Będą tam jak bułeczki w piecu, tego była pewna w stu procentach. Parę razy miała okazję spotkać te majestatyczne ptaki i nigdy, przenigdy nie chciałaby być ich wrogiem. Z oparzeniami nie byłoby jej do twarzy, jednak nie bała się osmalić własnych piór w imię bezpieczeństwa całego Edenu. Wystraszone i wściekłe feniksy mogłyby z łatwością spalić cały skrawek ziemskiego raju, przede wszystkim musieli zająć się ogarnięciem ich ognistego temperamentu. Można by rzec - mieli dość palący problem do załatwienia.
Poprawiła pelerynę odgradzającą ją od chłodu otoczenia. Powietrze czasem liznęło plecy, gdy poruszyła skrzydłami i tym samym wiązaniami utrzymującymi ze sobą kawałki materiału tworzące miejsce na pierzaste wypustki. Drewno okute stalową obręczą stukało cicho o kamienie gdy raz za razem podpierała się kosturem. To nie była misja pokojowa, nie złapie pumy na obietnice głaskania pod bródką. Liczyła się z tym, że zwierzę może nie być tak delikatne jak anioły, które przyjdą wyperswadować mu polowania na ich terytorium.
– Któż by przepuścił okazję na ciepły posiłek – odezwała się wreszcie, nawiązując do zwyczajów ich kociego gościa. Puma czy nie puma, feniksy wymierały. Wszystko na Ziemi wymierało, bo porządkiem rzeczy była ostateczna śmierć i powrót do pierwotnego stanu. Nawet gwiazdy nie trwały wiecznie. Póki jednak się dało, powinno się podtrzymywać te życie. Uniosła głowę, zatrzymując się by spojrzeć na wystrzelonego niczym z armaty feniksa. Rozpostarła własne skrzydła, zerknęła na nie i z miną pełną podziwu ponownie skierowała wzrok na bestię. Imponujące. Siedem metrów to sporo więcej niż jej największa para skrzydeł.
– Spróbuję uspokoić je własną mocą, może uda mi się sięgnąć większość stada, muszę podejść jak najbliżej się da. Pewnie równa się to ze wskoczeniem w ognisko... – odpowiedziała. Położyła dłoń na boku Seiun. Nie mogła ciągnąć towarzyszki prosto w ich siedlisko, najpierw trzeba było opanować chaos. Wpadła na pomysł poradzenia sobie z żarem. – Sal, masz artefakt hydrokinezy przy sobie? – Zadając pytanie anielica zaczęła rozwiązywać pelerynę. Chwila chłodu, ale potem i tak wchodzi do piekarnika. Po zdjęciu wierzchniego odzienia, położyła je na kamieniu z poleceniem pilnowania przez gweira. Sierściuch musiał się czymś zająć jak jej nie będzie.
– Zmocz mnie – wysunęła jakże niemoralną propozycję w kierunku anioła zastępu. – Będzie mi łatwiej podejść i nie usmażę się na skwarkę. Potem trzeba zająć się płomieniami i szukaniem winowajcy.

Kto by pomyślał, że zwykły spacer przerodzi się w przygodę! Otóż, Saliah właśnie, choć nie spodziewał się tego. Ale właśnie takiego rozwoju sytuacji... No, trochę mniej niszczycielskiego... Chciał! Naraz jednak, mimo ekscytacji, czuł też smutek i niepokój. Wypędzane przez lęk ptaki stanowiły zagrożenie dla siebie, dla innych zwierząt zamieszkujących Eden, ale też dla aniołów i podróżnych, którzy potrzebują pomocy.
  Saliah przekazał lojalnie pałeczkę Raphaeli, gdy ta postanowiła przybliżyć naturę problemu. Zauważył, że przynajmniej wstępnie, przynajmniej prewencyjnie, był dość dobrą osobą do walk z płomieniami. Nawet jeśli wyczerpie się moc artefaktu, anioł zastępu dysponował mocą kontroli ziemi. W grę więc wchodziło zarówno zasypywanie ognia, ale też choćby wyrywanie martwych drzew wraz z korzeniami i przerzucanie ich dalej. Poza tym te artefakty... Cóż za fortunnym zbiegiem okoliczności było, że oboje je posiadali!
  Jak raz nie mówił totalnie nic, co było winą prawdopodobnie natłoku emocji, do których dołączył pewnego rodzaju zachwyt widokiem pięknego ptaka. Szybko został jednak przysłonięty najpierw zapałem, potem strachem, a potem bezradnością. Rozejrzał się po otoczeniu. Spalone drzewa mogły nieść za sobą ogień dalej... Natomiast pójście z kobietami miało dwie przynajmniej strony. Pierwszą było wypełnienie obowiązku, zapewnienie im bezpieczeństwa, drugą natomiast było to, że mogli nie zdążyć zatrzymać ognia, jeżeli coś pójdzie nie tak.
– Po wszystkim zabiorę cię na rozgrzewającą herbatę – odpowiedział na zaskakującą prośbę dość przepraszającym tonem. Uśmiechnął się i włożył dłoń w swoją magiczną pelerynkę, chwilkę w niej pogrzebał, robiąc przy tym skonsternowaną minę... Kostki cukru? Nie, niech dalej będą w środku. Ładny kamyczek? Wygląda jak pyszczek psiaka, ale nie, to też nie to. O... Czyżby? Tak! W końcu błękitny kryształ, który pełnił rolę wspomnianego artefaktu, odnalazł się!
  Oby nie miała mu za złe, że zniszczył jej fryzurę. Wyciągnął rękę w stronę kobiety, a kryształ zareagował na wolę anioła z początku rozjaśnieniem się, potem zaś zaczęła się sączyć z niego woda. Prawie jakby trzymał w ciepłej dłoni — ręce, swoją drogą, miał wiecznie cieplutkie — kawałek lodu. Starał się, żeby woda, jaką starał się przywołać, nie uderzyła w nią jak z działka wodnego, a bardziej przypominała jak intensywniejszy deszcz.
– Potem? Pomyślałem, że mógłbym zająć się tym nawet i teraz. Jestem wojownikiem... – spochmurniał nieco, po czym spojrzał na deszczowy kryształ, który opuścił już i za sprawą którego ziemia pod jego stopami nabierała wilgoci.
– ... Dlatego też chciałbym ruszyć do akcji w tej chwili. Z góry zrosić wodą okolicę, drzewa, ziemię, kamienie. Wolniej będą się nagrzewać i zajmować ogniem. Da mi to też więcej czasu, żeby — w razie potrzeby — usunąć z okolicy samych ruin właśnie drzewa. Mokra ziemia, rozdrobniona w dodatku do postaci piachu, z pewnością przydatna będzie kiedy siła artefaktu już osłabnie. Jak bardzo uważać powinienem, by nie zmoczyć skrzydeł feniksów? Mam na myśli... Obawiam się, że jeśli zachowują się jak skrzydła normalne, mogą utracić aż do wyschnięcia możliwość lotu. Podejrzewam, że brak możliwości ucieczki może je tylko bardziej wystraszyć. Ile w tym prawdy?
   Jego zamiary były zależne od tego, co powie mu ktoś, kto się zna. Tutaj polegał na Raphaeli.

  Użycie artefaktu: 1/3

  Ekwipunek:
x artefakt jednorazowy pozwalający na wytworzenie i kontrolę żywiołu wody
x miecz jednoręczny (90 cm)
x peleryna z wymiarem kieszonkowym, nałożona na płaszcz zimowy (granatowy, swoją drogą)
x Seraph robi za tragarza, ok

  Dodatkowo:
x Jeżeli nie będzie żadnych „ale”, Sal najpewniej wyruszy od razu w górę, żeby robić za zraszacz, także w razie czego, Miszczu, nie czekaj.

– Zrozumiano! – odpowiedział, salutując niepoprawnie, do przysłowiowej pustej głowy. Uważać na feniksy, nie moczyć ich — to brzmiało dość prosto, o ile wszystko pójdzie zgodnie z planem. Kierował się głównie dwiema rzeczami: nadzieją i entuzjazmem, praktycznie jak zawsze. Tym razem jednak nie miał nadziei na to, że w kimś, kto wydawał się zły, obudzi się wewnętrzne, zagrzebane dobro. Chodziło tutaj raczej o to, żeby to zwierzętom nic się nie stało, a oni zdołali wykorzystać instynkty bestii — zarówno ognistych, upierzonych, jak i tej uzębionej — na korzyść całej wesołej kompanii.
   Zrzucił z siebie płaszcz, pozostawił jednak pelerynę, by móc korzystać z jej pomocy, gdyby zaszła potrzeba nagłego skrycia siebie bądź kogoś innego w wygodnym wymiarze. Ściągniętą część odzienia zrzucił z siebie niczym zbyt bajeczna postać z anime, choć nie było to świadomym zachowaniem. Skrzydła wyrosły przez nacięcia w koszuli, choć kilka piór mimo wszystko zaczepiło się o ubiór. Anioł skrzywił się nieco, jednak poruszenie kilka razy skrzydłami poprawiło sytuację.
  W powietrzu zawisł stosunkowo wysoko i szybko, co w pierwszej chwili nieco zaburzyło jego poczucie przestrzeni i równowagi. Nagła zmiana ciśnienia zamotała mu to i owo, jednak nie przysłoniła mu trzeźwości myślenia. Saliah skierował artefakt stronę płonącej roślinności, podkręcając przy tym wydzielaną przezeń wodę tak, by przypominała rzęsisty, intensywny deszcz. Jeżeli puma przywykła do podchodzenia tu jakby odbierała zamówiony posiłek na wynos, to raz, że ugaszenie pożaru, a dwa, że pozbycie się martwych roślin, mogło im faktycznie sporo dać.
   Chciał spojrzeć na Seraphiel, chciał spojrzeć na Raphaelę, ale dym, który unosił się z gaszonego pożaru — tak dobrze, szło tak dobrze! — skutecznie utrudniał mu widzenie. Zaniósł się kaszlem, a oczy zapiekły, natomiast skrzydła zamachały mocniej, by odsunąć się od drażniących kłębów. Część po części, gasił pożar, jednak obawiał się, że czegoś nie dostrzegał; że miał coś tuż pod nosem, coś oczywistego...
   Gdyby tylko wiedział, co i gdzie mu właśnie umyka! Na pewno na takie uchybienie by sobie nie pozwolił. Teraz przynajmniej już nie kaszlał, choć na wszelki wypadek zakrywał usta i nos przedramieniem okrytym luźnym rękawem jasnej koszuli. Jego naturalny zapach nieprzyjemnie mieszał się z wonią dymu. Starał się ustawić tak, by wynik gaszenia pożaru nie przeszkadzał mu, natomiast artefakt znowu uregulował do tej minimalnej ilości wydzielanej wody. Jeśli dobrze myślał, pozostawała mu jeszcze chwila tych magicznych usług!

  Użycie artefaktu: 2/3

  Rzuty:
x Cyk; całkowite ugaszenie pożaru i przegapienie pumy jak z gumy

Nie przeszkadzało jej zniszczenie fryzury, zwłaszcza w obliczu herbacianej imprezki, na którą pójdą jeśli przeżyją. Chłód przenikający z mokrych ubrań do jeszcze ciepłego ciała był nieprzyjemny, ale wkrótce kości rozgrzeją się na nowo za sprawą bijącego z siedliska żaru. Skrzydła, cięższe teraz z powodu zamoczenia, zwinęła jak najciaśniej tylko mogła. Rozkładanie ich przy stadzie zaniepokojonych feniksów mogłoby być dla nich rzucaniem wyzwania, zagrożeniem. Nie znała zwyczajów tych majestatycznych bestii, ale na ogół pokazywanie siebie jako większego niż w rzeczywistości miało za zadanie odstraszać napastników. Robiło tak wiele zwierząt.
Zakradła się ostrożnie, pozostawiając torbę, płaszcz i Seiun w pobliżu Raphaeli. Ostrożnie stawiała każdy krok, byleby wydawać jak najmniej odgłosów. Rozchyliła wargi, próbując nie szczękać zębami, ale wkrótce zaczęły do niej docierać fale ciepła, z każdym metrem coraz to silniejsze. Docierając do ściany, miała wrażenie jakby stała przy ogromnym ognisku. Czuła jak pióra i ubrania schną, palce w butach na powrót stawały się ciepłe. Nawet nie próbowała dotykać kamieni, musiały być równie rozpalone co powietrze. Tylko kwestia czasu aż wyschnie na wiór i stanie się pieczenią. Po tej przygodzie mogłaby spokojnie przekroczyć bramy piekieł, prawdopodobnie było chłodniej w demonicznej otchłani niż w tych ruinach.
Wstrzymała oddech, gdy ogromny ptak usiadł zaraz obok. Nie miała czasu do stracenia, ani tym bardziej nie mogła sobie podziwiać feniksa z bliska. Gdyby ją zauważył, pokroiłby ją na plasterki nim cokolwiek by zrobiła. Ostrożnie postawiła jeszcze dwa kroki do przodu, a następnie złożyła dłonie. Skupiła się przywołując pierwotne siły domeny oddanej pod jej opiekę. Zaczęła czuć lekkość, skóra zaczęła migotać fioletem oraz różem, skrzydła otoczyła osobliwa mgła, pióra zdawały się błyszczeć. Jasne włosy w jednej chwili stały się granatowe jak nocne niebo, a po paru następnych chwilach anielica całkowicie utraciła swoją ludzką formę. Uniosła się na kilka centymetrów w górę, rozłożyła ręce odchylając jednocześnie głowę. Powietrze wokół niej drgało, nie miała stałego konturu, stała się nieustannie zmienną humanoidalną chmurą pełną barw. Skronie i klatkę piersiową otoczyły elementy jako jedyne wydające się dać fizycznie dotknąć. Seraphiel skupiła się na emocjach. Uspokoiła własne myśli i przelała spokój w energię, którą zaczęła roztaczać wokół siebie. Każdy, kto na nią spojrzy, powinien podłapać jej nastrój, ale z drugiej strony nigdy nie próbowała uspokajać zwierząt na taką skalę, nie potrafiła przewidzieć jak bardzo mogło jej się powieść. Jednocześnie była w tym momencie bezbronna.

Użycie mocy:
Potęga kosmosu – 1/3

Rzuty:
Klik – niezauważone podejście, sukces przy uspokojeniu jednego feniksa

Nie było trzeba czekać zbyt długo, by dostrzec potencjalnego winowajcę tej tragedii dla natury. Jeden z feniksów, nie tak wielki jak ten, którego widok ich powitał — ot i pan płonącego królestwa. Obserwował go czujnie, na tyle w każdym razie, na ile poruszane uderzeniami skrzydeł kłęby szarej zasłony mu pozwalały. Spokojnie, tylko spokojnie. Zaraz będzie mógł powiedzieć Raphaeli i Seraphiel, że jest jeszcze jeden rodzynek, którego byłoby dobrze sprowadzić do ruin i uspokoić.
   Póki co oddalił się od chaotycznej scenerii. Wszystko powinno być przesiąknięte wezwaną przez artefakt mocą. Wszystko poza... Jeden z ptaków kierował się w jego stronę, to najpewniej był ten, którego powiązał z łobuzerskim czynem podpalenia lasu. Nie było czasu na przeprosiny, choć zdecydowanie się tu należały! Ruch dużych, rozległych skrzydeł anioła, wraz z manewrem mającym na celu zejście ptakowi z drogi, również mógłby być zbyt powolny.
   Żołnierz zastępu zdematerializował skrzydła.
   Wcale jednak nie po to, by targnąć się na własne życie, bynajmniej! Nieutrzymywane przez skrzydła ciało zaczęło spadać — wszak nie był postacią z kreskówki, by w powietrzu wisieć lub biec, jednak jakże zabawnym losem byłby właśnie taki — jednak nie trwało to zbyt długo. Peleryna od wewnętrznej strony zaczęła żyć, jej powierzchnia drgać, natomiast Saliah, wraz z samą szatą, został wciągnięty do własnego wymiaru.
   Spokojna, ale pusta polana powitała go upadkiem na szanowne cztery litery. Rozszerzone nozdrza i zaciśnięte zęby przepuszczały przepływające przez anioła powietrze. Nie było jednak czasu na odpoczynek. Odgarnął włosy ze spoconego czoła, wytknął głowę przez pelerynę i rozejrzał się za ptakiem. Feniks powinien już polecieć dalej, a Saliah wątpił, by zwierzę chciało go zaatakować — wcześniej po prostu był na jego drodze, ot co! Dlatego też kolejnym krokiem ze strony anioła miał być wylot z artefaktu i skierowanie się do ruin.
   Jeśli nie napotka żadnych przeszkód:
   Zawisł w powietrzu, dostrzegłszy pobieżnie scenę. Pomóc? Nie? Rozdarcie między dwiema opcjami w niczym mu nie pomagało, jednak obie mogły doprowadzić do sytuacji, w której rozjuszone feniksy zaatakują i zrobią krzywdę sobie, pumie, w późniejszym czasie jemu, Seraphiel i Raphaeli. Jednak... Jeżeli nic nie zrobi, to po prostu będzie biernym obserwatorem tragedii. Artefakt słabł, jednak jeszcze na chwilę jego moc powinna wystarczyć. Łagodnie, niespiesznie opuścił się w dół, aż jego stopy dotknęły podłoża, a skrzydła mogły znowu się schować. Ręką odruchowo sięgnął w stronę miecza, którego jednak nie dobywał. Walka z pumą, nieważne w jakim stanie była, nie należała do rzeczy, które w jego odczuciu powinny być robione tu i teraz. Póki co wymierzył artefakt w stronę agresora i użył go po raz kolejny. Siła, z jaką woda miała chlusnąć w pumę, miała ją przynajmniej chwilowo obezwładnić. Strumień był obfity, przypominał taki z działka wodnego.
– Dasz radę wywołać u niej strach?

  Użycie artefaktu — żywioł wody: 3/3
  Użycie artefaktu — peleryna z wymiarem kieszonkowym: 1/5

Skupiała się w pełni na feniksach, na tak trudnym utrzymaniu aktualnej formy, na zachowaniu balansu we własnych myślach. Przepełniał ją spokój, którym emanowała na wszystko wokół. Najważniejsze to zapobiegnięcie kolejnym pożarom, ptaki nie mogły uciec stąd całym stadem – jeśli nie zamokną od wywoływanego przez anioła zastępu deszczu, to znów wzniecą ogień czyniąc trud Saliaha daremnym.
Musiała zignorować otoczenie na tę chwilę i to wystarczyło, by inny zwierz podszedł od tyłu. Gdyby zaatakował, nie miałaby innego wyboru niż ratowanie własnego życia – z jednej strony piekło, z drugiej zęby i pazury. W obecnym stanie i tak mogła zostać raniona, zmuszona do przybrania tej kruchej, ludzkiej powłoki. Uspokojenie jednego feniksa na wiele by się nie zdało, kiedy inne ruszyłyby do ataku lub ucieczki, wszak pantera znalazła się niemalże w ich gnieździe.
– Dasz radę...
Materia zawirowała, gdy Seraphiel obróciła się w stronę nowego zagrożenia. Wróg wpatrywał się w nią, kosmiczna pustka odwzajemniła spojrzenie. Sprawca całego zajścia postanowił ujawnić się w całej swej okazałości, śmiał podejść tak blisko. Głupie, głupie zwierzę. Czyż nie łatwiej byłoby mu polować na mniej niebezpieczną faunę?
- ...wywołać u niej strach?
Skrzydlaty nie musiał powtarzać dwa razy. Zbliżyła się nieznacznie, żeby choć trochę uniknąć pola widzenia ognistych ptaków, to nie je w końcu chciała niepokoić i przerazić.
– Zawołaj Seiun – odezwała się cichym echem. Chciała po prostu, żeby odwrócił wzrok i nie zwracał na nią uwagi. To puma miała zostać uderzona siłą mocy, a jej przyda się też broń, którą zostawiła na dole. Kiedy powróci do stałej formy, dobrze byłoby mieć pod ręką coś innego niż własne paznokcie. Wolała jednak, żeby bestia uciekła. Znalezienie jej później było lepszą opcją niż szamotanie się zaraz koło gniazda.
Złączyła palce tworząc między dłoniami trójkąt. Wyobraźnia podsuwała jej kolejne przerażające obrazy. Wizje, które nie tylko w sercach rozumnych istot zasiałyby lęk. Każdy posiadający wolę życia oraz instynkt chciałby uniknąć tego za wszelką cenę.
Księżyc pożre słońce. I nastanie wieczna ciemność, a z nią nadejdzie wiek głodu i zimy. I wzejdzie księżyc krwawy i pożre wszelkie życie. Przyjdą jeźdźcy i nie pozostanie kamień na kamieniu. Świat zaleje morze płomieni, które falą przetoczy się po każdym lądzie. Wszelka woda wyschnie, zgliszcza planety staną się jedynie jałowym pustkowiem.
Widmowe, iskrzące skrzydła rozłożyły się, drżały niestałe i pozbawione krawędzi. Przelewała lęk w aurę, zapowiadała koniec wszystkiego, upadek cywilizacji, zmierzch życia. Jedna z możliwości, wcale nie tak fantastycznych jak mogłoby się zdawać. Nawet otaczająca Ziemię przestrzeń tragicznie kończyła swój żywot. Gwiazdy zapadały się w sobie, ale wpierw rosły obejmując swą powierzchnią pobliskie światy, które przez miliony lat kąpały się w ich blasku.
Czeka cię tu tylko śmierć. Śmierć i zniszczenie. Odejdź, a może przetrwasz. Może ocean ognia nie dotrze do twych łap.

Użycie mocy:
Potęga kosmosu – 2/3