„Pierdolisz, Gilbercie”.
- Co? Zdziwiony, że ja też umiem?!

Do kuchni wpadł jakby się paliło. Co prawda to tylko kwestia czasu, ale w tym momencie można nawet uznać, że miał dobre zamiary (!). Nawet jeśli wyposażenie jego szafek trochę go wytrąciło z równowagi, to prędko odzyskał rezon.
- Szczęka mu opadnie jak posmakuje mój specjał!
To ty masz jakiś specjał?
Gilbert wyłożył mnóstwo produktów, które razem nie mogły utworzyć nic dobrego. Pierwsza myśl jaka przeszła mu przez głowę to jajecznica. Pospolite, ale jednocześnie nie na tyle trudne, aby sobie z tym nie poradził. Wystarczyło wyłożyć patelnię i rozbić jajka. Prawdopodobnie prezentowałoby się to lepiej, gdyby Gilbert wiedział, że skorupki nie są częścią dania. Właściwie z trzaskiem uderzył jajami, rozbijając je na patelni i tak je zostawił na dużym ogniu, z dumą patrząc jak żółtka bulgocą. Przez chwile stał w całkowitym bezruchu, ale w końcu uznał, że nie warto tracić czasu. Samą jajecznicą nikt się jeszcze nie najadł. Takanori na to nie wyglądał, ale pewnie bardzo dużo jadł. - Tosty... tosty... co się dodaje do tostów...? Szynkę chyba... Hm. – Zlustrował produkty wzrokiem, gdy już wreszcie wysmarował parę kromek musztardą (wyglądała jak masło, serio). Uznał, że skoro nie może znaleźć odpowiedniej szynki... włoży cokolwiek. - Nie wiem czy lubi orzechy... załóżmy, że uwielbia – mruknął, wpychając do kanapek skruszone orzechy. Długa kita przesunęła się po podłożu, gdy Gilbert kucał przed kuchenką i wsadzał do środka „tosty”. Naturalną koleją rzeczy było ustawienie ognia, ale kto by w ogóle pomyślał, że przekrzywienie gałki do samego końca liczyło się z czymś niezbyt dobrym? - Herbata... jeszcze herbata... – wysyczał, jednocześnie dłubiąc jedną ręką widelcem z jajecznicy, która aktualnie przybrała dziwny, ciemny kolor. W tym czasie udało mu się odszukać jakiś garnek (bo nie wpadł na pomysł, by wstawić wodę w czajniku), postawić go na ogniu i wrzucić do środka całą masę soli, z myślą, że właśnie słodzi wodę, którą wkrótce zaleje kubki z herbatą.
- Gotujcie się jajeczka.
Spojrzał na jajecznicę. Była trochę zbyt wesoła i dziwnie pachniała, ale uznał to za dobry znak. Nie był zaznajomiony z czasem, ale przypuszczał, że trzydzieści minut wystarczy, żeby było dobrze ścięte. Pomemlał jeszcze chwilę, po czym zostawił wszystko i zrobił krok w tył, przyglądając się z nieukrywaną dumą na przygotowywane danie. Padnie, powiedział w myślach, co rzeczywiście nie musiało się mijać z prawdą. Każdy by padł, gdyby otrzymał coś takiego. Nie wspominając, że musiałby być samobójcą, żeby w ogóle włożyć kęs do ust.
Salvatore opadł na krzesło i westchnął głęboko. Nishimura spał. Coś go podkusiło.
Cholera. No dobra. Będzie piekło.
Chwycił za swoją komórkę i cichcem zakradł się na górę. Pstryknięcie zdjęcia wymagało od niego cholernie dużej dawki spokoju, ale w końcu aparat zadziałał, a zdjęcie śpiącego kochanka zostało ustawione na tapecie.
SZZSZZZZHHHSSHHHH.
Gilbert zastrzygł uchem słysząc syczenie. Dochodziło z piekarnika. Machnął na to ręką. Chociaż... może prócz orzechów nie powinien tam wrzucać również kukurydzy?
- To tylko dźwięk pysznego śniadania – zapewnił sam siebie, ponownie siadając na krześle.

Drzwi grzmotnęły o ścianę, gdy Gilbert wparował do pokoju Takanoriego.
- „Noce z tobą są fajne” – wyrecytował z sarkazmem. - Pewnie, że są fajne. Ekscytujące. Elektryzujące. Magiczne. I czemu go zostawiłeś, hm? Znudził się? Ten biedak się stęsknił. STĘSKNIŁ SIĘ, TAKANORI. Ile nocy? Pięć? Dziesięć? Setka? Tysięczna? Jest osoba, której nie przeleciałeś? Ten skurwiel, którego – przysięgam – zajebię, gdy tylko spotkam, cię kocha. Kocha cię. Biedaczyna został sam tamtej nocy... – cmoknął. - Wielu tak zostawiasz? Haczyk jest, można dać nogę, coo? Jak długo z nim jesteś?

„Ile nocy? (...) Jest osoba, której nie przeleciałeś? (...) Kocha cię. (...) został sam tamtej nocy... (...) Jak długo z nim jesteś?”
A podobno to on był niezrównoważony...
― Ta. Też cię witam.

„Ja pierdole”.
Ty już lepiej nic nie pierdol. Mało ci, niewyżyty zboczeńcu? Erotoman.

„Naprawdę zamierzałeś to zjeść?”
- Nie. Ty zamierzałeś. Nie robiłem tego dla siebie. Choć przyznam, że w mojej wersji wydarzeń rzuciłeś mi się na szyję i dziękowałeś, że zrobiłem dla ciebie coś tak pysznego. Chyba nie wyszło.

― Nagle odezwał się we mnie instynkt samozachowawczy ― czy on insynuował, że potrawa Gilberta miała na celu zgotowanie mu rychłej śmierci? Możliwe. Co prawda od zjedzenia czegoś spalonego jeszcze nikt nie umarł, jednakże to bynajmniej nie gwarantowało przyjemnych doznań smakowych, a na pewno mogło doprowadzić do złego samopoczucia. I jeszcze okazywało się, że mimo wszystko to jego chciał tym nakarmić. Niedoczekanie. ― Masz idiotyczne wizje. W mojej wersji wydarzeń mówię ci, że nie jadam śniadań, a później przywiązuję cię do krzesła i każę ci jeść to, czym próbowałeś mnie otruć. Poważnie – następnym razem dosyp mi cyjanku do kawy. Nie zorientuję się, że coś jest nie tak.

Jak on mógł być tak nieczuły?!
„To Takanori”.
No niby wiem, ale... yh! Do diabła z nim!
„Znów wysyłasz go do ojca?”

Iwan Wyrypajew "Tlen- dziesięć przykazań"

Masłowska "Między nami dobrze jest"