśli jakby się wyłączyły.
Leżał na wilgotnej, spulchniałej ziemi, a tysiące maleńkich kropel siekały go w twarz. Deszcz z pewnością przyczynił się do rozbudzenia Yukimury, który leniwie rozwarł powieki, choć dość szybko je zmrużył, nie pozwalając wodzie dostać się do oczu. Był cały przemoknięty i za każdą chwilę mókł coraz bardziej. Zasłonił dłonią twarz, tworząc szpary na ślepia, przez które mógł obserwować otoczenie. Niebo usiane ciemnymi chmurami wyglądało jak ciemna owca, które zawisła dokładnie nad głową kotowatego. Wytarł twarz rękawem swojego odzienia, a następnie wsparł się na łokciach, próbując choć odrobinę podnieść swoje obolałe ciało. Ból wciąż promieniował, rozchodząc się niemalże po całym ciele — użycie mocy dodatkowo spotęgowało nieprzyjemne uczucie w niektórych partiach rąk i nóg, które podczas upadku były szczególnie narażone na złamanie. Skutki uboczne używania mocy — kości było trudniej złamać, ale ich elastyczne wyginanie się przysparzało niemałą dawkę cierpienia. Ale jakoś wytrzymywał ten dyskomfort, gorzej było z chorobą, która została pobudzona z chwilą, gdy do nozdrzy Neely'ego dotarł charakterystyczny zapach krwi. Oczy kocura zapłonęły, a serce zaczęło uderzać jak młot. To wymykało się spod kontroli, czuł, że coraz ciężej jest mu powstrzymywać się od zatopienia kłów we własnej dłoni. Już wcześniej to robił — kilka gryzów przyniosło mu ulgę, może powinien spróbować ponownie?
Przytknął mokry rękaw do nosa, jakby zapach wilgoci choć trochę miał powstrzymywać zwierzęcy węch Nobuyukiego przed wyczuciem posoki. Być może udało mu się w końcu usiąść — wcale nie był tak mocno ranny, a wszystko dzięki temu, że jako kot prawie zawsze spadał na cztery łapy. I tym razem nie było inaczej, udało mu się wyjść w jednym kawałku, a przynajmniej tak mu się wydawało, bo nie widział, by którakolwiek z jego kończyn odłączyła się od reszty ciała. No właśnie, więc było lepiej niż przypuszczał.
Dopiero po jakimś czasie odwrócił łeb w stronę kryjówki zwierzęcia, które wręcz kąsało go spojrzeniem. Zachowywało bezpieczną odległość i raczej nie szykowało się do ataku, raczej chciało pokazać, że szczerzyć kły będzie dopiero, gdy Neely wkroczy na jego teren. Na szczęście białowłosy nie był samobójcą, więc po prostu zachował ten bezpieczny dystans i nawet trochę go nie zmniejszał.
Spróbował wstać, przy okazji drżąc z zimna. Lodowate krople niemalże kuły jego ciało, dźgały jak igły, wywołując kolejne nieprzyjemne dreszcze, które przebiegały po linii jego kręgosłupa, spinając całe ciało i powodując pojawianie się gęsiej skórki w niektórych miejscach. Wilgoć mieszała się z wonią krwi, która wydawała się być tak silna, ze przez problemu pokonywała wszelkie przeszkody, by znów uderzyć w nozdrza kotowatego.
Syknął, gdy kolejna fala bólu przepełzła przez jego ręce i nogi niczym jadowity wąż. Ale zmotywowało go to, by w końcu się ruszyć i wstać. Musiał znaleźć Wanchoia, o którym dopiero niedawno sobie przypomniał. Spadli razem, więc prawdopodobnie chłopiec był gdzieś niedaleko. Nobu musiał jedynie skupić się i namierzyć go wzrokiem. Jego pierwsze kroki z pewnością były chwiejne, o ile w ogóle udało mu się powstać.
Cel miał raczej oczywisty — rozejrzeć się po okolicy i odnaleźć smarkacza, któremu miał zamiar pomóc. Choć z drugiej strony wciąż pozostawał ostrożny, bo wiedział, że nie warto było podchodzić do młodego, jeśli ten obficie krwawił, bo to skończyłoby się katastrofą.
Rozglądał się na tyle dokładnie, na ile pozwalał mu deszcz i nieco zmęczony wzrok. Musiał obrać kierunek, w którym powinien ruszyć, by jak najszybciej dojść do chaty. Z Wanchoiem czy bez, musiał się tam dostać.

The member 'Arcanine' has done the following action : Dices roll

---

'Kostka' : 19