Ballantine ruszył w stronę faceta opierającego się o ścianę magazynu. W dłoni wciąż trzymał berettę, lecz w pół drogi ją zabezpieczył i schował do kabury. Widział z oddali zwierze na kolanach czarnowłosego jegomościa, cóż nie dziwił się często wykorzystywane jako zwierzaki do towarzystwa.
Podniósł dłoń do twarzy i rozluźnił dość ciasno zawinięty bandaż, była łatwiej się mu mówił. Gdy stanął przed nim, jakieś dwa metry, zwrócił się do chłopak chłodnym tonem.
- Mam sprawę...- rzucił oschle -... szukam jednego faceta. Ponoć pałęta się w tej okolicy.
Mówiąc to wyjął z kieszeni pomiętą fotografię wysokiego szatyna, z poharataną twarzą i wytatuowanym symbolem jakiegoś gangu, przypominającym ludzką czaszkę i mechaniczne zębatki.
Wpatrywał się w podkrążone czarne ślepia swojego rozmówcy. To co natomiast mogła widzieć druga strona, to twarz człowieka zmęczonego życiem, bezbarwna, gotowa zrobić wszystko i nawet nie mrugnąć. Po za tym parę bordowych tęczówek chłodno wpatrującą się w niego.
Cóż życie pozbawiło Ghoula paru dość rozpoznawalnych u ludzi cech ale mu w sumie to nie przeszkadzało, ba! Nawet pomagało w obecnym fachu, wielu ludziom odwala widząc twarz zabitej wczoraj osoby nawiedzającej Cię w środku nocy.

- Jeśli coś chcesz za informacje...- dodał po chwilowej ciszy -... mogę załatwić. Prowiant, ubranie, broń. Wiem, że informacje kosztują.
Przykucnął przed Fynn'em od czasu do czasu zerkając na jego mittena.
Ich obrazek wyglądał dość śmiesznie. Najemnik, dobrze ubrany i wyposażony, a obok facet w zakurzonym swetrze i porwanych rurkach.
Czekając na odpowiedz Ballantine poprawił zjeżdżający mu z ramienia karabin AKS-74u.

Wzruszył ramionami i schował fotografię do kieszeni.
- Mówi się trudno - wstał jednocześnie od nieznajomego i odszedł na parę kroków - A... wynagrodzenie za informacje, to nie pomoc. Nie myl pojęć. - dodał nagle jak zwykle dość chłodnym tonem.
Ballantine rozejrzał się po okolicy skupiając głównie swoje spojrzenie na ciemne uliczki, skąd jak jakieś monstra spoglądały na nich wygłodniałe oczy. Sam łowca wiedział, że te pokraki go nie zaatakują, ale co do siedzącego obok niego desperata nie był pewny.
Poprawił bandaż na swojej twarzy, tak że ten ponownie ściśle przylegał do jego skóry i zakrywał większość gęby najemnika.
Otrzepał się lekko z kurzu, który zdążył opaść już na jego ciemnym płaszczu po przez lekkie powiewy suchego i zimnego powietrza.
Ghoul ruszył do środka magazynu, zerkając tylko za siebie. Tak jak przypuszczał gdy tylko odszedł z ciemnych zakamarków zaczęły powoli wyłaniać się chude i kościste sylwetki, z obłąkanym spojrzeniem.
- Radziłbym się schować bo twoi "znajomi" chyba trochę się ożywili - rzucił w eter, nie było to wypowiedziane prosto do Fynn'a, lecz gdzieś w przestrzeń, mimo wszystko desperat powinien zrozumieć aluzję.
Sam Ballantine zaczął zagłębiać się do wnętrze wielkiego magazynu i przyglądać się licznym półką, częściowo pustym lub zawalonych jakimiś śmieciami.

Gdy tylko uświadomił sobie, że desperat wszedł za nim do magazynu, rzucił nagle do niego:
- Wytłumaczę Ci jak to działa... po pierwsze co czułeś jak mnie widziałeś? Respekt, przytłoczenie moim inwentarzem. To jeden z aspektów, który skutecznie przesiewa większość kłamliwych szumowin - przystanął i zaczął przerzucać rzeczy na półkach - Po drugie, mało kto chce mieć na pieńku z Drug-on. Zapamiętujemy twarze. Dodatkowo im lepsze dajesz nam informacje i dajesz nam korzyści, sam odnosisz swoje. Nawiązywanie z nami współpracy jest kluczowym segmentem dla przetrwania wielu Desperatów - przerwał nagle i wyciągnął jakiś zakurzony magazynek z rozpadającego się pudła, a następnie schował go do torby.
Spojrzał przy tym na desperata i nagle rzucił w jego stronę puszką, na której widniał napis "Konserwa Wołowa".
- Pomożesz mi w czymś, a to uznaj za zapłatę - spojrzał wtem na Mittena - Dość ciekawe, że zajmujesz się zwierzęciem. Wielu desperatów zjadłaby go kiedy tylko miałaby okazję.
Rzucił chłodno i zaczął dalej przeglądać półki i rozglądać się za ciekawymi rzeczami.
Po kilku cichych minutach, Ballantine przysiadł na starej oponie jakiegoś traktora. Wyjął ozdobne pudełko, które skradł mu desperat i wyjął z niego fajkę z kości słoniowej oraz tytoń. Przez chwilę bawił się w jej nabijanie. Gdy skończył odsłonił bandaż z całej swojej twarzy w pełni pokazując ją Fynn'owi. Wyjął zapalniczkę i kilka razy popuszczał dymu z ust. Zgasił zapalniczkę i schował ją do kieszeni.
Spojrzał na desperata - Potrzebni mi ludzie w Apogeum, miałem kilku ale coś ich zabiło i zjadło w minionym czasie - zaciągnął się i wypuścił kolejny obłok dymu - A ty wydajesz się porządny. Każdy desperat zżarłby już swojego mittena, a ty nadal go trzymasz. Głupio to brzmi, że wybrałem Cię na postawie zwierzaka, ale bywa.
Zdjął karabin z pleców i oparł obok siebie.
- Jak mówiłem współpracując z nami, samemu zyskujesz. Może nawet się nam spodobasz i szczęśliwym trafem samemu zostaniesz Smokiem - wsadził sobie fajkę do ust i puścił kilka chmurek dymu, a następnie zwrócił się do Fynn'a nadal z nią w gębie - Zainteresowany?
Mimo, że ton głosu i sposób w jaki mówił Ballantine, przyprawia o dreszcze i ma się wrażenie, że typ ten zaraz może cię sprzątnąć, bo tak! W obecnej sytuacji wsłuchując się w same słowa, a nie to jak zostały wypowiedziane, mogło dawać wymordowanemu pewność, że osobnik przed nim nie ma ochoty zabić go przy najbliższej okazji, a to że może być psychopatą zostało wykluczone w 100%.

Ballantine wzruszył ramionami na całą serię niechęci ze strony wymordowanego. Cóż dziwny z niego typ jak na standardy desperacji, ale kto mu zabroni? Czysto teoretycznie kulka w łeb może mu zabronić, ale w najbliższej chwili się na to nie zapowiadało. Co do puszki konserw, Ballantine złapał ją jedną ręką i schował do torby, z wciąż tkwiącą fajką w ustach.
- Nie powiem dziwny z Ciebie typ. Skoro tak mówisz to poszukam kogoś innego - najemnik wyjął fajkę z ust i zaczął stukać nią o oponę, aż w końcu na ziemie wyleciała niewielka zasmolona, jeszcze się tląca, kulka tytoniu - W takim wypadku nie mam do Ciebie interesu.
Wstał i doszedł wgłąb magazynu, po drodze przeglądając resztki na półkach.

[z/t]

No dobra, a więc podsumujmy. Tego wieczoru właśnie tu miał spędzić noc. Ten wieczór nie należał do najcieplejszych, a on dalej nie był pełni sił, by spędzić noc na zewnątrz. Nie chodziło tylko o zimno. Desperacja była jednak miejscem nieprzewidywalnym. Miejscem, w którym jednego dnia jakaś osoba może Cię przywitać z uśmiechem na ustach, życzliwością i odrobiną jedzenia do przegryzienia, a drugiego dnia wbić Ci nóż między żebra. I bynajmniej nie dlatego, że była zła, ale tak trochę straciła panowanie nad sobą, gdy skutki wirusa przypomniały o sobie. Ostrożność. Ostrożność była priorytetem w tym okrutnym, szarym świecie, w którym tak ciężko było przebyć. A ostrożność, gdy się nie doszło jeszcze w pełni do siebie po przebytej chorobie, była już wymogiem koniecznym. Tak, właśnie tak. Dlatego też, w ramach ów wspomnianej już wielokrotnie ostrożności, Isao postanowił znaleźć sobie jakieś dogodne miejsce do spania. Niezbyt dobrym pomysłem było ciągłe krążenie po Desperacji. Dobrze zdawał sobie sprawę z faktu, że w Edenie już dawno doszedłby do siebie, jednak kraina aniołów była tak daleko... A on nie czuł się jeszcze na siłach, by się do niej udać. Planował więc skierować swe kroki do szpitala - miejsca, które przed chorobą planował na nowo postawić na nogi. Choroba jednak zmogła jego, z ów nóg go zwalając, a więc plany... skończyły na etapie planowania. Teraz zaś jeszcze zbyt długa droga go czekała, by dostać się do szpitala ostatniej nadziei. Postanowił więc spędzić noc właśnie tu. Bo to miejsce stanęło przed nim niczym dar od Boga.
Najpierw ostrożnie wchodził do środka. Rozejrzał się, upewniając czy nikogo nie ma ale, całe szczęście, wyglądało na to, że nikt nie wpadł na podobny pomysł. Ociężały i obolały, zamknął więc drzwi za sobą i włócząc nogami szedł dalej, rozglądając się. Czy nie ma tu czegoś, co ułatwiłoby mu noc? Nawet jeżeli był w środku, temperatura z zewnątrz zdawała się tu przedostawać. Nic dziwnego, skoro miejsce to było, lekko sprawę ujmując, nieco podniszczone. Rozglądał się więc za jakimś kawałkiem materiału, choćby zwykłą szmatą, którą mógłby się otulić, ogrzewając nieco, gdy będzie chciał się położyć. Wyziębianie organizmu wcale bowiem nie pomagało w regenerowaniu się. Był zmęczony, był śpiący, był osłabiony. Kopnął jakąś starą puszkę, otulając się szczelniej płaszczem. Przechodząc obok jakichś potłuczonych luster, zauważył swoją bladą twarz i sińce pod oczami. Potrzebował odpoczynku. A nie widziało mu się spanie na podłodze. W dodatku spanie na podłodze bez jakiegokolwiek innego okrycia niż jego podniszczony płaszcz.
Wtedy usłyszał skrzypnięcie drzwiami. Zamarł, kierując wzrok w stronę drzwi. Skrył się za losowym przedmiotem, obserwując kogoś, kto właśnie zjawił się w magazynie. Był pewien obaw, które jednak zniknęły, niczym dźgnięta palcem bańka mydlana. Ich miejsce zastąpiło zaskoczenie, które mieszało się z radością. Wyszedł ze swej "kryjówki", po czym skierował kroki w stronę znanej sobie dobrze duszyczki. Na jego twarzy wykwitł szeroki, charakterystyczny uśmiech.
- Cześć maluchu! - Zawołał, unosząc dłoń, gdy zbliżał się w jej kierunku z szerokim wyszczerzem, dzięki któremu rządek jego zębów był wyraźnie widoczny. Miał się znacznie lepiej od czasu, kiedy widzieli się po raz ostatni i nieporównywalnie lepiej od momentu, w którym znalazła go ledwie żywego w jakiejś jaskini. Zawdzięczał jej życie i nigdy tego nie zapomni. - Raz, dwa, trzy. Obrót, jak się patrzy! - Jednym ruchem, nim zdążyła się zorientował, złapał ja za dłoń i zmusił do wykonania obrotu. Zaśmiał się przy tym głośno, a jego głos lekkim echem odbił się od ścian magazynu. Ups, przeszło mu przez myśl i uwidoczniło się to chwilowo w jego minie. A potem pogodnie spojrzał na Yuu. Cóż za ciekawe spotkanie!

Jeżeli już o Desperacje chodziło, niewiele było na niej miejsc, które z czystym sumieniem człowiek mógł nazwać bezpiecznym, wszystko balansowało tu na granicy potrzeby ciągłej czujności a pozornego spokoju, bardzo podejrzanego, jeżeli już o nim mowa. Opuszczone magazyny, jako jeden z niewielu już pozostałości po próbach odbudowania tu małych wiosek stały sobie samotnie, będąc jednocześnie idealną kryjówką dla ofiar jak i oprawców, w zależności od tego, komu owej nocy przyszło się w nich znaleźć.
- Hakai, noga. - zarządziła łowczyni, przywołując dodatkowo gestem dłoni młodego basiora do porządku. Zwierzę to nie znało jeszcze miejsca, do którego zmierzali i z typową dla dziecka dziką ciekawością biegał od prawej do lewej z nosem przy ziemi i ogonem wijącym się nad zadem. Czujna łowczyni musiała uważać podwójnie, nie tylko na siebie, ale także na oba wilki wschodnie, które teoretycznie powinny dużo szybciej zorientować się, gdyby ktoś miał się na nich zaczaić. Rozkojarzenia jednego z nich nie było bynajmniej bezpodstawne, pozostałości po mieszkającym tu gangu nadal otoczone były niewyczuwalnym dla człowieka zapachem, który na czworonogi działał jednak niczym płachta na byka. Już od dobrego kilometra zdawały się niespokojne, a teraz dawały upust swoim emocjom strzygąc uszami.
To dobre miejsce, przyzwoite.
Pomyślała będąc kilka kroków przed jednym z wejściem, którego drzwi chwiały się żałośnie na zawiasach, zależne od kaprysów wiatru. Aż trudno uwierzyć, że ktoś chciałby tutaj zamieszkać, przynajmniej w mniemaniu łowczyni, mimo wszystko przyzwyczajonej do minimum pewnego dachu nad głową. Gwizdem zwróciła na siebie uwagę zwierząt i bez słów, gestem głowy wskazała im tunel, do którego bezzwłocznie wślizgnęły się z ufnością zapatrzone na właścicielkę.
Właścicielkę, która niemal w tym samym momencie straciła panowanie nad własnymi ruchami, zupełnie niespodziewanie porwana w wir czegoś jeszcze gorszego od walki po zasadzce. Poczuła uścisk na swojej dłoni, zupełnie odmienny od natarczywego, ale równie silny i tym bardziej niepokojący. Mimo to, ciepło rozpłynęło się po ręce, gdy nieco zdezorientowana dostrzegła twarz mężczyzny, zanim jeszcze zrozumiała, że głos należał do niego.
- Nie jest już aż taki mały. - Odburknęła niby urażona, gdy wreszcie uwolniła się z obrotów i stanęła pewnie na nogach, kierując wzrok na Hakai'a, młodszego z wilków. Oczywiście, że nie chodziło o niego, a jednak starała się by rozmowa potoczyła się w kierunku pasującym łowczyni. Tylko dlatego, że brakowało jej sporo centymetrów by zrównać się twarzą z aniołem, nie oznaczało, że mógł od tak mówić do niej 'maluchu'. No i na pewno nie była młodziakiem wewnątrz, tam była nawet jeszcze starsza niż na to wyglądała.
- Isao. - Zaczęła powoli, starając się zachować powagę, pomimo tego, że lekko się uśmiechała. - Nie możesz ot tak łapać ludzi i zaczynać nimi kręcić. Jedna sekunda więcej, a miałbyś nóż w brzuchu.
Z najbardziej niewinnym tonem na jaki było ja stać odsunęła się o krok do tyłu uderzając kantem dłoni o swój ekwipunek, w skład którego wchodził niejeden nóż, czy inne ostrze, na szczęście ciągle na swoim miejscu, a nie w ciele anioła. Tylko wilki zareagowały z większa otwartością, wyczuwając natychmiast dobre intencje rozmówcy i rzucając się mu pod nogi, wpychając pyski pod rękę Isao, by dokładnie je wygłaskał.
Niewątpliwie ciekawe spotkanie, niespodziewane i niecodzienne. W końcu żadne z nich tak na dobrą sprawę nie pochodziło z Desperacji, a i ta była ogromna. Szansa, że spotkaliby się bez zapowiedzi była niezwykle mała, a jednak do niego doszło.