Pokój ten został zagospodarowany stosunkowo niedawno, a dla właściciela jest raczej alternatywą niż miejscem, w którym spędza masę swojego czasu. Ponieważ pomieszczeń w podziemiach nikomu nie brakuje, nic dziwnego, że nawet Rottweiler znalazł kąt dla siebie. Nora prawdopodobnie niczym nie różni się od pozostałych na terenie kryjówki – nie ma tu miejsca na szaleństwa, jeśli chodzi o wygodę, ale na Desperacji nikt nie pogardzi stabilnym dachem nad głową. Jest tu ciasno, brudno, ciemno i ponuro. Nie ma co liczyć na prywatność, gdy jedyną barierą, która odgradza pokój od całej reszty są drzwi pozbijane ze starych, obdrapanych desek, umocowane na prowizorycznych zawiasach. Nie ma możliwości zamknięcia ich na klucz.
Jedyne źródło oświetlenia stanowi zawieszona na ścianie pochodnia, choć ta rzadko kiedy tli się płomieniem. Zmysły wymordowanego pozwalają mu na poruszanie się w ciemności, a ponadto wnętrze jest na tyle minimalistyczne, że trudno nie utrwalić go sobie na pamięć. Rolę łóżka pełni stary materac, który lata świetności ma już za sobą, a jego poszarpany materiał miejscami ukazuje gąbkę, którą jest wypchany, choć jego mankamenty skrywane są pod warstwą koców i kilku podniszczonych, kradzionych poduszek, które ktoś nie raz i nie dwa próbował zacerować.
W jednym z rogów pokoju znajduje się niewielki stolik z obdrapanym blatem. Nie należy do najstabilniejszych mebli na tym świecie, ale pomimo tego jeszcze nie stracił na swojej użyteczności, a przynajmniej sprawdza się idealnie jako miejsce na stare książki, którym udało się przetrwać wielkie katastrofy w lepszym stanie. Pod ścianą znajduje się jeszcze kilka kartonów, w których wymordowany trzyma swoje ubrania czy inne zdobycze, którymi nie chce dzielić się z pozostałymi Psami.