Z miejsca przepraszam za opóźnienie, ale tak jak pisałem w nieobecnościach, wypadła mi nagła rzecz i nie miałem jak odpisać na czas.

Są dwa rodzaje ludzi jak widać. Ci którzy jak zobaczą szóstkę zombie-psów stoją w miejscu i strzelają do nich i ci, którzy cenią swoje życie mniej lub bardziej. Ujrzawszy pierwszego psa, odruchowo wyciągnął swoją maczetę aby obronić się przed ewentualnym atakiem ze strony czworonoga. Kiedy jednak pojedyncza jednostka zamieniła się w całkiem pokaźną watahę, taktyczny odwrót był jedynym rozsądnym rozwiązaniem dla niego. Gdyby owe psiaki jeszcze wyglądały jak typowe Burki i Reksie to może by jeszcze rozważał strzelanie do nich z procy, ale w momencie kiedy nie wiedział co pośle takowego delikwenta do grobu na stałe, wolał schować się w bezpiecznym miejscu i szybko zamknąć za sobą przejście, aniżeli opierać swoją wiedzę na temat zombie na horrorach klasy B i celować im w głowę z tego samego uzbrojenia, które posiadał Janek.
Kiedy jednak ujrzał, iż jest jedynym postępującym w taki sposób, stał po drugiej stronie wyważonych drzwi obserwując bestie i ich ruchy, tym samym mówiąc do Wiśniewskiego aby podszedł jak najbliżej wejścia. W tym momencie jednak zauważył Auryon idącą w ich stronę i wychodzącą na zewnątrz. Próbował jej odradzić takie zachowanie, zagradzając jej do tego drogę wyciągniętą ręką, ale jeżeli przez nią przeszła, droga wolna.
Jeżeli jednak do tego czasu psy zdążyły ruszyć w ich stronę, najzwyczajniej w świecie szarpnął Janka za ubranie do środka i przygotował maczetę do cięcia w pojawiający się za wyłamaną framugą łeb dobermana, licząc tutaj na wsparcie ze strony dwójki śmiałków. Chciał wykorzystać jak najbardziej teren w którym się znajdowali i zadbać o to aby psy mogły atakować w jak najmniejszej ilości naraz, a przejście o szerokości metra definitywnie to ułatwiało.

--------
1. Widząc psy, począł się wycofywać do środka sklepu.
2. Intensywnie poprosił Janka aby ten podszedł bliżej żeby psy nie miały jak go zeżreć na otwartym terenie.
3. W razie ich ataku wciągnął go do środka sklepu.
4. Stojąc wewnątrz sklepu czekał na pierwszą wychylającą się paszczę aby ją ciąć maczetą, licząc przy tym na wsparcie Janka i Auryon.

Janek Wiśniewski

Janek przeklinał swój głupi pomysł strzelania z procy. Nie dość, że jego pociski niewiele zwierzęciu zrobiły, to jeszcze upadając, przebił sobie dłoń, a co najgorsze, naradził resztę ekipy. O ranę będzie martwił się potem, póki co mają na karku większy problem. Wiśniewski zatknął procę za pas i zdrową ręką wyciągnął maczetę. Gdy bohaterstwo staje się nieopłacalne, trzeba uciec się do pierwotnych metod. Zerwał się na równe nogi.
- Dzięki stary! Uratowałeś mi życie! - rzucił do Maksa - Tobie również zdaje się zawdzięczam swój los! - nie mógł pominąć dziewczyny z trudnym do wymówienia dla niego imieniem - Jestem Waszym dłużnikiem!
Na dłuższe grzeczności nie było już czasu, w końcu na karku nadal mieli sforę psów. Janek stanął ramię w ramię ze swoimi towarzyszami. Nie zamierzał drugi raz popełnić błędu i niepotrzebnie szarżować. Uważnie lustrował otoczenie, skupiając się na ruchach bestii, sprawdzając pozycje pozostałych członków ekspedycji, gotowy w każdej chwili zareagować.
- Przepraszam Was, zawaliłem sprawę. Może spróbujemy wycofać się do budynku? - powtórzył poniewczasie wcześniejszą sugestię Maksa - gdyby udało nam się ustawić przy drzwiach chociaż jedną czy dwie półki utrudnimy wejście tym potworą i będziemy mieć przewagę. No chyba, że w środku czają się jeszcze gorsze rzeczy. Z jednej strony otwarta przestrzeń i sfora zmutowanych psów, a z drugiej niepewność tego, co czeka nas w środku i groźba otoczenia w zamkniętym pomieszczeniu. Mamy przejebane. Szeryfie, co robimy? - zapytał Maksa, licząc, że ten wpadnie na jakiś genialny pomysł.

***************
▪ Janek postanawia nie wykazywać więcej niepotrzebnej brawury, skupia się na wspieraniu towarzyszy i wypatrywaniu niebezpieczeństw, licząc na zmysł dowodzenia Maksa.

| Przepraszam, ale odpis naprawdę wypadł mi z głowy przez maturę i pomaturalną euforię.

Lepsza stara mapa niż nic, tym bardziej, jeśli jest się obcokrajowcem.
- Odejdziemy stąd spokojnie, bez robienia rabanu, na czym z pewnością wam zależy. W zamian za to chcemy odzyskać nasze plecaki oraz dostać prowiant na drogę, mile byłaby widziana jakaś broń, w końcu wychodzimy na zewnątrz, a tam z pewnością nie jest bezpiecznie. Jeśli dojdziemy w tej kwestii do porozumienia, to nie będziemy tutaj wracać, wywoływać zamieszek i tym podobnych. Podejrzewam, że ekipa z biedronki również nie jest mile widziana, prawda? - chciał wybadać, na jakim mniej więcej gruncie stoją, chociaż jego zdania pewnie pod względem spójności zawierały pewne niedociągnięcia. .

X Dialog. W sumie nic więcej to powiedzenia chwilowo nie ma.

......Chris odetchnął głęboko. Wcale nie było aż tak źle.
- Tak, jeśli dostaniemy to wraz z naszymi nienaruszonymi plecakami - perspektywa wyjścia na zewnątrz nie była specjalnie kusząca, ale prawdopodobieństwo, że ktokolwiek pamięta jeszcze o tym Lidlu było naprawdę niskie. - Mamy więc umowę?
Zerknął na kolegę i kiwnął uspokajająco głową. Wiedział, że ich sytuacja nie przedstawiała się specjalnie różowo. Byli sobie obcy, w dodatku mieli przedrzeć się do ekipy zmierzającej w stronę Biedronki sami. To nie napawało specjalnym optymizmem, ale Chris nie wątpił w to, że w razie potrzeby Karol zdecydowałby się na użycie siły. A w dodatku przygotował zapewne wszelkie środki zaradcze na wypadek ich powrotu. Ludzie jego pokroju po prostu już tak mieli. Z jednej strony Anglik potrafił go zrozumieć, a z drugiej... miał dziwne wrażenie, że opuszczenie tego budynku nie było wcale najgorszą opcją. Owszem, nie pogardziłby lepszym czasem, ale cóż - ostatnimi czasy życie ewidentnie lubiło kopać go w zad.
Emily miała gorzej.
Tak. Zdecydowanie miała gorzej, dlatego nie może teraz pozwolić sobie na panikowanie i mazania się. Miał zamiar przetrwać cholerną apokalipsę i spełnić dawne marzenia swojej nieżywej już narzeczonej. Pochować chociażby jej wspomnienia. Skoro musi opuścić chwilowo bezpieczną przystań to w porządku, niech i tak będzie.

----
X Kontynuacja dialogu.
X Opis jego wewnętrznych przemyśleń.

Z racji braku zainteresowania rozgrywką - zamykam ją.
Skoczek otrzymuje Tatrię Małą za największą aktywność, bo nawet jak nie mogła, to nie olewała a informowała.