Cóż za ironia – władać powietrzem i zostać przewianym.
Nathaniel był pewny, że ten ból gardła nie wziął się znikąd. Tak to już jest, jak lata się w nieodpowiednim stroju przy mroźnych wiatrach z północy – na drugi dzień wita cię zapalenie gardła, a żegna możliwość prowadzenia ożywionych konwersacji. Za głupotę się płaci.
Ręce anioła tkwiły w kieszeniach bluzy zapiętej pod samą szyję, gdy przemierzał Desperację bez żadnego określonego celu. Od rana oczekiwał na jakikolwiek znak od jednego ze swoich informatorów lub kogoś potrzebującego jego pomocy, by znaleźć sobie lepsze zajęcie. Komórka jednak uporczywie milczała. Albinos zacisnął dłoń na nożu sprężynowym spoczywającym na dnie kieszeni. Zaczął zabierać go ze sobą na spacery, od kiedy pewien wymordowany postanowił rzucić się na niego w ciemnym zaułku z owym nożem właśnie. Skończył rozbrojony i pozbawiony chęci do dalszego rabowania przechodniów {i to przynajmniej na pół godziny!}, a Nath zyskał towarzysza przechadzek – pasowała mu jego małomówność, w tym byli całkiem podobni.
Pogrążony w myślach na temat bezcelowości jego dnia do tej pory, nawet nie zwrócił uwagi na niepozornego szatyna, który wychynął zza zakrętu. Błąd. Już po chwili mógł przekonać się o przykrych konsekwencjach niezachowywania czujności – uścisk na jego ramieniu nie zelżał nawet pomimo rzuconego, niezbyt przyjaznego spojrzenia. Nieznajomy wyraźnie jednak czegoś od niego chciał, a on był na tyle znudzony, by nie protestować i dać się mu prowadzić. Wysłuchał fascynującej historii na temat powrotu do kolonializmu, po której zaznał namiastki wolności, uwolniony od silnego uścisku chłopaka.
Wsłuchał się w jego słowa. Nieważne jednak jak uważnie słuchał, nic nie układało mu się w spójną całość.
– Levittoux – bąknął pod nosem, bo to była jedyna informacja, której był w stanie w tym momencie udzielić z całym przekonaniem, że wie, o czym mówi. Co z tego, że ten koleś i tak go nie słuchał, a przynajmniej nie sprawiał wrażenia specjalnie zainteresowanego odpowiedzią n dopiero o zadane pytanie? Mimo wszystko kultura musiała zostać zachowana. Levittoux był w końcu aniołem dobrze wychowanym.
Podążył posłusznie za swoim mimowolnym przewodnikiem, słuchając kolejnego monologu. Tym razem jednak wszystko zaczynało nabierać sensu.
Szatynowi wydawało się, że Nathaniel jest detektywem do wynajęcia.
Ludzie od zawsze byli stworzeniami samolubnymi. Nawet, gdy robili coś dla innych, często motorem ich działania były własne pobudki. Oczekiwanie na dług wdzięczności, podziw, poklask. Dlaczego Ewa podzieliła się z Adamem zakazanym owocem? Że niby chciała podzielić się tym wspaniałym smakiem z kimś, kogo kocha? Nic z tych rzeczy. Było tak ponieważ nie chciała sama siedzieć w bagnie, w które wpadła. Nawet najbardziej pomocni zapominali o swojej życiowej misji, kiedy w ich własnych życiach przestawało się układać. Inni po prostu byli zbyt leniwi, by martwić się o kogoś więcej niźli samego siebie.
Na szczęście Nath nie był człowiekiem. Postanowił więc nie wyprowadzać chłopaka z błędu.
– Porozmawiam z nim – rzucił, wymijając lekarza. Wszedł do pomieszczenia i zamknął za sobą jedne z drzwi, bo coś mówiło mu, że młody będzie wtedy bardziej skory do zwierzeń.
Odchrząknął. Nie bardzo wiedział, co zrobić dalej, więc stanął przed zakratowanym oknem i ponownie odchrząknął.
Dobra, dość tej szopki. Wbił w dzieciaka przenikliwe acz nienachalne spojrzenie.
– Tod... słyszałem, że posiadasz informacje, które mogłyby pomóc w śledztwie – wychrypiał, jako że w przeciągu ostatnich pięciu minut forsował głos bardziej niż przez cały dzień.
No to się wczuł. Nie ma to tamto. Teraz tylko załatwić sobie płaszcz pedofila oraz odznakę i będzie mógł robić za prawdziwego Strażnika Teksasu. Czy tam Desperacji.
Czekając na odpowiedź, rozejrzał się po pokoiku. Nie przedstawiał się jakoś szczególnie oszałamiająco, ale czego innego spodziewać się po wnętrzu prowizorycznego szpitala psychiatrycznego?

Ekwipunek:

Ubiór: