Gra była warta świeczki, mimo że przyniosła odwrotny niż zamierzony skutek. Byleby tylko ptaki nie zwariowały, byleby nie doszło do kolejnej tragedii... Któż zresztą by się spodziewał, że pchnięta strachem i wizjami płonącego świata puma poleci wprost do piecyka? Saliah z całą pewnością by tego nie zrobił, takoż teraz tego nie potrafił pojąć. Strach zresztą powoli otulał go, przejmował z ciepłych rąk spokoju.
   Anioł zastępu zachłysnął się, zaś kiedy artefakt przestał działać, to żołnierz wypuścił go z rąk. Nie zrobił tego do końca świadomie, a jego dłonie bez przerwy drżały. Zawiódł? Bał się. Nie chciał wchodzić w ogień. Nie chciał absolutnie czuć tego bólu. Nie myślał racjonalnie. Chciał uciekać. Spojrzał na swoje ręce... Jak trzymać nimi miecz? Jak używać swoich mocy? Chciał się schować. Chciał... Nawet i sam. Nawet jako całkowity tchórz.
– Przepraszam...
   Za co? Szczerze? Dla zasady? Żeby poczuć się lepiej? Żeby przejąć na siebie cały ciężar rozwoju sytuacji? Nawet na nią nie patrzył. Nie wiedział jakim cudem w ogóle dalej trzymał się na nogach. Ani jakim cudem jeszcze nie wybiegł. Wiedział, że muszą się pozbyć tej dzikiej bestii, ale co jeśli nie dadzą rady? Co jeśli umrą, razem z feniksami?
– Co teraz się stanie...? – spytał nieufnie, wreszcie odwracając się do anielicy. Miał minę zbitego, smutnego szczeniaka, który przecież nie zrobił nic złego... Tylko rozszarpał jakąś gazetę czy coś. Gdzieś w środku czaiła się dalej chęć pomocy. Musiała tylko być odpowiednio pobudzona. Starał się myśleć racjonalnie, ale jako opierający się głównie na emocjach... Nie był w stanie. Czuł się źle. Nagi, obnażający cały strach, jaki się w nim kotłował.

|| Prosz wybaczyć nędzną długość, ale rozwlekanie się na temat ojojania nad sobą i tak nic by nie dało. D:

Oczywiście, że spojrzał. Nie byłby sobą, gdyby czegoś nie odwalił, prawda? Na domiar złego puma wylądowała zdecydowanie nie tam, gdzie chcieli ją zagnać. Anielicy niewiele dzieliło od warknięcia, miała ochotę gołymi rękoma przemodelować zwierzęcy pysk i pokazać zwierzęciu gdzie jego miejsce. Miało uciekać w stronę przeciwną, przedstawianie mu świata jako piekarnika miało go tym bardziej odstraszyć od zapuszczania się do gniazda, które jak piekarnik obecnie wyglądało. Czemu świat nie mógł być prostszy, a przewidywania nie spełniały się za każdym razem? Musiała teraz przede wszystkim uspokoić drugiego anioła, żeby ten w panice nie zaczął siać zniszczenia jeszcze większego niż stado płonących kurczaków.
– Wdech i wydech, żołnierzu – odezwała się próbując brzmieć jednocześnie twardo i łagodnie. Zbliżyła się, żeby położyć mu dłoń na głowie. Czułby może i głaskanie, gdyby nie jej obecna postać. Ostatnie chwile użytkowania mocy znów poświęciła na emanowanie spokojem. Chciała przypomnieć miłość Stwórcy do każdego stworzenia, podnieść na duchu przerażonego skrzydlatego. – Teraz wywleczemy stamtąd tego kundla i pokażemy gdzie jego miejsce. Wołaj Seiun. Kiedy powrócę do ludzkiej formy, mogę dać ci jednorazowy artefakt kontrolujący ogień lub znów wodę – uśmiechnęłaby się, ale nie dałoby się tego dostrzec. Nie ociągając się zbyt długo, powróciła do ruin i ponownie spróbowała uspokojenia, byleby feniksy nie rozpierzchły się wszystkie na raz w panice przed atakującym je kociskiem. Te ostatnie chwile działania potęgi kosmosu mogłyby jej pozwolić przyjrzeć się okolicy i obmyślić szybki plan. Najwyżej będzie improwizować i naprawdę zatłucze pumę kopniakami. Och, jak bardzo chciała to teraz zrobić...

Użycie mocy:
Potęga kosmosu – 3/3

Wdech i wydech? Tak, brzmiało rozsądnie. Trzeba się było ogarnąć, uspokoić. Uśmiechnął się słabo, choć starał się nadać grymasowi kojącego wyrazu. Spojrzał na humanoidalny kształt chmurkowy, przy czym jego uśmiech wreszcie stał się śmieszy, bardziej szczery.
– Chyba jeszcze nigdy nie głaskała mnie chmurka – przyznał ostrożnym, choć słyszalnie rozmarzonym głosem. Moc znowu na niego działała, tym razem inaczej, za czym jego umysł musiał jeszcze nadążyć. Spokój i nowa siła opanowywały go, wypierając ten bezsensowny strach; dobrze, że przynajmniej jego emocje nie pchnęły na pewną śmierć w płomieniach. Choć to okrutne, mogli liczyć na to, że puma sama padnie, gdy ptaki rozpalą ruiny, jednak na to się nie zanosiło.
  Za chwilę rozpęta się piekło.
— Może uda mi się użyć otoczenia żeby ją uziemić – zaproponował. Mimo wszystko kamienie robiło się z jego surowca, żywiołu. Zrobienie ruchomych piasków pod łapami drapieżnika, jeżeli ten nie zechce odejść od gniazda, zawsze wchodziło w grę. Przeszło mu przez myśl nawet, żeby zamknąć zwierza w swoim artefakcie, jednak co jeśli go rozerwie? I niekoniecznie mowa tu tylko o pelerynce. Samego Saliaha zresztą też mogła! A kto wtedy będzie olśniewać Eden swoim uśmiechem, swoimi słowami, swoją urodą?
– Ale ma dłuższy zasięg niż my dzięki tym... Mackom. Po co jej to s ogóle, fujć – skomentował. Co prawda długości swego oręża nie mógł za wiele zarzucić, ale jednak giętkie, sprawne macki... O rany, w jak złym kierunku idzie ta narracja? Niemniej jednak, walka z czymś, co ruszało się i wiło, ale nie daj Boże, oby nie miało oczu, mogła się zakończyć bardzo różnie. Pytanie tylko jak mocne były te macki, jak twarde do pocięcia mieczem?
  Jednak nie tylko paskudztwa, jakie wyrastały predatorowi z ciała, byly okropne. Upał, ten przeklęty gorąc, który był sprawką feniksów. Zwrócenie oczu do jednej — tak Saliah mniemał przynajmniej, nie chciał jednak sugerować nikomu płci — ze sprawczyń, no, nie za blisko, zaś tak, by widzieli scenę, w której  ptasia, ognista Niobe starała się uchronić jedno z jaj. Ten widok sprawił, że anioła ogarnęła nowa fala niepokoju.
– Więcej dymu nam chyba nie trzeba. Gaszenie pożaru po to, żeby zaraz rozpętał się nowy, tak myślę, mija się z celem. Spróbujmy ją złapać, poinformujmy Raphaelę, niech pomoże nam z feniksami. Widok kogoś, kogo znają, może je uspokoić i sprawić, że poczują się bezpieczniejsze. Zawołam je obie. Uwaga pumy póki co jest skupiona na feniksie, ale to ryzykowne. Ptak może zaatakować. Jest natomiast szansa przechwycenia jej uwagi, ale to też jest ryzyko. Możliwe, że dam radę uwięzić ją w podłożu, ale im mniej będzie się ruszać tym lepiej. Jeżeli to nie wyjdzie, zaatakuję, jeżeli wyjdzie, spróbuj ty to zrobić – przedstawił swój plan i dał Seraphiel chwilę na przyswojenie całości. Za chwilę jednak odszedł, żeby przywołać pozostałe dwie towarzyszki.
– Raphaelo, Seiun, my... Nie damy rady sami – przyznał, trochę ze wstydem, a trochę z gotowością na przyjęcie na siebie konsekwencji. Bohater nikogo nie uratuje, jeśli sam wymaga ratunku i Saliah był tego w pełni świadomy. – Potrzebujemy pomocy w uspokajaniu feniksów. Nie chcemy ich krzywdzić. Możemy je wyprowadzić z ruin. Chciałbym też, żebyś sama nam powiedziała, co potrafisz. To ułatwi planowanie – wyjaśnił, po czym zaś sam skierował się znowu do ruin. Nie chciał zostawiać tam anielicy samej na zbyt długo.

Kolory blakły, nabierały bardziej jednolitej barwy, migotanie niknęło coraz szybciej z każdą chwilą. Anielica w końcu dotknęła ziemi, przybierając bardziej ludzką formę. Zachwiała się z początku, o mało nie oparła o rozgrzany mur. Jasne włosy znajdowały się w lekkim nieładzie spowodowanym zarówno przemianą jak i wcześniejszym ochlapaniem. Teraz, kiedy była bardziej sucha, żar bijący z gniazda pogorszył nieco jej stan. Czuła się tak, jakby mogła wypić duszkiem ze dwa litry wody, na dodatek lekko rozbolała ją głowa. Przejdzie, za jakiś niedługi czas, ale musiała ogarnąć się znacznie szybciej niż przewidywała regeneracja. Wsłuchiwała się w słowa anioła zastępu, ale zabarwione złotem i czerwienią oczy utkwione były w scenie rozgrywającej się w ruinach. Gdzie Raguel nie może tam Seraphiel poślą. Miłe usposobienie na nic by się zdało przy tym durnowatym zwierzaku, każde inne uciekałoby w bezpieczne miejsce. Może ta puma była jakaś upośledzona i cudem przetrwała okres bycia kocięciem, a matka go nie zadusiła?
– Kotu macki niepotrzebne. Można odciąć – stwierdziła krótko lekko skołowanym, ale wciąż twardym głosem. Chciała bestię przenieść do jej naturalnego środowiska, ale nikt nie powiedział, że musi być tam dostarczona w stanie nienaruszonym. Choćby Seraph miała jej urżnąć te tentacle przy samej dupie i połamać wszystkie łapy, to nadal zamierzała ewakuować niechcianego lokatora żywcem. Zabijanie jej nie miało większego sensu, a tak może mając w pamięci złe doświadczenie nie będzie tak skora do powrotu na tereny lęgowe feniksów.
– W torbie mam linę – nie pytajcie skąd lina na spacerze – i mam jeszcze te jednorazówki. Jeśli nie uda ci się z unieruchomieniem, mogę spróbować ją polać wodą i porazić prądem, jeśli nie uda się zabrać tych kurczaków i zaczną robić Piekło 2.0 – mam jeszcze ogień. Uda się. Na pewno.
Wzięła kilka głębszych oddechów, kiedy Saliah udał się po wsparcie. Seiun podsunęła nosem torbę do aniołów, szczeknięciem zwracając na nią uwagę. Sama złapała w zęby kostur patronki kosmosu i zamachała puszystym ogonem. Ruszyła zaraz za zastępowym.

Użycie mocy:
Potęga kosmosu – odnowienie 1/4

Starała się oddychać spokojnie, ale dużo lepiej zrobiłoby jej chłodne powietrze niż rozgrzane niczym na środku Sahary w pełni lata. Nie miała zbyt wielu wspomnień z przedzierania się przez nieskończone morze wydm, a większość z nich na dodatek nie była za przyjemna. Marzyła o lodowisku zrobionym z sadzawki za domem, o śniegu, o spokojnym szybowaniu wśród chmur wraz z prądami powietrza. Wszędzie byłoby lepiej niż tu, w piekarniku. Wszystko było tak pozbawione logiki, że aż chciała parsknąć śmiechem i po prostu rzucić to w trzy dupy.
Zamiast parsknięcia rozległ się jednak inny dźwięk.
Wrzasnęła.
Na widok jajka ulegającego naporowi mackowej siły wydała z siebie wściekły krzyk. Wcześniej myślała, że rysa była pierwszą oznaką wykluwania się małego stworzonka, że sierściuch odciągnie je poza zasięg skrzydlatych przeciwników i dopiero wtedy schrupie. Ale jak było wcześniej – żadnej logiki w zachowaniu pumy nie dostrzegała. Zamiast sięgać po jajko, prędzej drapieżnik zaatakowałby i dobił najsłabszą, ranną jednostkę. Może to cholerstwo było jakieś chore?
Seraphiel do końca wytępiła myśli łagodnej Raguel. Choroby mogły zagrażać innym zwierzętom, mieszkańcom Edenu. Chore osobniki należało eliminować, nie wypuszczać na wolność, gdzie mogły pozarażać wszystko z czym się zetkną. Zacisnęła pięści aż pobielały jej palce. Po paru sekundach mokry nos dotknął skóry, ale przez chwilę jeszcze ignorowała obecność Seiun. Plan planem, ale ona była w tym momencie zbyt wściekła żeby popuścić zwierzęciu.
– Zdechniesz w męczarniach – warknęła cicho w kierunku pumy. Wzięła kostur z pyska gweira, a następnie rzuciła się w stronę mackowatego ścierwa. Jeden z symboli przyczepionych do bransoletki rozbłysł pomarańczą, gdy artefakt został aktywowany. Uniosła dłoń, zacisnęła szczękę i wypuściła w stronę kota nieprzerwany strumień ognia. Tak jak obiecała mu spalenie żywcem, tak obietnicy dotrzyma. Dostał ostrzeżenie, ale je zignorował. Poszedł tą ścieżką, którą obiecał mu kosmos. Spłonie.
Drugą rękę uniosła przymierzając się do rzutu. Celowała w szyję, w ten paskudny pysk. Zabić. Tak będzie najłatwiej, najbezpieczniej. Zabić, a potem niech ciało na strzępy rozszarpią feniksy. Wątpiła, że żywiły się ziarenkami. Najwyżej miałyby zapas na zimę.


Użycie mocy:
Potęga kosmosu – odnowienie 2/4
Jednorazowy artefakt żywiołu ognia – użycie 1/3

Więc jeden ze sposobów, które miały zagwarantować im względne bezpieczeństwo podczas starcia z pumą odpadł, ale Saliah nie dyskutował. Nawet jeden czy dwa uspokojone zwierzaki to już coś. To już jakieś, które przynajmniej na chwilę nie będą się wdawały w walkę. Gorąco i tak już było nieznośne, więc im mniej tej wysokiej temperatury, tym lepiej. To było straszne uczucie, przemykanie się między zimnem a upałem.
   Dotarli więc na miejsce w chwili, kiedy puma postanowiła założyć klinikę aborcyjną. A nawet chwilę po pierwszym, dość udanym zabiegu. Saliah nie dostrzegł tego, jednak już mógł zobaczyć atak, jaki przypuściła Seraphiel. Wszystko znowu było dość szybkie, a dostosowanie się do tempa akcji zajęło Saliahowi chwilę. Spojrzał na Raphaelę niepewnie, po czym sam ruszył w stronę drugiej anielicy.
– Utrzymaj proszę tyle feniksów, ile możesz, z daleka od nas  – poprosił. –  oddzielę nas. Im nic się nie stanie więcej – wyjaśnił z determinacją, po czym przywoła mocą ziemię znajdującą się koło ruin, by móc z niej wytworzyć barierę. Miała być gruba na około dziesięć centymetrów i tworzyć coś w rodzaju połowy kopuły; wolał nie zamykać ich całkowicie że zwierzęciem, na widok którego cała populacja ognistych kurczaków (gdyby bywał częściej w Mieście, na pewno uznałby, że brzmi to jak nowa pozycja w menu KFC) dostawała takich trzęsawek kuperków.
   W dalszej kolejności sprawdził, czy da radę manipulować również podłożem, na którym stali (opis tematu mi sugeruje, że to ziemia, skoro fundamenty strzeliło). Jeżeli budulec zacznie reagować na jego moc, przejdzie do akcji. Chciał użyć mocy, żeby unieruchomić pumę, tworząc pod jej łapami najpierw pęknięcie w podłożu, a potem zacząć je zlewać w ruchome piaski. Skoro obrywała ogniem, to możliwe, że płomienie utwardzą pułapkę.

Kontrola ziemi — 1/3
Artefaktowa peleryna — 4/5? Nie wiem czy dalej jej liczyć, jak teoretycznie nie jest w użyciu, ale mogłaby być wciąż aktywna przez jeszcze jedną kolejkę, hm.

Przeklęte śmiertelne ciało. Ograniczająca powłoka uwłaczająca anielskiej godności. Potrzebowała świeżego, chłodnego powietrza, może nawet jakiegoś chluśnięcia wodą, żeby znów móc funkcjonować w normalny sposób. Ignorowała zawroty, choć dobrze wiedziała, że przy takiej temperaturze za szybko nie ustąpią. Musiała się dotlenić i odsapnąć, ale póki puma tu była, nie mogła ot tak odejść i siedzieć sobie na kamyku na skraju kaplicy podziwiając widoki. Nie porzucała rozpoczętej pracy nim jej nie ukończyła, a obrona zagrożonych stworzeń była w tym momencie priorytetem. Zabicie tego ścierwa było celem głównym. Potem się wyleży w bali albo pójdzie na plotki do sąsiadów. Najpierw trzeba sobie ubrudzić ręce.
Anielica zmrużyła oczy starając się nie zwracać uwagi na łzy. Było gorąco, ale może spali kota żywcem, żeby miał nauczkę na przyszłość. Lub też raczej brak owej przyszłości. Nabrała powietrza i wstrzymała je w płucach, gdy bestia postanowiła ruszyć na nią. Cóż, przynajmniej chwilowo odwali się od ptaków, a to już coś. Byleby tylko same kurczaki nie postanowiły im zrobić kamikadze, bo podczas walki nie można było ręczyć za to, że żadnemu nie wyrządzi krzywdy. Nie dało się tego rozwiązać dyplomatycznie, a w takich wypadkach musiała przechodzić do agresji. Starała się tego unikać ze względu na tę jej część, która nie przebierała w środkach.
Odskoczyła miękko od macki, skrzydła rozpostarły się i na chwilę uniosły ją w górę, gdy wspomogła się nimi przy uniku. Gdyby miała miecz, odrąbałaby tę abominację, ale kosturem dźgałaby parę minut zanim wreszcie pozbyłaby się nadprogramowych członków zwierzęcia. Dotykając stopami podłoża znów odrobinę złożyła skrzydła by nie stanowić zbyt łatwego celu swoją wielkością. Skierowała dłoń w stronę łap kota i wypuściła tam strumień ognia. Chciała ją zmusić do cofnięcia się i ugrzęźnięcia w pułapce Saliaha, ograniczyć jej ruchy poprzez uszkodzenie choć jednej łapy. Z poparzoną na pewno nie byłaby aż taka skoczna, a unieruchomioną łatwiej byłoby związać.
– Co z tym rannym? – zapytała głośno, ale nie spuszczała wzroku z przeciwnika. Jeśli uszkodzony feniks potrzebował pomocy medycznej, to lepiej, żeby Raphaela mogła go w jakiś sposób odciągnąć i uspokoić. Seiun nie mogła podejść do szamoczącej się bestii, bo zostałaby uznana za wroga. A utrata jednego z nielicznych gweirów doprowadziłaby Seraphiel do nieopisanej furii.

Użycie mocy:
Potęga kosmosu – odnowienie 3/4
Jednorazowy artefakt żywiołu ognia – użycie 2/3

Rzut kością:
11

Gdzie diabeł nie może, tam babę pośle. Gdzie baba nie może, tam pośle faceta. Ale tutaj mamy o tyle wygodną sytuację, że facet sam się posłał, dobył miecza i, jednocześnie utrzymując pożądany stan ziemi (pęknięcie wraz z grzązką, ciężką do wydostania się i ciągnącą stopniowo w dół ziemią), wykonał zamach w kierunku bestii. Tudzież jednej z jej macek, bo właśnie w nią głównie celował. Oby tylko zębata ohyda nie była jak hydra, że utniesz jeden łeb, to odrosną dwa kolejne... Sama ta wizja była okropna dla Saliaha, którego dodatkowo męczyły zawroty głowy i rozkojarzenie. Prawie jakby pił kilka kaw codziennie przez trzy lata, uzależnił się i miał niedobory magnezu. I to też było okropne!
  Najważniejsze było jednak, że mogli działać. Że odcięci byli od ptaków, że nic im się nie stanie. Sam anioł starał się skupić najlepiej jak umiał na powierzonym zadaniu. Przecięcie powietrza mieczem było póki co ostrzeżeniem, jednak jeżeli puma już pokazała im nieracjonalne zachowania, mogło okazać się, że jest zdolna do innych autodestrukcyjnych zapędów. Współczuł zwierzęciu. Pewnie było zdesperowane i cierpiące. Przy kolejnym ciosie jednak nie celował już w powietrze. Chciał ich obronić. Oboje. Dla pumy macka nie wydawała się znowuż konieczną — heh — kończyną. Te, które istniały dawniej, dobrze radziły sobie bez takiego czegoś. Mogło być gorzej. Mogli chcieć ją zabić. A przynajmniej Saliah nie chciał. Możliwe, że zwierzę chciało znów odejść i zaszyć się gdzieś, by rozkoszować posiłkiem i napędzeniem stracha kurczakom. Nie mogli jednak pozwolić sobie na zgubienie go. Co powinni zrobić? Anioł był rozdarty między tym, co powinien zrobić jako anioł i tym, co powinien jako żołnierz. Nie chciał być stawiany przed takimi dylematami. Teraz jednak postanowił oddać się całkowicie temu, co robiła Seraphiel. Dostosować się do niej. A to, póki co, sprowadzało się do agresji. Och, jak skrzydlaty rycerz będzie samego siebie nienawidził za to w niedalekiej przyszłości...

Kontrola ziemi 2/3