Skoro aniołki latały sobie po niebie i rozsiewały wokół siebie miłość to miały naprawdę ciekawe życie. Co prawda może nie były to najużyteczniejsze czynności, a już w szczególności kiedy ktoś je zaatakuje. Chodziło jej raczej o wichury poprzez trzepotanie skrzydłami albo tworzenie jakiś pocisków energii, jednak najwyraźniej mróz uderzył jej do głowy i miała zbyt wybujałe pomysły.
Kiedy już otrzymała potwierdzenie od swojej towarzyszki co do kierunku ich podróży lekko przyśpieszyła krok. W końcu tam była chatka. Tam było ciepło. Tam mogli być Wymordowani z siekierami, ale to nieważne. Tam był ogień i ciepło, a w tej chwili tylko to się liczyło. Ale droga dłużyła jej się niemiłosiernie, mimo że do pokonania miały kilkadziesiąt, góra kilkaset metrów.
Chatka, zwykła drewniana chatka. Tylko tyle Ori mogła powiedzieć o stojącym przed nią budynku z tej odległości. Zresztą, czym może wyróżniać się domek zbudowany na środku lasu? Dziewczyna nie widząc żadnych przeciwskazań ani żadnego zagrożenia wspięła się po schodkach. Budynek był na pewno stary, bo kiedy tylko stanęła na pierwszym stopniu ten zaskrzypiał głośno.
Gdy znalazła się przy drzwiach odwróciła się jeszcze by spojrzeć na towarzyszkę, ale w tym momencie drzwi otworzyły się, a przed Ori stanęła stara babulinka niczym z bajek dla dzieci.  
- Dobry wieczór. Zgubiłyśmy się. – odpowiedziała na pytanie starszej kobiety przestępując próg i przytrzymując drzwi dla aniołka. -  Bardzo dziękujemy za gościnę.
W tym momencie uświadomiła sobie, że do domu babci wchodzi anioł. Ta chyba tego nie zauważyła, ale to chyba nie było normalne. A przynajmniej nie powinno. Na pewno nie zaszkodzi się temu przyjrzeć.
- Mimo nam panią poznać.  Ja nazywam się Akako.  
Wtedy Oriana uświadomiła sobie, że nawet nie zna imienia swojej wybawicielki. Ba, nawet jej nie podziękowała. Ale kto by się tym przejmował gdy kładą przed tobą gorącą zupę?! Zresztą postanowiła też pozostawić odpowiedź na ostatnie pytanie kobiety jej towarzyszce. A w tym czasie pomierzyć się wzrokiem z tym wrednym, jednookim kocurem.

Chód coraz dotkliwiej ranił ciepłolubną istotę. Tak bardzo pragnęła ciepła, gorąca... zadrżała przy kolejnym mocniejszym podmuchu wiatru, choć milczała jak grób.
Może miła rozmowa mogłaby jakoś odciągnąć myśli od zimna?
Niestety, nie była pewna co powiedzieć. Tak jakby śnieg wparował nieproszony do głowy i zezwalał wyłącznie rozmowę o pogodzie.
Nie. Zdecydowanie to nie było to, o czym pragnęła mówić. Droga się dłużyła, głód zaczynał doskwierać, skrzydełka raz po raz strzepywały z siebie chłodny puch...
Z otumanienia obudziło ją skrzypienie drewna. Czyżby doszły?
Wpuszczona, niepewnie postawiła pierwsze kroki w ciepłym pomieszczeniu. Ukłoniła się przy tym grzecznie, mamrocząc słowa :"Pokój temu domowi".
-Niezmiernie dziękujemy za gościnę, szanowna pani. Nazywam się Mary.
Dopiero poczuwszy zapach jedzenia, zrozumiała jak bardzo głodna jest. Przełknęła ślinę, pozostawiając jednak kwestię głodu na drugi plan.
-Obawiam się, że zwyczajnie zgubiłyśmy się podczas ucieczki. Obawiam się, że moje nagłe pojawienie mogło ich odrobinę bardziej rozwścieczyć - Uśmiechnęła się przepraszająco, w kierunku gdzie stała Oriana.
-Może można pani jakoś pomóc? Pogoda jest straszna a pani tkwi tutaj sama... -Niesamowita kobieta! Mary zawsze podziwiała ludzi tak samodzielnych, których nawet ciężki los nie złamie. Po głosie uważała, że mówi do dojrzałej kobieciny wciąż w pełni sił, jednak i tak uznawała tutejsze samotne życie za godne podziwu. Szczególnie w taką pogodę!
Zaintrygowana jaki kolor aury może taka dzielna kobieta przedstawiać, spróbowała ją zobaczyć. Kto wie co dostrzeże~

W tym niewielkim drewnianym domku czuła się jakby z powrotem znalazła się w rodzinnym domu. Ciepły posiłek podstawiony pod nos, jego smak i zapach były czymś o czy prawie zdążyła zapomnieć. Poza tym nawet do głowy by jej nie przyszło, że mogłaby znaleźć te rzeczy w środku lasu uciekając przed potworami.
Chciała podziękować Mary za jej uratowanie, ale chyba powinna zrobić to zaraz po tym incydencie, a nie teraz kiedy nagle jej się przypomniało. Co więcej jej towarzyszka sama uważała się za winną, więc Oriana postanowiła się nie odzywać. W końcu po co miałaby sama się pogrążać. Jednak uśmiechnęła się lekko do siedzącej obok blondynki.
Ale te wszystkie zapachy, a w szczególności duszący zapach kadzideł,  zaczynały być po jakimś czasie przytłaczające. Nagle zaczęło jej się kręcić w głowie. Mogłoby się wydawać, że po ogrzaniu i zjedzeniu ciepłego posiłku jest po prostu senna, ale to uczucie było inne. Ta stara baba musiała dosypać im czegoś do jedzenia. A przecież jej towarzyszka była aniołem, może na nią nie zadziała podła sztuczka staruszki. Niestety Mary wyglądała na tak samo zamuloną jak ona sama. Już miała zamiar coś powiedzieć kobiecie, ale zanim zdążyła obrócić chociażby głowę zemdlała.

***
Chłód. To właśnie sprawiło, że przebudziła się. Było jej niewyobrażalnie zimno. Usiadła powoli i otuliła rękoma nogi mając nadzieję, że w ten sposób zachowa chociaż trochę ciepła. Chciała też jak najszybciej wstać, ale spodziewała się, że gdyby zrobiła to zbyt szybko ponownie straciła by przytomność. Mrugała szybko chcą jak najszybciej przyzwyczaić wzrok do panującej naokoło ciemności. Starała się prędko ocenić sytuację. Miejsce nie wyglądało na takie co kryje sekretne wyjścia ani chociażby skrytki. Bez okien i żadnych mebli, jedynie kamienne ściany,  na których umocowano kilka świec. Tylko jedne drzwi, zamknięte. One same ubrane tylko w bieliznę. Przez chwilę miała nadzieję, że zostanie im jej pistolet, ale skoro nie miała prawie nic na sobie to na pewno został znaleziony. Jednak coś odbiło płomień świec i zaświeciło się zwracając uwagę Oriany. Sztylet. W tym samym momencie usłyszała niewielki ruch. Aniołek się budził. Sięgnęła po nóż zanim Mary zdążyła się całkowicie rozbudzić. Nie wątpiła, że dziewczyna zauważy jej ruch, ale teraz to przynajmniej ona była w posiadaniu broni. Ruch Oriany spowodował także, że kartka poruszona nagłym podmuchem powietrza zaszeleściła i odwróciła się lekko ukazując tekst na niej umieszczony.
Z powrotem zwróciła się do dziewczyny i uśmiechnęła się.
- Mam nadzieję, że jako aniołek masz zwiększoną regenerację ciała.
Ale miała jeszcze jedną możliwość. Oczywiście nie porzucała od razu tego pomysłu, ale nie był on także jej priorytetem. Dlatego najpierw podeszła do drzwi. Najpierw obejrzała je, a potem zaczęła grzebać końcówką sztyletu mając nadzieję otworzyć drzwi jak wytrychem. Nie liczyła zbytnio na to, ale nie robiła tego pierwszy raz, więc może jednak jakaś szansa istniała.

Mary, czuła się niepewnie. Nie mogła dojrzeć kobieciny przez co miała wrażenie jakby naprawdę tonęła w mroku. Gdzie kierować wzrok kiedy nic nie widzisz?
Czemu nie mogła jej dojrzeć? Blokada, tarcza, zmęczenie? Niepokoiło ją to, niemniej ciepły posiłek wystarczająco otumanił już i tak naiwne zmysły. W końcu, karmiąca ręka nie mogła być zła, prawda?
Głodnego nakarmisz, spragnionego napoisz.
Nagiego przyodziać. Cóż. To ostatnie gospodyni musiało się pomylić.
Kiedy świadomość poczęła się przebijać, wszystkie myśli zdominowało zimno. Ku zaskoczeniu anioła, na jej szyi brakło ukochanego, ciepłego szalika, zaś i reszta łaszków zniknęła z jej ciała. Nie do końca świadomie, zdjęła podkoszulek, przez co wyłącznie długie włosy mogły zakryć nieco ciała anielicy.
-Weź - Odezwała się cicho, wciąż tkwiąc w pewnym amoku. Logicznym wydawało się jej jednak, że skoro i ona zbudziła się wyłącznie w cienkim podkoszulku, to i jej towarzyszka musiała odczuwać taki sam chłód. Być może miała i gorzej? W końcu ludzie to tak słaba i delikatna rasa.
Zresztą nie czuła większej różnicy. Z podkoszulkiem czy bez, tak czy siak było jej przeraźliwie zimno.
Czy to więc istotne czy go ma? Dwa podkoszulki razem więcej ciepła dadzą. Najpierw człowiek, potem komfort anioła. Czysta oczywistość.
Zobaczyć. Cóż. Mary zupełnie nie miała możliwości dojrzeć jakiegokolwiek ruchu dziewczyny, mogła wyłącznie wyczuć, usłyszeć. Czy mogło jej reakcje wyjaśnić takie poszlaki? Cóż.
Słysząc pytanie, nie mogła nie unieść brwi.
-Cóż. Z tego co wiem, owszem... Gdzie jesteśmy? - Swoje pytanie dodała z nutą wahania. Miała niedobre przeczucia, ale przecież nie są zamknięte na cztery spusty. Bo jeżeli są to...
Jak uwolnić się z... wstrząsnęła gwałtowanie głową by tylko nie użyć słowa "klatka". Przecież nie była w zamkniętym pomieszczeniu. Haniel, nie tkwisz w ograniczonej przestrzeni! Weź się w garść, nad tobą jest na pewno wyjście, nie jesteś zamknięta. Nie myśl o tym, masz ważniejszą kwestię do przemyślenia! Jak ją ocalić z tej pułapki?! Klatki...
Wewnętrzny monolog zamiast odciągnąć lęki, wzmacniał ich siłę paraliżując nerwy anioła. Zimne dreszcze przemieszczały się po ciele. Zimne. Zimno. Chłód. Tlen. Powietrza. Ratujcie. Nie. Zimno. Zima. Błagam. Chłód. Ciasno. Duszno. Brudno. Pusto. Cicho... ciemność pożera jej byt...
Nie mogła. Wiedziała, że nie może. Jak jednak walczyć, kiedy wszelkie instynkty chcą uciec? Jak ona mogła uchodzić za anioła? Jak mogła mówić, że jest aniołem miłości?! Skoro nie potrafi wyzbyć się własnego przerażenia, kiedy powinna chronić?
Spalić.
Czy potrafiłaby podpalić więzienie tak ażeby się uwolnić?
Na kolanach zbliżyła się do ścian, jakby chcąc zaprzeczyć zamknięciu. Szukała klamki, klapy, wyjścia... nie chciała wierzyć że są zamknięte.

Patrzyła obojętnie na kawałek materiału, który anielica próbowała jej wręczyć. Co prawda było jej zimno, przerażająco zimno, ale gdyby wzięła tą koszulkę byłaby coś winna dziewczynie. A już i tak powinna odwdzięczyć się jej czymś. Już teraz nie podobał jej się ten stan rzeczy i na pewno nie miała zamiaru dopisywać czegokolwiek do listy rzeczy, które jest winna innym. Nie teraz. Nie w tym przypadku.
- Nie potrzebuję jej. Lepiej sama ją załóż. – rzuciła i odwróciła się, żeby pomajstrowała przy drzwiach.
Nie tyle jej próby zwięzły na niczym, co od samego początku były bezsensowne. Zamek ani drgnął. Ba, może nawet gdyby udało jej się otworzyć go, drzwi pozostałyby nienaruszone. Przejechała palcami po srebrnych, okrągłych wypustkach na wrotach. Wyglądały jak wielkie gwoździe, za pomocą których zamknięto je w tym pomieszczeniu. A to by znaczyło, że nawet jeśli zdobędą klucz może on się im na nic nie przydać. Poza tym, jeśli jej przypuszczenia były słuszne i drzwi były zapieczętowane to raczej znajdowały się gdzie indziej niż w domku starej babki. W końcu ona nie miała siły, żeby coś takiego zrobić. Albo nie była sama. Albo nie była tym za kogo się podawała. A jeśli są gdzieś indziej to gdzie? Ile czasu były nieprzytomne? Minęła godzina? Dzień? Tydzień? Od tego wszystkiego zaczynała już ją boleć głowa. Skoro biegała sobie po lesie z aniołkiem to może jeszcze gospodyni drewnianej chatki okaże się Babą Jagą.
Odwróciła się do dziewczyny sprawdzając czy ta założyła z powrotem na siebie koszulkę. Jakoś nie miała zamiaru wynosić jej stąd gdyby ta zamarzła. A przynajmniej zostawiać jej w takim stanie, co bardziej prawdopodobne. Z drugiej strony, anioł mógł jej się przydać w niedalekiej przyszłości szczególnie taki, który martwi się o nią, że Ori może zamarznąć.
- Co ty wyprawiasz, aniołku? – przyjrzała się bliżej blondynce. To zrozumiałe, że chciała znaleźć wyjście, ale wyglądała troch dziwnie, jakby…
Pójdziemy na układ…
Co się dzieje? Skoro ktoś do nich mówi to znaczy, że musi być jakieś wyjście albo chociażby szczelina. Lub może drzwi zostały otwarte. Rozejrzała się wokół starając się znaleźć nawet niewielką szczelinę w ścianie. Ale nie udało jej się. Ten głos dochodził jakby z jej… głowy? Czyżby kompletnie ześwirowała? Ale teraz jej towarzyszka wyglądała tak samo.
Po wysłuchaniu spojrzała znacząco na Mary. Szybka decyzja tak? Czy przypadkiem przed chwilą aniołek nie zauważył, że ma zwiększoną regenerację ciała. Ona już dawno podjęła decyzję w tym temacie. Tylko co powie anielica?
Poza tym ten głos. Czy to był ten sam, którym posługiwała się starsza pani, u której gościły czy ten był całkowicie inny?

Ślisko. Dreszcz obrzydzenia przeszedł całe jej ciało, lecz nie zamierzała się poddać. Musi gdzieś tkwić wyjście. Ciągle szukała rękami jakiejś wyrwy, przewiewu powietrza, czegokolwiek dającego nadzieje.
Skąd mogła wiedzieć, że na próżno?
Zaoferowana poszukiwaniami ratunku zupełnie zapomniała o podkoszulku, który teraz smutnie leżał przy jej kolanach. Czując materiał zaskoczona, nieporadnie włożyła ją na siebie.
Pogubiła się, panika zaczęła przejmować kontrolę nad przerażonymi myślami, przez co prawie straciła nad sobą panowanie . Pytanie towarzyszki szczęśliwie ocuciło rozsądek. Coraz ciężej się jej oddychało. Tlenu, królestwo za tlen! Skuliła się, oplatając ramionami swoje kolana. Siłą woli walczyła ażeby nie ukryć się za skrzydłami. Co by towarzyszka niedoli pomyślała sobie, gdyby jej tak Mary zniknęła?
Musi być silna. Zamarła przez chwilę, nie wiedząc jak odpowiedzieć.
-...Muszę stad wyjść - Głos jej zadrżał, gdy niepewnie skierowała głowę w stronę gdzie według nieokreślonej aury mogła stać dziewczyna. Przełknęła głośno ślinę , kuląc się w sobie- ... źle się czuje w... zamkniętych przestrzeniach.
Słysząc głos w swojej głowie, zmrużyła oczy, starając się oddychać spokojniej. Kwestia o wycięciu klucza była dla niej obca. Czyżby czegoś nie usłyszała wcześniej? Akako widocznie była wystarczająco uprzejma ażeby jej nie martwić tak brutalną kwestią! Kochana istotka. Teraz Haniel była już absolutnie pewna, iż warto pocierpieć dla tej uroczej duszyczki.
- Oczywiście, że ja. - Odpowiedziała pewnie, bez choćby śladu zawahania w głosie.
Mimo wszystko naszło ją niedobre przeczucie spotęgowane wewnętrznym strachem.. Przecież była aniołem, czyż nie? Wobec dzieci Kreatora, żaden z braci i sióstr Haniel nie mógł odmówić pomocy... nawet jeżeli gdzieś w głębi swej istoty nie rozumiał zachwytu nad słabszymi tworami wyższej istoty.
Istota, która ugościła dziewczyny wcześniej, nie wydawała się ludzka, zaś pytanie kto się poświęci także brzmiało dziwnie w stosunku do obecności osoby Mary.
I fakt, że jeszcze żyły... o co tutaj chodzi?
Może i by bardziej to zrozumiała, jeżeli w głowie nie zalewały ją myśli o klatce... ofiara z jej zdrowia, musiała wystarczyć. Czy to nie aby kolejna naiwna myśl, naiwnego aniołka?