MISTRZ GRY: Brak. Jestem tylko iluzją.
UCZESTNICY: Growlithe, Evendell, Gavran. Więcej was matka nie miała.
POZIOM: Średni. Nogi z dupy powyrywam.
LOKACJA: Nieokreślona. W praktyce to wasze głowy.

― To nie jest dobry pomysł.
― Daj spokój! Co złego może się stać?
― Jeśli się dowie...
― To co?
― ...
Niczego nie widział, był zbyt wykończony, by słuchać. Nastała długa cisza.
(...) pik, pik, pik, pik, pik...
Dźwięk uporczywego pikania zaczął powoli docierać do uszu młodzieńca. Na początku stłumiony, stopniowo stawał się coraz bardziej wyraźny, niemalże wwiercał się w czaszkę i jedyne, czego w tym momencie można byłoby chcieć to to, żeby wreszcie ucichł. To na pewno nie była dobra pora na wstawanie, aczkolwiek wystarczyło dobrze się przysłuchać, by nawet będąc owładniętym zmęczeniem domyślić się, że wcale nie ma się do czynienia z budzikiem, a z czymś, z czym na pewno zetknęło się, jeżeli choć raz miało się okazję przebywać w szpitalu. Przeklęta aparatura.
Wystarczyło otworzyć oczy, by ujrzeć przytłaczającą biel i wszystkie dziwaczne urządzenia, którymi obstawiano pacjentów w ciężkim stanie. Na twarzy białowłosego nie zabrakło maski tlenowej, która przez cały czas pompowała powietrze do płuc mężczyzny, choć powoli zaczynała być bezużyteczna. W zasadzie przestała być użyteczna już wieki temu. Mniej więcej wtedy, gdy stracił życie. Ale kto by się tym przejmował? Najwidoczniej musiało stać się coś poważnego; coś, czego nie potrafił sobie przypomnieć.
Nie było to jedyną rzeczą, której w tym momencie nie potrafił.
Aktualnie mógł jedynie podziwiać pomieszczenie, w którym się znalazł i zastanawiać się nad tym, dlaczego jego kark pulsował silnym bólem, porównywalnym do uporczywego uderzania czymś twardym w jego kręgi. Najrozsądniej byłoby zawołać jakiegoś lekarza, skoro aktualnie przebywał jedynie w towarzystwie monitorów, zużytych kroplówek, do których nadal był podpięty i zabrudzonych przyrządów do cięcia ciał z zestawu szalonego naukowca. Pewnie, że byłoby to świetne rozwiązanie, gdyby nie fakt, że sala, w której się znajdował była pozbawiona okien i drzwi. Jednocześnie było tu cholernie zimno, co z łatwością mógł odczuć, nie mając na sobie żadnego okrycia, a jedyną partią odzieży były błękitno-białe, luźne, długie spodnie od męskiej piżamy. Najzwyczajniejsze w świecie.
Był sam.
― Straciłeś nogi ― głos znikąd zdawał się rozbrzmiewać po całej sali. Był łagodny, ale jednocześnie bezpłciowy.
Wciąż nikogo nie widział, ale ten ktoś musiał być zakłamany, skoro jego nogi wciąż były na swoim miejscu. Z takiej perspektywy był w stanie nawet dostrzec swoje bose stopy, aczkolwiek główny problem polegał na tym, że były, ale każda próba poruszenia nimi zakończyłaby się fiaskiem. Czy można było być bardziej bezsilnym?
― I oko.
Znowu kłamstwo?
Nie. Tym razem jakiś okrągły przedmiot ze zwisającym ogonkiem zawisł w powietrzu. W pierwszym momencie wyglądało to jak kolejny żart, ale nic z tego. Złota otoczka wokół białego punkciku była o tyle znajoma, że nie sposób było pomylić ją z żadną inną. Tym razem jednak białowłosy mógł dojrzeć też przezroczysty cień, formujący się w sylwetkę, który trzymał jego własność. Prawdopodobnie do do tego tworu, pozbawionego twarzy i wyrazistszego ciała.
― Zdejmij maskę ― polecił, opuszczając rękę, bardziej przypominającą mackę. ― Wciąż możesz odzyskać swoją własność. Oczywiście możesz też stracić coś więcej, jeżeli przegrasz, ale mam nadzieję, że jesteś na tyle bystrym psem, że dasz sobie radę. Może przynajmniej nie zawiedziesz jak twoi poprzednicy. ― Twór pokręcił głową z dezaprobatą. ― To jak? Lubisz swoje nogi i oczy w komplecie?

Informacja: Chip jest już umieszczony w ciele Growa (na karku), ale na tę chwilę jest jeszcze nieaktywny.

To stało się nagle. Błysk oślepiającego światła, a później ogromny i zupełnie obcy pokój. Pomieszczenie przypominało sypialnię rozpieszczonej dziewczynki, która nie znała umiaru w ilości pluszaków i innych zabawek. Drogie, solidne meble i gigantyczne łóżko z baldachimem sprawiały, że można było poczuć się jak w pałacu.
A może tak właśnie było?
Blondynka ubrana w jasnoróżową halkę siedziała na wygodnym krześle, które spokojnie można było określić mianem tronu. Jej długie włosy zdawały się żyć własnym życiem – były roztrzepane, a z wyglądem kogoś, kto niedawno zerwał się z łóżka, na pewno nie wygrałaby wyborów miss. Ktoś jednak dążył do tego, by pomóc jej w przygotowaniach. Na jej dłoniach spoczywał chłodny dotyk, który ani trochę nie pasował do ludzkiej skóry. Jej paznokcie właśnie poddawane były zabiegom estetycznym przy udziale pilników. Wszystko byłoby w porządku, gdyby nie fakt, że jej manikiurzystki nie miały prawa się poruszać z tego prostego względu, że były żeńskimi manekinami. Tworami artysty, który skupił się jedynie na kształtach ciała, oszczędzając sobie sztucznych wyrazów twarzy i kiepskich peruk.
Nie widziała jak się tu znalazła.
Szur, szur, szur.
Manekiny nie przestawały piłować, a czynność stawała się coraz bardziej bolesna dla jasnowłosej. Już niewiele brakowało, by dobić się do skóry i zetrzeć ją dość szybkimi ruchami chropowatej powierzchni. Mocniejsze pociągnięcie, a palec wskazujący lewej ręki zaczął krwawić, co sprawiło, że sztuczny twój zabrał się za palec środkowy.
Rozległo się pukanie do drzwi.
Wysoki, czarnowłosy mężczyzna nie zamierzał czekać na specjalne pozwolenie. Od razu przekręcił gałkę w drzwiach i wszedł do pokoju, witając dziewczynkę krótkim ukłonem, po którym zaraz wyprostował się, prezentując swoją nienaganną postawę. Bez najmniejszych wątpliwości pełnił tu rolę lokaja. Aktualnie starał się nie ukazywać żadnych emocji, jednak gdy jego ciemne oczy zahaczyły o dłonie Evendell, mimowolnie skrzywił się i machnął ręką.
― Wystarczy.
Manekiny na życzenie odsunęły się i znieruchomiały.
― Proszę wybaczyć, panienko. Przekażę, aby następnym razem nie przysyłali tu tych wadliwych tworów. ― Zmarszczył brwi i uniósł puste spojrzenie na twarz anielicy. Pomimo tego, ze jego głos brzmiał łagodnie, było w nim coś niepokojącego, ale też dającego drobny kredyt zaufania. ― Przyszedłem poinformować, że kąpiel jest już gotowa zgodnie z życzeniem panienki. Czy życzy sobie panienka jeszcze czegoś? ― Na pewno tego, żeby dowiedzieć się, co tu się, kurwa, dzieje. ― Jeżeli nie, to proszę ze mną. ― Zapraszającym gestem wskazał na drzwi, odsuwając się nieco na bok, by utorować jej przejście.

Gdy się obudził, siedział oparty plecami o mur w jakimś obskurnym, brudnym i nieciekawie pachnącym zaułku. Graffiti na ścianach przedstawiało jakieś pokrzywione postacie, które zdawały się spoglądać na niego i szydzić z tego, w jakie gówno się wpakował. Na szczęście były to jedynie bezsensowne malowidła.
Krew sączyła się z jego dolnej wargi, spływała po podbródku, a jej pojedyncze krople kończyły swoją wycieczkę na koszulce chłopaka. Głowa pulsowała nieznośnym bólem, jakby co najmniej oberwał po niej kijem bejsbolowym, zanim się tu znalazł. Jak każdy rozsądny człowiek, powinien teraz wstać i odejść, by ktoś przypadkiem nie wziął go za żula lub dzieciaka, który zaćpał się, wdał w bójkę i koniec końców znalazł się w kiepskim położeniu. Niestety – miejsce, w którym się znalazł było zewsząd otoczone murami. Nie było tu nawet najmniejszego przejścia, przez które mógłby wydostać się na jakąś pobliską ulicę. Dla kogoś takiego jak Gavran zapewne nawet to nie powinno stanowić problemu, jednakże los potrafi być prawdziwym skurwielem, także nawet jego moce na nic by się nie zdały. Owszem – mógł stąd podziwiać pochmurne niebo, jednakże krata nad jego głową uniemożliwiała opuszczenie pułapki drogą powietrzną. Krótko mówiąc, znajdował się w ciemnej dupie, ale nawet w najbardziej kryzysowych sytuacjach znajduje się jakieś wyjście.
Tu rozwiązanie było całkiem proste. Z pozoru.
Po prawej stronie znajdowały się drzwi, a jedyną przeszkodą, która oddzielała czarnowłosego od nich był niski, przygarbiony i pomarszczony dziadek z wielkim nosem i o ubogiej fryzurze. Najpewniej już niedługo miał wyłysieć całkowicie. Jego twarz była zniekształcona i nie był typem człowieka, do którego ktoś podszedłby z własnej woli, by uciąć sobie pogawędkę. Siedział po turecku, wspierając jedną rękę na krótkiej, drewnianej lasce. Jego oczy pokryte były bielmem, co jasno wskazywało na to, że nie mógł nic widzieć, ale jednocześnie to niewidzące spojrzenie przez cały czas utkwione było w poobijanym chłopaku, który był jego jedynym towarzyszem w tym miejscu.
― Za często was tu przysyłają ― rzucił ochrypłym i nieprzyjemnym dla ucha głosem. Właściwie samo mówienie przychodziło mu z trudem, choćby ze względu na jego niepełne uzębienie, więc wraz z każdym słowem z jego ust wydostawały się także drobne kropelki śliny, jakby nie mógł być już bardziej paskudny. ― Też masz pytania?
Chyba był zmęczony, jakby przerabiał ten rozdział już tysiące razy i wiedział, co za chwilę się stanie. Czekał.

Był piękny, ciepły dzień. Gavran siedział na miękkiej trawie, a wokół świergotały ptaki. Niedaleko szumiał jakiś strumyk, jednak został zasłoniętymi drzewami. Dokładnie tak, jak słyszał z opowiadań tych, którzy byli z murem. Zaraz, jak to się nazywało? A, racja! Las.
Spomiędzy krzewów wyszła sarenka. Nie miała żadnych macek na grzbiecie, dodatkowych nóg lub kłów. Wyglądała uroczo. Spojrzała na Wymordowanego, który wyciągnął w jej stronę rękę. Podeszła, wciąż wpatrując się tymi wielkimi oczami i...
ŁUP.
Gavran oberwał od niej z kopyta w łeb. Na jego twarzy pojawił się tępy wyraz, mówiący "Wtf?". Kolejne kopnięcie - z wargi trysnęła krew. Do tego jechało jej z pyska. Na polankę wchodziło coraz więcej saren, które od razu podbiegały do Opętanego i zaczynały go kopać. Niestety, jak to zazwyczaj jest w snach, Opętany nie mógł się kompletnie ruszyć.
Zdał sobie sprawę, że to tylko wymysły chorej wyobraźni, gdy poczuł zimno na swojej skórze. Z trudem otworzył oczy, zauważając kilka dość niepokojących rzeczy.
Po pierwsze, naprawdę był pobity.
Po drugie, otaczały go mury oraz krata u góry.
Oraz po trzecie, nie był sam.
- Co kurwa?
Tylko na taką, jakże inteligentną odpowiedź było go stać w tej chwili. Zerwał się na równe nogi, kątem oka zahaczając o przerażające graffiti na murach. Przeniósł wzrok na staruszka siedzącego obok drzwi. Sama jego obecność była niepokojąca. Oczywiście, nie wyglądał na jakoś specjalnie silnego, jednak miał w sobie to coś, co nie pozwalało go zignorować. Gav drgnął, słysząc głos starca.
"Za często was tu przysyłają. Też masz pytania?"
Przez chwilę nic nie mówił, gapiąc się na pryskające dookoła kropelki śliny. Westchnął cicho, zastanawiając się nad odpowiedzią. Zaczerpnął głęboko powietrze.
- Tak, mam pytania. Dużo pytań. Co to jest za miejsce? Chciałbym się stąd wydostać, bo to ździebko niepokojące. Do tego, kim Ty jesteś? - wydech... - Oraz najważniejsze, co ja tu do cholery robię?!
Stał w bezpiecznej odległości od staruszka i patrzył mu cały czas w oczy.

W pierwszych sekundach nie ogarniała, co tak naprawdę się dzieje. Powolnym ruchem obrzuciła cały pokój, aż wreszcie jej spojrzenie zamarło nad osobami przed nią. Nie, nie osobami. To były... manekiny? Serce anielicy przyspieszyło nieznacznie, głównie z powodu sytuacji, w jakiej się znalazła. Czuła się niczym w jakimś bardzo rzeczywistym śnie. Jednakże nic na to nie wskazywało. No chyba, że to był niezwykle rzeczywisty sen, o czym świadczyły wszystkie bodźcie, które odbierała.
Eve zagryzła dolną wargę i poruszyła się nerwowo, wpatrując w dziwne stworzenia przed nią.
- Emm... przepraszam... - dziewczyna podjęła próbę porozumienia się z nimi, ale tak jak mogła się spodziewać, odpowiedziała jej głucha cisza. W momencie, kiedy chropowata powierzchnia pilnika zdarła skórę z jej palca, skrzywiła się nieznacznie i instynktownie szarpnęła dłonią, chcąc ją wyrwać. Niestety te trzymały ją na tyle mocno, że nie mogła się wyswobodzić.
Wtem drzwi się otworzyły, a Eve spojrzała w tamtą stronę z nadzieją, że może ujrzy znajomą twarz. Pudło. Ale ten przynajmniej przypominał człowieka. I się odezwał, czyli istnieje szansa na zrozumienie, o co w tym wszystkim chodzi.
Kiedy manekiny puściły ją i się odsunęły, anielica wyprostowała się i przycisnęła obie dłonie do swojej klatki piersiowej. Spróbowała namierzyć okna a jeżeli takowe znajdowało się w pokoju (bo przecież są pokoje bez okien, ne?), to od razu do niego podeszła, by wyjrzeć przez nie. Chciała ocenić czy zna tereny, na których się znajduje. Może zdoła coś sensownego wywnioskować z otoczenia. Tak, z pewnością. Ona i sensowne wnioski.
Mniejsza o to.
Ponownie spojrzała na obcego i uśmiechnęła się lekko, chociaż do śmiechu zbytnio jej nie było. Ale nie ruszyła się z miejsca.
- Przepraszam bardzo, ale chyba zaszła jakaś pomyłka. Musiał mnie pan z kimś pomylić. Właściwie to kim pan jest? I... gdzie jestem? - zapytała nieco naiwnie, mając nadzieję na uzyskanie odpowiedzi. Jednocześnie starała się skupić, przypominając sobie co robiła przed tym, jak się tutaj znalazła. Poszła spać? A może uderzyła się w głowę? Cokolwiek, co mogłoby pomóc jej. W czymkolwiek.

Syk.
To naprawdę nie pierwszy (i nie drugi, trzeci, nie ostatni) raz, gdy dane mu było obejrzeć gwiazdy z tak bliska. Wesoło podskakiwały jedna przez drugą, by finalnie zniknąć. Rozprysły się akurat w chwili, w której do uszu wilczego dobiegł charakterystyczny dźwięk aparatury.
Wrócił do czasów, gdy pomagał babcianym egzemplarzom zainstalować swoje szanowne siedzenie na wózkach? Gdy podłączał kroplówki, uśmiechał się pogodnie i z rozwagą dobierał każde kolejne słówko?
Pik... pik... pik...
Świadomość popełnienia błędów była dla Growlithe'a o wiele gorsza, od konsekwencji, jakie zwykle musiał z nich wynosić. Teraz zresztą nie było lepiej. Nawet nie chciał otwierać oczu. W zasadzie dobrze mu było, gdy mógł sobie leżeć – być może nie do końca wiedział gdzie – choć mocny zapach robił swoje – ale jednak fakt, że nie było to nic obślizłego ani galaretowatego dodawało tylko plusów do planu: nie, nie wstaję, mamo, jeszcze pięć minut!
Jednakże jego głównym problemem – zawsze – było to, że nie trzymał się planu. W zasadzie, nawet gdy jakiś łaskawie wymyślił, zwykle odpychał go na bok, z marudnym wyrazem twarzy, niczym gość na bezludnej wyspie odsuwający kijem kolejnego napalonego tubylca. Osobiście był przekonany, że tylko intuicja jest w stanie faktycznie go uratować. Bo kto, jak nie ona, od wieków chroniła jego tyłek? Potrafił wdepnąć w najgorsze bagno i wychodził z niego, tylko dzięki zwierzęcemu instynktowi. To nie były starannie rozrysowane mapy, ani wszystko poukładane w głowie „od A do Z”. To się po prostu działo. Nie myślał. Nie musiał.
Tym razem również.
Zerwał się i od razu dotarła do niego fatalność. Opadł na zgięty łokieć, nim poczuł, jak palce jednej z rąk zatrzymują się na gładkiej powierzchni taśmy, ściśle przylegającej do skóry jego nadgarstka. Wyszarpał ją razem z doczepionym doń wenflonem. Warknął, dusząc w sobie oszałamiającą wręcz chęć wykrzyczenia całemu światu swój podziw dla medycyny i mocy durnych taśm medycznych. Zresztą każdy kabelek jaki tylko został do niego podłączony miał zostać zerwany – w ślad za maską gazową, którą kolejnym szarpnięciem usunął z twarzy.
Gdzie jestem? Skąd...
Głos.
„Straciłeś nogi”.
- A ty mózg.
A jaka szkoda, że nie mowę...
Wpatrywanie się w formujący się przed nim cień wywołał tylko irytację, potęgował gniew, wzbudzał obrzydzenie i chęć wyrwania się z tego pomieszczenia. Czegokolwiek by jednak teraz nie chciał – w większej mierze nie był w stanie tego zrobić. Nogi faktycznie odmówiły mu posłuszeństwa, a gdy podniósł dłoń i przesunął opuszkami palców po twarzy, faktycznie poczuł, jak jeden z nich zahacza o chropowatą powierzchnię.
Growlithe z rozmachu otworzył drzwi, przez które wtargnęła szara rzeczywistość. Dobijał się ból, odrętwienie i chęć skręcenia karku osobie, która stała przed nim. Jeszcze nie wiedział, jak będzie miał to zrobić, skoro gość najwidoczniej był ektoplazmą, ale...
„To jak?”
Za kogokolwiek miał się nieznajomy, jedno było pewne – był głupi, zadając takie pytania. Luka w pamięci faktycznie drążyła gorsze rany niż te cielesne, potęgując tylko wszystko to, co mogłoby wyprowadzić Jonathana z równowagi. Wewnętrzny wilk wyrywał się naprzód, warczał i pokazywał kły. Jego zjeżona sierść, nastroszony ogon i błyszczące ślepia, dawały odczuć słabemu ciału człowieka każdy kolejny atak. Duszenie w sobie bestii było okropne. Jakby jego wnętrzności ktoś dźgał żyletkami, zażarcie drapał.
„Musisz się uspokoić”.
Owszem, musiał. Zaraz. Za moment. Właściwie teraz, już. Im szybciej, tym mniej zaślepiony codziennością wydarzeń. Jeszcze nigdy nie dane mu było obudzić się bez możliwości pełnego operowana ciałem – nie liczyły się żadne sytuacje, w których wrogowie krępowali jego dłonie czy nogi. Tym razem nie czuł przecież odrętwienia w okolicach łydek. Tylko kark pulsował, nakazując mimowolnie wysłuchać nieznajomego. Koniec końców, gdy tylko usłyszał pytanie, spojrzał jednym okiem w stronę cienia i warknął prowokacyjnie.
Na głupie pytania, nie ma odpowiedzi.

Cofnęła się o krok nieco wystraszona. Nie mogła przypomnieć sobie co to za miejsce. Nic wywnioskować. Zupełna pustka w głowie. Obrzuciła krótkim spojrzeniem szyby w oknach. Właściwie to mogłaby stąd wylecieć, tylko wpierw musiałaby jakoś pozbyć się przeszkody. Zbić czymś? Może i krzesłem czy jakimś innym meblem, aczkolwiek z jej nikłą siłą byłoby to raczej widowisko żałosne i zakończone niepowodzeniem. Powoli odwróciła się i wbiła spojrzenie w mężczyznę.
Pierwsze, co zauważyła to że znał jej imię. Czyli nie było mowy o jakiejś pomyłce. Bo w aż taki zbieg okoliczności dziewczyna po prostu nie była w stanie uwierzyć.
W końcu ruszyła powoli w stronę mężczyzny. No cóż, nie liczyła na więcej informacji z jego strony, aczkolwiek upewniła się jedynie, że coś tutaj jest nie tak. Co prawda kamerdyner brzmiał naprawdę wiarygodnie i przekonującą, a Eve z racji swej nieraz dziecinnej wręcz naiwności byłaby w stanie mu uwierzyć. Taka już jej natura, że można jej wmówić praktycznie wszystko, a ona w to ślepo wierzy. Ale był pewien haczyk. Jeżeli czegoś była pewna, coś już widziała – to nie zmieniała zdania i nawet najlepszy krasomówca nie miał zbyt wielu szans na zmianę jej toku myślenia. I tak właśnie było w tym momencie. Gdyby  tylko nie miała pewności do tego, kim była. Wiedziała, że narodziła się w Edenie i tam spędziła trochę czasu, by potem zostać wysłaną na ziemię w celu pełnienia funkcji anioła stróża Dogsów. I nic więcej. Żadnych jakichkolwiek przesłanek o tym, że rzekomo jest jakąś wysoko postawioną osobą, księżniczką czy jakąś inną hrabiną. Skoro o pomyłce nie ma mowy tak więc o co chodzi?
Kiedy tylko wyszła z pokoju, skręciła gwałtownie w drugą stronę. Przeciwną, gdzie mężczyzna chciał ją zaprowadzić. Rzuciła się biegiem przed siebie, szukając schodów czy czegokolwiek, co poprowadziłoby ją na dół. Skoro znajdowała się gdzieś wysoko, to jedyną drogą ucieczki był dół. Jak bardzo logicznie. Przede wszystkim musiała znaleźć wyjście z tego miejsca, a potem odnaleźć jakąś znajomą twarz. W tym momencie to było jedynym rozwiązaniem i wyjściem z sytuacji, w jakiej się znalazła. A jeśli sytuacja tego wymagała, to nawet użyła skrzydeł, by wyminąć ewentualne przeszkody, które stanęłyby na jej drodze. No i dodałoby jej szybkości i większej swobody w poruszaniu się po tym dziwnym miejscu.

A prościej by się nie dało? Trochę tak jakby pogmatwane. W sumie to niczego się takiego nie dowiedział. Jakieś bzdety o zaułkach oraz rozmowie. Jedyne, co zrozumiał to tylko to, że ma myśleć. To akurat umie.
Chyba.
Zaraz, zaraz. Ten staruszek chce walczyć? No nic prostszego! Nawet ze swoimi jakże "wspaniałymi" umiejętnościami. Gavranowi nie powinno to sprawić problemu. Dziadek wyglądał, jakby zaraz tu na zawał miał paść. Wymordowany już, już miał zaatakować, korzystając ze swoich forów, jednak się powstrzymał. Opuścił dłonie, które jeszcze przed chwilą miał ściśnięte w pięści. Tamten chce walczyć. Jest słaby. Kruk jest młody. Ma więcej siły. To czemu starzec wyzywa go na pojedynek? Przecież to jest nielogiczne. W takim razie... Musi mieć gdzieś ukrytą broń.  
Gav odruchowo pomacał kieszenie, jednak nic w nich nie było. Jego przeciwnik na pewno ma ukryty gdzieś nóż, truciznę albo coś jeszcze gorszego. Wtedy Kruka na pewno zaboli, a tego nie chciał. Zaczął się zastanawiać, jak to rozegrać. Ucieczka nie wchodzi w grę, bo kraty u góry skutecznie uniemożliwiały zamianę w ptaszka. Czyli... Spróbujmy inaczej.
- Echm. Nie chcę się z Tobą bić. Możemy się jakoś inaczej dogadać, nie uważasz? Rozumiesz, ychm... Załatwić to bardziej pokojowo, jeżeli wiesz, co mam na myśli. To całkiem dobry pomysł. Bo, yyym... Podczas walki możemy narazić siebie na uszczerbek na zdrowiu lub utratę życia, a tak... No. To jak? - powiedział, próbując brzmieć jak najbardziej neutralnie.
To teraz ciekawe,  czy się zgodzi. Bo w końcu Gav to spieprzy, jeżeli ma walczyć. Co jak co, ale chwalebnym wojownikiem to on nie jest. A wręcz przeciwnie - bardziej tą niewiastą, która ukrywa się we własnym domku, czekając aż sprawa zostanie rozwiązana przez innych.
W każdym razie, wszystko zależy od odpowiedzi staruszka. Opętany miał szczerą nadzieję, że tamten zmieni zdanie, jednak, jak to w takich parszywych sytuacjach bywa, wszystko jest możliwe. Nie zdziwiłby się nawet, jeśliby przez te cholerne drzwi wbiegła ubrana w sukienkę, zmutowana  dziewczynka z koszyczkiem pourywanych kończyn.
Ta wyobraźnia Gavrana~

Jego cichy wielbiciel najzwyczajniej w świecie nie należał do osób specjalnie dbających o dobro własne. Patrząc na to z perspektywy Growlithe'a – nieznajomy (czymkolwiek był) zaliczał się do grona samobójców, niemalże na kolanach błagających pierwsze lepsze ścierwo o poderżnięcie gardła. Zadzieranie z tym młodzieńcem nigdy przecież nie kończyło się dobrze. Choć niejednokrotnie sam oberwał, ścierając z twarzy krew swoich wrogów, tak nigdy jeszcze nikomu nie udało się go ubić.
Nie po tym, jak stał się potworem.
- Humor to jedyne co mi pozostało. Jak miałbym się nie śmiać z tej sytuacji? – jak na zawołanie, wskazał palcem w kierunku swoich nóg, które mimo usilnych starań białowłosego, wciąż postanawiały porobić za buntowniczych nastolatków, niesłuchających nikogo i niczego. Użył przy tym takiego tonu, jakby przestało mu nagle zależeć na tym, by odzyskać w nich władzę. Brakowało tylko momentu, w którym ległby na łóżku, wyciągnął ręce w górę i mruknął prowokacyjnie, rzucając zaraz tekstem w stylu: tylko zamknij za sobą drzwi i nie wrzeszcz, bo mnie obudzisz. W rzeczywistości było zupełnie inaczej. - Ale może trochę szacunku? – jęknął za moment, widząc, jak mężczyzna obraca w dłoni oko. Jego oko. Jego prywatne, ulubione oko, do jasnej rogatej cholery. Naprawdę trudno było odłożyć tę nieszczęsną gałkę na miękką poduszkę, żeby poczekała chwilę na swojego właściciela? To jak rzucanie szczeniaczkiem sąsiadów o mur, bo maluch wtargnął na nasze podwórko.
„Liczenie na owocną współpracę słusznie wydawało się złudne, ale zwierzęta to jednak głupie stworzenia, nie sądzisz?”
Zmrużył ślepia. Najwidoczniej dotknęła go ta nieuprzejmość. A przynajmniej tak mógłby wywnioskować rozmówca, widząc większe niezadowolenie rysujące się na twarzy białowłosego. W istocie tyle razy nasłuchał się już podobnych życzliwości, że nie robiły na nim żadnego wrażenia.
„W sytuacjach podbramkowych...”
Typowe. Kto z potencjalnych wrogów przez to nie przechodził? Gdy dobry bohater – a za takiego ewidentnie miał się Growlithe – zostawał zaciągnięty do kąta, złe charaktery zawsze zaczęły swoją nudną mowę, najwidoczniej myśląc, że tym jakkolwiek przybiją nieszczęsną postać. Niestety. Tym razem również nie miało to żadnych skutków. Białowłosy wydawał się raczej znudzony słuchaniem tych bredni. Nawet nie przerażony, nie spanikowany, nie rozbawiony czy rozgniewany. Irytująca nuda to jedyne co pozostało z wachlarza emocji, jakie był w stanie zaprezentować w tej sytuacji.
„Ciekawe, prawda?”
Dla zademonstrowania swojego zainteresowania Wilk przewrócił oczami. Poza tym... czy on już raz nie wspominał, żeby ten gnój przestał maltretować jego oko? Co jak co, ale to może jeszcze mu się przydać – ot, chociażby ze względów estetycznych.
„Ty też musisz nagiąć swoje.”
Czyżby?
Growlithe nie wydawał się osobą, która za moment wybuchnie wodospadem łez, padnie na kolana... czy na pysk, aby błagać marę o przywrócenie czucia w nogach, o ślepie, o wolność. O cokolwiek. Ba. Jeszcze chwila, a byłby w stanie przewrócić się na bok – tyłem do gościa – i rzucić, by zamknął mordę i przestał się wymądrzać. Osoby będące w lepszym położeniu, bez wątpienia powinny dostać zakaz próbowania pokazania swoim ofiarom, że są lepsi. Przecież ofiary nie są idiotami. Wiedzą, kiedy powinny podkulić ogon i za ile sekund ktoś przetnie linię ich życia. Jonathan również wiedział jak wiele zależy teraz od woli nieznajomego. Zapewne gdyby się uśmiechnął, skulił uszy, zatamował gniew, odciął źródło myśli, które nakazywało mu warczeń i szarpać się – wszystko potoczyłoby się zupełnie inaczej. Być może nawet zyskałby przychylność?
„... ale nie będziesz mógł zrobić nic, poza patrzeniem jak płoną żywcem.”
Mara mogła ujrzeć jak szereg ostrych kłów wychyla się nagle zza warg Jonathana. Towarzyszył temu charakterystyczny, bezczelny dźwięk ziewania, gdy z impetem zamknął paszczę i przysunął dłoń do ust. Błękitne ślepie wpatrzone było przez moment w miejsce nóg Jace'a, gdy nagle wszystkie nerwy zaczęły wrzeszczeć, chcąc poinformować mózg o nowej informacji.
Pstryknięcie było początkiem jego błyskawicznego otrzeźwienia. Młodzieniec zsunął od razu nogi z łoża i stanął na ziemi, w ostatniej chwili przytrzymując się ramy mebla. Jego dłoń wylądowała na karku, a z ust wyrwał się długi syk. Wilk znów obudził się w umyśle Jonathana. Czując ból kłapnął zębami i warknął prowokacyjnie, niemalże żądając od głupiej, zwyczajnej, ludzkiej części umysłu, aby spuścić go z tytanowego łańcucha. On wszystkim doskonale by się zajął...
Nie odejmując ręki od rany i próbując zignorować wieczne namowy bestialskiej części, wzniósł błękitne spojrzenie ku marze, jakby tym samym domagał się – nie, nie prosił, nie błagał, nawet nie ukazywał skruchy, było to tylko czyste żądanie – by mężczyzna powiedział, czego dokładnie od niego chce. Czego chce, i co ma zrobić, aby wydostać się z pomieszczenia, w którym nie znalazł się z własnej woli.

Gavran miał zamiar jednak jakoś przekonać staruszka. Być może zmieni zdanie? Wystarczy tylko dobrze dobrać słowa i...
Wewnętrzną dyskusję  przerwała mu świadomość, że stało się coś dziwnego. Przed sobą nie miał starego mężczyzny, a... wilka? Chwila, co? Zwierzę wyglądało na stare, co nie oznacza, że nie było silne. Gav zdążył tylko zamrugać, zanim kły wilczura zagłębiły się w jego ciele. Wymordowany wrzasnął, instynktownie szarpiąc nogą, co w ogóle mu nie pomogło. Ba! Ból był jeszcze większy. Chłopak zacisnął zęby, próbując znaleźć wyjście z tej beznadziejnej sytuacji.
Myśl. Myśl.
Nagle Gavran doznał olśnienia. Gdyby to była kreskówka, nad jego głową zapaliłaby się lampka. Zmusił się do zmiany w kruka, ignorując ból i zmęczenie. Spadł na ziemię, jednak po chwili dał radę wznieść się chociaż trochę w górę i dolecieć do drzwi. Tam znów zmienił się w człowieka. Zwalił się ciężko na wyjście i z jękiem nacisnął klamkę, wpadając przez otwór. Zatrzasnął drzwi za sobą i oparł się o nie z zamkniętymi oczami. Westchnął głośno i zmusił się do podniesienia powiek, zerkając na ranę. Wyglądało to paskudnie, a do tego w tej sytuacji... Urwał pasek materiału koszuli i przewiązał ranę, mając nadzieję, że chociaż trochę uda mu się zatamować krwawienie. Ponownie przymknął oczy.
Otworzył je po około dziesięciu minutach, chociaż w sumie mogła to być godzina, jak i tylko minuta. Rana na szczęście przestała krwawić, chociaż Gav czuł się cholernie zmęczony. Wstał, podpierając się o drzwi i zacisnął zęby, czując kolejną falę bólu. Nie, w tej sytuacji trudno mu będzie iść, a tym bardziej biec. Walczyć tym bardziej, a moc zmiany w ptaszysko została na dzień dzisiejszy wykorzystana.  Pozostała mu tylko mozolna wędrówka wzdłuż ściany.

// Przepraszam, że tak krótko. .-.

Takie sceny można napotkać jedynie w horrorach, po których człowiek nie jest w stanie zmrużyć oka. Im dalej biegła, tym bardziej nie mogła oprzeć się wrażeniu, że coś jest nie tak. Nerwowo co chwilę zerkała za ramię, chcąc się upewnić, czy aby na pewno nikt jej nie śledzi. Jednakże to nie przerażająca cisza dookoła i ciągnący się praktycznie w nieskończoność korytarz napawał ją nieprzyjemnym uczuciem grozy, a obrazy na ścianach. Nie mogła oprzeć się wrażeniu, że każdy jej ruch jest przez nie śledzony. W pewnym momencie objęła się ramionami, czując jak jej ciałem wstrząsa zimny dreszcz. To musi być jakiś sen, koszmar. Nie dzieje się naprawdę, cały czas powtarzała w swojej głowie. Nie zwalniała nawet na chwilę, mając wrażenie, że gdyby to uczyniła, skończyłoby się to dla niej mało przyjemnie. A może powinna skręcić w któreś z drzwi? Mijała ich całkiem sporo, aczkolwiek dziewczyna bez przerwy zmierzała do przodu. Na jej twarzy malowało się przerażenie a serce pędziło jak oszalałe. Na dodatek przyspieszony oddech wcale nie ułatwiał biegu. Musi zacząć racjonalnie myśleć, nie pozwolić, żeby strach nią zawładnął. Ale to było silniejsze od niej. W jej głowie aż huczało. Chciała zacisnąć mocno oczy, stosując się do głupiej i dziecinnej zasady: Skoro ja ich nie widzę to i oni mnie nie widzą.
W pewnym momencie dostrzegła, że goni ją ciemność, jakkolwiek absurdalnie to brzmiało. Zresztą, nie tylko ją goniła, ale znajdowała się również przed nią. Eve przystanęła, zaciskając kurczowo palce na materiale sukienki, którą miała za sobą. Zaczęła gwałtownie rozglądać się na boki, jednocześnie cofając się, aż jej plecy napotkały opór w postaci zimnej ściany. Zaczęła delikatnie kręcić głową, powtarzając w kółko jedno słowo. Nie. Jakby ono mogło zatrzymać poszerzającą się ciemność.
Pstryk.
Nastała kompletna ciemność a dziewczyna wraz z ucieczką ostatniego blasku światła wstrzymała oddech, jakby bojąc się, że gdy będzie oddychała to ktoś ją usłyszy. Jednakże nic jej to nie pomogło, kiedy poczuła, jakby tonęła. Złapała się za szyję wbijając paznokcie, dając sobie złudną nadzieję, że ów ruch jej pomoże. Szarpnęła się w bok, zginając w pół, próbując dostrzec cokolwiek w ciemnościach. Raptownie wszystko ucichło i zniknęło, pozostawiając po sobie nieprzyjemny posmak. Ev zmrużyła nieco oczy oślepiona jasnością pomieszczenia, rozglądając się powoli. Dość niepewnie, jakby obawiała się, że zaraz coś wyskoczy. Jej wzrok spoczął na wannie. A dokładniej na osobie, która się w niej znajdowała. Dziewczyna instynktownie wbiła się jeszcze bardziej w ścianę za nią, jakby chciała się stać z nią jednością. Albo po prostu zniknąć. Z niedowierzaniem słuchała jej słuch, zupełnie nic nie rozumiejąc. Pokręciła mocno głową, a jasne kosmyki włosów otuliły jej twarz. Chciała powtórzyć te same słowa, którymi uraczyła tamtego mężczyznę. Że musiała zajść jakaś pomyłka, że mają ją za kogoś innego. Nawet już otwierała usta, by coś powiedzieć, aczkolwiek w końcowym efekcie jedynie poruszyła nimi niczym ryba wyciągnięta z wody. Nie mogła wydobyć z siebie żadnego słowa. Wtem ręka zaczęła nienaturalnie zmierzać w jej stronę. Albo to pokój się zmniejszył. Nieważne. Teraz z jej gardła wydobył się zduszony krzyk. Skoczyła w bok, chcąc jak najbardziej zwiększyć dystans pomiędzy nimi. Nie pozwolić się złapać i wciągnąć do wanny. Czuła, że nie może do tego dopuścić. Jeśli kobieta ją złapała, to wierzgała nogami i się wyrywała, nawet kosztem sukienki. Jeśli jednak udało jej się wyswobodzić, wzrokiem starała się odszukać jakichkolwiek drzwi, sposobności ucieczki z tej przeklętej łazienki. Jeśli nie odnalazła niczego, albo po prostu szarpanie za klamkę nie pomogło przy otwieraniu drzwi, to postanawia użyć swojej mocy, kontroli nad ziemią. Macha ręką z zamiarem odgrodzenia od siebie kobiety za pomocą pnączy czy jakiegoś innego roślinnego ustrojstwa. Wszystko, byleby tylko nie pozwolić się złapać.